🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۴۴) 💢حماسه علی ناصح‌فر قزوینی(۲)💢 به علی قزوینی گفتم: امام هادی(علیه‏‌السلام) فرمود: آرام باش و به منزل خود باز گرد، تا فردا فرج و گشایشی خواهد بود. یونس طبق فرمان حضرت به منزل خویش بازگشت و تا فردای آن روز بسیار ناراحت و غمگین بود که چه خواهد شد؟ و تمام بدنش می‏‌لرزید و هراسناک بود از این که چنانچه نگین از او بخواهند چه بگوید؟ در همین احوال، ناگهان مأموری آمد و نگین را درخواست کرد و اظهار داشت: بیا نزد موسی برویم که کار مهمی دارد. یونس نقاش با ترس و وحشت عجیبی برخاست و همراه مأمور نزد موسی بن بغا رفت. و هنگامی که یونس از نزد موسی برگشت، خندان و خوشحال بود و به محضر مبارک امام هادی(علیه‏‌السلام) وارد شد و اظهار داشت: یا ابن ‏رسول الله! هنگامی که نزد موسی رفتم، گفت: نگینی را که گرفته‏‌ای، خواسته بودم که برای یکی از همسرانم انگشتری مناسب بسازی؛ ولی اکنون آن‏ها نزاعشان شده است. اگر بتوانی آن نگین را دو نیم کنی، که برای هر یک از همسرانم نگینی درست شود، تو را از نعمت و هدایای فراوانی برخوردار می‏‌سازیم. امام هادی(صلوات‌الله‌علیه) تا این خبر را شنید، دست مبارکش را به سمت آسمان بلند نمود و به درگاه باری تعالی اظهار داشت: خداوندا! تو را شکر و سپاس می‏‌گویم، که ما - اهل بیت رسالت - را از شکرگزاران حقیقی خود قرار داده‏‌ای و سپس به یونس فرمود: تو به موسی چه گفتی؟ یونس اظهار داشت: جواب دادم که باید مهلت بدهی و صبر کنی تا چاره‏‌ای بیندیشم. امام هادی(علیه‏‌السلام) به او فرمود: خوب گفتی و روش خوبی را مطرح کردی.» این حکایت رو براش نقل کردم و گفتم شاید در این قضیه حکمتی باشه و من و تو از اون بی‌خبر باشیم. رضایت در چهره علی بوضوح دیده می‌شد و به فکر فرو رفت. روز بعدش علی رو بردن و دل ما هم با علی رفت، او با آرامش رفت ولی ما به‌شدت بی‌قرار بودیم که مبادا این جوان رو به‌خاطر یه تکه کاغذ از دست بدیم. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms

مولا و مقتدایم در این شرایط فتنه و آشوب، لبخند زیبای تو چقدر آرامبخش است. #کانال_شقایق_های_بی_نشان @pow_rs

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۴۵) 💢حماسه علی ناصح‌فر قزوینی(۳)💢 احمد چلداوی که مترجم صحنه فجیع شکنجه علی قزوینی بود نقل می‌کنه: یکی از بعثیا اومد دنبالم و بردنم توی اتاقی که علی رو شکنجه می‌دادن که ترجمه کنم. دیدم علی رو به چوب فلک بستن و دو نفر از بعثیا دو طرف چوب فلک رو بالا نگه داشتن و علی کُرده داره با کابل میزنه و خون از کف پاهاش جاری شده بود و پوستش کنده شده بود. علی حتی یه بار هم ناله نکرد و با همون آرامش همیشگی به بعثیا نگاه می‌کرد. احمد میگه بعثیا از من خواستن به علی بگم به امام توهین کنه و جونش رو نجات بده، من که نگران بودم مبادا علی زیر شکنجه شهید بشه بهش گفتم علی تقیه کن و چیزی که ازت می‌خوان انجام بده. علی فقط بهم نگاه کرد و لبخند زد و سکوت کرد. علی با سکوتش بر عظمت امام خمینی(رحمه‌الله علیه) و حقانیت راه آن امام بزرگوار مهر تاییدی زد و حتی حاضر نشد تقیه کنه و به امامش کوچکترین اهانتی بکنه. احمد میگه افسر بعثی به من گفت حالیش کن اگه توهین نکنه آنقدر شکنجه میشه تا زیر شکنجه کشته بشه، اما علی هم‌چنان مقاومت کرد. چند روز متوالی علی رو می‌زدن و شکنجه می‌کردن تا آخرش بعثیا به‌ستوه اومدن. بدن کوفته شده علی رو انداختن توی یکی از آسایشگاه‌ها و اعلام کردن این فرد ممنوع‌الملاقاته و هر کس باهاش تماس بگیره و حرف بزنه کتک می‌خوره، ولی بچه‌ها توجهی نکردن و شروع کردن به مداوا و مراقبت از علی و مدت‌ها طول کشید تا خوب شد. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۴۶) 💢مشکل ارشد زندان قلعه💢 گره و مشکل بزرگی که توی زندان قلعه داشتیم این بود که با یه نفر آدم زمخت و ترسناک بنام «علی کُرده» مواجه بودیم که اصلاً توی این فازها نبود و نه اهل نماز بود و نه اعتقادی به این مسائل داشت و اصلا از بسیجی جماعت متنفر بود و هر وقت احتمال داشت بچه‌ها رو لو بده و مشکل‌ساز بشه. حالا چطوری این مشکل رو باید حل کرد. به‌ظاهر نه اهل گفتگو بود و نه منطق. خیلی زورمند و زورگو بود و تیپش به پهلوانا می‌خورد. سرشونه‌های قوی و عضلانی و بازوهای کلفت. ظاهرا توی این یه سالی که اسیر شده بود عراقیا همه جوره بهش رسیده بودن و اصلا تیپ و قیافه‌اش به اسیر نمی‌خورد. فکری تو ذهنم جرقه زد که ریسکش البته خیلی بالا بود. با بچه‌های شورا مطرح کردم. اکثرا مخالف بودن و می‌گفتن: این آدمی که ما می‌شناسیم هیچ انعطافی نداره و آدم‌بشو نیست و حتی احتمال داره باعث دردسرمون بشه. طرح چی بود؟ با توجه به این که هم زبون من بود و من با ادبیات اونا کاملا آشنا بودم و می‌دونستم با چه زبونی با اون حرف بزنم، پیشنهاد کردم بعد از چند جلسه گفتگوی اولیه که باهاش دارم و رابطۀ اولیه برقرار می‌شه ایشون رو به یه ناهار توی گروه خودمون دعوت کنیم و بساط دوستی رو باهاش بچینیم. اگه سربراه شد چه بهتر، اگر هم نشد حداقل توی رودبایستی بیفته و برای بچه‌ها و برنامه‌های فرهنگی مشکلی ایجاد نکنه و کسی رو لو نده و بی‌طرف بمونه. بالاخره بچه‌ها رو متقاعد کردم و گفتم آقا سنگ مفت و گنجیشگ هم مفت. تیری تو تاریکی می‌ندازیم. اگه به هدف خورد که بهتر، اگه نخورد چیزی رو از دست نداده‌ایم و برای اینکه مشکلی برای بقیه ایجاد نشه و کسی احیانا لو نره. من میرم بعنوان این که هم زبونمه و دوست دارم باهاش آشنا بشم طرح دوستی می‌ریزم و بعد از مدتی اگه دیدم می‌شه و زمینه‌اش هست دعوتش می‌کنیم ناهار و درِ گفتگو رو باهاش باز می‌کنیم. اگر هم زمینه فراهم نشد منو بخاطر پیشنهاد دوستی که به دشمن معرفی نمی‌کنه و مشکلی برام پیش نمیاد. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms

