#کارمند نباشیم چرا باید کارمند نباشیم... حجت‌الاسلام #علیرضا_پناهیان @qoqnoos2

‌ تعقیب تعقیب یک کارگر ساختمانی... گوشتی که سر سفره خیلی‌ها نیست... @qoqnoos2

#امیر_تدین را از زمانی می‌شناسم که خالصانه و مخلصانه، در مجتمع #یاوران_مهدی با دستان خالی، خارج از وظایف کارمندی، نمایشگاهی برای ظهور و مهدویت به‌پاکرد که هنوز هم محل رجوع بسیاری از کارشناسان و مدعیان کار فرهنگی است... نه، او را از زمانی شناختم که دستان هنرمندش وقف پرده‌نگاره‌های جایگاه هیأت‌های بزرگ و کوچک قم می‌شد و طرحی متفاوت از بنرهای تکراری رقم می‌زد... نه، نه، او را در دالان‌های زیرزمینی بیمارستان‌های صحرایی #راهیان_نور یافتم، وقتی دیواره‌های سرد و سیمانی آن‌جا را نقش‌آذین می‌کرد و با تکرار دست‌خط #شهید_آوینی جان تازه می‌بخشید... و... . جوان هنرمند، بااستعداد، هیأتی و باصفا... امروز حاصل تجربیات و مشق‌های این سال‌ها را در #چله کمانش گذاشته و مجموعه تمیز و مرتبی را با حسن‌سلیقه در #کاشان مهیا کرده‌است... اگر می‌خواهید گلچینی از هدایا، محصولات و صنایع فرهنگی را یک‌جا ببینید، حتما به #چله سربزنید... @qoqnoos2

#نگاهت_را_به_افق_بسپار ... . برادرم سرت را بلند کن! به افق بنگر... به انتهای افق... آن‌جا که قرار معهود ماست با بردار احمد... همان‌جا که #حاج_احمد نشان گذاشت برای تمام سربازان #حضرت_روح_الله... همان نقطه که عهد بستیم تا پرچم لااله‌الاالله را در آن‌جا به اهتزاز درنیاوریم از پا ننشینیم... سرت را بلند کن و نگاهت را به افق بسپار... . سرت را بلند کن برای تمام پرچم‌هایی که در افق به اهتزاز درآوردی... برای پرچم تک‌تک هیأت‌هایی که قاب تلویزیون را فرش حسینیه‌شان کردی... سرت را بلند کن و پرچم‌های سرخ و سیاه خون‌خواهی ثارالله را در افق نظاره کن، پرچم‌های سبز بشارت منجی... پرچم‌های مواج #اربعین ... افق را نظاره کن... . حاج جلال! نفس‌های #حاج_عباس_ثبتی هنوز غوغا می‌کند، کار می‌کند و کار راه می‌اندازد... هرچند آن‌سوی خط بیش‌تر... هنوز اثر کلمات #شیخ_جعفر کارها را پیش می‌برد... هنوز هیأت‌ها شفاخانه اند و شفا در همین خانه است، پای منبر و محراب... و ممنونیم که درب‌های افق را باز کردی تا عطر این شفاخانه را از قاب تلویزیون به خانه‌ها ببریم... . آقا جلال! ممنونیم که گرفتار قواعد حاکم بر رسانه نبودی، ممنونیم که گول بازی‌های رسانه را نخوردی، ممنونیم که در هزارتوی پرپیچ‌وخم سازمانی رسانه ملی گم نشدی، نه رفتارت عوض شد نه اطوارت، نه افکارت نه حرف‌هایت... ممنونیم که #شهرام_شکیبا را پای #شهرام_شب_پره ها ذبح نکردی، #جهان_آرا را به #فرمان_آرا ها نفروختی، ممنونیم که ما را به‌جای گرفتارشدن در #دورهمی ها تا #ثریا بردی و به نظاره #نیمه_پنهان_ماه نشاندی... از #ملازمان_حرم باز پرس که دنیا از آن بالا چه‌قدر زیباتر است... . دکتر جلال! آنان که تو را می‌شناسند، خوب می‌دانند از #دانشگاه_امام_صادق تا #دانشگاه_تهران ، از آن‌جا تا #دانشگاه_امام_حسین نه دنبال دکترای مدیریت رسانه بودی، نه ریاست دانشکده و نه ریاست شبکه و اصلا همه این‌ها برای همین به دست آمدند که تو دنبال‌شان نبودی... و البته این خاصیت دنیا است... . دکتر جلال غفاری قدیر! ما را ببخش اگر قوم خوش‌استقبال بدبدرقه شده‌ایم! این عادت ایمانی و سنت اخلاقی ما نبوده و نیست، ما یاد گرفته‌ایم شاکر خوبی‌ها باشیم و سپاس‌گزار خدمت‌ها، حتی اگر با هم اختلاف‌نظر و به هم نقدهای جدی داشته باشیم. این حرف را می‌گویم و می‌دانم به مذاق بسیاری خوش نخواهد آمد، اما بگذارند به حساب همان بچه‌ای که بر شاخه درخت نشسته بود و فریاد لختی پادشاه را سر می‌داد... با تمام اختلاف سلیقه و گاه بحث و دعواهایی که باهم داشته‌ایم، این سبک از آمدن و رفتن، یا بهتر بگویم آوردن و بردن را بر مدار تقوا و در راستای نگاه تمدنی انقلاب اسلامی نمی‌دانم، رفتار اشتباهی که درباره #جواد_رمضان_نژاد هم رخ داد و شاید فردا برای دیگری... . اما از این سو، آن‌چه باعث التیام و دل‌گرمی است آمدن برادری دلسوز و دلسوخته، کاربلد و کارکشته است، مدیری دردمند و باتجربه از اهالی جبهه فرهنگی انقلاب که این سال‌ها تجربه موفق مدیریت #شبکه_مستند را هم به کارنامه‌اش اضافه کرده... #سلیم_غفوری را از سال‌ها پیش می‌شناسم، از روزهای غربت بچه‌های انقلاب، از ساختمان زیر #پل_چوبی ، از تخت‌های صف‌کشیده جانبازان شیمیایی، مقابل سفارت آلمان، از اولین تشییع سراسری شهدای تفحص... امید دارم دعای تمام شهیدان راه عشق بدرقه راه سخت و پرپیچ‌وخم پیش‌روی‌مان باشد... به امید آن‌که پرچم توحید را در افق‌های دور به اهتزاز درآوریم... @qoqnoos2

