💛 رسول مهربانی (ص): 💛 طوبى لمن شغله عيبه عن عيوب النّاس و أنفق من مال اكتسبه من غير معصية و خالط أهل الفقه و الحكمة و جانب أهل الذّلّ و المعصية. 💛 خوشا آنكه عيوبش او را از عيوب مردم مشغول دارد و از مالى كه بدون معصيت به دست آورده انفاق كند و با اهل دانش و جود بياميزد و از اهل ذلت و معصيت دورى كند. 💛 نهج الفصاحه / ۱۹۱۶-۳ @pelak13

می‌دونید چی برام جالبه؟ این‌که اینجا نفرمودند خوش به حال کسی که هیچ عیبی نداره... بلکه فرمودند کسی که مشغول عیب‌های خودش باشه نه بقیه :)

حتماً این حدیث رو شنیدید که: «حُبُّکَ لِلشَّیْءِ یُعْمِی وَ یُصِمُ» | محبت تو به چیزی (تو را) کور و کر می‌کند. (من لا یحضره الفقیه، ج ۴، ص: ۳۸۰) با یه برداشت لطیف، می‌گفت ممکنه این در ابعاد مثبت هم باشه! مثل کسانی که اونقدر عاشق شهادت بودند که انگار خطرات رو نمی‌دیدند و نمی‌شنیدند... مثل کسانی که اینقدر عاشق‌اند که خستگی‌ناپذیرند. مطمئن نیستم تفسیر این حدیث چیه؛ اما، حقیقت همینه که هرچیزی رو عاشقانه دوست داشته باشی، چشم به سختی‌هاش می‌بندی... و به نظرم ریشهٔ خیلی از حرکت‌نکردن‌ها رو باید اینجا جست‌وجو کرد. @pelak13

امروز از احساساتی‌بودنم به یکی گفتم. تقریباً میشه گفت خیلی باورش نشد. مثالی زد از حرفی که بهم زده بود و منطقی برخورد کرده بودم، و این‌که واکنش احساساتی‌ش به چه شکلیه. جا خوردم. قلب من با شنیدن اون حرف هزار تیکه شده بود اما به روی خودم نیاوردم. و خیلی منطقی مکالمه رو ادامه داده بودم... اول یکم دلخور شدم که چطور منو نمی‌شناسه؟ اما بعد با خودم گفتم این نتیجهٔ طبیعی چیزیه که خودت انتخاب کردی... منطقی رفتار کردن تا حدی که باهوش‌ترین و نزدیک‌ترین آدم‌ها هم بُعد احساساتی‌ت رو دقیق نتونن بشناسن... آیا این درسته؟ نمی‌دونم. احساساتی که بروزشون ندادم توی قلبم تلنبار شدند اما امشب که اینطوری جا خوردم، مغزم انگار درد گرفت :)) اینجا نوشتم تا شاید روزی جواب این سؤال رو بگیرم. منطقی رفتار کردن تا حدی که باهوش‌ترین و نزدیک‌ترین آدم‌ها هم بُعد احساساتی‌ت رو دقیق نتونن بشناسن... آیا این درسته؟ @pelak13

شب زیارتی اباعبدالله دنیانا ظلام و الخدمة ضوی دنیای تاریک ما با نوکری او روشن می شود الما یبجی حرام یطب ریتة هوی کسی که برایش گریه نکند حیف است نفس بکشد الماء عنده حسین ... آخرته لوین کسی که امام حسین علیه السلام ندارد عاقبتش به کجا می رود ؟ تالیها یصیر ... والماکو سوی آخرش این می شود بود و نبودش فرق نمی کند من حقی اهیم محبوبی رحیم حق دارم از عشق او شیدا شوم چون محبوب من بسیار مهربان است الماء یرضی یجیه یمشیلة هو کسی که به سمتش نیاید او خودش می آید 🗨 @ahlamona | احلامُنـــا🌱

مَحبوبي رَحیم ... :)