مراسم چهلم شهادتم در فروروین ماه ۱۳۶۶ و در حالی که بستگانم بعلت بمبارنهای پیاپی شهر ایلام در کوههای اطراف ایلام و زیر چادر زندگی می کردند. طفل ۶ ماه ام حسین به همراه عمویم. ببین ناکس در حالیکه باباش شهید شده بود، چجوری می‌خنده😂 برای عضویت بر روی آدرس کلیک فرمایید👇👇 #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۴۷) 💢از محبت خارها گل می‌شود💢 این نظر و ایده مقبول واقع شد و من کارم رو شروع کردم. یه روز که تنها بود، رفتم پیشش و با لجهه کرمانشاهی باهاش سلام و احوالپرسی کردم و از اینکه یه کُرد ارشد اردوگاهه ابراز خرسندی کردم و گفتم ما از تکریت۱۱ تعدادی هستیم که دوست داریم با شما در ارتباط باشیم و چند نفر از دوستان مثل آقا جوهر محمدیان و آقا رسول و علی‌حسن قنبری رو به ایشون معرفی کردم و با زبون خیلی ملایم طوری که تملق هم نباشه باهاش طرح دوستی ریختم و اونم دید که فقط من نیستم و تعدادی دیگه کُرد همراهمه خوشحال شد و ارتباط دوستانۀ با ما رو قبول کرد و باهاش رفیق شدم. چند جلسه‌ای از خاطرات اسارت و ایران و غیره گفتم و در نهایت اونو ابتدا با برخی دوستان اردوگاه ۱۱ آشنا کردم. بعدشم دعوتش به ناهار کردم. راستش اول می‌ترسید مبادا طرح و توطئه‌ای در کار باشه و چیز‌خور بشه ولی وقتی مطمئن شد، دعوت منو قبول کرد. قبلش من رفتم پیش بچه‌های اتاق خودمون و کاملا توجیهشون کردم که موقتا گذشتۀ این آقا رو فراموش کنید و با روی گشاده و اخلاق خوش باهاش برخورد کنید. هدفمون جذب ایشونه و اگه خدا خواست و با ما همراه شده به نفع خودمون ونتیجه‌ش آسایش بچه‌هاست. انصافا بچه‌ها هم به روی خودشون نیاوردن و استقبال گرمی ازش کردن. دهانش از تعجب بازمونده بود و اصلاً تصور نمی‌کرد. بچه حزب‌اللهی‌هایی که به خونش تشنه بودن و اونم به‌شدت از اینا متنفر بود این‌جوری با آغوش باز ازش استقبال کنن. ناهار رو با هم خوردیم و ایشونم با خوشحالی رفت اتاق خودش. قرار شد همه تو اردوگاه با ایشون همکاری کنن و همین جوری هم شد و ایشون هم قول داد هر کاری از دستش برمیاد کوتاهی نکنه. این برخورد شایسته‌ی بچه‌ها و از همه مهم‌تر نادیده گرفتن گذشته وی، ایشون رو از درون متحول کرد و فرد دیگه‌ای شد. من دائم باهاش در ارتباط بودم و راهنمایی‌ش می‌کردم. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms

شهید عارف و شیرمرد اسارت حسین پیراینده که پس از تحمل ۴۳ ماه اسارت در تاریخ ۲۶ مرداد سال ۱۳۶۹ (اولین روز تبادل اسرا)به ضرب گلوله بعثی ها به شهادت رسید و پیکر پاکش بعد از ۱۲ سال و بصورت سالم به آغوش وطن برگشت. #کانال_شقایق_های_بی_نشان @pow_rs

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۴۸) 💢نمازخوان شدن علی کُرده 💢 به علی کرده گفتم: ببین علی‌آقا دیگه ماه‌های آخر اسارته و شما هم توی ایران خونواده داری و باید برگردی پیش خونواده‌ت. این بچه‌ها خیلی زود فراموش می‌کنن و اگه تو خوب بشی و بهشون خدمت کنی و کسی رو آزار ندی، هم اینجا راحتی و همه دوستت دارن و باهات همکاری می‌کنن و هم ایران کسی برات مشکل و مزاحمتی پیش نمیاره. بالاخره اینا هموطنای تو هستن و اون طرف دشمنه. طوری رفتار کن نه دشمن اذیتت کنه و نه هموطنای خودتو برنجانی که باهات دشمن بشن. بچه‌ها هم باهات همکاری می‌کنن که دچار دردِسر نشی. خدا روشکر خودش در کلام وسخن من تاثیری گذاشت که واقعا این فرد متحول شد و قول همکاری داد. دیگه نه کاری به کار فعالیت‌های فرهنگی داشت و نه مزاحمتی ایجاد می‌کرد. یه وقتایی سرکی می‌‌کشید توی بعضی جمع‌ها و حرف‌هایی می‌شنید که تا حالا نشیده بود و براش جالب و تازه بود. داشت از این‌جور حرفا خوشش میومد. یه روز منو صدا زد و گفت آقا رحمان میای اتاق من صحبتی باهات دارم. گفتم علی‌آقا چرا که نه؟ رفتم توی اتاقش و بعد از کمی خوش‌و‌بش گفت: نماز و قرآن یادم میدی؟ گفتم: معلومه که میدم. از همون لحظه شروع شد و نماز و بعد از چند جلسه قرآن رو باهاش کار کردم. یه دفتر و مداد آورده بود و هر چی من می‌گفتم می‌نوشت و با علاقه تمرین و تکرار می‌کرد. بعد از مدتی نماز خوندن رو یاد گرفت و دست و پا شکسته قرآن هم می‌خوند. عوض شدن این آدم یعنی عوض شدن جوِّ اردوگاه. با تغییر روحیات علی و همکاری و صمیمیتش با بچه‌ها، دوباره امنیت و آرامش به اردوگاه برگشت و خیالمون از خبرکشی و معرفی افراد و خلاصه آزار و اذیت‌های داخلی آسوده شد. هر وقت بعثیا بهونه می‌گرفتن، با احترام بلند می‌شد و با یه زبونی قانعشون می‌کرد و گاهی هم برای خالی نبون عریضه یه داد و فریادی هم سر بچه‌ها می‌کشید که عراقیا بو نبرن که این متحول شده و داره با بچه‌ها همکاری می‌کنه. بعد از اون نه کسی رو به دشمن معرفی کرد ونه مزاحمتی برای فعالیت‌های فرهنگی ایجاد شد. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۴۹) 💢کارخراب کنی خودسرها💢 علی‌کُرده رفتار خصمانه رو کاملاً کنار گذاشته بود و واقعا ًهمه جوره با بچه‌ها همکاری می‌کرد و نه تنها در امور فرهنگی و برنامه‌های آموزشی و معنوی کارشکنی نمی‌کرد، بلکه همکاری هم می‌کرد و سرِ بعثیا رو شیره می‌مالید و فریبشون می‌داد. خلاصه در حالی که کارها داشت به سامان می‌رسید، توی این حال و هوای مطلوب، یهو چند نفر از افراد خودسر در تدارک برنامه‌ای بودن که بخاطر کارهای قبلی علی‌کُرده ازش انتقام بگیرن و مجازاتش کنن. یکیشون سنگی رو داخل یه پارچه پیچیده بوده و بدون اینکه با کسی از بزرگان مشورت کنن، وقتی که علی از کنارش رد شده بود توی شلوغی از پشت کوبیده بود تو سرش و سرش رو شکست. علی هم که انتظار این برخورد رو نداشت، یهو وحشی شد و با تصور اینکه تموم مهربونی و کارهای ما همش نقشه بوده و به هدف از میون برداشتنش بوده نه از روی دوستی، مثل گرگ زخمی شروع کرد به داد و فریاد و نعره زدن. سریع بعثیا ریختن توی اردوگاه و بچه‌ها رو به باد کتک گرفتن و می‌خواست فرد ضارب خودشو معرفی. کنه اونم البته مردانگی کرد و خودشو معرفی کرد. بُردنش حسابی انداختنش زیر شکنجه و به این بهانه تعداد زیادی از بچه‌ها هم کتک خوردن. متاسفانه زحمات چند ماهه من و تعدادی دیگه از بچه‌ها با یه اقدام نابخردانه و نسنجیده و بی‌موقع خراب شد و تا چند روز بعثیا کل اردوگاه رو در مضیقه و تحت فشار قرار دادن و همه مورد اذیت و آزار قرار گرفتن و اوضاع بشدت متشنج شد. ناگفته نمونه اینا بچه‌های خوب و سالمی بودن، ولی کله‌شق و خودسر که درک درستی از موقعیت نداشتن و تصور می‌کردن هر چه خودشون فکر می‌کنن همون درسته و بدون مشورت با دست به اقدامی نسنجیده زدن که دودش توی چشم همه رفت. حتی علی تصمیم داشت من و تعداد دیگه‌ای رو به‌عنوان همدستِ اونا و بعنوان کسانی که با نقشه قبلی طرح دوستی ریختن و هدفشون کشتن او بوده، به بعثیا معرفی کنه که با مداخله و پادرمیونی تعدادی از هم‌شهری‌ها منصرف شد. بعد از چند روز من قضیه رو براش توضیح دادم و ازش خواستم صرفنظر کنه و دوباره برگرده به همون رفتار خوب با بچه‌ها. حرفی زد که من جوابی نداشتم. به من گفت: من وجدانا توی این مدت با بچه‌ها بد کردم؟ چرا باید نقشه قتل منو اونم بصورت نامردی و از پشت سر بکشن و بخاطر کارهای قبلی‌م این کارو با من بکنن؟ مگه من توبه نکردم و رفتارم رو تغییر ندادم؟ مقداری نصیحتش کردم. گر چه دیگه مثل قبل نشد و با بدبینی به مسائل نگاه می‌کرد، اما باز هم قابل تحمل بود. علی کرده تا مدتها پیراهن خونیشو به اتاق آویزون کرده بود و زیرش نوشته بود. "هل جزاء‌الاحسان الا الاحسان" این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms

