شب همان شب که سفر مبدأ دوران می‌شد خط به خط باور تقویم مسلمان می شد شب همان شب که جهانی نگران بود آن شب صحبت از جان پیمبر به میان بود آن شب در شب فتنه شب فتنه شب خنجرها باز هم چاره علی بود نه آن دیگرها مرد، مردی که کمر بسته به پیکار دگر بی زره آمده در معرکه یک بار دگر تا خود صبح خطر دور و برش می‌رقصید تیغ عریان شده بالای سرش می‌رقصید مرد آن است که تا لحظه آخر مانده در شب خوف و خطر جای پیمبر مانده گر چه باران به سبو بود و نفهمید کسی و محمد خود او بود و نفهمید کسی «و محمد خود او بود و نفهمید کسی!» #سید_حمیدرضا_برقعی @hamidreza_borghei

تو هم مهمان مولایی سید حمیدرضا برقعی @hamidreza_borghei

روز غدیر خم شد و با امر کردگار بالا گرفت دست خدا را پیامبر آیینه تمام نمای خدا علی ست تنها کسی که بوده سراپا پیامبر #احمد_علوی

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹 به مناسبت روز بزرگداشت شهدا خبراین بود که یک سرو رشید آوردند استخوانهای تو را در شب عید آوردند جیب پیراهنی آغشته به خون را گشتند نامه ای را که به مقصد نرسید آوردند نامه مثل جگر تشنه ی تو سوخته بود  قفل آن باز نشد هرچه کلید آوردند مادرت گفت کبوتر شده ای , میدانست آسمان را به هوای تو پدید آوردند لحظه ی رفتن تو خوب به یادش مانده آب وآیینه و قرآن مجید آوردند جانماز متبرک شده اش را آنروز با گلی سرخ که از باغچه چید آوردند وقت رفتن تو خودت روضه ی اکبر خواندی کوچه ابری شد و باران شدید آوردند سالها بعد تو از راه رسیدی اما… خوب شد مادرت آنروز ندید آوردند… پیکری را که به شش ماهگی ات میمانست پیکری را که به قنداق سفید آوردند  حتم دارم که خود حضرت زهرا هم بود روزهایی که به این شهر شهید آوردند.  🌹🍁🌹🍁🌹🍁🌹🍁🌹 #احمد_علوی

هستی ما کیست در دنیا، امیر المؤمنین شافع ما کیست درعقبی،امیرالمؤمنین بوده قبل از آدم وحوا،امیرالمؤمنین صالح ونوح نبی ،موسی امیر المؤمنین هم سلیمان است وهم عیسی ،امیرالمؤمنین #احمد_علوی

ابر و باد و ماه و خورشید و فلک کاتب شدند #احمد_علوی

تنها تو خانه زاد خدا بوده ای علی! روی امید شیعه از این رو به قبله است دل هر طرف که می نگرد جلوه گاه توست این خانه از چهار جهت رو به قبله است #استاد_محمد_علی_مجاهدي🌷

غزلی تقدیم به استاد عزیزم جناب دکتر #استاد_محمد_علی_مجاهدي 🌷 تو اقیانوسی و من موج سرگردان و ناکامم تو بی پایانی و من نا تمامم بی سرانجامم خمار آلوده ی افیون شعر بی خودی بودم تعارف زد نگاهت که بیا لب ترکن از جامم غزل می خوانی وطبعت نوازش می دهددل را به دندان میگزم هر آینه انگشت ابهامم تو را ای شمع سوزان محیط آسمانی ها فقط در محضر لاهوتیان پروانه می نانم علی می گویی و سرمست می گردد دل از جامت علی می گویی و لزره می اندازی به اندامم غروبت را نبینم شمس عالم تاب تبریزی تمامت را نخواهم دید... آغاز و سرانجامم #محمد_جواد_الهی_پور