د فارغ التحصیلی، جشن سالروز ورود به ارتش صهیونیستی، جشن اولین پرواز موفقیت آمیز! و انواع و اقسام مراسم‌ها می‌گیرند. ده‌ها صفحه از مطبوعات اسرائیلی و غربی در هر یک از این مناسبت‌های ادواری، در رثای آدمکش مفقود شده اسرائیلی سیاه می‌شوند. رسانه‌های گلوبال و شبکه‌های ریز و درشت ماهواره‌ای و شبکه‌های اجتماعیِ فضای مجازی را به صف می‌کنند و همچون ترجیع بندی تکراری و مسلسل، افکار عمومیِ مردم پنج قاره را با وِرد «ران آراد، ران آراد» خودشان بمباران می‌کنند و در عوض عملکرد ما و رسانه‌های آزاده و مستقل ما، دربارۀ روشن شدن سرنوشت ۴ گروگان یا شهیدِ ایرانی‌مان توسط تروریست‌های آدم ربای حاکم بر تل آویو … تقریباً هیچ! شک ندارم به یاری پروردگار، و دعای مردم و همت والای اهالی رسانه، - نه بصورت پراکنده و مقطعی- که هماهنگ و ریشه‌ای، برای آغاز یک جهاد رسانه‌ای، تا قبل از شمارش معکوس و از راه رسیدن چهاردهم تیرماه ۱۴۰۰، این پروندۀ قطور و بلند بالا، به صفحۀ آخر خود خواهد رسید. پس با توکل به حضرت مقلب القلوب؛ شروع می‌کنیم... @qoqnoos2