🌵روایت اسرای مفقود‌الاثر🌿 قسمت(۲۵۰) 💢توبه نصوح محمدامین💢 یه استوار ارتشی داشتیم بنام محمدامین که اونو از اردوگاه دیگه‌ای آورده بودن قلعه. بچه‌ها می‌گفتن مدتی با بعثیا همکاری داشته و بچه‌ها رو اذیت کرده، اما بعدا پشیمون شده و توبه کرده بود. در قضیۀ شعار علیه حضرت امام به محمد‌‌امین گیر دادن که باید به امام توهین کنه. ولی سرشون پایین انداخته بود و هیچی نمی‌گفت. بعثیا با کابل به جونش افتادن و به‌شدت می‌زدن. محمدامین نه تنها داد و بیداد نمی‌کرد، بلکه به طرز عجیبی مقاومت می‌کرد و حتی تشویق به زدن می‌کرد. همه متعجب بودن. بلند‌بلند می‌گفت بزنید. این بدن باید تاوان گناهاشو پس بده. می‌گفت: بزنید این بدن باید تاوان خیانتاش رو به این بچه‌ها پس بده. محمدامین جزو کسانی بود که حاضر نشد حتی به‌صورت تقیه هم یه کلمه به امام توهین کنه. شدیدترین کتک‌ها رو تحمل کرد. کابل خورد، اذیت شد ، اما به برکت و لطف توبه نصوحی که کرده بود، مشمول لطف خدا شد و تونست تمام اون شکنجه‌ها رو تحمل کنه. اون روز، تولدی دوباره برای محمد‌امین بود و گرچه مدت‌ها قبل توبه کرده بود، ولی کسی باورش نمی‌شد توبه او توبه واقعی باشه، اما اون صحنه و استقامت دیدنی و اعتراف به گناهش زیر شکنجه از محمد‌امین چهره‌ای محبوب و دوست‌داشتنی پیش بچه‌ها ساخت و به عنوان توبه نصوح در اذهان همه ما نقش بست. برادران ارتشی ما همدوش با بچه‌های سپاه و بسیج صحنه‌های عجیب و باورنکردنی از ارادت و عشق به انقلاب و امام به نمایش گذاشتن و ثابت کردن ایرانی رو نمی‌شه به ارتشی و بسیجی و سپاهی تقسیم کرد ٬محمد‌امین چند سال بعد از آزادی بعلت حادثه‌ای از دنیا پرکشید و به جوار رحمت الهی شتافت. روحش شاد و یادش گرامی باد. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms

🌵روایت اسرای مفقود الاثر🌿 قسمت:(۲۵۱) 💢حذف نامحسوس عکس‌های صدام💢 وقتی که وارد زندان قلعه شدیم ، بر روی همه اتاق های زندان قلعه عکس‌های بزرگ و رنگی صدام نصب شده بود. در هیچ‌کدوم از اردوگاه‌ها و زندان‌های قبلی که ما بودیم عکسی از صدام روی دیوار نبود و این چیزِ جدیدی بود که باهاش مواجه شدیم. عده‌ای خواستن عکسا رو بکنن و پاره کنن و دور بندازن. بقیه مخالفت کردن و قرار شد به‌تدریج و بصورت نامحسوس این کار صورت بگیره. اون زمان روزنامۀ عربی برامون می‌اوردن و معمولا، در اکثر صفحاتش عکس‌های مختلف و رنگارنگ از صدام توش بود. بیشتر شبیه آلبوم عکس صدام بود تا روزنامه. این زمینه خوبی شد برای ما که نقشه‌مون رو اجرا کنیم. قرار گذاشتیم در مرحله اول و به‌طوریکه جلب توجه نکنه عکس روی دیوارها رو با یه سایز کوچیک‌تر عوض کنیم. می‌دونستیم بعثیا خِنگ‌تر از این هستن که متوجه این تفاوت بشن. چند روزی صبر کردیم تا چشمشون به اونا عادت کنه و مرحله به مرحله عکس‌ها رو هی کوچیک‌تر کردیم تا رسید به اندازه یه عکس خیلی کوچیک. اونا رو هم یکی‌یکی برداشتیم و جالب این بود که هیچ‌وقت بعثیا متوجه نشدن و بخاطر برداشتن عکس صدام به ما گیر ندادن. در واقع بچه‌ها با یه عملیات روانشناسی و مرحله به مرحله کاری رو انجام دادن که هم به هدفمون که حذف عکس‌های صدام بود رسیدیم و هم اینکه هیچ خطری از این بابت برای کسی پیش نیومد. البته واقعا خِنگ و مشنگ بودنِ بعثیا هم به مددمون اومد. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۵۲) 💢عملیات نیدو و شعار یا زهرا(۱)💢 در تاریخ ۳۱ خرداد سال ۶۹ و در حالیکه کمتر از سه ماه به آزادی ما مونده بود، زلزلۀ منجیل و رودبار اتفاق افتاد و ۳۵ هزار نفر از هموطنامون جونشون رو از دست دادن. در بین اسرای اردوگاه ۱۸(سوله ها) تعدادی از بچه‌های شمال بودن و نگران سلامتی خونواده‌هاشون شده بودن و توی همین وقت چند نفر از جاسوس‌ها و افراد مسئله‌دارِ اونجا به بچه‌ها زخم زبون زده بودن و از این که تعدادی ایرانی کشته شدن ابراز خوشحالی کرده بودن. این رفتار وقیحانه و غیر انسانی، قلب بچه‌ها رو جریحه‌دار کرده بود و باهاشون درگیر شده و حسابی کتکشون زده بودن. درگیری مقداری ادامه پیدا کرده بود و بچه‌ها قوطی‌های شیر که مارک نیدو روشون نوشته بود رو بسمتشون پرت کرده بودن وتو سر و کله شون خورده بود. بچه‌ها به همین خاطر اسم عملیات مجازات جاسوسا رو گذاشته بودن «عملیات نیدو». بعثیا که از هر فرصتی برای آزار دادن بچه‌ها و عقده‌گشایی استفاده می‌کردن، تعدادی از بچه‌های داغدار شمالی رو گرفته بودن و آوردن توی یکی از اتاق‌های قلعه زندانی کردن و شب و روز به‌شدت با کابل می‌زدنشون و ناله و فریادشون بلند بود. حتی شب سطل‌های ادرار رو از آسایشگاه‌ها جمع می‌کردن و می‌ریختن زیر اونا که بیشتر اذیت بشن. سه شبونه روز انواع شکنجه‌های وحشیانه ادامه داشت و دیگه طاقت بچه‌های قلعه داشت طاق می‌شد. باید فکری براشون می‌کردیم که نجات پیدا بکنن و زیر اون همه شکنجه از بین نرن. زمزمه‌ای بین بچه‌ها پیچید و صدایی از یکی از آسایشگاه‌ها بلند شد. یکی بلند گفت #یا_زهرا این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۵۳) 💢 عملیات نیدو و شعار یا زهرا(۲)💢 نام مبارک حضرت زهرا در چند ثانیه از زبان همه بچه‌های اون اتاق بلند شد. شعار یا زهرا(سلام الله علیها) در مدتِ کوتاهی به سایر اتاق‌ها و آسایشگاه‌ها سرایت کرد و زندان ۶۰۰ نفری قلعه یکپارچه و با صدای بلند فریاد می‌زدیم یا زهرا. صدای ما به سوله‌ها رسیده بود و فهمیده بودن خبری شده. اونا هم شروع کرده بودن به شعار یازهرا گفتن. یهو دیدیم افسر اردوگاه به همراه تعداد زیادی از نگهبانا سراسیمه وارد شدن و پرسید چه خبر شده؟ چرا شعار می‌دین. چه مرگتونه؟ گفتیم: توی‌ این شدت گرما، تعدادی از ما رو انداختین توی اتاقی و شبونه روز دارین شکنجه‌شون می‌دین. درگیری داخلی بین خودمون بوده و کاری به شما نداشتن. فرمانده از ما خواست ساکت بشیم و شروع کرد به تهدید‌کردن، ولی بچه‌ها اصلا اعتنا نکردن و با صدای بلند‌تر و هماهنگ به شعار یا زهرا رو ادامه دادیم. می‌دونستیم حضرت زهرا خودش به داد زندانی‌ها و همه ما می‌رسه و کمکمون می‌کنه. اون بعثی خبیث وقتی دید کار داره خراب می‌شه و اگه گزارش به مقامات بالا برسه احتمالاً کار براش مشکل می شه. گفت: خیلی خوب ساکت بشین آزادشون می‌کنیم. عنایت حضرت زهرا شامل حالمون شده بود و به فریاد فرزندان گرفتارش رسید. درِ زندان رو وا کردن و بچه‌ها رو که غرق در کثافت شده بودن و از شدت گرما و کتک‌کاری بیحال بودن و بدناشون همه سیاه و کبود بود رو از شکنجه‌گاه بیرون آوردن. اجازه بهش دادن که برن حموم و بچه‌های ما هم لباس تمیز بهشون دادن و به لطف بی بی دو عالم برگشتن سرِ جاهاشون تو سوله‌ها. این مسئله عاملی شد برای پیوند بیشتر بین ما و سوله‌ها که اکثرا ارتشی بودن و همدلی بین ما و اونا دو چندان شد. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms

سخنرانی ۱۷ دقیقه ای جوان محقق و پژوهشگر سیاسی زردشتی خارج نشین در دفاع از اقتدار رهبری که ارزشش از صد سخنرانی بیشتر است. وقت بگذارید و تا آخر گوش کنید. این را مقایسه کنید با مواضع ذلیلانه برخی غرب پرستان داخلی. #کانال_شقایق_های_بی_نشان @pow_rs

