👆👆ادامه 👇👇 #جواب_سؤال_دوم: اگر مکلف امتثال امر اهمّ (ازاله نجاست) را کنار گذاشت و عصیان کرد آیا می تواند امر به مهّم(نماز) را امتثال کند؟ جواب شیخ بهایی: با عصیان امر به اهمّ، امر اهمّ ساقط نمی شود و از بین نمی رود پس امر اهمّ باقی است و دو امر همزمان به اهمّ و مهّم ممکن نیست پس با فقدان امر مهّم، امتثال آن(نماز خواندن) باطل است. جواب آخوند خراسانی: بله امر به مهّم نداریم. ولی ملاک امر مهّم و مصلحت و محبوبیت ذاتی آن همچنان باقی است و در تزاحم با امر اهمّ از بین نمی رود پس می توان امر مهّم را به نیت محبوبیت ذاتی انجام داد. اشکال بعضی محشین: مهّم در ظرف عصیان امر به اهمّ، محبوبیت ذاتی عالم تشریع و انشاء را ندارد.چون ممکن است مصلحت نفسی مهمّ در ظرف تزاحم با اهمّ کم شده یا از بین رفته باشد. نظریه ترتّب(میرزای شیرازی،میرزای نایینی، سید محمد فشارکی و...): امر همزمان به اهمّ و مهّم با هم و در عرض هم در مرحله اول(مرحله امتثال امر اهمّ) نداریم. اما امر به هر دو به ترتیب و در طول هم و در دو مرحله داریم یعنی اگر مکلف قصد امتثال امر اهمّ را دارد فقط امر به اهمّ داریم ولی اگر مکلف قصد امتثال امر اهمّ را ندارد و قصد عصیان دارد در ظرف عصیان امر اهمّ، امر به مهمّ متوجه مکلف می شود و زنده می شود و مکلف می تواند آنرا انجام دهد. پس امر ترتّبی به مهمّ داریم و امتثال آن صحیح است. شاهد آن این است که اگر مکلف امر اهمّ و مهمّ را با هم ترک کرد مورد سرزنش و عتاب مولا و عقلا قرار می گیرد که چرا در فرصتی که با عصیان امر اهمّ داشتی به امتثال امر مهمّ نپرداختی؟ #صفحه_دوم @osul_etebariat ادامه👇👇

