باید به هر نحوی شده امشب بخوابانم این چشم های خسته ی غم آشنایم را

از بداهه های دیشب دوستانه مان.

❤️قبل ازینکه ازدواج کنم و بچه دار شم خیلی تو دنیای نقاشی غرق بودم. سه چهارم لوازم شخصی من وسایل نقاشی من بودند. از مداد رنگی های فابر کاستل گرفته تااااا اکولین برند و ابرنگ روغنی و پاستل گچی که میبردم دبیرستان و وقت صبحگاه یواشکی تخته سیاه کلاس هارو با رنگای متالیکش خوشگل میکردم.😁 بعد ازدواج کمی ادامه پیدا کرد و بعد به دنیا اومدن زهرا، تقریبا اونچه ک از من و نقاشی کردنم موند همین ابزار و وسایل بود که تو یه صندوقچه چ بی گذاشتمشون و درشو بستم! زهرا الان 5 ساله است و حداقل سه ساله میخواد ببینه این تو چیه! میدونه وسایل نقاشی‌ منه. اما هنوز اجازه ندادم بره سراغشون و ببیندشون. میدونید چرا؟ اینکه نابودشون میکنه دلیلی مهمیه ولی دلیل مهم ترش اینه که اگه اونهارو ببینه باخودش فکر میکنه پس بخاطر ایییییینه که مامان نقاشیش خوبه! اگه منم ازین مدادا و آبرنگا و مقواها داشته باشم حتما بهتر میکشم. و این خود خود خود سمّه! اینهمه حرف زدم که همینو بگم😁 همین نکته اولو: https://eitaa.com/dellnegar

یک سری از دوستانم میپرسیدن برای کلاس نقاشی برای کودک! من یه سری نکته گفتم که میتونید وقتی با کودکتون نقاشی میکنید ازین ها استفاده کنید و خلاقیتشونو رشد بدید. اگه دوست داشتید میتونید تو این کانال بخونیدش❤️ https://eitaa.com/dellnegar

#دیالوگ مهدی:مامان اگه کمک کنم برام جایزه میخری؟ زهرا :مهدی! میدونی چرا خدا تولدو آفرید؟👿 مهدی:چرا؟ زهرا :برای اینکه تو تولد برات جایزه بخرن، دیگه هی نگی جایزه بخر جایزه بخر 😐 😁😁😁 https://eitaa.com/otaghekonji

بسم‌الله... 🌱شب سوم _ هیأت هنر اومدی بابا خیلی وقته که به من سر نزدی بابا تو راه خرابه هارم بلدی بابا اومدی بابا سر و روت خونه چرا اینقدر بابا موهات پریشونه سر و روت خونه کجا بودی رو چشات خاک بیابونه سر و روت خونه پیشونیت مجروحه لبهات غرق خونه کی یتیمم کرده کنج این ویرونه با اشکم خون هارو از چشمات میگیرم بابا لب رو لبهات میذارم میمیرم جیگرم میسوخت توی خیمه ها بابا بال و پرم میسوخت میدویدم ولی باز موی سرم میسوخت معجرم میسوخت کاش عمو جون بود کاش واسه لبای خشکم نم بارون بود کاش فقط یه دونه محرم تو بیابون بود کاش عمو جون بود دیگه اینجایی سرتو بذار رو پاهام دیگه بابایی میخونم برای تو با گریه لالایی لا لا لالایی چه سری بابا... تو دلت گفتی به من چه دختری! بابا... ایندفه قول بده من رو میبری بابا میبری بابا.. وقتی رفتی بابا خیلی سیلی خوردم زیر دست و پاشون اسمت رو میبردم هرکی مارو میدید حرفای بد میزد میگفت مثل زهرام بدتر میزد میزد (روی نیزه دیدی از نفس افتادم هربار سیلی خوردم انگاری جون دادم) گوش و گوشوار م... یه نگا بکن بابا به گوشای پاره م از همون لحظه بابا یکسره تب دارم گوش و گوشواره م عمه رو دیدم جای من کتک میخورد و بش میخندیدن... حتی گهواره ی شیرخواره رو دزدیدن بش میخندیدن تنهای تنها بود عمه تو اون صحرا ذکر لبهامون بود یازهرا یازهرا بابا مثل قبلا نازم کن نازم کن رو دوشت میشینم غرق پروازم کن... به قلم: ریحانه ابوترابی https://eitaa.com/otaghekonji

لحن و ملودی مربوط به متن نوحه.

