#مهدی_نصیری در کانال شخصی اش نوشت:
◀️ جبهه انقلابی، نیازمند خلق طلحه ها، زبیرها، ابوموسی ها، نفوذی ها و سازشکارهای جدید است!
#اصولگرایان_انقلابی و ولایی که نظام را در جایگاه حکومت علی ع و خود را عمار و مالک اشتر می پندارند و جناح مقابل خویش را طلحه و زبیر و اشعث و ابوموسی اشعری و ...می بینند با یکدست شدن نهادهای انتصابی و انتخابی و به تعبیر بهتر با انتصابی شدن همه نهادها از مجرای #نظارت_استصوابی، از این پس با یک بحران سیاسی و گفتمانی روبرو خواهند شد که به تدریج ابعاد آن آشکار می شود.
🔻این انقلابیون که شامل دو دسته ۱. صادق اما متوهم و فاقد تحلیل و ۲. کاسب رند هستند و مانند همگان ناکامی نظام را در رسیدن به اهداف اعلامی می بینند، علی رغم آن که عمده قدرت در سال‌های اخیر در دستانشان بوده، پیوسته فرافکنی کرده و مشکل را در وجود و حضور منتقدان و مخالفان داخلی که اغلب حمایت و همراهی اکثریت مردم را داشته اند، اعلام کرده و خویش را فاقد مسئولیت در ناکامی ها و شکستها دانسته اند.
🔻اینان که بر اساس یک کلیشه متوهمانه، خود را محور حق و قوم برگزیده خداوند در روزگار معاصر برای فتح و اصلاح جهان می دانند، طبیعی است که هر منتقد و مخالفِ هم مذهب و هموطن خویش را به صفاتی چون شیطان و نفوذی و بازی خورده دشمن و ناخودی و بی بصیرت و ... متصف کنند و مسئولیت ناکامی ها را متوجه آنان نمایند.
🔻اما اکنون که همه قوا و ارکان و مناصب اعم از بالادست و پایین دست و میدان و #دیپلماسی، در دستان این جبهه قرار گرفته و از جریان مقابل، خلع ید کامل شده و میدان #حکمرانی از نفوذی ها و غربزده ها و بی بصیرتها و طلحه و زبیرها خالی شده و به طور کامل در دست عمارها و مالک اشترها قرار گرفته، طبیعتا گفتمان ستیزه جویانه و فرافکنانه #جبهه_انقلابی دچار یک خلا جدی شده و باید به سرعت ترمیم شود.
🔻جریان حاکم و مسلط از این پس باید پاسخگوی همه مشکلات و کمبودها باشد (که نه ناشی از یک جناح بلکه معلول گفتمان و سیاست ورزی کلی نظام است)، بدون آن که بتواند انگشت اتهام را متوجه نهاد و قوه ای خاص نماید چرا که همه نهادها و قوا در اختیار اوست.
🔻اگر این جریان واقعا به دنبال حل مشکلات و بحران‌های مزمن کشور باشد، می تواند با راه اندازی یک #گفتگوی_ملی و بازنگری در گفتمان و عملکرد چهل سال اخیر، مسیری جدید را به روی نظام و مردم بگشاید اما اگر چنین قصدی نداشته و در پی تداوم مدل حکمرانی چهل ساله باشد، باید دست به خلق جریانی جدید متهم به #نفوذی، سازشکاری، غیر ولایی و از این دست کلیشه ها بزند تا بحران گفتمانی خویش را ترمیم کرده و سیطره سیاسی اش را تداوم بخشد
🔻البته این امر واجد دو مشکل فرعی و اصلی است:
🔻مشکل فرعی این که باید این جریان را از میان جبهه خودی برگزیند و کسانی را از #مجلس یا #دولت و یا هر نهاد دیگر انتخاب کرده و ناسزاها و اتهامات را متوجه آنها سازد تا موتور محرکه خویش را روشن نگه دارد و این بدان معناست که باید یک ریزش اساسی دیگر در بدنه #انقلابیون رخ دهد و طیفی دیگر از #قطار_انقلاب پیاده شوند.
🔻و اما مشکل اصلی این است که بر هر کسی که با تاریخ و #عالَم_سیاست آشنا باشد، واضح است روشنی چراغ چنین شیوه ای از حکمرانی که هر روز بسته تر و غیرمردمی تر می شود، دیری نمی پاید و به سرعت به خاموشی می گراید.
#یادداشت_پنجم
نهضتِ روایت
#نقد این #یادداشت را در #انقلاب_قلم دنبال کنید.
🗒 کیهان نویس دیروز، طعنه و کنایه زنِ امروز
☑️ نقدی بر #یادداشت #مهدی_نصیری درباره کنش سیاسی جریان انقلابی
✍️ #محمد_هادی_سمتی
مهدی نصیری مدیرمسئول و سردبیر وقت #کیهان در دهه 70، با انتشار یادداشتی در کانال شخصی‌اش انقلابی‌ها را مُشتی آدم مُتوهم و کاسبِ رند خطاب کرده است و باورهای شخصی و غلط خودش را به #جریان_انقلابی نسبت داده است.