👆👆👆👆 ادامه👇👇 اشکال علامه طباطبایی و حضرت امام: مولا و شارع و قانون گذار در مرحله تشریع و اعتبار و قانون گذاری و انشاء به نماز و ازاله نجاست و صدها چیز دیگر به صورت مجزا و جداگانه و تک تک امر یا نهی کرده یعنی در مرحله تشریع، تمام احکام (تکلیفی الزامی و غیر الزامی و احکام وضعی) را یکجا تشریع کرده و همه را به عهده مکلف گذاشته و ابلاغ کرده، البته در مرحله قانون گذاری به صورت جداگانه و تک تک به احکام نظر انداخته و تشریع کرده و به احکام به صورت جمعی و با هم نظر نینداخته و حکم به جمع دو یا چند چیز نداده مثلا امر به نماز کرده، بعد جدای از نماز، امر به ازاله نجاست کرده اما هیچ جا امر همزمان به نماز و ازاله نجاست با هم نکرده است. یعنی مولای قانون گذار در مرحله تشریع و قانون گذاری، به اتفاقاتی که ممکن است برای مکلف در مرحله امتثال پیش بیاید توجهی ندارد چون به مولا و قانون گذاری ارتباطی ندارد مگر مواردی که برای مولا اهمیت ویژه ای دارد و در ظرف تشریع آنرا لحاظ کند (مثل لا تقربوا الصلاة و انتم سکاری). تزاحم بین امر اهمّ و امر مهمّ مربوط به مکلف در مرحله امتثال است که باید با عقل و تدبیر خودش حل کند و ربطی به مولا و مرحله تشریع قانون ندارد. پس ممکن است مکلف در مرحله امتثال به دو یا چند تکلیف همزمان مبتلا شود ولی از آنجا که امتثال یکی مزاحم امتثال دیگری است عقل می گوید اولویت با امتثال امر اهمّ است ولی اگر امتثال امر اهمّ را کنار گذاشتی به امتثال امر مهمّ مشغول شو. خلاصه کلام اینکه بین دو امر اهمّ و مهمّ در مرحله تشریع و حتی مرحله امتثال تزاحم نیست(دقت شود در مرحله امتثال بین دو امر و دو حکم تزاحم نیست بلکه بین امتثال امر اهمّ و امتثال امر مهمّ نه خود امر ها مزاحمت هست) بلکه فقط در مرحله امتثال، امتثال امر اهمّ مزاحم امتثال امر مهمّ است مادامی که به امتثال امر اهمّ مشغول هستی. اگر امر اهمّ را عصیان کردی فرصتی برای امتثال امر به مهمّ فراهم می شود. پس بین #امتثال ها ترتب هست نه بین #خود_امرها. یعنی امر به اهمّ و مهمّ هر دو همزمان از اول هست نه اینکه از اول فقط امر به اهمّ باشد و امر مهمّ مرده و نابود باشد و در ظرف عصیان امر اهمّ، امر به مهمّ زنده شود(نظریه ترتب)یا ملاک امر مهّم زنده شود(نظریه آخوند). نه، خود امر مهمّ زنده نمی شود بلکه امتثال آن زنده می شود و فرصتی برای امتثال امر مهمّ فراهم می شود. و این همان نظریه خطابات قانونیه است. خلاصه: ترتب بین دو امر اهمّ و مهمّ نیست بلکه بین امتثال آنها است. ریشه تمام اشکالات در مسأله ضدّ، طرح اشتباه اصل مسأله است چون اساسا نه بین نماز و ازاله نجاست ضدّیت هست نه بین امر هر دو. چون این ها ذاتاً ارتباطی با هم ندارد و دو چیز کاملا مستقل از یکدیگر هستند خصوصا دو امر در مقام تشریع و انشاء و قانون گذاری ربطی به هم ندارند و فقط در مقام امتثال، امتثال هر یک مزاحم دیگری است نه مزاحمت و ضدیت ذاتی، بلکه مزاحمت بالعرض در مقام امتثال. حتی بین نماز و ازاله نجاست هم مزاحمت و تضادی نیست بلکه در بعضی موارد می توان هم نماز خواند هم ازاله نجاست کرد به شرطی که هیأت نماز به هم نریزد بله غالبا نمی توان هر دو را با هم انجام داد اما ضدیت در ایجاد است نه ضدیت ذاتی. پس اساسا نه امر به اهمّ و مهمّ تضاد دارند نه خود نماز و روزه. بلکه امتثال این دو امرها تضاد و تزاحم دارند و ایجاد نماز و ازاله باهم در بعضی موارد ممکن نیست. #صفحه_سوم @osul_etebariat

امر به شیء، اقتضای نهی ارشادی اجرایی از ضد خاص در مقام امتثال دارد نه نهی مولوی تشریعی قانونی

الانسان قبل الدنیا ✅ هبوط انسان از ملکوت به دنیا و اندیشه های اعتباری ✅ اعتبارات و مصنوعات بشری کپی برداری از تکوین است. ✅ نقش اعتبارات دینی در تنظیم اعتبارات بشری ✅ غالب احکام شرعی فاقد مصلحت و مفسده نفس الامری در جزییات است بلکه شریعت مقدمه تلقین حقیقت و بازسازی عالم ذر و یادآور ملکوت و خداست. در عین حال برای حفظ این شریعت که طریق به حقیقت است باید تمام شروط و جزییات آنرا مراعات کرد و هیچ کس غیر از شارع مقدس حق کم و زیاد کردن و تغییر این شریعت ندارد. یعنی برای وصول به #شرط_کمال در شریعت(انقطاع و اتصال به خدا و ملکوت و عالم ذر) باید #شرط_صحت و ظواهر شریعت را کامل حفظ کرد. #بسیار_مهم @osul_etebariat