میگفتند ما عدد نیستیم. که نفر به نفر به حساب بیایند. حالا اما کار از عدد گذشته. جنازه به جنازه هم شمارش نمیشوند. کیسه کیسه می‌شوند. هر هفتاد کیلو گوشت یک نفر! یک زندگی.یک لبخند. یک داستان. دارم در مورد آدم ها حرف میزنم. و بدتر اینکه با شنیدن خبر و دیدن و خواندنش باز زنده ام و دارم حرف میزنم. کار از کار گذشته. کار از کار گذشته خدا... #غزه

خسته ام خسته تر از برگی که... بین افتادن و ماندن ، مانده ! باد پاییزی سرد و خشنی به تنش افتاده جنگ رو در رویی ست... یک نگاهش به زمین یک نگاهش به درخت برگ دیگر به تنش نیست رمق اهل دل کندن نیست ، باد سرسخت تر از قبل شده ! کاش آغوش زمین مثل این شاخه خشک جان پناهش باشد تکیه گاهش باشد... راستی ای مردم درد دارد به زمین افتادن؟؟ #بی_خیال

متین پسندیده

باید برای این شعر، تصویر دوتا کیسه ی خاک و خون را میگذاشتم. ولی دل بازنشر کردنش را نداشتم. از صبح روزی که مدرسه ی التابعین را زدند و صدای هیچکس هم در نیامد دارم به خودم میپیچم. این چند خط را دلی نوشتم بلکه آرام بگیرم. از زبان پدری که دیدم دو فرزندش را در دو کیسه میبرد تا به خاک بسپارد بعد ازینکه دیدم و نمُردم:

بین بازی کردنش... یکباره بی فریاد رفت کودکم یک مشت خاکستر شد و بر باد رفت تکه ای از او به روی شاخه های تاک رفت کودکم یک کیسه خاک و خون شد و در خاک رفت کودکم لبخند بر لب داشت، لبخندش کجاست؟ رنگ و بوی خاک های این حوالی آشناست چشم هایش.... دست هایش... موی پر پیچ و خمش خنده های مهربانش، اشک های نم نمش چین پر چاک و رفوی کهنه ی پیراهنش انعکاس نور در برق نگاه روشنش ترس هایش، تشنگی هایش، لبان پر تبش خنده های صبح زودش، اضطراب هر شبش لحن گرم شعرهایش، صوت قرآن خواندنش مثل مادر از نگاه غیر، مو پوشاندنش دست دشمن آمد و گیسوی عمرم را برید دخترم در انفجار ظلم ها شد ناپدید ردی از او نیست بین خاک ها، آوارها ردی از گلبرگ هایش نیست بین خارها تکه ای از روسری، یا تکه ای از دامنش؟ این گل سرخ و سفید افتاده از پیراهنش میشناسم دست های کوچکش را... زخم بود هرچه او نازک بدن، دشمن ولی بی رحم بود خرد شد آینه ی چشمش نصیب سنگ شد شیشه ی عمرم به زیر نور صدها رنگ شد شب به جز آغوش من، مامن برای او نداشت مرگ بر صهیون که آغوش مرا خالی گذاشت اشک میریزم کنار جاری خون ترش شعله میگیرم به پای مانده ی خاکسترش ذره ذره با دو دستم پیش هم آوردمش گفت مادر چیست؟ گفتم دخترم! آوردمش! محکم اما ایستادم تا نیفتد مادرش برکت این خاک خواهد شد یقینا پیکرش دخترم آن دختر زیبای زیتون پرورم سبز شد زیتون ولی با خون سرخ دخترم قطره قطره خون شد و این شهر را آباد کرد دخترم پرواز کرد و قدس را آزاد کرد... #ریحانه_ابوترابی https://eitaa.com/otaghekonji

نتیجه تمرین بداهه سرایی دوستانه تو جمع گوهرشادی ها 🔹به دینت آمدم، ای عشق، با قلبی گناه آلود به این دیوانه بازی ها مسلمانی نمی اید 🔸بیا تا دست هایم شانه ی مویت شود امشب به گیسوی پری رو ها، پریشانی نمی آید 🔹تورا ای عشق با بوسیدنم اقرار خواهم کرد به ما مجنون صفت ها که سخنرانی نمی آید 🔸قناری از چه میخوانی؟ بیا در گوشه ی عزلت که این بالا نشینی ها به زندانی نمی آید! 🔹دلم را برده ای، مال خودت، از چه پریشانی؟ به صاحبخانه ها اینقدر حیرانی نمی آید! 🔸دلم را شاد کردی، رفتی و برگشت اندوهم به این ماتم کده اصلاچراغانی نمی آید 🔹دلم تنگ است مثل نم نم گیلان چشمانت به عاشق ها هوای سرد طوفانی نمی اید ریحانه ابوترابی https://eitaa.com/otaghekonji

