▫️بسم الله الرحمن الرحیم▫️ #درس_های_توحیدی #پیشنهاد_مطالعه 📌 مراد از «روح» در آیهٔ شریفهٔ [ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي ] = از روح خود در او دَمیدم حجر ۲۹ - ص ۷۲. ✏️ ابتداء مقدمه ای را متذکر می‌شویم : ←مطالب بدیهی مطالبی است که عقل به وضوح و روشنی آن ها را می فهمد و مورد قبول همهٔ عقلاء میباشد. برای اثبات اینگونه مطالب نیاز به استدلال های پیچیده نیست و با التفات و توجه همگی آنهارا تصدیق می‌کنند. بدیهیات محدود اند مانند : استحاله وجود معلول بدون علت، اجتماع نقیضین و.... این مسائل از مدرکات اولیه عقل و تغییر ناپذیر است. وحی هم با همین مطالبِ روشن عقلانی ثابت می‌شود و استدلالات آن متکی به آن است. 💠 بر این اساس، هرکجا که ظاهر وحی و مطالبی که به وحی منتسب است با مستقلات و مدرکات اولیه و قطعیه عقل مخالف باشد پذیرفتنی نیست [ البته اگر سند آن درست نباشد و توجیه روشنی هم برای آن نباشد ] البته در صورتیکه سند و صدور آن قطعی باشد، [ و در عین حال وحی با مطالب اولیه و بدیهی عقل مخالف باشد ] باید ظاهر وحی را توجیه‌ و تأویل کرد. ✓روشن است که چنین چیزی [ مخالفت وحی با بدیهیات ] در مدارک وحیانی نیست مگر آنکه قبل از هر توجیهی، خودِ وحی به بهترین صورت آن را توجیه‌ نموده و حقیقت را روشن کرده است. از قبیل آیه شریفهٔ [ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي ] ❌ متاسفانه برخی از پیروان مکاتب بشری بر اثر عدم متابعت از وحی و اهل البیت علیهم السلام، دچار انحراف شده و پنداشته اند که : 👈🏻 این آیه مُشعِر است به ارتباط کُلّ و جُزء. یعنی نفخت فيه من روحي دالّ است بر نسبت آدم به ربّ خود که بعينه نسبت جزء به کُلّ... به عبارت دیگر : خداوند موجودی است که تشکیل شده از روح و غیر روح، و خداوند متعال از روح خود در آدم دمیده است ✅ و حال آنکه اگر انسان به منابع وحیانی مراجعه کند می یابد که مراد از این آیه چیز دیگری است. ⬇ ⬇ ⬇

#نکات_اعتقادی #درس_های_توحیدی ❓مراد از مکر و خُدعهٔ الهی چیست❓ ✍🏻 مرحوم شیخ صدوق در کتاب گرانقدر «التوحيد» حدیثی از #امام_رضا علیه السلام در این باره نقل کرده اند : راوی گوید از امام رضا علیه السلام معنای این آیات را پرسیدم : • سَخِرَ اللَّهُ مِنْهُمْ. «توبة ۷۹» • اللَّهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ«بقرة ۱۵» • وَ مَكَرُوا وَ مَكَرَ اللَّهُ وَ اللَّهُ خَيْرُ الْماكِرِينَ. «آل عمران ۵۴» • يُخَادِعُونَ اللَّهَ وَهُوَ خَادِعُهُمْ «نساء۱۴۲» ▪️امام رضا علیه السلام در پاسخ فرمودند : «إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَا يَسْخَرُ وَ لَا يَسْتَهْزِئُ وَ لَا يَمْكُرُ وَ لَا يُخَادِعُ وَ لَكِنَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ يُجَازِيهِمْ جَزَاءَ السُّخْرِيَّةِ وَ جَزَاءَ الِاسْتِهْزَاءِ وَ جَزَاءَ الْمَكْرِ وَ الْخَدِيعَةِ» ➖ ترجمه: «همانا خداوند تبارک و تعالی نه استهزاء می کند، نه خدعه، و نه مکر؛ بلکه جزاء و پاسخ استهزاء و مکر و خدعه را می دهد» 📚 التوحید مرحوم شیخ صدوق باب ۲۱ ✴️ پ، ن: بنابراین «مکر الهی» یعنی همان برگشت مکرشان به خودشان است. لذا از باب نمونه ترجمه آيه ۵۴، سوره آل عمران این گونه می شود که: «آنها مكر كردند و خداوند نیز مكر [ شان را به ایشان بازگشت ] نمود و خدا بهترین مكر كنندگان است» نه آنکه بگوییم - نعوذبالله - :خداوند مکر و خُدعه می‌کند @Menhajol_velayat