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۵۴) 💢مشت‌ِ غیرت💢 سر نترسی داشت و واقعا غیرتی بود و مشتش سنگین بود. بعضی در اسارت شده بودن سمبل مقاومت و شجاعت. یکی از اونا جوهر محمدیان بچه اسلام‌آبادِ غرب بود. جوهر‌ از پاسدارهای قدیمی بود که دو تا بچه داشت و بچه‌ی سومش توی راه بوده که اسیر شده بود و نمی‌دونست بچه‌ش پسره یا دختر یا اصلا سالم بدنیا اومده یا نه. سی و خورده‌ای سالش بود و بسیار جسور و بی‌باک بود. از کسانی بود که علاقه ویژه‌ای به حضرت امام خمینی داشت و کوچیک‌ترین بی‌احترامی به امام رو نمی‌تونست تحمل کنه. روزی یکی از جاسوس‌ها در حضورش به امام توهین کرده بود. نمی‌دونست جوهر چجور آدمیه و الّا به گور باباش می‌خندید که همچین غلطی بکنه. جوهر با مشت کوبید توی دهانش و فکشو پایین آورد. بچه‌ها هم دخالت کردن و بهش گفتن اگه چیزی به بعثیا بگه تکه‌پاره‌ش می‌کنن. بیچاره با فکِ آویزون تا مدتا درد می‌کشید و مثل موش مرده یه گوشه‌ای کز می‌کرد و تا آخر اسارت هم جرات نکرد بِره گزارش بده. به شوخی بین خودمون می‌گفتیم این نتیجه دهن‌لقی کردنه. جوهر شده بود قهرمان مشت زنی و مثل محمد‌علی‌کلی که فکِ جورچ‌فریزر رو پایین آورد، کاری کرد موندگار. شاید اینجور مسائل اگر در ایران پیش بیاد، یه امری عادی باشه، اما در چنگال دشمن خونخوار نیاز به همتی بلند و از جان‌گذشتگی فوق‌العاده‌ای داره. امروز جوهر داره با عوارض ناشی از جبهه و اسارت دست و پنجره نرم می‌کنه و به‌سختی زندگی می‌کنه و طلبی از کسی نداره، اما این حماسه‌ها و قهرمانانِ حماسه‌آفرین آن نباید به فراموشی سپرده شوند. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۵۵) 💢 رقص با چاشنی کابل(۱)💢 آخرین عید نوروز اسارت (نوروز ۶۹) از راه رسید. بچه‌ها در تدارک برگزاری جشن بودن.آسایشگاه‌ها رو تمیز کردیم. لباس‌ها رو با گذاشتن زیر پتو اتو زدیم و بعضی شعر و سرود و بعضی جوک و لطیفه و تعدادی هم تئاترِ طنز و خنده‌دار آماده می‌کردن و یه نفر هم داشتیم که شعبده‌بازی بلد بود و یه سری شیرین‌کاری بلد بود و در نوع خودش و بدون امکانات شعبده بازی جالب بود. عده‌ای هم با کمک آشپزها از حداقل امکانات مثل خمیرداخلِ صمون و کمی روغن و شکر، شیرینی آماده می‌کردن. بعثیا که هیچ بهانه‌ای برای بر هم زدن عید و شادی ما نداشتن، یه ترفندِ شیطانی به ذهنشون رسیده بود و برای ما شدن دایه‌ی از مادر مهربون‌تر و وانمود می‌کردن که مثلا می‌خوان کاری بکنن که خیلی بهمون خوش بگذره و خوش بحالمون بشه. روز عید شد و ما از قبل برای برگزاری جشنِ روزِ عید نوروز از عراقیا اجازه گرفته بودیم. سال تحویل شد و برای اولین بار در اسارت همه دور هم جمع بودیم و می‌خواستیم یه جشن حسابی برگزار کنیم و شادی کنیم. شیرینی بین بچه‌ها تقسیم شد و گروه سرود یه سرود شاد اجرا کردن و رفیق شعبده بازمون، یه شعبده‌بازی حسابی راه اندخت و یه تئاتر طنز هم اجرا شد. داشت حسابی بهمون خوش می‌گذشت که بعثیا اومدن وسط ماجرا و ازمون خواستن که برقصیم. بچه‌ها که نمی‌خواستن بهونه دستشون بدن و عیدمون خراب نشه .گروهی اومدن وسط و شروع کردن بصورت هماهنگ یه سری حرکات نرمش زورخونه‌ای رو انجام دادن. البته برای ما جذاب و جالب بود، ولی بعثیا به این حد قانع نبودن و می‌دونستن که ما رقص رو حروم می‌دونیم ، می‌خواستن با تحت فشار قرار دادنمون، عید رو خراب کنن و بهانه‌ای برای زدن پیدا کنن. افسر اردوگاه جلو اومد و گفت: «شنو، های ریاضه» یعنی اینه چیه این ورزشه. باید برقصید.گفتیم ما هیچ‌کدوم رقصیدن بلد نیستیم و تو شادی‌هامون نمی‌رقصیم. ما اینجور راحتیم و اجازه بدید به روش خودمون و طبق آداب و سنت‌های خودمون شادی کنیم و جشن بگیریم. افسر گفت: ما بهتون اجازه ندادیم که هر کاری می‌خواید انجام بدین، بلکه باید اونجوری که ما می‌خوایم شادی کنید. گفتیم پس اجازه بدید بریم تو آسایشگاهامون و برای خودمون استراحت کنیم. شروع کرد به تهدید کردن که اگه نرقصید کتک می‌خورید و کابل‌ها رو دست گرفتن. تعدادی رو به زور کشاوندن وسط و دستور دادن برقصید. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۵۶) 💢زورکی شاد باشید و برقصید(۲)💢 بچه بسیجی کجا و رقص کجا؟. واقعا هم بلد نبودیم. تعدادی رو با کابل زدن که دروغ می‌گید و نمی‌خواید برقصید و دارین بهونه می‌آرید. نانجیبا حسابی روز عیدمون رو خراب کردن. مقداری که بچه‌ها رو زدن یه پیرمرد ارتشی بلند شد و گفت: من بلدم ترانه بخونم و برقصم. بعثیا هم خوشحال شدن که تونستن اراده شون رو به ما تحمیل کنن .آوردنش وسط اونم مقداری از ترانه‌های زمان شاه رو خوند. بچه‌ها به‌شدت عصبانی شده بودن و چپ‌چپ نگاهش می‌کردن. آخرش یکی پا شد و هولش داد و افتاد زمین. بعثیا هم با کابل به جون بسیجی افتادن و بعد از کلی کتکاری با کابل و لگد انداختنش انفرادی. جشن عید ما باشیرینی و سرود شروع شد و به لطف بعثیا با کابل و انفرادی قبل از ظهر به اتمام رسید، ولی به این حد از مزاحمت و آزار رسوندن قانع نشدن. بعد‌ظهر دوباره اومدن و گفتن از آسایشگاه‌ها بیاید بیرون. حالا که شما رقص بلد نیستید رفتیم براتون تعدادی رقاص و آوازه‌خون از سوله‌ها آوردیم و دیگه بهونه‌ای ندارید. همه توی محوطه بودیم که تعدادی سیاه زنگی با تار و تنبک ریختن توی قلعه و شروع کردن به خوندن و رقصیدن. حسابی با زغال خودشون رو سیاه کرده بودن. اینا دیگه کین؟ از کجا اومدن. نکنه از منافقین باشن. ولی نه انگار بچه ارتشیای رفیقمون تو سوله‌ها هستن. مقداری زدن و رقصیدن و ما هم مثل مجلس ختم سرمون رو انداخته بودیم پایین و خبری از خنده و شادی نبود. بندگان خدا انگار آبِ‌یخ ریختن رو سرشون. یکیشون گفت: بچه‌ها! ما بخاطر شما اومدیم. عراقیا به ما گفتن شما ترانه و رقص بلد نیستین و ازَمون خواستن که بیایم شادتون کنیم. یکی از بچه‌ها گفت شما رو فرستادن که ما رو عذاب بدید نه شادمون کنید. با تعجب پرسیدن چطور؟ مگه می‌شه با رقص و ترانه یکی رو عذاب داد. براشون ماجرا رو توضیح دادیم. طفلکیا سرجاشون خشکشون زد و شروع کردن به عذرخواهی. خیلی مرد بودن. درسته که روشِشون با ما فرق می‌کرد، ولی ایرانی بودن و برای شاد کردن دلِ ما اومده بودن. وقتی که فهمیدن قضیه چیه، همه چیز رو متوقف کردن و حتی عذرخواهی کردن. بچه‌ها هم باهاشون روبوسی کردن و عید رو بهشون تبریک گفتن و مقداری شیرینی خوردن و رفتن. اینم یه نوع جشن و شادیه دیگه. این قصه ادامه دارد✅ @pow_ms #کانال_جهاد_تبیین

