#کارکاه_نویسندگی #بخش_اول موانع نویسندگی و راه‌های برون‌رفت از آن: نویسندگی عبارت از نگارش پیامی گیرا با قلمی شیواست. برای دست‌یابی به نوشته‌ای شیوا ابتدا باید موانع را شناخت و در پی رفع آنها بود. اولین مانع نوشتن را قبل از هر چیز باید ننوشتن دانست؛ چه اینكه نگارش را باید با نوشتن آموخت، اما عموماً ممكن است موانعی فرهنگی، اجتماعی، تربیتی، آموزشی و روان‌شناختی هم داشته باشد. آنچه در پی می‌آید، با توجه به ابعاد پیش گفته، موانع نوشتن را در ده محور بیان كرده است: الف.گرایش به زیبانویسی در آغاز كار اگر كسی بخواهد مطلبی بنویسد، باید ذوق و استعداد نوشتن را داشته باشد. بعضی از افراد تصور می‌كنند ذوق لازم را برای نوشتن دارند، در حالی كه نوشتن از دو فعالیت تشكیل شده است: #اول‌ـ‌ نوشته عام: بیان كتبی آنچه در درون آدمی هست و او می‌تواند به زبان عادی، دانسته‌ها، خواسته‌ها، اندیشه‌ها، عواطف و تخیلاتش را بنویسد. این نوع نوشته جنبه اطلاع‌رسانی دارد. به كسی كه این كار را انجام می‌دهد، نگارنده می‌گویند و این كار یك فن مانند دیگر فنون است. #دوم‌ـ‌ نوشته خاص: در این نوع از نوشتن، مكنونات درون به بیان كتبی، هنرمندانه و زیبا نوشته می‌شود. در این صورت به او نویسنده می‌گویند و آن هم یك هنر است مانند هنرهای دیگر. بنابراین، كسی كه می‌تواند نوشته‌ای بی‌غلط و قابل فهم بنویسد، نگارنده است، اما اگر افزون بر درستی و قابل فهم بودن، زیبا هم خلق كند، نویسنده است. بدیهی است در نگارش صرف، نیاز به ذوق نیست، بلكه تنها آموزش و دانش كافی است، اما در نویسندگی افزون بر آنها، به ذوق هم نیاز است. كسی كه می‌خواهد بنویسد «خورشید طلوع كرد و كم‌كم روشنایی‌اش همه جا را فرا گرفت»، به ذوق خدادادی نیاز ندارد و افراد زیادی می‌توانند این كار را انجام دهند،اما اگر می‌خواهد بنویسد: «گل خورشید شكفت و كم‌كم رایحه آن در همه جا پیچید»، باید ذوق و استعداد هنری داشته باشد. بنابراین، باید از ابتدا در فكر ساده‌نویسی باشد و بدون برخورداری از ذوق خاص در پی زیبانویسی نباشد تا دچار ناامیدی نشود. او باید به تدریج و با تمرین، این ذوق خاص را در خود ایجاد كند. ب.آموزش ندیدن و تمرین نكردن: آن‌كه می‌خواهد رانندگی یاد بگیرد، مدت‌ها آموزش می‌بیند و تمرین می‌كند. نوشتن، كاری بس دشوارتر از رانندگی است پس نیاز بیشتری به آموزش و تمرین دارد. بسیاری چون آموزش ندیده‌ و تمرین نكرده‌اند، تصور می‌كنند نمی‌توانند بنویسند، در حالی كه اگر آموزش ببینند و قواعد و آیین آن را تمرین كنند، درمی‌یابند كار نیكو كردن از پر كردن است. مثلاً‌ كسی كه بیاموزد فعل باختن با حرف «به» نه «از» به كار می‌رود، نمی‌نویسد «تیم امریكا از تیم ایران باخت». بنابراین، شایسته است با‌ آموزش لازم و سپس تمرین كافی به نویسندگی رو آورد. 📚اسرار نویسندگی(نگارش کتاب، مقاله و گزارش تحقیقی) سید حسین اسحاقی #ادامه_دارد ┈┈••••✾• 🌿🌺🌼🌸 •✾•••┈┈ ◀️پژوهش حوزه علمیه خوزستان https://eitaa.com/joinchat/1197473837Ce463b44f69

