آن کس که رود به مکه حاجی‌ست و آن کس که رود نجف منجف

بر دوش خود بریز دو زلف سیاه را بالا مبر ز خسته دلان سوز و آه را بین تو و خدا به خدا مایل تو ام شکر خدا که برد ز من اشتباه را کفرم مبارک است به تبریک من بیا چرخانده ام به سوی علی قبله گاه را کفر مرا درآر و نشان جهان بده رو کن که سجده کرده ام این بارگاه را

تشابه ره به سنخیت بَرَد آخر، مشو نومید به مویش راه خواهی بُرد، ای روی سیاه آنجا

آخرش توی این جاده می‌میرم #تهران_قم

چه پوسته هایی که باید شکسته بشه تا آدمی پی به فقر خودش ببره

آدمی را چه می‌شود دلی به قدر دریا دریایی خشکیده

که در قبیله‌ی عشاق جز سوختگان را راه ندهند

با روضه‌ی حسین بختیاری تا سال ها میشه زندگی کرد

ایمان ما غیر از رسیدن تا مقام فقر نیست پس فقر اگر از خانه‌ی ما رفت، ایمان می‌رود

از دنیای من تا دنیای تو قدر فاصله‌ی زمینی‌مون فاصله‌س شایدم بیشتر

مرا ببر به آرامش مطلق به آن لحظه که در آغوشت اشک می‌ریزم.