🌷« بِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ والصِّـدیقیــن »🌷↬❃ ✫⇠ #خاکریز_اسارت ✍نویسنده: طلبه آزاده رحمان سلطانی #قسمت_دویست_و_سی‌و‌پنجم 💢یادِ سیلی خوردن زهرای اطهر می‌کنیم یه روز بعثیا ریختن توی آسایشگاه‌ها و شروع کردن به تفتیش وسایل بچه‌ها. از داخل یه آسایشگاه ۱۵ نفره تکه کاغذی پیدا شد و نوشته‌ای روی آن نوشته بود که توجه بعثیا رو به خودش جلب کرد. شعری بود که به زبان فارسی نوشته شده بود. بسیار زیبا و پر محتوا و بگونه‌ای زبان حال ما در اسارت بود. احمد چلداوی رو صدا زدن و بهش گفتن که اون شعر رو بخونه. احمد هم شروع کردن به خوندن شعر: بسم رب العالمین دل را منور می‌کنیم* صبر در رنج و الم را این چنین سر می‌کنیم* گر نصیب ما نشد آن مرگِ سرخ با شرف* در اسارت این چنین غوغا و محشر می‌کنیم* گر به زیر چکمه دشمن شویم آزرده جان* یادی از آن دردِ دندان پیامبر می‌کنیم* گر دل ما را برنجانند به درد روزگار* سر به چاه صبر چون سلطان حیدر می‌کنیم* گر شود از ضربت سیلی کبود رخسار ما* یاد سیلی خوردن زهرای اطهر می‌کنیم.* بقیه ما رو فرستادن داخل آسایشگاه و اون ۱۵ نفر رو نگه داشتن وکابل بدست آماده کتک کاریشون شدن. یکی از نگهبانای بعثی گفته بود: اگه نویسنده خودش رو معرفی کنه با بقیه کاری نداریم و الّا همه شکنجه میشن. حتی تهدید کرده بود که می تونیم تعدادی از شما رو بکشیم. نادر دشتی پور که اون وقت مسؤل بند بود، مهلت خواسته بود تا با هم مشورتی بکنن. نادر به بچه های اون اتاق گفته بود یکی باید بلند بشه و به گردن بگیره ولی هر کسی که این کارو بکنه بدونه که احتمال داره زنده بر نمی‌گرده و زیر شکنجه شهید بشه. 🔅 حماسه ی علی ناصح فر قزوینی یکی از بچه های قزوین بنام علی ناصح فر یه جوون ۲۰ ساله و پاسدار بود، سریع بلند شد و گفت من گردن می‌گیرم. علی بسیار آروم و صبور و خوش اخلاق بود. بچه‌ها بهش می‌گفتن علی قزوینی. این فداکاری در واقع نوعی عملیات شهادت طلبانه برای نجات دادن بقیه بود. با برگشتن بعثیا برای گرفتن پاسخ، علی قزوینی مسئولیت رو به گردن گرفت و گفت من نوشتم. ادامه دارد...✒️ 🍃جهت تعجیل در فرج و سلامتی آقا و شادی روح امام و ارواح طیبه شهدا صلوات🍃 ✨اللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدوَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم✨