اینو سالهای قبل نوشتم ولی درد امسالمه... چند خطی برای همسفرم نه که از رفتنت گلایه کنم... نه که چون از خودت جدا ماندم زیر لب وقت رفتنت گفتم: همسفر! از بهشت جا ماندم! خوش به حالت که رفته ای به بهشت لابد آنجا چقدر خوشحالی خوش به حالت که با من و بی من زائر اربعین هرسالی کفشهایت چقدر خوشبختند چفیه ات غرق اشک شیداییست خوش به حال دو تا لب خشکت روزی اش آب و قهوه و چاییست گرچه پیراهنت پر از خاک است خاک جاده تبرکش کرده ست باد این گرد و خاک را سوغات با خود از قتلگاه آورده ست با دوتا پات رفته ای اما فارغ از محبس تنی حتما از نجف تا حریم کرب و بلا جاده را بال میزنی حتما توی موکب پناه میگیری از غم و درد و رنج این دنیا نفس تازه می‌کشی هرشب بین هرم عزای زائر ها لابد از یاد و خاطرت رفته غصه های سخیف قبل سفر چفیه را بسته ای به دور سرت شده سردرد دائمت بهتر من هم اینجا میان برزخ اشک دور از آن بهشت رویایی... هی قدم میزنم به دور اتاق مثلا بین راهپیمایی... در کنار تو بین زائر ها... زائر اربعین مولایم گرچه جا مانده ام ولی با آه با خیال تو راه می آیم نه که از رفتنت گلایه کنم سفرت غرق عشق، همسفرم... فقط اینکه بزرگواری کن شعر من را بخوان کنار حرم #ریحانه_ابوترابی https://eitaa.com/otaghekonji

یه طنز بخونیم؟

جهت تنوع چند مصرع بداهه داستان ازینجا شروع شد که رفتم غر بزنم پیش رفیقان جان و گفتم: شوهرم نیست دلم تنگ شده غم دارم بغض های تر و تازه ته حلقم دارم ☹️☹️☹️ شوهرم نیست سرش غر بزنم در برود 😭 حقم اینست چنین حوصله م سر برود🙄 شوهرم کوش؟ چرا بی من و تنها رفته! من افسرده ی بی حوصله ی وا رفته... نت ندارد که ببیند چقدر دلتنگم قندم افتاده، کمر درد شدم! میلنگم خوش و خرم نفسی میکشد از شر زنش رفته تا چای عراقی بزند بر بدنش بخورد شربت لیمو ی خنک در گِرما 😶 نوش جانش! نشود کوفت به او شاورما! 🙄 شوهرم! زودتر از این سفر دور بیا هرقدر هم که نشد هی تو بزن زور بیا چون من و مهدی و زهرا همگی دلتنگیم روزها برسر دلتنگی تو میجنگیم گفت زهرا که برو در پی کارت مادر! خیر دیدی تو مگر مادر من از همسر؟! گفته باشم که پدر، منحصرا مال من است! اوست بابای منو و این ویدئو کال من است باش یک مادر آرام‌ و فداکار و صبور گوشی ات را بده مادر! تو برو ظرف بشور! 😑 اینجا خانم موسی گفتند که: بود حالا چه گلی می زد عزیزم به سرت غیر اینکه همش از کوره می آورد درت؟! چشم برهم بزنی اوست که برمی گردد (إن شاء الله) فرصت بی سر خر بودن سر می گردد! من در پاسخ گفتم: آه آن غرزدن بانمک شیرینش😭 آن عتاب پر از ارعاب نفس سنگینش!😭 اخم آن اخم دل اشوب کن جذابش😍😭 خر و پف های پر از دلبری در خوابش 😭😭😬😭 فاطمه موسی ادامه داد: وقت آن است که حالا نفسی تازه کنی کارهایی که قدغن شده و نازه، کنی سر خود را بکنی تا وسط گوشی خم بپزی آنچه که او دوست ندارد را هم! 😁 من گفتم: وقت ان است ولی حوصله اش نیست که نیست هر چه لم داده ام اینجا گله ای نیست که نیست کیست تا پند دهد شعر نگو زود بخواب ! کیست تا گیر دهد شعر نگو سینک بساب! اشک هایم همه درسینک سرازیر شده سینک هم مثل من غمزده دلگیر شده آه ای همسر من جای تو اینجا خالیست حال بی بودن تو حال که نه بدحالیست😭 بغض من پیش نگاه پسرم سنگ شده آی ای کفتر ایوان! دل من تنگ شده😭😭😭 خوش به حالت برو شوهر برو انجا خوش باش منم اینجا و دو کفتر! برو انجا خوش باش گرچه فکر تو پی رزق کم و بیش من است کارت هایت همگی شکر خداپیش من است😎 میروم با پسر و دخترکم در بازار میخرم هرچه دلم خواست به قدر خروار😚 نه ببینی چه خریدم که به لب اید جان نه پیامک برسد دست تو ای همسر جان😚 دیگه دوستان خیلی با کیفیت تر در دل دلی زنانه و موزون بحث دلتنگی و جاماندگی رو ادامه دادن و در این مقال نمیگنجد. 🙄😁 https://eitaa.com/otaghekonji