بر این اساس لازم می دانم چند نکته را درباره مرقومه معاون سیاسی #شورای_سیاست‌گذاری_ائمه_جمعه در دهه 80 بیان کنم:
1️⃣ مدیرمسئول سابق #هفته_نامه_صبح ادعا میکند که اصولگرایان انقلابی و ولایی #نظام_اسلامی را همچون حکومت مولا علی _علیه‌السلام_ قلمداد کرده و خود را عمار و مالک اشترهایی می‌دانند که باید با طلحه و زبیرها در جناح مقابل مبارزه کنند.
کاش مهدی نصیری بتواند برای این ادعای ناصواب خود دست‌کم چند مصداق از میان انقلابی‌های اصیل معرفی کند که چنین ادعا و همچون اندیشه‌ای دارند؛ وگرنه بر قلم راندن آنچه بیشتر ناشی از #دگردیسی_سیاسی است تا باور قلبی، راه چاره کوبیدن جریان انقلابی نیست.
2- معاون فرهنگی دفتر نمایندگی رهبر انقلاب در #امارات در دهه 80، #بحران_سیاسی و گفتمانی پیش روی #انقلابیون را این می‌داند که باوجود یکدست شدن #حاکمیت، دیگر هیچ بهانه‌ای برای فرار از مسئولیت‌ها پذیرفته نیست جز آن‌که عده‌ای #نفوذی، #سازش_کار و #بی_بصیرت را کشف کنند تا بتوانند همه کاسه و کوزه‌های مشکلات کشور را به گردن آنها بیندازند.
این اوج بی انصافی فردی است که روزگاری در مهم ترین نهادهای حاکمیتی عهده دار مسئولیت بوده است.
3- نصیری با این پیش‌فرض که اکنون تمامی نفوذی‌ها و غرب‌زده‌ها از بدنه حاکمیت بیرون رفته‌اند انقلابیون را به #فرافکنی متهم میکند و ادعا دارد که از نگاه این جریان همه مشکلات بر عهده منتقدان و مخالفان داخلی است که از حمایت و همراهی اکثریت مردم هم برخوردارند.
او بر اساس کدام معیار و ملاکی وضعیت موجود را خالی از عرض اندام نفوذی ها و غرب زده ها می داند؟
آیا #شبکه_نفوذ و به ویژه تفکر غرب زدگی که نصیری برخلاف رویه فعلی اش در گذشته محصولات و فناوری اش را تخطئه می کرده است با تغییر دولت ها،به یکباره از میان می رود؟
البته مهدی نصیری برای طرح ادعای حمایت و همراهی اکثریت مردم با منتقدان و مخالفان داخلی نیز مصداقی بیان نکرده است و تیری در تاریکی رها کرده و عبور کرده است.
4- عجیب‌تر آن‌که مهدی نصیری ادعای دیگری هم در لابه‌لای سطور یادداشت خود مطرح کرده و گو این‌که در این کشور زندگی نمی‌کند یا به هیچ رسانه‌ای دسترسی ندارد، قدرت عمده کشور در سال‌های اخیر را به انقلابیون منتسب میکند.
سال های اخیر یعنی دقیقاً چند سال؟ آیا نصیری می‌تواند مدیریت 8 ساله #جریان_اعتدال_اصلاح‌طلب را هم به شکم انقلابیون ببندد یا می‌خواهد این هشت سال را از تاریخ محو کند؟
5- آیا مهدی نصیری که روزگاری عهده‌دار #معاونت_سیاسی در شورای سیاست‌گذاری ائمه جمعه بوده و علی‌القاعده خطی و مشی سیاسی خطبه‌های #امامان_جمعه را نیز راهبری می‌کرده است از ابتدا بر این باور بوده که انقلابیون خود را قوم برگزیده خداوند و #مُصلح_جهان می‌دانند و منتقد و مخالف را با برچسب شیطان و نفوذی می‌نوازند یا در سال‌های بعد به این پندار حیرت‌انگیز دست‌یافته است؟
6- مدیرمسئول وقت کیهان در بخشی دیگر از یادداشت خود ادعا کرده است که مشکلات و کمبودهای کشور ریشه در گفتمان حاکم بر نظام دارد و ربطی به این جریان و آن جناح ندارد.
در حالیکه از سویی دیگر ادعا و اعتراف میکند که قدرت عمده کشور در سال‌های اخیر در اختیار انقلابیون _بخوانید صاحب اختیاران نظام_ بوده است.
معنای این سخن آن است که او قبول دارد همیشه و در تمامی دوران چهل‌وچندساله نظام،تنها انقلابیون در بدنه مدیریتی حضور نداشته‌اند و بخشی از قدرت و مدیریت اجرایی هم در اختیار جریان غیرانقلابی بوده است و آن ها نیز اشتباهاتی داشته اند.