🌵روایت اسرای مفقود الاثر🌿 قسمت:(۲۵۷) 💢فیزیوترابی مجانی💢 احمد چلداوی شده بود برقکار قلعه و هر وقت مشکلی برای برق قلعه پیش میومد، می‌فرستادن دنبال احمد که اونو تعمیر و راست و ریست کنه. یه روز فیلم مستهجنی رو آوردن و توی یکی از آسایشگاه‌ها داشتن نمایش می‌دادن. تنها راه قطع کردنِ برق بود و این تنها از عهده احمد ساخته بود. احمد دست بکار شد و طوری که عراقیا متوجه نشن رفت فیوز اون اتاق رو توی جعبه فیوز قطع کرد. همون وقت تعدادی از بچه‌ها حموم بودن دیوترم حموم قلعه برقی بود و نگو به همین اتاق وصل بوده. احمد می‌گه یهو دیدم سعید راستی اومد و گفت احمد چیکار داری می‌کنی. بچه‌ها توی حموم یخ کردن. تازه فهمیدم که فیوز اون اتاق و حموم یکیه. احمد در خاطراتش نقل می‌کنه بخاطر تعداد زیاد بچه‌ها و استفاده زیاد از حموم معمولاً المنت‌ها می‌سوخت و چون قطعات برای تعویض نداشتم مجبور می شدم قسمت سوخته المنت رو جدا کنم و از بقیه‌ش استفاده کنم. برای جدا کردن المنت مجبور بودم روکش رو جدا کنم و این باعث می‌شد مقداری برق به آب منتقل بشه. شیر آب حموم و دستشویی‌ها هم حالا دیگه برقدار شده بودن و بچه‌ها که می‌رفتن زیر دوش بدنشون می‌لرزید و یه جورایی فیزیوتراپی مجانی هم می‌شدن. بچه‌ها با شوخی و خنده به احمد می‌گفتن: احمد واقعا برق و آب رو قاتی کردی! به هر حال ،کاچی بهتر از هیچی. یا باید توی زمستون با آب سرد دوش می‌گرفتیم یا از نعمت حموم برقابی استفاده می‌کردیم و مجانی فیزیوتراپی می‌شدیم. برنامه ریزی برای فرار📝 توی اردوگاه ملحق ۱۸ و زندان قلعه به هیچ‌وجه امکان فرار وجود نداشت. اما دریچه‌ای باز شده بود و اونم از طریق بیمارستان بود. توی زندان قلعه برخلاف اردوگاه تکریت۱۱ بعضی از بیمارهای بدحال رو اعزام می‌کردن به یه بیمارستان نظامی که در نزدیکی شهر بعقوبه بود و بهش میگفتن «ردهه» چند نفر از مریضامون اعزام شده بودن درمانگاهِ‌ ردهه و با وارسی که از وضع و اوضاع اونجا داشتن به این نتیجه رسیدن که تنها راه ممکن برای فرار همینجاس. اینا که برگشتن قلعه، خبر رو به بقیه دادن و زمزمه‌ای بین بچه‌ها افتاد و گروه‌های مخفیانه و هماهنگی‌هایی برای فرار شکل گرفت. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۵۸) 💢فرار دانشجوئی(۱) 💢 قرار شد چند نفر با یه برنامه‌ریزی دقیق و حساب‌شده روانه ایران بشن و اونا بتونن لیست و اسامی بچه‌های اردوگاه رو به ایران بِدن. لذا اونایی که احساس می کردن این توانایی رو دارن به این فکر افتادن که هر جوری شده خودشون رو به مریضی بزنن و از طریق بیمارستان بتونن با هم‌فکری و تهیه مقدمات لازم فرار کنن و هر طوری شده خودشون رو به ایران برسونن. افراد مختلفی برای این مسئله اعلام آمادگی کردن. راستش منم به این فکر بودم، بلکه جزو اون افراد باشم،ولی هر کاری کردم نشد، ولی تعدادی تونستن با فریب‌دادن کادر پزشکی زندان قلعه مجوز اعزامو بگیرن و بستری شدن. هنوز تعدادی از افرادی که خودشون رو به تمارض زده بودن توی بیمارستان بستری بودن و داشتن مقدمات فرار رو آماده می‌کردن. سه نفر بنام‌های مسعود ماهوتچی بچه تهران، هاشم انتظاری بچه مشهد و احمد چلداوی بچه اهواز که سه‌تاشون دانشجو بودن و هر کدوم تخصص خاصی داشتن، موفق شدن که از بیمارستان فرار کنن و خودشون رو تا نزدیک مرز هم برسونن. ماجرای فرار این سه نفر مثل بمب توی اردوگاه صدا کرد و وضعیت عجیب و غریبی پیش اومد. ماجرای مقدمات فرار و نهایتا فرار این سه نفر از زبان آقای پرفسور احمد چلداوی درکتاب خاطرات «۱۱»بدینگونه است: «نقل به مضمون می باشد». سالها بی خبری از ایران و همچنان مفقود موندن بچه‌ها رو نگران کرده بود و به این نتیجه رسیدیم که صدام برنامة خاصی برای ما داره و قرار نیست مسئولین ایرانی از ما باخبر بشن. این بلاتکلیفی امانمو بریده بود. این بود تصمیم گرفتم به صورتی که شده یه رادیو از عراقیا کش برم تا بتونم خبری از ایران بگیرم. ماجرای فرار من از اینجا شروع شد. کش رفتن رادیو در زندان ملحق امکان‌ پذیر نبود و تنها راهش رفتن به درمانگاه داخل اردوگاه بود که عراقیا بهش می‌گفتن «ردهه» .با توجه به وضعیت ردهه امکانش بود که این کار از طریق اتاق نگهبانا عملی بشه. باید خودمو به تمارض می‌زدم وکاری می‌کردم که اعزام بشم. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۵۹) 💢فرار دانشجوئي(۲)💢 عراقیا که احساس کرده بودن احتمالا باید ماه‌های پایانی قضیه اسرا باشه و برای تبادل نیاز به ما داشتن نمی‌خواستن از اسراشون کم بشه. این بود که اگه تشخیص می‌دادن اسیری در وضعیت بحرانی هست و احتمال مرگش وجود داره برای مداوا اعزامش می‌کردن به ردهه و حتی بیمارستان بعقوبه. احمد چلداوی می‌گه: هاشم انتظاری که بسیار خلاق بود و دانشجوی رشته علوم پزشکی بود، مایعی آلوده به میکروب اسهال خونی برام آماده کرد و در اختیارم گذاشت. خیلی برام عجیب بود که توی این شرایط هاشم چطور تونسته بود این میکروب رو بدست بیاره و اون رو زنده نگه داره. با مصرف مایع تمارض به اسهال خونی شروع شد و بعد از تستی که ازم گرفتن به ردهه اعزام شدم. هدفم فقط کِش رفتنِ رادیو بود و برنامه‌ای برای فرار نداشتم. ۱۰ روزی رو در ردهه بودم ولی نتونستم رادیو کش برم. عراقیا بهم مشکوک شده بودن و هر روز نمونه‌گیری می‌کردن و من ناچار بودم از اون محلول بریزم داخل نمونه تا بتونم بیشتر بمونم و رادیو رو بدست بیارم. دو سه روز بعد یهو ۵ نفر از مشعوذینِ اردوگاه وارد ردهه شدن و هر کدوم به یه علتی. حاج آقا باطنی از درد قتق می نالید و رسول چیتگری از آپاندیس و مسعود ماهوتچی از درد کلیه و هاشم انتظاری و مصطفی مصطفوی با دردِ دیگه‌ای. برام باورکردنی نبود که اینا همه با هم مریض شده باشن و اینقدر وضعیتشون وخیم شده باشه که عراقیا مجبور شده باشن اونا رو اعزام کنن. قضیه مشکوک بود. با هر کدوم صحبت می کردم نم پس نمی‌داد. چون خودم هم با تمارض تونسته بودم اعزام بشم، می‌دونستم اینا دارن فیلم بازی می‌کنن و هیچ‌کدوم مریض نیستن، ولی نمی دونستم قضیه چیه و برای چی اومدن. بالاخره حاج آقا باطنی مغور اومد که بله قضیه فرار در کاره. گفتم جا دارید منم بیام. آقای باطنی استقبال کرد و گفت اتفاقا به یه نفر که مسلط به زبان عربی باشه نیاز داریم. این بود که من هم جزو تیم فرار قرار گرفتم و تیم ۶ نفره فرار در ردهه شکل گرفت. قرار شد به هر طریقی شده خودمون رو به بیمارستان بعقوبه برسونیم و از اونجا نقشه فرار عملیاتی بشه. قرار گذاشتیم هر کس فیلمی بازی کنه و خودشو به بیمارستان برسونه. میعادمون شد بیمارستان بعقوبه برای فرار. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت: (۲۶۰) 💢 فرار دانشجوئی(۳)💢 احمد چلداوی میگه: من شروع کردم به تهیه یه مایع خونی و اون رو داخل دهانم گذاشتم و بچه‌ها با سرو صدا پرستار رو صدا زدن تا پرستار اومد من بالا آوردم و دیدن صحنه استفراغ خونی حسابی پرستار رو وحشت زده کرد و پزشک رو خبر کرد و سریع دستور اعزام فوری به بیمارستان بعقوبه صادر شد. همون شب حاج آقا باطنی و مسعود ماهوتچی و هاشم انتظاری هم موفق شدن و چهارتایی به بیمارستان بعقوبه اعزام شدیم. رسول چیتگری و مصطفی هم بعدا اعزام شدن. حالا تیم کامل فرار داخل بیمارستان بعقوبه جمع شده بودیم. مصطفی تهدید به عمل جراحی شد و مجبور شد فیلم بازی کردن رو کنار بذاره و برگشت به قلعه. رسول که فیلمش درد آپاندیس بود رو عمل کردن و آپاندیس سالمش رو برداشتن. داستان جراحی رسول خیلی جالبه! و اما داستان رسول چیتگری: رسول چیتگری از بچه‌های همدان بود. با هر دوز و کلکی که بود تونست عراقیا رو فریب بده و با داد و فریاد نشون می‌داد که آپاندیسش در شرایط بحرانی قرار داره و اگه عملش نکنن می‌ترکه و می‌میره. رسول با تمارض و زیرکی تونسته بود موافقت اونا رو برای اعزام بگیره. بچه‌ها ریخته بودن دورش که رسول احتیاج به عمل آپاندیس داره و باید سریع به بیمارستان اعزام بشه. بالاخره رسول رو شبونه از آسایشگاه به درمانگاه اردوگاه و بعدش به بیمارستان بردن. ما منتظر خبر فرار ایشون و بقیه بودیم که بعد از چند روز در اردوگاه باز شد و رسول با شکم بخیه شده و یه جفت عصا وارد شد. بچه‌ها دورشو گرفتن. چی شد؟ چرا اینجوری شدی. گفت: از من می‌پرسید چی شده ! از خودتون بپرسید.منو مریض کردید و فرستادید بیمارستان، خدا بگم چیکارتان کنه، ببینید منو به چه روزی انداختید! می‌گفت: منو بردن بیمارستان و خودم رو به شدت به مریضی زدم ، اینجام درد داره ، دارم می‌میرم، یکی به دادم برسه، دکتر دلش سوخت و دستور بستری و عمل رو صادر کرد. اومد بالای سرم و گفت:چه دردی داری؟ گفتم : وسط شکمم درد می کنه ، بعضی از وقتا کم و زیاد می‌شه، الان هم درد اومده پایین سمت راستم! این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms راوی: #احمد_چلداوی

