خوش به حال دل من مثل تو آقا دارد🥲🖤

#تلـــــنگࢪانھ 🚶‍♀ اگر‌درآینده توکتاب‌های‌تاریخ‌بنویسندازما روایت‌میکنندڪه: یه‌جمیعت‌خیلی‌زیادی‌بودن که‌خودشون‌رو‌سینہ‌زن‌و نوکراِمام‌حسین‹ع›میدونستن کلی‌بچه‌حزب‌اللهی‌داشتن کلی‌بچه‌هیئتی‌ومذهبی‌داشتن.. کلی‌حوزه‌علمیه‌داشتن.. ‹ ولی‌حتی ۳۱۳ تاشون‌واقعی‌نبودن‌که امام‌زمانشون‌ظهورکنه...🙂 › هَمه‌فَقَط‌مُدَعی‌بُودَن‌کہ‌خُوب‌اَند...💔 #امام_زمان

یاد یارانی که صداقت را معنی کردند چه صفایی داشتند و چه وفایی به ایران

واسه‌ گناه‌‌های خودمون‌ وکیلیم‌ واسه‌ گناه‌‌های بقیه‌ قاضی..!

تو آقای قلب شکسته منی🥺🫀:) #سلطـٰان‌کربلا

سلام چطورین رفقا ساعت 21:30 ناشناس میزارم بیاین صحبت کنیم یکم منتظر پیامای قشنگ تونم👀💕

لینک نمیاد باز مثل اینکه قسمت نیست انشاالله فرداشب اگه شد دوباره میزارم

#به‌وقت‌رمان✨

‌ 🍁#از_سیم_خار_دار_نفست_عبور_کن 🍁#قسمت_273 –وقتی دلگیری متوجه میشم. می دونم چی می خوای بگی. باور کن من همین جوری ننشستم با مژگان در مورد تو حرف برنم. یه بار که بحث مراسم عروسی و این چیزا بود حرفش پیش امد، گفتم که تو اهل موسیقی و این چیزها نیستی... ــ قضیه ی عروس زوری چیه؟ راحیل باور کن هیچی... اون موقع که کیارش می خواست عمه رو واسه مراسم بله برون دعوت کنه، عمه پرسیده بالاخره مامانت رضایت داد پسرش رو زن بده؟ کیارشم به شوخی گفته : –زوری خودش امده دیگه . وقتی سکوت من را دید. جلو امد و دستش را روی شانه ام انداخت و گفت : –تو که کیارش رو می شناسی... بی توجه به حرفش، با زیپ ساکم که گیر کرده بودو بسته نمیشد ور می رفتم. دستهایم را گرفت و من را چرخاند طرف خودش. –تو حق داری ناراحت باشی، ولی باور کن من مقصر نیستم. ــ نگاهم را به زمین دوختم. –می دونم. چانه ام را گرفت و صورتم را کشید بالا. –نگام کن راحیلم. به لبهایش چشم دوختم. چند ثانیه همانطور ماندم. نگاه سنگینش را احساس میکردم. طاقت نیاوردم و بالاخره چشم هایش را نگاه کردم. برق خاصی پیدا کرده بودند. چشم هایی که همیشه دلم را می لرزاند. یک آن نگاهش به غم نشست. –ببخش راحیل که همش اینجا اذیت میشی. نگاهش با تمام وجود عشق را فریاد میزد و من به خاطر این عشق از حرفهایم خجالت کشیدم. اصلا چرا این حرفها را زدم و ناراحتش کردم. به زور لبخندی زدم و گفتم : –فراموش کردم. دیگه حرفش رو نزن. سرم را روی سینه اش فشرد و گفت : –تو همیشه شرمنده ام می کنی. باور کن این عمه از روی قصد اون حرف رو نزد کال یه کم راحته. سرم را از سینه اش جدا کردم. –ازش خوشم میاد به نظر من که زن جالبیه. نگاه قدر شناسانه ایی خرجم کرد و گفت: –ممنونم راحیل به خاطر همه چی. بعد صورتش را نزدیک صورتم آوردو با شنیدن تقه ایی که به در خورد فوری خودش را عقب کشید. بلند شد و در را باز کرد. مادرش بود. ــ آرش عمه اینا می خوان بیان توی اتاق لباس عوض کنند میشه... آرش حرفش را برید. ــ خب برن توی اتاق من. ــ اونجا مژگان داره استراحت می کنه، اینجا مهمونه نمی تونم بگم بیاد بیرون که ... شرایطش رو در نظر بگیر. وقتی قیافه ی عصبانی آرش را دیدم. فوری گفتم : –الان میاییم مامان جان. بعد فوری مانتوام را در آوردم و برسی به موهایم کشیدم. خواستم از اتاق بیرون بروم که آرش جلو امد. تمام مدت ایستاده بودو نگاهم می کرد. دستش را گرفتم و لبخند زدم و گفتم: –از این که مامان با تو راحتره و کاری داره فقط به تو میگه باید خوشحال باشی 🍁به قلم لیلا فتحی پور🍁 ‌

