مشارکت
نمی‌دانم در کشوری که شما هستید مردم چطور برای مقابله با کرونا به هم کمک می‌کنند.
اینجا که ما هستیم، کانادایی‌ها با هجوم به فروشگاه‌ها و خالی‌کردن قفسه‌های موادغذایی، برای روزهای قرنطینه‌شان و ترس از قحطی، غذا ذخیره می‌کنند.
لینکِ خبر: https://www.ctvnews.ca/mobile/canada/people-are-sharing-images-of-long-lines-empty-shelves-at-costco-amid-covid-19-1.4834012
@pardarca
رُشد
در انگلیسی اصطلاحی هست که می‌گوید:
It grows on you.
به معنای اینکه «در تو رشد می‌کند».
خودشان این اصطلاح را زمانی استفاده می‌کنند که مثلاً مَزه‌ای را برای بار اوّل امتحان می‌کنند و لذتِ چندانی نمی‌برند، امّا رفته‌رفته مزه برای‌شان بهتر و در نهایت دلچسب می‌شود.
می‌شود این را خیلی به قرآن هم ربط داد.
شاید اوایل‌اش، آیه‌ها نامفهوم به نظر برسند، اما رفته‌رفته می‌بینی هر بار که قرآن را می‌خوانی نه تنها شیواتر از قبل شده بلکه دقیقا از محتوای آنچه درگیری ذهنی‌ات است برای‌ات صحبت می‌کند.
گاهی فکر می‌کنم چطور این قرآن، همان قرآنی است که قبلاً خواندم؟
چطور این آیه این قدر دقیق بر طبق آنچه در ذهنم می‌گذرد می‌آید؟
@pardarca
تاریک
دیروز روز تاریکی بود،
الف. یکی از شاگردهام وقتی وارد ایمیل‌اش شد تا تکالیف‌اش را بیاورد،
صفحه کامپیوتر پُر شد از تصاویر مستهجن.
ب. صحبت از کرونا شد. شاگردم گفت به نظرش کرونا خیلی اتفاق بدی هم نیست و همین که چین مجبور شده کارخانه‌هایش را تعطیل کند، خودش یک جور کمک به محیط‌زیست است.
پ. شاگرد دیگری گفت همین که جمعیت کُره‌زمین رو به کاهش می‌رود نکته‌ی مثبتِ کروناست.
گاهی دلم می‌خواهد یک دستم را به دیوار بگیرم و دستِ دیگرم را روی دلم بگذارم و تمامِ تهوعِ غرب را بیاورم بالا.
@pardarca
تفکرِ قفل‌شده
تا الان، بعد از حدود چند سال کار کردن با دانش‌آموزان کانادایی، فهمید‌ه‌ام نداشتنِ تفکّر انتقادی مشکلِ اصلی تقریباً بیشترشان است.
اینکه مثلاً به درسی مثلِ ریاضی، دیدِ کاملا عملیاتی دارند و نه دیدِ مفهومی.
کتاب‌هاشان هم حداقل در استان بریتیش‌کلمبیا طوری طراحی شده که ریاضیات را به عنوان یک مجموعه عملیاتِ حفظی نشان می‌دهد.
مثلاً در بحث مثلثات، فُلان عدد را بگیر، بگذارش جلوی علامت سینوس در ماشین حساب، بعد ضرب کن با عدد قبلی و ...
هیچ سؤال و توضیحی هم در کار نیست که چرا؟ هدف چیست؟ دنبالِ چه چیزی هستیم؟ ارتباط این مبحث با مبحثِ قبلی چیست؟
گاهی فکر می‌کنم نرسیدنِ این جماعت به خدا و ملحد بودن‌شان، شاید از همین نداشتنِ تفکرِ انتقادی می‌آید. اینکه هیچ سؤالی از ذهن‌شان نپرسند و فقط هضم‌کننده‌ی هر چه که به آن‌ها می‌رسد باشند.
پی‌نوشت. شاید اینجا مهندس زیاد تربیت کنند، ولی اگر سری به دانشکده‌های علوم‌پایه بزنید، پُر شده از دانشجویان مهاجرِ ایرانی و سایر کشورهای غیرغربی.
@pardarca
خانه‌نشینی
تقریبا دو هفته‌ای می‌شود که تعطیلات بهاره مدارس شروع شده و من هم خانه نشین شدم.
در همین حال، قرنطینه خانگی بسیاری از مشاغل هم اضافه شده و خانه‌ی کوچکِ ما، محل کار همسرم هم شده.
اوایل‌اش فکر می‌کردیم این خانه ماندن سخت باشد. تا به حال نشده بود این همه با هم باشیم و از نزدیک از کار همدیگر سر در بیاوریم.
حالا ولی می‌بینم نیمه کمی درخشانی هم دارد. بیشتر از قبل با زحماتی که همسرم سرکار می‌کشد آشنا شدم و تازه می‌بینم کسب در آمد خیلی هم آسان نیست.
علاوه بر این، تمام وعده‌های غذا را در کنار هم می‌خوریم، بیشتر از قبل حواس‌مان به وقت نمازها و صدای اذان‌هاست، و بیشتر با ایران صحبت می‌کنیم.
شاید یک جورهایی هم می‌ترسیم که آخرین لحظه‌های این زندگی دنیوی باشد و تلاش می‌کنیم آرام‌تر از قبل گذرِزمان کنیم.
پی‌نوشت: می‌دانم شرایط، آن‌قدرها هم خوب و آرام نیست و برای عده‌ای سخت‌تر از دیگران است، در عینِ حال چقدر خوب که همه ما دل‌مان گرم است که عاقبت دنیا به سمتِ نور می‌رود.
@pardarca
دعوت
احتمالا تا الان همه‌ی ما کارت دعوت‌هامان را گرفته‌ایم و داریم آماده می‌شویم که ان‌شاءالله تا کمتر از سی روزِ دیگر عازم میهمانی شویم.
حتی اگر هم قسمت نشد که بار دیگر سرِ سفره‌اش بنشینیم، همین که از الان دعوت‌مان کرده، خودش هزاربار جای شادی و سپاس دارد.
این دفعه حتی فکر می‌کنم کمی هم ویژه‌تر دعوت شده‌ایم.
خصوصی‌تر. به قول این‌ور آبی‌ها وی‌آی‌پی.
با شرایطِ پیش‌آمده در دنیا، شاید وقت آن رسیده که دل را سرتاسر پُر کنیم از مُحبّتِ میزبان. گاهی حتی فکر کنیم که این همه شد تا حُبِّ دنیا را از ما بگیرد و وجودمان را سرتاسر بقا کند.
تا یادمان بیاورد چقدر دل بسته‌ایم به این خاک و خوراک.
تا یادمان بیاورد که چقدر دل و ذکر را حَرَم‌اش کرده‌ایم و چقدر دل بسته‌ایم به مخلوق‌ها و نه خالق.
دعا کنیم بار دیگر هم بشود که بنشینیم سر سفره‌ی مهربانی‌اش و دل بشوییم از هر چه غیر اوست.
@pardarca