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۶۱) 💢 فرار دانشجوئی (۴)💢 دکتر گفت : تهوع و استفراغ هم داری؟ گفتم :حالت تهوع دارم ، اما استفراغ نه! گفت: باید ازت آزمایش خون بگیرم. داشت قضیه جدی می‌شد و منم خوشحال بودم که در آزمایش مشخص می‌شه که بیماری خاصی ندارم و نیاز به عمل ندارم. با چهار تا قرص و کپسول تموم می‌شه میره پی کارش. آزمایش گرفته شد و نتیجه رو به دکتر نشون دادن. دکتر به من گفت : وضعیتت الان چطوره؟ گفتم: الحمدالله بهترم. گفت: ولی آزمایش چیز دیگه‌ای رو نشان می‌ده! باید حتما عمل بشی. خدایا! چه غلطی کردم.! رسول می‌گفت هر چه گفتم: دکتر دارم بهتر می‌شم، شاید دل دردم مربوط به معده باشه، شاید مال ... فایده نداشت و بساط اتاق عمل آماده شد و منو با یه برانکارد بردن تو اتاق عمل! هر چه التماس کردم که خوبم، بهترم، بابا ولم کنید ، می‌خواید چند تا پشتک وارو بزنم. ببینید که من چیزیم نیست. فِکر می‌کردن از عمل می‌ترسم و گوششون بدهکار نبود. سوزن بیهوشی رو فرو کردن و حالا هم در خدمت شما هستم. رسول می‌گفت: مرده‌شورش ببره این دکتر رو که هیچی حالیش نبود و الکی‌الکی آپاندیس من بیچاره رو برداشت . فرار که نکردم هیچی با شکم پاره برگشتم. حالا اگه فرمایش دیگه‌ای نیست برید گم شید می‌خوام برم استراحت کنم!.😂 احمد چلداوی می‌گه: دو نفر از تیم فرار خارج شدن و موندیم ۴ نفر. به آقای باطنی گفتن که آماده عمل جراحی فتق بشه. ایشون قبول نکرد و گفت من می‌تونم درد رو تحمل کنم و نیاز به عمل جراحی نیست و ایشون رو هم برگردوندن قلعه. سه نفر از اعضای تیمِ ۶ نفره مرخص شدن و موندیم ما سه نفر. هاشم انتظاری، مسعود ماهوتچی و من. مونده بودیم عملیات رو ادامه بدیم یا بی‌خیال بشیم. لیست بلند بالایی از اسامی بچه‌های مفقودالاثر داشتیم که می‌خواستیم با خودمون به ایران ببریم. یه سال و نیم از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ گذشته بود ولی هم‌چنان عراق از دادن لیست اسرای مفقود به صلیب امتناع می کرد و معلوم نبود چه خیالی برامون در سر دارن. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms راوی: #احمد_چلداوی

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۶۲) 💢فرار دانشجوئی (۵)💢 بالاخره بعد از مشورت به این نتیجه رسیدیم که سه‌نفره نقشه عملیاتِ فرار رو عملی کنیم. روز ۲۱ بهمن ۶۸ رو برای فرار انتخاب کردیم. شبها نگهبانا دستمون رو با دستبند به تخت قفل می‌کردن. ما هم مرتب نگهبان رو صدا می‌زدیم و از خواب بیدار می‌کردیم و برای دستشویی باز می‌کردن. دیگه نگهبانا عاصی شده بودن و تصمیم گرفتن که برای راحتی خودشون دستامون رو باز بذارن تا هر وقت نیاز به دستشویی داشتیم خودمون بریم و مزاحم خواب اونا نشیم. این فرصت خوبی رو برامون فراهم کرد تا بدون ور رفتن برای باز کردن دستبند بتونیم راحت‌تر نقشة فرار رو ادامه بدیم. مقداری خوابیدم و منتظر موندیم تا نگهبانا و سایر بچه‌های بستری شده خواب برن. بعد از اینکه کاملا مطمئن شدیم همه خوابن پا شدیم، غافل از اینکه نزدیک صبح شده بود و چون ما ساعت در اختیار نداشتیم نمی‌دونستیم چه ساعتی از شبه. هنوز مردد بودم و بین موندن در اسارت یا آزادی و در صورت گیرافتادن اعدام، باید یکی رو انتخاب می‌کردم. هاشم گفت: منتظر چی هستی راه بیفت بالاخره تصمیمم رو گرفتم و بسم‌الله گفتیم و از اتاق زدیم بیرون . هنوز چند قدمی نرفته بودیم که دسته‌ای از سربازها سرِ راهمون سبز شدن. سریع رفتیم کنار یه درخت و در تاریکی قایم شدیم تا نگهبانا رد شدن و به راهمون ادامه دادیم. از سیم خاردارهای انتهای بیمارستان به هر زحمتی بود رد شدیم. کمی زخمی شدیم، ولی اصلا برامون مهم نبود شوق آزادی زخم‌ها رو التیام می‌داد. از سیم خاردار که رد شدیم تازه متوجه شدیم وسط یه پادگان بزرگ نظامی هستیم. از مسیری که حدس می‌زدیم به‌سمت بعقوبه هست راه افتادیم و حدسمون درست بود. چیزی نگذشت که یه گله سگ دنبالمون کردن. پا به فرار گذاشتیم، ولی دست‌بردار نبودن و پارس می‌کردن و چیزی نمونده بود لو بریم. به‌ناچار با سنگ دنبال سگها دویدیم و اونا ترسیدن و فرار کردن. به یه ردیف سیم خاردار دیگه رسیدیم و با چه مصیبتی از اون رد شدیم. از دور جاده‌ای رو دیدیم که ماشین‌ها در حال رفت و اومد بودن و مطمئن شدیم راه رو درست اومدیم. از عرض جاده عبور کردیم و کمی صبر کردیم تا یه اتومبیل اومد. دست بلند کردیم و اونم وایساد. من چون عرب بودم جلو نشستم و هاشم و مسعود هم نشستن ردیف عقب. سلام کردم و با عربی از راننده خواستم که ما رو به شهر مندلی ببره. نگاهی به ساعت ماشین کردم دیدم حدود ساعت ۴ یا ۵ صبح بود. مغزم سوت کشید. کمتر از یه ساعت به طلوع آفتاب مونده بود. سرم رو برگردوندم عقب. هاشم یه تیغ جراحی رو نشونم داد و اشاره به راننده کرد، یعنی بزنمش؟. با اشاره ابرو گفتم نه. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms راوی: #احمد_چلداوی

#کانال_برزخ_تکریت دوستان عزیزی که علاقمند خاطرات اسرای مفقودالاثر هستند، کانال برزخ تکریت ۱۱، دارای مطالب جذاب و شیوا در این زمینه می باشد. از عزیزان عضو کانال شقایق ها استدعا دارد، به کانال برزخ تکریت هم مراجعه فرمایند. کانال برزخ تکریت👇 👇 👇 👇 @barzakh_takrit #کانال_شقایق_های_بی_نشان @pow_rs