حالا این تناقض چگونه برطرف می شود؟ آیا ممکن است که در برهه ای قدرت تحت اختیار جریان غیر همسو با نظام باشد و همزمان ریشه مشکلات به گفتمان نظام برگردد؟
به عبارتی دیگر آیا اشتباه جریان مقابل هم باید به سبد انقلابی‌ها _یا اصل نظام_ ریخته شود؟
7- مهدی نصیری که پیش‌تر در مصاحبه با ایرنا از همدلی و همفکری‌اش با بسیاری از مواضع اصلاح‌طلبان خبر داده بود، ادعا میکند که شیوه حکمرانی جمهوری اسلامی هرروز بسته‌تر و غیر مردمی‌تر می‌شود اما این حقیقت را نمی‌گوید که غیر مردمی‌ترین و بسته‌ترین روش مدیریتی مربوط به جریانی است که باور راسخ به انقلاب نداشته و ندارند. چه در زمره کارگزاران و اصلاح‌طلبان و اعتدال گرایان باشند و چه در زیر بیرق اصولگرایی خود را جای‌داده باشند.
#یادداشت_ششم
🆔@enqelabeqalam_ir
#مهدی_نصیری در کانال شخصی اش نوشت:
اندر فواید دشمن و دشمن‌سازی!
راه مقابله با دشمن و خنثی کردن طرحهای او، در وهله اول جنگ نیست بلکه راههای گوناگونی برای بی اثر کردن دشمن از جمله داشتن ساختار سیاسی دموکراتیک، اقتصادی نیرومند، بنیه قوی دفاعی بازدارنده و نیز مذاکره و دیپلماسی وجود دارد و آخرین چاره جنگ و دفاع است و عموما نباید آغازگر جنگ بود، چه آن که آغاز کننده جنگ در عرف عمومی و جهانی محکوم است.
امام علی (علیه السلام) در فرمان نامه حکومتی خود به مالک اشتر می گوید: "هرگز صلحی را که دشمنت پیشنهاد می کند، رد نکن. و البته پس از پذیرش صلح نباید از دشمن غافل شوی."
اما امری که کاملا غیر طبیعی و غیر عقلانی است، خلق دشمن و افزودن به دشمنان و اظهارات و تحرکات دشمن ساز از سوی یک نظام سیاسی است. این ضرب المثلی حکیمانه است که هزار دوست کم است و یک دشمن بسیار. و نیز این بیت خردمندانه حافظ که:
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است/ با دوستان مروت با دشمنان مدارا
با مروری به کارنامه چهل و دو ساله جمهوری اسلامی در سیاست خارجی اش به وضوح با پدیده دشمن سازی از سوی رهبران و نهادهای بالادستی مواجه بوده ایم تا جایی که کمتر می توان سخنرانی ای را از رهبران یافت که از دشمن و دشمنان سخن نرفته باشد.
گاه احساس می شود سخن از دشمن گفتن برای عده ای به سان باده ای سرمست کننده و نشئه آور است که به اعتیادی عمیق منجر شده و دست کشیدن از نوشیدن آن امری بسیار سخت و دشوار است..
روحیه دشمن سازی در جمهوری اسلامی منحصر به سیاست خارجی نبوده بلکه در سیاستهای داخلی نیز یک اصل دائمی بوده و با پدیده انواع دوقطبی سازی جامعه و خلق مخالف و اپوزیسیون، بی وقفه کار کرده است که یک قلم از نتایج آن، تبدیل نخست وزیران و روسای جمهور نظام به مخالفان یا منتقدان جدی بوده است.
دشمن سازی و تولید عناوینی چون نفوذی، سرسپرده، وابسته، غیر خودی و.... برای عده ای صنعتی سود آور است که حکمرانی را آسان کرده و قادر است همه ضعفها و ناکارآمدیها و فسادها را لاپوشانی کند و شمشیر نهادهای نظامی و امنیتی را پیوسته بر سر اکثریت و نخبگان منتقد و معترض آخته نگهدارد.
دشمن سازی و مرتب سخن از جنگ و دفاع و مقاومت گفتن، بیش از هر کس برای نظامیان یک حکومت و دولت پنهان پشت آن، سودمند است که می تواند قدرت آنان را تحکیم کرده و زمینه دست اندازی آنها را به همه شئون کشور بویژه اقتصاد که منافع مادی خود و فرزندان و هفت پشتشان را تامین می کند، فراهم سازد.
اما آنچه بر سر یک ملت و کشور از ناحیه نظام سیاسی دشمن ساز می رود، فرسودگی و تباهی در همه ابعاد اقتصادی، سیاسی و فرهنگی و در نهایت اضمحلال و فروپاشی بر اثر شورش و انقلاب داخلی و یا حمله خارجی است.
🔰 انقلابِ قَلم|نقد،تبیین و تحلیل
🆔@enqelabeqalam_ir