راهم ندادی،از دور حتی... عیبی ندارد دلتنگ ماندم، مهجور حتی... عیبی ندارد

بالم شکسته بود نشد راهی ات شوم...

از دور خیره خیره فقط آه میکشم... با عاشقان خود وسط جاده ها خوشی...؟ جامانده ام حسین! نگاهم نمیکنی؟ اخر مرا میان همین خانه میکُشی... از بس که در خیال خودم راه میکشم شاید مسیر آمدنم وا شود حسین... یک رو سیاه در حرمت جا شود حسین... خیلی دلم گرفت! حسابم نکرده ای؟ لایق که نیستم تو ولی... مهربان تری گفتم که شاید از سر تقصیر بگذری... باز اربعین رسید و خطابم نکرده ای دارم برای حال خودم زار میزنم قمری شدم که بردر و دیوار میزنم... مثل قفس شده ست تمام اتاق ها تاریک تر شده است دلم با چراغ ها تو در سیاهیِ شب ارامشی رفیق عشق است، روی شانه ی خود میکشی رفیق بین مسیر، نیمه ی شب روشن است راه... چشم و دلت منور و روشن به نور ماه مقصد کجاست؟ قبه ی خورشید؟ نوش جان در راه دور ماه بگردید نوش جان هی اشک های تازه شوید و سفر کنید خود را از التهاب جهان بی خبر کنید ... من هم به حال خسته ی خود زار میزنم قمری شدم که بر در و دیوار میزنم اقا نمیبری من بی بال خسته را؟ گفتند میخری دل تنگ شکسته را... ... خیلی دلم گرفت که اخر نیامدم... https://eitaa.com/otaghekonji

#حضرت_زینب علیهاالسلام #اربعین_حسینی #غزل 🔹چراغ ماه🔹 برگشتم از رسالت انجام داده‌ام زخمی‌ترین پیمبر غمگین جاده‌ام ناباورانه از سفرم خیل خارها تبریک گفته‌اند به پای پیاده‌ام یا نیست باورم که در این خاک خفته‌ای یا بر مزار باور خود ایستاده‌ام بارانم و ز بام خرابه چکیده‌ام شرمندهٔ سه‌سالهٔ از دست داده‌ام زیر چراغ ماه سرت خواب رفته‌ام بر شانهٔ کجاوهٔ تو سر نهاده‌ام دل می‌زدم به آب و به آتش برای تو از خیمه‌ها بپرس که پروانه زاده‌ام چون ابر آب می‌شدم از آفتاب شام تا ذره‌ای خلل نرسد بر اراده‌ام شاعر:سیدرضا جعفری

#یادداشت_روزانه بابای مهدی یک دایناسور برایش سوغاتی آورده که از وقتی من کمرم گرفته و به زحمت راه میروم، مهدی میگوید دایناسورش بهتر از من راه میرود! به نظرم بهتر از من هم عربده میکشد.خیلی روی مخ است. هم صدای نخراشیده اش، هم راه رفتن ترتمیز آهسته ش! باطری اش کی تمام می‌شود که خلاص شوم نمیدانم. اصرار دارد که با عروسک خوشگل زهرا در یک ردیف قرارش بدهم و بگویم چقدر خوشگل است! این نخراشیده خوشگل است؟ با آن دهن گشاد و دندان های آدمخوارش! میگوید هیچکس دایناسور مرا دوست ندارد. خب نباید راه رفتنش را به رویم می آورد و اینجور از جا در رفتگی مهره های کمرم را به مسخره میگرفت. این چیزها کینه ایجاد میکند. دوست دارم بزنم لهش کنم. علی الحساب یک حمد شفا بخوانید از این وضعیت خلاص شوم.