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۶۳) 💢فرار دانشجوئی (۶)💢 هوا سرد بود و شیشۀ درهای عقب پایین بود راننده گفت: «ارفعوا الجام» یعنی شیشه‌ها رو بالا بکشید. حواسم نبود اینو به فارسی ترجمه کردم و به بچه‌ها گفتم می‌گه شیشه‌ها رو بالا بکشید.!! راننده چشماش گِرد شد و ترسید و شروع کرد به التماس کردن که من عیال‌وارم، بدبختم به من رحم کنید. به سه راهی مندلی خانقین رسیدیم. راننده با التماس گفت: اگه می‌شه همین‌جا پیاده بشید من از یه مسیر دیگه میرم.چند تا نورافکن سه‌راه رو روشن کرده بود و یه نگهبان هم اونجا وایساده بود. نگهبان مشکوک شد و کمی به ما نزدیک شد. به راننده گفتم جلوتر برو. اون قدر جلو رفت که دیگه مطمئن شدیم نگهبان بی‌خیالمون شده و دنبالمون نمیاد. به راننده گفتم اوگف یعنی بایست. به بچه‌ها هم گفتم پیاده شید. پیاده شدیم و ماشین رفت. نگهبانی که دم سه راه بود مقداری دنبالمون اومد و حتی ایست هم داد اما محل نذاشتیم و فاصله‌مون رو بیشتر کردیم. برنامه این بود که هیچ‌گونه درگیری فیزیکی نداشته باشیم.‌ از بیراهه به‌سمت مندلی راه افتادیم. بارون مسیر حرکتمون رو کاملا گِلی کرده بود و امکان حرکتِ سریع رو ازمون گرفته بود. دیگه هوا داشت روشن می‌شد. همین‌طور که از کنار جاده می‌دویدیم بازم یه گله سگ بهمون حمله کردن. پا به فرار گذاشتیم ولی وِل‌کن نبودن. به بچه‌ها گفتم تنها راهش اینه که ما بهشون حمله کنیم با سنگ و کلوخ دنبالشون کردیم و اونا هم ترسیدن و در رفتن. مدتی راه رفتیم تا رسیدیم یه زیرگذر. نماز صبح رو همونجا خوندیم و کمی استراحت کردیم. دیگه نمی‌شد از کنار جاده رفت. بیابون هم گِلی بود و حرکتمون رو حسابی کُند می‌کرد. مشورت کردیم و هاشم یه استخاره انداخت و گفت بریم سرِ جاده و تا مندلی با ماشین بریم. رفتیم سر جاده. هوا روشن شده بود وهمه ی لباسامون گِلی بود. تا اینجا حدود ۱۵ کیلومتر از بیمارستان فاصله گرفته بودیم و تازه رسیده بودیم نزدیک سیم خاردارای اردوگاه ۱۸ بعقوبه. احمد میگه:برای اولین بار بعد از سه سال و خورده‌ای از بیرون به اردوگاه نگاه می‌کردیم و این خیلی باشکوه بود.اولش یه ماشین نظامی رد شد ما سینه‌ی جاده خوابیدیم تا ما رو نبینه. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms راوی: #احمد_چلداوی

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۶۴) 💢فرار دانشجوئی(۷)💢 ماشین بعدی یه تاکسی بود که با اشاره دست من ایستاد. دوباره جلو نشستم و بچه‌ها عقب. تاکسی وارد یه پمپ بنزین شد مقداری از سر و وضع ما مشکوک شده بود و چون هوا هنوز گرگ و میش بود اومده بود نیز نور چراغ‌های پمپ‌بنزین که ماها رو ورنداز کنه. با دیدن سر و وضع گِلیِ‌مون شکش به یقین مبدل شد. راننده سریع ما رو به شهر بلدروز نزدیک مندلی رسوند و وارد یه ترمینال شد. به عربی گفت«کروه» یعنی کرایه. فکر اینجاش رو نکرده بودیم و هیچ پولی همراهمون نبود. پیاده شدیم و راه افتادیم. دنبالمون کرد و وِل نمی‌گرد و شروع کرد به دعوا و سر و صدا. بقیه راننده‌های ترمینال هم با دیدن سر و وضعمون بهمون مشکوک شدن. گفتم ما کارمندای بیمار‏ستان بعقوبه هستیم که وسط راه آمبولانسمون چپ کرده و باید بریم از گِل درش بیاریم.‍‌‎ یکی از راننده‌ها گفت من شما رو می‌رسونم مندلی. ما هم سوار ماشینش شدیم. دور و برمون پر شده بود از راننده‌های ترمینال و منتظر مسافر بودن. توی اون شلوغی راننده تاکسی غیبش زد. ما با ماشین دوم راه افتادیم. کمی بعد جلوی دژبانی وایساد. نگاه کردم دیدم راننده تاکسی خودمون هم اونجاست. فهمیدیم که اونا با هم دست به یکی کردن و می‌خوان ما رو لو بِدن. دژبان دستور داد پیاده شیم. راننده تاکسی هنوز هم غر می‌زد و کرایه می‌خواست. منم مرتب می‌گفتم ما کارمندای بیمارستان بعقوبه هستیم، برید تلفن بزنید. هاشم و مسعود ساکت بودن و این سکوت شکآ اونا رو بیشتر می‌کرد. ما رو به اتاقی بردن. بیرون اومدیم که ببینیم اوضاع چطوره. چند نگهبان با کابل افتادن به جونمون. بازم سایه سنگین اسارت رو احساس می‌کردیم. بلافاصله تو یه لحظه تصمیمم رو گرفتم و با یه یا علی فرار کردم. هاشم هم از طرفی دیگه در رفت و پرید داخل یه نخلستان ولی یه لنگه کفشش که لیست بچه ها توش بود به سیم خاردار گیرکرد و جاموند. نگهبان پشت سر من داد می‌زد «اذبحک» یعنی سرتو می بُرّم. دژبان به‌سمتم شلیک کرد، ولی تیرها بهم نخورد. در طول جاده روی شونه خاکی می‌دویدم. به یه تاکسی رسیدم که چند تا مسافر داشت و راننده در ماشین رو باز گذاشته بود. راننده رو هُل دادم و نشستم پشت فرمان ولی از بدشانسی من سویچ دست راننده بود. از اتومبیل پیاده شدم و با سرعت از دیوار نخلستانی که کنار جاده بود پریدم داخل باغ. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms راوی: #احمد_چلداوی

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت؛(۲۶۵) 💢فرار دانشجوئی (۸)💢 دژبان ترسید بیاد داخل نخلستان و برگشت. توی مسیر هاشم رو دیدم. گفتم از مسعود چه خبر گفت: نتونست فرار کنه. دلم خیلی براش سوخت با خودم می‌گفتم در این مدت فرارِ ما او حتما داره کتک می‌خوره. شروع کردیم به دویدن و رسیدیم به برکه‌ای که پر از گِل و جلبک بود. هاشم کمی آب خورد و به منم گفت بخورم. ولی من نتونستم. هاشم بلافاصله بالا اورد و حالش بد شد. مقداری دویدیم به یه دیوار فنسی رسیدیم از اون بالا رفتم و پریدم اون طرف. هاشم دستش شکسته بود نتونست بالا بیاد. اصلا متوجه هاشم نشدم هاشم داد زد احمد برگرد. برگشتم و با یه دست کمکش کردم و اونو بالا کشیدم. هاشم نتونست خودش رو نگه داره و از اون بالا با کمر خورد رو زمین. جای موندن نبود دو‌تایی شروع کردیم به دویدن. فاصله درخت‌ها با هم زیاد بود و راحت نمی‌تونستیم خودمون رو استتار کنیم. کل نخلستان توسط عراقیا محاصره شده بود. تصمیم گرفتیم خودمون رو دفن کنیم شاید اینجوری تا شب نتونن ما رو پیدا کنن. سطح زمین پر از شیار بود. تصمیم گرفتیم کفِ یکی از شیارها رو بکَنیم تا بتونیم خودمون رو داخلش زیر خس و خاشاک‌ها پنهان کنیم. چیزی شبیه یه قبر کندیم و هر چه از دستم برمیومد از برگ و چوب و خاشاک روش ریختم و از هاشم هم خواستم همین کار رو بکُنه. قبرِ من خیلی خوب شده بود و کاملا پنهان شده بودم ولی مخفیگاه هاشم زیاد جالب نبود و چون دستش شکسته بود نتونست زیاد بکَنه و یه گودال کوچیک کند و توش قایم شد. مرتب زیر خس و خاشاکا ذکر می‌گفتیم. بعثیا چند بار از بالای سرمون رد شدن ولی متوجه ما نشدن. فرمانده‌شون به‌شدت عصبانی بود و داد و بیداد می‌کرد. ساعتی گذشت. نفسم داشت بند میومد و مرگ رو توی یه قدمی خودم می‌دیدم. راستش اگه دست خودم بود بین مرگ و اسارت حتما مرگ رو انتخاب می‌کردم، ولی همه چیز دست خدا بود. ناگهان یکی از نگهبانا متوجه هاشم شد و داد زد «واحدهم اهنا» یکیشون اینجاس. هاشم رو بیرون کشیدن و چون هاشم نزدیک من مخفی شده بود خیلی زود پیدام کردن و از زیر اون همه چوب و خاشاک وگِل کشیدنم بیرون. طبق معمول شروع کردم فیلم بازی کردن و خودم رو به مرگ زدم. هنوز کاملاً بیرونم نکشیده بودن که شروع کردن زدن. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms راوی: #احمد_چلداوی

