🦋 رسول مهربانی (ص):
🦋 القَريبُ مَن قَرَّبَتهُ المَوَدَّةُ وإن بَعُدَ نَسَبُهُ؛ وَالبَعيدُ مَن باعَدَتهُ المَوَدَّةُ وإن قَرُبَ نَسَبُهُ.
🦋 خويشاوند، آن است كه دوستىْ نزديكش ساختهاست، گرچه [نسبت] خويشاوندیاش دور باشد؛ و بيگانه، آن است كه دوستىْ دورش ساخته است، گرچه [نسبت] خويشاوندىاش نزدیک باشد.
🦋 کافی: ۲/۶۴۳/۷
@pelak13
همین شوق دمادم میتواند...
و بارانی که نمنم میتواند...
دلم را -بس که گنجشک است- حتی
نگاه سادهای هم میتواند...
چرا شعری نخوانم، سنگ باشم
فقط ساکت بمانم، سنگ باشم
نگاهم لهجهٔ گنجشک دارد
چگونه میتوانم سنگ باشم؟
دو دست خالیام را می پسندند
دل پوشالیام را می پسندند
فقط گنجشکهای پرشکسته
شکستهبالیام را می پسندند
پر از احساس باران باشد اما...
درختی در خیابان باشد اما...
مرا بنویس: گنجشکی که یک عمر
دلش میخواهد انسان باشد اما...
نجیب و بی ریا بودیم اما...
و با درد آشنا بودیم اما...
منِ دلتنگ و باران و دوبیتی
سه گنجشک رها بودیم اما...
جهان چشم تری دارد که انگار
دل ناباوری دارد که انگار
ولی من، هر چه بیگنجشک باشم
دلم بال و پری دارد که انگار...
تو باید بوی نیلوفر بگیری
مبادا رنگ خاکستر بگیری
تو باید آنقدر گنجشک باشی
که با هر قطره باران پر بگیری
به من، ای شوق بیپایان، کمک کن!
به این گنجشک سرگردان، کمک کن!
بلد هستی زبان قطره ها را
به من در خواندن باران کمک کن!
پر از رقصیدن گنجشکها باش
همیشه بر تن گنجشکها باش
به مردم اعتمادی نیست، باران
خودت پیراهن گنجشکها باش
نمیماند تناور شانهٔ من
فرو میریزد آخر شانهٔ من
مترسک هستم و بار گرانیست
پر گنجشکها بر شانهٔ من
بگو گنجشکها از من نترسند
از این یک تکّه پیراهن نترسند
بگو کاری ست زخم عشق، امّا
برای عشق از مردن نترسند...
+ سید حبیب نظاری
+ شعر کامل نیست... میتونید دوبیتیهای گنجشک رو جستجو کنید و کل دوبیتیها رو بخونید 🐣
+ دوستم که دوبیتیهای گنجشک رو اولین بار ازش شنیدم: @gom_j_sh
@pelak13
هدایت شده از |عـلویـات|
امیرالمومنین را در بازار کوفه دیدند؛
به لباس فروشی فرمود:
آیا مرا میشناسی؟!
گفت: بله تو امیرالمومنین هستی.
علی(علیه السلام) از مغازه او رد شد
و به لباس فروش دیگری فرمود:
آیا مرا میشناسی؟!
او گفت: خیر.
پیراهنی از او خرید و پوشید
سپس فرمود:
خدا را شکر که علیبنابیطالب را پوشاند.
_از کسی لباس خرید
که او را نمیشناخت به دلیل اینکه
مبادا لباس را از روی گذشت
و جایگاه اجتماعی علی(علیهالسلام)
به او ارزانتر بفروشد.
@alaviaat | خصائصالائمه،ص۸۰
مهرماه پارسال، توی کوچه گوشیمو از کیفم درآوردم که یه تماس بگیرم، یهو جناب دزد (!) از دستم قاپید و رفت. اگر خود دزدیدهشدن گوشی ۱٪ حس بد داشت، ترسی که بهم منتقل شد ۹۹٪ بود... یادمه اون شب، بدون اینکه هوا سرد باشه میلرزیدم... بهشدت...
واکنشهای لحظهٔ اول آدما نسبت به شنیدن این خبر رو یادم نمیره... اونایی که -نگران- گفتند: خودت خوبی؟! اونایی که -معمولی- گفتند: ای وای! اونایی که -خونسرد- گفتند: توی کوچه گوشی دستت گرفتی؟!
واکنشهای ثانویهٔ آدمها هم جالب بود... و حالا که نزدیک یک سال گذشته و اون شوک روانی خیلی وقته کمرنگ شده؛ خاطرهٔ حضور اون یکی دو نفری که چند روز همهجوره هوامو داشتند، کمرنگنشدنیه...
حالا چرا اینا رو نوشتم؟ یه متنی خوندم دیروز، نوشته بود بعضی وقتا اسمش «زمانِ بودن» هست... و اینکه چه افرادی در این زمان حضور پیدا کنند، مهمه...
بحث این نیست به آدما امید ببندیم... امید بستن به هرکسی جز خدا، مساوی با ناامیدی از همون شخصه... چون آدما به هر حال آدمن... خیلی وقتا نمیتونن.
اما اینکه نتونن، با اینکه نخوان، یا حتی تلاش نکنن که ببینن میتونن یا نه، خیلی متفاوته... باز هم، بحث این نیست ما از آدمها توقع داشته باشیم... بحث این نیست ما دائماً فکر و انرژیِ ارزشمندمون رو صرف کی چیکار کرد کی چیکار نکرد بکنیم... بحث این نیست همه قرار باشه توی سختیهای ما، آماده به خدمت و دست به سینه باشن... هر آدمی گرفتاریهای خودشو داره...
بحث فقط اینه: با نگاه به مجموع واکنش و رفتار آدمها در بزنگاهها، میتونیم بفهمیم جایگاهمون پیش هرکسی چقدره... و این قضیه معادلات سخت و پیچیدهای نداره... .
@pelak13