#کارکاه_نویسندگی #بخش_دوم #ادامه موانع نویسندگی و راه‌های برون‌رفت از آن: ج.كمبود اطلاعات و معلومات: از لوازم نوشتن درباره هر پدیده و موضوعی، برخورداری از دانش و اطلاعات لازم است. ذات نایافته از هستی بخش كی تواند كه شود هستی‌بخش؟ وقتی كسی درباره موضوعی دانش و اطلاعات كافی ندارد، چگونه می‌تواند آن را به دیگران بشناساند؟ مثلاً چاكو، دشت وسیع و كم‌جمعیتی در امریكای جنوبی است كه از غرب پاراگوئه تا شرق بولیوی امتداد دارد و مساحت آن ۷۲۵۰۰۰ كیلومتر مربع است. اگر كسی این اطلاعات را نداشته باشد، چگونه می‌تواند چیزی بنویسد. برعكس اگر به شخصی بگویند درباره شهر یا منزل خود ده سطر بنویسد، چون اطلاعات كافی و شناخت نسبی دارد، می‌تواند بنویسد. پس مطالعه و كسب آگاهی، مقدمه نوشتن است. باید دانست تا كسی خواننده خوبی نباشد، نمی‌تواند نویسنده خوبی باشد. همه ما باید بدانیم كه «از كوزه همان برون تراود كه در اوست»؛ د.ایجاد مشكل برای زیبانویسی: گاهی آگاهی و اطلاعات لازم هست، اما در زیبانویسی مشكل وجود دارد. مثلاً اگر به ما بگویند درباره خودكار زیبانویسی كنید، كمتر كسانی هستند كه بتوانند بنویسند: «خودكار من هنگام استراحت، كلاهش را روی دهانش می‌گذارد و آرام و بی‌حركت در گوشه‌ای به خواب می‌رود، اما اگر تكیه‌گاهی داشته باشد، می‌تواند به صورت ایستاده هم بخوابد. زمانی كه نوبت حركت او فرا می‌رسد، كلاهش را روی سرش می‌نهد و چون پا ندارد، بر انگشتان نویسنده‌اش سوار می‌شود. پوست و گوشت خودكارم به حدّی شفاف است كه رنگ خون در كالبدش دیده می‌شود. البته خودكارم یك چشم هم دارد كه در میانه بدنش قرار دارد. حتی از راه آن تنفس هم می‌كند و دهان آن بسیار گرد و كوچك است. البته با هر كلمه‌ای كه می‌نویسد، مقداری از خون و عمر او كم می‌شود. جالب این است كه برخلاف انسان‌ها، می‌توان با نگاه كردن به خودكار، عمر باقی‌مانده‌اش را حدس زد». این‌گونه نگارش در ابتدای نویسندگی بسیار دشوار است و ممكن است آدمی را ناتوان جلوه دهد. از این رو، در آغاز نویسندگی باید از ساده‌نویسی شروع كرد و در پی به كارگیری آرایه‌های ادبی و منابع لطفی و معنوی و استفاده از زیبایی‌های بیانی و زبانی آن نبود. به تدریج می‌توان از ساده‌نویسی به سوی زیبانویسی گام برداشت. ه‍) آغاز كار با گسترده‌نویسی: كسی كه می‌خواهد ورزش كند، نخست باید به نرمش بپردازد. ورزشكار باید ابتدا از ورزش‌های سبك آغاز كند تا به تدریج ورزیده شود و به ورزش‌‌های حرفه‌ای روی‌ آورد. نویسندگی هم نوعی ورزش است و باید از تمرین‌های ساده آغاز شود. نویسنده‌ای كه نوقلم است و می‌خواهد از روز اول گسترده‌نویسی كند و اثر صد صفحه‌ای تولید كند، مثل وزنه‌برداری است كه می‌خواهد همان روز اول وزنه سنگین بردارد كه چیزی جز شكست، پشیمانی و انصراف در پی ندارد. كوزه‌گری را باید با ساختِ كوزه‌های كوچك آغاز كرد و كودك با شیر زندگی را آغاز می‌كند، نه با غذاهای خشك و دیر هضم. در نویسندگی هم باید به این رویه پسندیده، توجه كرد. 📚اسرار نویسندگی(نگارش کتاب، مقاله و گزارش تحقیقی) سید حسین اسحاقی #ادامه_دارد ┈┈••••✾• 🌿🌺🌼🌸 •✾•••┈┈ ◀️پژوهش حوزه علمیه خوزستان https://eitaa.com/joinchat/1197473837Ce463b44f69