اگر قبرستان جاییست که مردگان را در آن قرار می دهند ما قبرستان نشینان عادات و روزمرگی را آیا به معنای زندگی راهیست؟ اگر مقصد پرواز است لانه ویران بهتر. پرستویی که مقصد را در اوج می یابد از ویرانی لانه اش نمی هراسد. #شهید_مرتضی_آوینی ┄┄┅┅┅❅❁❅┅┅┅

✅ حقیقت اعتباریات تشبیه است برای تحریک احساسات تا غرضی شبیه مشبه به ایجاد گردد. ✅ ایجاد انگیزه و تحریک احساسات افراد جامعه از طریق تشبیهات اعتباری به راحتی و بسیار سریع محقق می شود ولی فهم حکیمانه و عمیق نظری و زیربنایی فکری سال ها طول می کشد و نیاز به گذراندن دوره #طرح_ولایت و خواندن کتب (معرفت شناسی، خداشناسی فلسفی، انسان شناسی، فلسفه حقوق، فلسفه اخلاق، فلسفه سیاست) دارد. ✅ الفاظ قرآن را باید غرض محور و کنایی و پیام رسان ترجمه کرد نه تحت اللفظی. بیانات قرآن و روایات درباره حقایق ماورای ماده تشبیهی است نه تحقیقی. ✅ اختلاف موافقان و مخالفان فلسفه و عرفان ناشی از تحقیقی گرفتن بیانات تشبیهی قرآن و روایات است. ✅ مبنای لغت شناسی علامه طباطبایی در تفسیر المیزان #بسیار_مهم @osul_etebariat

#سؤال: در حال خواندن کتاب اصول مظفر هستم علاقه مندم که بحث اعتباریات علامه رو بخونم و از اصوات حضرتعالی کمک بگیرم . به نظرتون کی بخونم خوبه آیا نیاز به فلسفه هم هست؟ #جواب: در صوت👆 @osul_etebariat

نموداری جالب از مباحث اوامر در اصول

نموداری از مباحث اِجزا در اصول

نظریه آخوند خراسانی، حضرت امام، علامه طباطبایی در بحث طلب و اراده

1-اعتباریات حقیقت اعتبار یک نوع تشبیه و استعاره است. تمام حب و بغض ها و جنگ و صلح ها در عالم بر محور تشبیه است.

2-حقیقت اعتباریات تشبیه است برای تحریک احساسات تا غرضی شبیه مشبه به ایجاد گردد. الفاظ قرآن را باید غرض محور و کنایی و پیام رسان ترجمه کرد

3-شرح مقاله اعتباریات علامه طباطبایی از کتاب اصول فلسفه و روش رئالیسم اعتبار واسطه بین حقیقتی ناقص و حقیقتی کامل است یعنی واسطه بین نقص و کمال اختیاری است. اعتبار یعنی کپی برداری از تکوین و تطبیق بر جایی که آن مصداق تکوینی موجود نیست پس اعتبار توسعه در مصداق است مجازاً

4-شرح مقاله اعتباریات علامه طباطبایی از کتاب اصول فلسفه و روش رئالیسم اعتبار، تشبیه انسان ناقص به انسان کامل است تا در انسان تولید اراده و اختیار برای افعال اختیاری کند. اعتبار وجوب در افعال اختیاری، اعتبار ضرورت بالغیر است مجازاً، نه ضرورت بالقیاس تکوینی در هر فعل اختیاری سه ضرورت و وجوب موجود است(الف-ضرورت بالغیر تکوینی قبل از عمل و اراده ب- ضرورت بالغیر تکوینی بعد عمل و اراده ج-ضرورت بالغیر مجازی و اعتباری و تشبیهی حین عمل و اراده) اشکال معروف بر نفی وجوب بالغیر اعتباری حین عمل و اراده و جواب آن