ما را بقیه پس زده بودند هزار بار ما را حسین (ع) بود که آدم حساب کرد :) ❤️‍🩹

امروز یه خانومی رو دیدم که حالش خیلی بد شده بود. یه خانوم دیگه کمکش کرد بشینه. ازش پرسیدیم چی شده؟ به‌سختی حرف می‌زد، گفت گاهی اینطوری میشم. گفتیم بیماری خاصی داری؟ گفت آره، بیماری اعصاب. حالش خیلی بد بود ولی مدام معذرت‌خواهی می‌کرد و چشمش پر اشک می‌شد که وقت ما رو گرفته. گفتیم گوشی داری؟ گفت نه. گفتیم شماره‌ای داری زنگ بزنیم؟ آدرس خونه؟ گفت الآن چیزی یادم نمیاد... دیگه متوجه نشدم چی شد، چون دو تا خانوم بردنش. اون خانوم زیاد پیر نبود ها. بگی ۹۰ سالشه مثلاً. نه...! ولی ما آدما اینقدر ضعیفیم که ممکنه طوری بشه که حتی یه شماره تلفن رو هم یادمون نیاد. اما مغروریم. باورمون نمیشه که در یک لحظه، واقعاً در یک لحظه ممکنه دیگه هیچی نداشته باشیم. یا شاید خیلی چیزها رو... یا أیها الإنسان ما غرّک بربک الکریم؟! از یه طرف دیگه، اعصاب. آخ از اعصاب‌خردی‌های بیخودی، آخ از زندگی رو ساده‌نگرفتن‌ها، الکی جوش زدن‌ها و غصه خوردن‌ها، ........ لطفاً براش یه حمد بخونید. کاش خوب باشه. ❤️ @pelak13

از ما چیزی شروع نمی‌شه...

به کدام حرف، دل می دهی؟ روایتی را از حضرت جواد نقل می کنم: «عَنْ مُحَمَّدِ بِنِ عَلِیِّ الْجَوَاد (سلام الله علیهما) قَالَ مَنْ أصْغی إلَی نَاطِقٍ فَقَدْ عَبَدَه فَإنْ کَانَ النَّاطِقُ یُؤَدِّی عَنِ الله، فَقَدْ عَبِدَ الله وَ إنْ کَانَ یُؤَدِّی عَنِ الشَّیْطَانِ فَقَدْ عَبَدَ الشَّیْطَان»(مستدرک الوسایل، جلد۱۷ ، صفحه ۳۰۸) می فرماید کسی که به سخن گوینده ای با طوع و رغبت گوش بدهد تا کاملاً‌ آن را بشنود، در حقیقت او را پرستش کرده یعنی پرستش‎گر آن گوینده شده. بعد توضیح می دهند: اگر گوینده از طرف خدا سخن می گوید، شنونده عبادت خدا کرده که به حرف او گوش می دهد. اگر گوینده از طرف شیطان سخن بگوید، گوش دادن به حرف او پرستش شیطان است. این روایت معروفی است.گوش دادن همان استماع است. اصغاء، بالاتر از استماع است. سمع همین است که به گوش آدم بخورد ولو این که قصد شنیدن هم نداشته باشد. استماع این است که بنشیند گوش بدهد، ولو اینکه خیلی هم آن حرف را دوست نداشته باشد، نپسندد. اما اصغاء‌ این است که به حرف، دل بدهد. بگونه ای گوش بدهد که می‌پسندد و می‌خواهد بپذیرد. اگر اینگونه شد «فَقَدْ عَبَدَه؛ [یعنی بندگی آن گوینده را کرده است.]» اگر «إنْ کَانَ النَّاطِقُ یُؤَدِّی عَنِ الله فَقَدْ عَبِدَ الله»‌ چون این سخن باعث می‌شود او را به طرف خدا می‌کشاند. یعنی ما را به راه مستقیم نزدیک می‌کند و آدم را به حرکت درمی‌آورد، همان گوش دادن خودش، «عبادة الله» می گردد. عکس آن هم، «عبادة‌ الشیطان» می شود. ۱۳۹۳/۰۷/۰۲ لینک متن کامل جلسه لینک صوت کامل جلسه 🏴 @mesbahyazdi_ir