#الحمدالله_الذی_جعلنا_من_المتمسکین_بولایة_العلویه این شعر زبان بسته ی خو کرده به لالی مبهوت در آیینه ی اوصاف جمالی با نام خداوند ، خداوندِ تعالا راهی شده در رهگذری رو به تعالی آشفته تر از یک شبِ تب دار جنوبی آرام تر از رایحه ی باد شمالی آغوش در آغوشِ نسیمی که وزیده است از آبی دریاچه به سرسبزیِ شالی جانسوز تر از نای نی زخمی چوپان دلباز تر از پنجره ای رو به زلالی در اوج تر از گنبد و گلدسته ی باران لبریز تر از بغضِ اذان های بلالی در صحنِ (بهشتی نفسِ) ماه ترین ها در مشهد و شیراز و قم و مشهد قالی در پیچ و خمِ جاده ای از نور علی نور نوری که پراکنده در ایام و لیالی با ذکر الهی بِعلیٍّ بعلیٍّ در یک صد و ده مرتبه ذکرِ متوالی روح القدس آمد به مدد تا که ببینم در حجم ترک خورده ی این روح سفالی یک جلوه از آن پیکره ی نورشمایل تصویر فرا درکی از آن جسمِ مثالی تا شام ابد در همه عالم احدی نیست مثل علیِ عالیِ اعلا متعالی سرچشمه ترین مخزنِ الاسرار الهی سرمست ترین ساقیِ صهبای کمالی از چار جهت جلوه ی او در نظر من عالی تر و عالی تر و عالی تر و عالی ... تر دامنم ای حضرت جان امر بفرما یک جرعه بریزند در این ساغر خالی جان نبی الله تویی حضرت والا تنها ولی الله تویی حضرت والی اسم تو گره خورده به اسماء خداوند وصفِ تو صفا داده به اوصافِ جلالی هم (مجلسی) از شور (بحارت) شده سرخوش هم شاهد مستی (صدوق) است (امالی) ... (مستنبط) و (القطره ی) او غرق تو هستند عاجز شده از درک تو امثال (غزالی) این افعیِ بد زهر که نامش شده دنیا آیا هنری داشت به جز خوش خط و خالی؟ کی مرگ من از راه می آید که پس از آن تعبیر شود این همه رویای وصالی... ای کاش در آغوش تو آرام بگیرد این شاعرِ مجنون شده در چشم اهالی باید بروم سر به بیابان بگذارم تا با دمِ من دم بکشد چای ذغالی در دشت بخوانم ز تو با نغمه ی دشتی آنقدر که صحرا بشود حال به حالی خواهد به سر آید شب هجران تو یا نه؟ ای گوهر مردانگی و نیک خصالی دلتنگ نجف هستم و اوقات خوشم را پر کرده سفر ها و زیاراتِ خیالی غیر از سخنِ عشق صدایی نشنیدم در موقع مدحت چه در اقصا چه حوالی این شعر که لب تشنه ی یک جرعه جواب است رو کرده به ایوان تو با لحنِ سوالی عشقت زده پل از گذرِ خاک به افلاک با بودنت آخر چه غم از بی پر و بالی جا دادنِ دریا به سبو نیست میسر شرمنده ام از وسعت این تنگ مجالی ای کاش که در آتشِ عشق تو بسوزم ای کاش شهید تو شوم مثل هلالی سروده شده در حرم حضرت زینب سلام الله علیها #احمد_علوی

به قدر عرض سلامی مرا تحمل کن زیاد وقت شریف تو را نمیگیرم

به خاک پای حضرت باب الحوائج امام موسی ابن جعفر(ع) همانگونه که شب را روشنایی ماه میبخشد خدا در ظلمت دنیا چراغ راه میبخشد به حکم"البلاء للولاء"است اینکه در تاریخ خدا به دوستان خود غمی جانکاه میبخشد تو نور آسمانهایی که فی قعرالسجون هستی خدا گاهی حضور ماه را به چاه میبخشد تو از نسل همان مردی که هنگام رکوع خود عقیقش را به سائل قربة لله میبخشد نگاه مهربانت آیه "والکاظمین الغیظ" تو "عافین عن الناسی" که بی اکراه میبخشد به کم قانع نشو امشب ،بخواه از او خود او را به کم قانع نشو ای دل که دارد شاه میبخشد #عباس_جواهری_رفیع