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۶۶) 💢فرار دانشجوئی (۹)💢 چشمام رو بستم و خودمو به خدا سپردم. به‌شدت می‌زدن ولی من اصلا‌ً به روی خودم نمی‌آوردم. فرماندشون داد زد بابا این آدمه نزنین ببینیم مرده‌ یا زنده‌اس. سربازی نبضم گرفت و گفت «ایچذب حی» دروغ می‌گه زنده‌اس. فرمانده دستور داد منو داخل یه پتو پیچیدن و با خودشون بردن. توی جیبم لیست بلند بالایی از بچه‌های اردوگاه تکریت۱۱و بعقوبة۱۸ بود که می‌خواستم با خودم ببرم ایران. اگه دست عراقیا می‌افتاد شاید به‌شدت اونا رو شکنجه می‌کردن. توی صندلی عقب همون تاکسی که راننده‌ش ما رو لو داده بود جام دادن و راه افتادن. برای چند دقیقه کاملا تنها بودم. بهترین فرصت برای نابود کردن لیست بود. سریع کاغذ رو پاره‌پاره کردم. می‌خواستم قورت بدم نشد دهانم خشک بود و پایین نمی‌رفت. ماشین قدیمی بود و سوراخایی کف ماشین وجود داشت و تکه کاغذها رو یکی‌یکی انداختم پایین و خیالم راحت شد که حداقل فرار ما باعث دردسر برای بچه‌ها نشده. خیلی زود به مقصد رسیدیم. منو پتوپیچ کنار مسعود و هاشم انداختن و شروع کردن به کتک‌زدن. هاشم و مسعود رو بیشتر می‌زدن و اما تو کتک‌زدن من کمی احتیاط می‌کردن. یکی از سربازها منو می‌زد. فرمانده نهیش کرد که مبادا بمیره. گفت دروغ می‌گه همین الان داشت مثل غزال می‌دوید حالا چی شده که مثل مرده افتاده؟ یه کارگر مصری رو آوردن که نگهبان نخلستون بود. متهم به همکاری با ما شده بود که ما رو پنهان کرده مقداری کتکش زدن خودشو خیس کرد. حالا دیگه کم‌کم چشمامو باز می‌کردم و وانمود می‌کردم که تازه به‌هوش اومدم. ازم پرسیدن این مصری با شما همکاری کرد. گفتم اصلاً ما اونو ندیدیم و نمی‌شناسیم از هاشم هم سؤال کردن اونم شجاعانه گفت: فرار کردن از دست شما مردانگی می‌خواد. منم یه مردَم. این بیچاره هیچ خبری از ما نداشت. مدتی گذشت داشت باورشون می‌شد که حالم خیلی خرابه و دارم می‌میرم به همین خاطر یه آمبولانس اوردن و با مراقبت‌های ویژة امنیتی منتقلم کردن بیمارستان. هنوز چند دقیقه از شهر بلدروز دور نشده بودیم که ماشین از یه مسیر فرعی و خاکی رفت و وارد یه بیمارستان صحرایی شد. نگهبانا با خشونت برانکارد رو بلند کردن و با فحش و ناسزا بُردنم داخل. به‌خاطر سهل‌انگاری در مراقبت از ما بیچاره‌ها به‌شدت تنبیه شده بودن و دقِ دلشون رو روی من خالی می‌کردن. پزشکیار وقتی خشونت اونا رو دید فریاد زد این چه رفتاریه مگه نمی‌بینید حالش خرابه؟ و بعد یه سُرم قندی به من وصل کرد. این قصه ادامه دارد✅ روای: احمد چلداوی #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت:(۲۶۷) 💢فرار دانشجوئی (۱۰)💢 احمد چلداوی میگه: حوالی ظهر منو به‌سمت «ردهه السجن» همون بیمارستانِ بعقوبه که از اون فرار کرده بودیم بردن. داخل اتوبوس نماز ظهر و عصرم رو خوندم. به بیمارستان که رسیدیم دو سرباز اومدن و جفت دستام رو با دستبند به تخت بستن و یکیشون همون نجِم بود که از دستش فرار کرده بودیم و به‌خاطر فرار ما حسابی تنبیه شده بود. نجم حسابی از خجالت ما درومد. با تموم وجود با کابل و هر چه دستش میومد می‌زد و یه نگهبان دیگه هم که توی بیمارستان با ما خوش‌رفتاری کرده بود و زورش میومد که ما قدرنشناسی کردیم به کمک نجم اومد و با بی‌رحمی تموم حتی بدتر از نجم و به قصد کشت می‌زد. روی تخت دراز کشیده بودم و دستام هم که به تخت قفل بود و هیچ عکس‌العملی نمی‌تونستم انجام بدم. داشتم از هوش می‌رفتم که یه اسپری آوردن و داخل بینیم اسپری زدن. داشتم خفه می‌شدم و چند بار تکرار کرد. احساس کردم قصد داره منو بکشه و کارو تموم کنه، لذا با تموم وجود داد زدم که بقیه نگهبانا متوجه بشن و بریزن داخل و این ترفند من جواب داد. شب که شد با همون حال نمازم رو خوندم. فردای همون شب ما رو به ملحق اردوگاه ۱۸ منتقل کردن و اونجا هم حسابی بساط شکنجه بر پا بود. هاشم و مسعود رو هم آوردن. دیگه فیلم بازی کردن فایده نداشت فقط سعی می‌کردیم نقاط حساس بدنمون ضربه نخوره که لااقل زنده بمونیم. بعد از کلی شکنجه ما رو بردن به قلعه یعنی همونجایی که با بقیه بچه‌ها بودیم و از اونجا رفته بودیم بیمارستان. 💫حال و هوای داخل قلعه* 👇 اجازه بدید موقتاً ادامه داستان رو از حال و هوای داخل قلعه رو خودم براتون بگم. شب اولی که بچه‌ها فرار کردن. هیچ خبری نبود و تا روشن شدنِ هوا خود عراقیا هم متوجه نشده بودن. ولی با روشن شدن هوا و با دیدنِ جای خالی بچه‌ها در بیمارستان، اردوگاه شده بود مثل صحنه عملیات و عراقیا با اضطراب و عجله دسته‌دسته میومدن و می‌رفتن. همین که خبر فرار سه نفر توی زندانِ قلعه پیچید سریع همه ما رو فرستادن داخل اتاقامون و درها رو قفل کردن. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms راوی: #احمد_چلداوی

🌵روایت اسرای مفقودالاثر🌿 قسمت(۲۶۸) 💢فرار نافرجام دانشجویان 💢 از بِدو برس نگهبانا متوجه شدیم که اتفاقی افتاده. کم‌کم بو بردیم که بچه‌ها فرار کردن. همه خوشحال بودیم که بالاخره سه نفر تونستن فرار کنن و لیست و اسامی بقیه رو ببرن ایران و حداقل ایران بدونه ما بیش از سه ساله که اسیر هستیم. روز اول فقط مدت کوتاهی برای دستشویی درها رو باز کردن و خیلی سریع دوباره فرستادنمون داخل و خیلی معطل آمارگیری نشدن.‌ دعا می‌کردیم بچه‌ها موفق بشن و بسلامت به ایران برسن. هزار جور شایعه داخل اردوگاه پیچیده بود و هر کسی چیزی می‌گفت. شب که شد بعثیا خبر دستگیری بچه‌ها رو اعلام کردن، ولی چون خبری از آوردن بچه‌ها نبود فکر کردیم دروغ می‌گن و می‌خوان روحیه ما رو خراب کنن. روز دوم که جنب و جوش کمتر شده بود و بچه‌ها توی بیمارستان صحرایی و بعقوبه بودن. دو‌دل شدیم و از آرامش حاکم بر اردوگاه داشت باورمون می‌شد که بچه‌ها رو گرفتن، ولی هنوز امیدوارم بودیم که شاید موفق شده و رفته باشن، ولی متاسفانه شب دوم که در اردوگاه باز شد و تعداد زیادی نگهبان داشتن افرادی رو می‌زدن و صدای بچه‌ها بگوشمون رسید، انگار دوباره همه‌مون اسیر شدیم و دیگه فقط برای سلامتی و زنده موندن بچه‌های فراری دعا می‌کردیم. نامرد‌‌ها بچه‌ها رو به در و دیوار می‌کوبیدن و با کابل می‌زدن. اون شب یکی از وحشیانه‌ترین شکنجه‌هایی صورت گرفت که شاید در طول دوران اسارت بی‌سابقه و یا حداقل کم سابقه بود. همه نگران بودیم مبادا احمد و مسعود و هاشم نتونن زیر شکنجه دوام بیارن و شهید بشن. همه یه‌پارچه، برای زنده موندنشون دست به دعا بلند کرده بودیم. شاید آوردن موقتشون به قلعه و اون رفتار وحشیانه با اونا برای این بود که به ما نشون بدن این عاقبت کسانیه که بخوان اقدام به فرار بکنن. این قصه ادامه دارد✅ #کانال_جهاد_تبیین @pow_ms راوی: #احمد_چلداوی