زراره ظاهراً از امام صادق(سلام الله علیه) سؤال می‌کند «الْغَشْیَةُ الَّتِی کَانَتْ تُصِیبُ رَسُولَ اللَّه‏(صلّی الله علیه و آله و سلّم)» آن «غشیه»، آن مدهوشی نه بیهوشی، آن حالی که به حضرت دست می‌داد در هنگام وحی چه بود؟ حضرت می‌فرمود: «ذَاکَ إِذَا لَمْ یَکُنْ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللَّهِ أَحَدٌ»؛ می‌فرمود: آن وقتی که خدا بلاواسطه برای رسولش(صلّی الله علیه و آله و سلّم) تجلی می‌کرد، بدون اینکه بین خدای سبحان و بین رسول خدا، فرشته‌ای فاصله و واسطه باشد؛ آن‌گاه آن حال به پیغمبر دست می‌داد که نمی‌توانست تحمل کند مدهوش می‌شد. یک درجهٴ بالای آن طوری است که اگر پیامبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم) ببیند مدهوش می‌شود نه بیهوش. درجات دیگری دارد که مع‌الواسطه هست تا برسد به آن مراحل نازله. پیامبر(ص) فرمود: من تعجب می‌کنم کسی قرآن بخواند و پیر نشود، قرآن آدم را پیر می‌کند. آیا همین علوم حصولیه است، همین مفاهیم است، همین «الفاظ بما لها من المعان الموضوعه» است که انسان را پیر می‌کند که ما مرتب با او سر و کار داریم و متأسفانه اثری در ما ندارد یا چیز دیگری در این قرآن است؟! درس تفسیر سوره حشر، آیت الله جوادی #سوره_حشر #زیست_قرآنی #قرآن_بخوانیم https://eitaa.com/masirelaallah https://t.me/masirelaallah