#صلی_الله_علیک_یا_امیرالمومنین سحر بود و به شوق چشم هایش ماه کامل بود سحر بود و ضریحی آسمانی در مقابل بود سحر بود و دو رکعت رو به ایوان نجف خواندم اگرچه این نماز از دیدگاه شرع باطل بود خودش در کفر غرقم کرد و بعد از آن نجاتم داد خودش کشتی و کشتیبان خودش دریا و ساحل بود جنون و عقل را در هم می آمیزد تب عشقش کسی که واله و مجنون او گردید عاقل بود همیشه بین ابیات من و وصف کمالاتش هزاران کهکشان راه شیری حد فاصل بود زمان مدح او دست قلم پیوسته می لرزید که درک قطره از ژرفای اقیانوس مشکل بود چگونه می توانستم غزلخوان کسی باشم که حتی فاصله با قنبرش هفتاد منزل بود تفرجگاه او عرش معلا بود از آغاز همانجا که فرشته عاجز از طی مراحل بود علی استاد اسرافیل بود و یار میکائیل خود او در میان مرگ و عزرائیل حائل بود خبر دارند اهل آسمان ها هم از این موضوع که جبریل از ازل در مکتب مولا محصل بود علی شد ناخدای کشتی نوح و در آن طوفان فقط نام ولی الله حلال مسائل بود علی دنیای ابراهیم را غرق گلستان کرد علی در ذبح اسماعیل مشغول نوافل بود عصای حضرت موسی زمانی اژدها گردید که از اعجاز ذکر یاعلی فرعون غافل بود مسیحا بودنِ عیسی که رمزش ذکر یا مولا است فقط یک شمه ی کوتاه از شرح فضائل بود علی جان پیمبر جان زهرا جان قرآن شد علی تفسیر نحل و آل عمران و مزمل بود حدیث قدسی لولاک یعنی اینکه در عالم فقط با خلقت آل علی مقصود حاصل بود شبیه رشته کوهی سد راه دشمنان می شد کسی که از رکوعش آبشار اشک نازل بود بپرس آوازه ی شیر خدا را از لب مرحب که در جنگاوری اسطوره ی کل قبایل بود بنازم ضربه ی شمشیر او را در دل خندق که با کل عبادت های انس و جن معادل بود غروب از سمت نخلستان که بر می‌گشت می‌دیدند که دستانش پر از پینه که پایش غرقِ تاول بود مسیرش را جدا کرد از خدا هرکس که بی او رفت کسی که راهیِ میخانه ی او گشت واصل بود دل بیت المقدس مثل کعبه از همان آغاز به سمت قبله گاهِ چشم عین الله مایل بود برای او که غیر از او امیرالمؤمنینی نیست چه نامی می‌توان زیباتر از این نام قائل بود زمان سجده تیر از پای او بیرون کشیدند و به هنگام رکوعش در پی اکرام سائل بود جوانمردی نگر همت ببین غیرت تماشا کن که حتی لحظه ی جان دادنش در فکر قاتل بود شهادت ارث فرزندان مولا بود و می‌دانست چه فرقی بین احلی من عسل ها و هلاهل بود نمازی را که بی حب علی خواندند بعضی ها نماز بی طهارت بود و از هر حیث باطل بود از (انوار الیقین) خود به کام تشنه ام نوشاند مضامین عمیقی را که در جانِ (وسائل) بود به پای او می افتاد این سر مجنون اگر سر بود به خاکستر بدل می شد ز داغش دل اگر دل بود به دنبال علی گشتم تمام عمر در ذهنم فقط تصویری از آن دلبر نیکوشمایل بود #احمد_علوی

عید مباهله ناگهان صومعه لرزید از آن دقّ‌ الباب اهل آبادی تثلیث پریدند از خواب رجز مأذنه‌ها لرزه به ناقوس انداخت راهبان را همه در ورطۀ کابوس انداخت قصۀ فتنه و نیرنگ و دغل پیوسته‌ست نان یک عده به گمراهی مردم بسته‌ست ننوشتند که باران نمی از این دریاست یکی از خیل مریدان محمد، عیساست لاجرم چاره‌ای انگار به جز جنگ نماند قل تعالَوا... به رخ هیچ کسی رنگ نماند به رجز نیست در این عرصه یقین شمشیر است بر حذر باش که زنّار، گریبان‌گیر است کارزارش تهی از نیزه و تیر و سپر است بهراسید که این معرکه خون‌‌ریزتر است بانگ طوفانیِ القارعه طوفان آورد آنچه در چنتۀ خود داشت به میدان آورد با خود آورد به هنگامه عزیزانش را بر سر دست گرفته‌ست نبی جانش را عرش تا عرش ملائک همه زنجیره شدند به صف‌آرایی آن پنج نفر خیره شدند پنج تن، پنج تن از نور خدا آکنده آفتابان ازل تا به ابد تابنده دفترم غرق نفس‌های مسیحایی شد گوش کن، گوش کن این قصه تماشایی شد با طمانیۀ خود راه می‌آمد آرام دست در دست یدالله می‌آمد آرام دست در دست یدالله چه در سر دارد حرفی انگار از این جنگ فراتر دارد ایها الناس من از پارۀ تن می‌گویم دارم از خویشتن خویش سخن می‌گویم آن‌که هر دم نفسم با نفسش مأنوس است آن‌که با ذات خدا «عزّوجل» ممسوس است من علی هستم و احمد من و او خویشتنیم او علی هست و محمد من و او خویشتنیم نه فقط جسم، علی روح محمد باشد یک‌تنه لشکر انبوهِ محمد باشد دیگر اصلا چه نیازی‌ست به طوفان، به عذاب زهرۀ معرکه را اخم علی می‌کند آب الغرض مهر رسولانۀ او طوفان کرد راهبان را به سر سفرۀ خود مهمان کرد مست از رایحۀ زلف رهایش گشتند بادها گوش به فرمان عبایش گشتند می‌رود قصۀ ما سوی سرانجام آرام دفتر قصه ورق می‌خورد آرام آرام شاعر: سید حمیدرضا برقعی #سیدحمیدرضابرقعی #سید_حمیدرضا_برقعی @hamidreza_borghei