‌ 🍁#از_سیم_خار_دار_نفست_عبور_کن 🍁#قسمت_274 دستم را فشرد و نزدیک لبهایش بردو چشم هایش را بست و عمیق بوسیدش. با دست دیگرم موهایش را به هم ریختم و گفتم: –بریم دیگه. عمه با دیدنم ذوق زده گفت: –وای! فاطمه اینجاروببین. (اشاره کرد به موهایم) ــ ماشاالله، خرمن، خرمن مو داره. کنارش نشستم و تشکر کردم. عمه دستی به موهایم کشید. – چقدرم لطیفه. بعد زیر لب چیزی خواند و به موهایم فوت کرد. و رو به مادر شوهرم گفت: –روشنک این عروس رو از کجا گیرآوردی؟ مادر آرش بی تفاوت به حرفهای عمه گفت : –عمه جان برید توی اتاق لباسهاتون رو عوض کنید. فاطمه بلند شدو به من اشاره کرد. – راحیل جان یه دقیقه میای؟ بلند شدم و دنبالش به طرف اتاق رفتم. چشمم به آرش بود که با اخم روی مبل نشسته بود. همین که خواستم از جلویش رد شوم نگاهم کرد. من هم از فرصت استفاده کردم و چشمکی نثارش کردم. اخمهایش باز شد و لبخند روی لب هایش نشست. فاطمه کنار آینه ایستاد. –راحیل جان تو به خاطر ما می خواهی بری؟ با تعجب گفتم: –کی گفته؟ سرش را پایین انداخت و گفت: –بگذریم. این حرف هایی که می خوام بهت بزنم مامانم گفت که بگم. خواستم اول عذر خواهی کنم بعدم بگم نرو. ما می ریم پیش مژگان. شایدم شب رفتیم خونه ی دایی رسول اینا. اصال از اولم می خواستیم بریم خونهی دایی رسول، دیگه زن دایی روشنک اصرار کرد امدیم اینجا. با خودم گفتم خدایا خودت کمکم کن چیزی بگویم که خیالش راحت بشود . روی تخت نشستم و گفتم: –میشه تو و عمه یه لطف بزرگی به من بکنید؟ کنجکاو گفت : ــ چی؟ ــ اینجا بمونید تا منم به بهانه ی شما برم خونمون. برام سخته اینجا موندن. خونه ی خودمون راحت ترم. بعدشم شما چند روز بیشتر اینجا نیستید. من وقت زیاد دارم واسه موندن. خواهش می کنم با موندنتون من رو خوشحال کنید. نگاهش رنگ شیطنت گرفت: ــ از دست نامزدت فرار می کنی؟ خندیدم. –باهاش رودر واسی دارم. باور کن همین چند دقیقه پیشم مامانم زنگ زد برم خونه. راستش اونم زیاد راضی نیست بمونم اینجا. کنار چمدانش نشست زیپش را باز کردولباسش را بیرون آوردو گفت : ــ خب شایدم مامانت حق دارن. عقد که کنید خیال ایشونم راحت میشه. ــ انشاالله. ــ عقدتون ما رو هم دعوت کنیدا. سرم را پایین انداختم. ــ مراسم نمی گیریم، محضریه. 🍁به قلم لیلا فتحی پور🍁 ‌

بسم الله الرحمن الرحیم