پوپک خبرنگار و لبه‌‌ تیغ مقدس ✍️ محمد ولیانپور #خبرنگاری به‌معنای واقعی کلمه، یعنی «خبر نگاشتن»، ارزشمند و مقدس است؛ نه به این دلیل که شغل مقدسی است، بلکه هر شغلی آن‌جا که گره از کار مردم باز کند و #نان_حلال بر سفره عیال آورد، خود مقدس است. اما در ورای حرفه و کار خبرنگاری، این #رسالت خبرنگاری است که بدان تقدس می‌بخشد و خبرنگار را در جایگاه قدسی می‌نشاند. آن‌جا که خداوند نیز خود در جایگاه خبرنگاری می‌نشیند و خبر خلقت و پیش‌خبر قیامت و گزارش تفصیلی اقوام گذشته را روایت می‌کند. و قرآنی که خود مسمی به «نبأ» بوده و سرشار از اخبار و گزارشاتی از پیشینیان است که هیچ‌گاه هم بیات نمی‌شوند و امامانی که نسل‌اندرنسل از پدرانشان «خبر» داده‌اند و روایت حدیثی که آیینه‌وار، جز «اخبار و روایات» چیزی ندارند. و در نهایت، #پوپک یا هدهدی که در قرآن، نمادی است برای #خبرنگار، هم‌‌او که «بدون درنگ» از میدانی «خبر یقین» می‌آورد که حتی خارج از دایره قدرت و احاطه «ملک سلیمان» است و دست‌اندازی رسانه بر پهنه‌ای ماورای قدرت حاکمان را به رخ می‌کشد. اما... همین تقدس است که پای خبرنگار را بر لغزش‌گاه و لبه تیغ می‌گذارد؛ چه چیزی را ببیند؟ کدام را نبیند؟ چه بنویسد؟ چقدر بنویسد؟ چگونه مصالح جامعه را ببیند و آن‌را، نه‌تنها به‌پای هوی، حتی به‌پای واقعیت هم فدا نکند؟ چگونه کینه از دل بزداید؟ چگونه انسان را فارغ از خوبی و بدی کردار و خوبی و بدی کردار را فارغ از انسان ببیند؟ چگونه رقابت رقیب، او را به ورطه بی‌عدالتی نغلتاند و حتی پای عدالت بر پلشتی دشمن نیز نلغزاند؟ این‌هاست که خبرنگاری را مقدس می‌کند؛ بیش از تقدسی که کار و نان حلال دارد؛ وگرنه جز این، پوپک قرآن نیز از حساب‌و‌کتاب سلیمان برحذر نیست! منتشرشده در روزنامه شهرآرا، 18 مردادماه 1393، صفحه 14 یادداشت‌ها و تأملات محمد #ولیانپور @mvalianpour