┈┅ ❁ـ﷽ـ❁ ┅┈ ⏳ 🔊 #کلیپ_صوتی 💢 سلام بر «حضرت ابوطالب» و فرزند گرامی ایشان 📌 برگرفته از برنامه #ماه_من سال 1399 🆔 ble.ir/kashani1395/ 🆔 rubika.ir/kashani1395/ 🆔 eitaa.com/kashani1395/ 🆔 telegram.me/kashani1395/ 🆔 instagram.com/hkashani_com/ 🌐 www.hkashani.com #برقعی

شعرخوانی سیدمحمدجواد #شرافت در نخستین سوگواره ملی شعر عاشورایی اقوام و عشایر و جهان داغ تو را تازه نگه داشته است نه نگهداشته داغ تو جهان را تازه

خدا به ماه زمین خورده آسمان بدهد دلی به وسعت دریای بی کران بدهد امام عشق، علَم را به دست ساقی داد که مرد را به تمام جهان نشان بدهد چه می شود که به باد و به ابرها و به خاک به سنگ های زبان بسته هم زبان بدهد که باد نوحه بخواند، که ابر گریه کند که خاک اقامه بگوید، که سنگ اذان بدهد و یا به کودک لب تشنه روی دست پدر هزار سفره ی رنگین تر از کمان بدهد رباب از نفس افتاده جبرئیل کجاست که گاه گاهی گهواره را تکان بدهد چه عاشقانه و زیبا خدا مقدّر کرد که روی دست پدر ایستاده جان بدهد هزار نکته ی شیرین تر از عسل باقی ست اگر عطش بگذارد؛ اگر امان بدهد «احمد علوی

ایستاده باید مرد! چرا چو خاک چنین صاف و ساده باید مرد؟ و مثل سایه به خاک اوفتاده باید مرد؟ به گلشنی که شقایق اسیر دلتنگی‌ست به روی دست، سر خود نهاده، باید مرد قسم به خون شهیدان که در سراچۀ رنگ به رنگِ لالۀ با داغ زاده، باید مرد چو عاشقانِ ز جان دست شسته، باید رفت چو بیدلانِ دل از دست داده، باید مرد اگر که راه به پایان جاده خواهی برد هلا ز خویش در آغاز جاده باید مرد در این قبیله کسی عاشق شهادت بود که گفت: بیشتر از این، زیاده، باید مرد به پایمردی سقّای کربلا سوگند که: با دو دست پر و بال داده، باید مرد... پیام سرخ شهیدان کربلا این است که: در مصاف ستم ایستاده باید مرد! . #استاد_محمد_علی_مجاهدی ┏━🍃🌺🍃━━━┓ @ostadmojahedi ┗━━━🍂━

🌷 #استاد_محمد_علی_مجاهدی کیست این مردی که رو در روی دنیا ایستاده در دل دریای دشمن بی مهابا ایستاده لرزه می‌ افتد به جان خیل دشمن از خروشش وز نهیبش قلب هستی ، نبض دنیا ایستاده می گذارد پای بَر فرق شط از دریا دلی‌ ها وه چه بِشکوه و تماشایی است، دریا ایستاده گر چه زینب زیر بار داغ‌ ها از پا نشسته تکیه کرده بر عمود خیمه‌ ها ، تا ایستاده او که دارد فطرتی نازک‌ تر از آیینه حتی در مصاف خصم ؛ چون کوهی ز خارا ایستاده با غریو "ما رایت فی البلا الا جمیلا" پیش روی آن همه زشتی، چه زیبا ایستاده از قیام کربلا این درس را آموخت باید ظلم را نتوان ز پا انداخت، الا ایستاده این پیام تک سوار ظهر عاشوراست یاران مرگ در فرهنگ ما زیباست، اما ایستاده