مرا دوستانم به غم میشناسند...

بله دوستانم از اتاق فرمان اعلام میکنند که مرا به غم نمیشناسند🤔 غزل جدید کنسله.

برق نیست پس من نیستم! (جمله مشهور دکارت وقتی دولت برق هارو دو ساعت دوساعت قطع میکرد)

#روایت_روضه_آخر_صفر چند سال پیش این روزها برای من حال و هوای دیگری داشت. بابابزرگ در خانه ی حیاط دار بزرگش، دور تا دور باغچه ی شبیه باغش، روی ایوان و داخل اتاق ها، بساط روضه اخر صفر راه می انداخت. ما خیلی بودیم. چند خانواده بودیم که همه اخر سفر از قم راه می افتادیم و خودمان را به 28 صفر یزد میرساندیم. بقیه مان هم ساکن یزد بودند. یکی دو روز زودتر میرفتیم برای مهیا کردن خانه. پسر ها سیاهه هارا میزدند. من فرز بودم و چست و چابک. گاهی با برادرانم مشغول میشدم. حیاط را سقف برزنتی یا پلاستیکی موقت میزدند. دور تا دور باغچه و ایوان را فرش میکردند. یک تخت سنتی چوبی میگذاشتند وسط باغچه. بین درخت های خرمالو و گردو و انگوری که تنه ضخیم کرده بود و داربست را پر کرده بود. روی تخت سنتی یک سماور خیلی خیلی بزرگ بود. یک عالمه سینی کوچک برای چای یک نفره، کنارش. و سبد استکان ها. و قندان های استیل قند. و نعلبکی ها. یزدی ها مقید به نعلبکی هستند. حتی در روضه های جمعیتی... صبح بلند میشدیم و جمع و جور میکردیم. خودمان یک ایل بودیم که اسباب و وسایلمان کل خانه را پر میکرد. جارو را میگذاشتیم بعد از ناهار.ظهر یک سفره ی بزرگ و طولانی فقط باید برای اهل خانه پهن میشد. بعد همه بسیج میشدیم برای شستن ظرف ها و جارو کشی و سامان دادن خانه برای روضه. در حیاط مردها بودند و اتاق ها مال خانم ها بود. ما چای خانم هارا از آشپزخانه میدادیم. اتاق پذیرایی در های شیشه ای داشت. که ایوان و حیاط کاملا مشخص بود. پرده هارا باز میکردند که خانم ها منبری را ببینند. یزدی ها معمولا در مراسم روضه چند منبری دارند. اینجا اصلا منبری ها دعوت هم نیستند. در خانه ی علما، منبری ها، خود جوش و با تعارف های بداهه به منبر میروند. گاهی بین منبرها یک گروه تعزیه می آمد. از در بزرگ پشتی حیاط می آمدند تو. ما دختر بچه ها رو میگرفتیم و میچسبیدیم به شیشه های اتاق پذیرایی. تعزیه طفلان مسلم میخواندند. روضه سه شب ادامه داشت. بعد تر بابابزرگ درخت گردو را برید و داد باچوبش منبر ساختند. برای روضه. بابا بزرگ ک از دنیا رفت منبر را وقف حسینیه کردند. مادربزرگ که رفت، روضه گرفتن ها هم تمام شد. خانه هم دیگر مال اهل خانه نیست.هرچند درخت هاش و داربست انگورش، گل های رز و درخت پیر شاتوتش سالیان سال با روضه های بابابزرگ دم گرفته بودند... من هم اگر هزار سال دیگر هم بگذرد و هزار و سی و سه ساله شوم، باز روضه ی اخر صفر را با صدای پیرمردی میشناسم که عمامه سیاه کهنه ای به سر داشت روی منبر چوبی، با لهجه یزدی اش، میخواند : دختر بدرالدجی، امشب سه جا دارد عزا گاه میگوید پدر، گاهی حسن، گاهی رضا... خدا رحمتتان کند بابابزرگ جان. خدا رحمتتان کند مادربزرگ جان. که هرچه از محبت اهل بیت ع دارم ازین خانه دارم و بس... ریحانه ابوترابی https://eitaa.com/otaghekonji