یادداشت برادر #احسان_محمدحسنی بازگشت حاج احمد! رؤیا و تصّور بازگشت #حاج_احمد_متوسلیان و سه همرزم کهف نشین و فراموش شده او پس از ۳۸ سال دوری و بی خبریِ مطلق، در همین روزها و روزگارِ پرحادثه به میهن عزیزمان، الحق که شیرین و گواراست. مجسم کنیم حاج احمد با سر و رویی که گرد پیری بر آن نشسته، به شهر خودش تهران بازگشته و پس از قریب به چهار دهه، برای ملاقات با مادری که در گمنامی و چشم انتظاری، چراغ عمرش خاموش شده، به خانۀ کوچک و قدیمی‌اش در کوچۀ علوی خیابان مولوی تهران سری می‌زند و با مردم و خیابان­‌ها و محله‌­های این شهر شلوغ مواجه می‌شود «بازگشتِ احمد» به تنهایی پتانسیلِ تبدیل شدن به جذاب‌ترین و شگفت انگیزترین فیلم سینمایی و یا سریال تلویزیونی پرمخاطب را پیرامون فرجام قصۀ این شیرِ در زنجیر داراست. همان انگیزه‌ای که سال‌ها قبل ما را بر آن داشت تا رایحه‌ای از زندگی و زمانۀ احمد را در قالب فیلم سینمایی «ایستاده در غبار» راهیِ نمایش بر پرده‌های عریضِ سالن‌های سینما کنیم. امروز هم می‌تواند، شوق تخیّل و تصوّرِ بازگشتِ حیدر رزمندگان و سه جوانمرد سلحشور و همراهِ او، به این دیارِ غبارِ غم گرفتۀ بعد از شهادتِ حاج قاسم و سربرآوردن بلای کرونا، سوژۀ بکرِ دیگری برای پرداختِ روایت این مواجهۀ حیرت انگیز باشد. آری؛ قصه‌ای شکوهمند که قهرمانان واقعیِ آن، به تأسی از امام و مقتدایشان، شریک غمِ مظلومان جهان شدند و برای اثبات این مدعا، در فردای پیروزمند نبرد اِلی بیت‌المقدس و نماز فتح در مسجد جامع خرمشهر، در ژوئن ۱۹۸۲، زیر بیرق فخر آفرینِ «قوای محّمد رسول‌الله»، عازم کرانه‌های مه گرفتۀ خطۀ خونرگ «لبنانِ» مظلوم شدند. قصه‌ای بی نظیر و تکرار ناشدنی از ورودِ باشکوه لشکر اسلام به دمشق و اقامۀ عزای شهیدان کربلای حسینی و کربلای خمینی در حرم اُمُّ‌المصائب، حضرت زینب کبری سلام‌الله‌علیها، از استقبال گرم و مهمان نوازی صمیمانۀ مردم مسلمان سوریه، شیعیان آوارۀ لبنان و مظلومان بی پناه فلسطینی از «جُند محمَّدﷺ»، تا آغاز عملیات فشرده شناسایی در «درّۀ بقاع» و «بلندی‌های جولان»، از پادگان نیمه متروکۀ «زبدانی» و عملیات لغو شدۀ تیپ در «بُقاع» تا … و سرانجام از پُست ایست و بازرسی «برباره» در جادۀ ساحلی «طرابلس - بیروت» که داغی التیام ناپذیر برقلب‌های سلحشوران ایران زمین و مستضعفان جهان گذاشت. و حالاپس از ۳۸ سال از واقعۀ تلخ ربوده شدن چهار دیپلمات ایرانی، به جای تجسّم و تصّور و تخیّل، خبر آورده‌اند که فاتح راستین خونین شهر، حاج احمد متوسلیان و سه همرزم او #سیدمحسن_موسوی، #تقی_رستگار_مقدم و #کاظم_اخوان پس از ربوده شدن و سپری کردن ایّام کوتاهی در اسارت نیروهای مزدور شبه نظامی فالانژ وابسته به رژیم صهیونیستی، در ساحل مدیترانه تیرباران شده‌اند و محل دفن ایشان هم مشخص است. این خبر، یا واقعیت دارد و یا صرفاً یک ادعاست! هر چه که هست سال‌های سال، اساتید، محققین، مستندسازان، نویسندگان و پژوهشگران توانا و به نامِ وادیِ ادبیات پایداریِ این دیار، بر مبنای اسناد و شواهد و قرائنِ متقن و شهادتِ شاهدان زنده و حاضر در اسارتگاه و محل تیرباران و دفن این چهار ایرانیِ مظلوم، گواهی می‌دهند که حاج احمد متوسّلیان و همراهان غریبش به طرز وحشیانه‌ای به شهادت رسیده‌اند و پیکر نیمه جانشان نیز در نقطه‌ای مشخص در زیر خرواری از خاک و بُتن قرار گرفته و تا امروز مدفون مانده‌اند. صحّت و سقم این مُدعا موقعی روشن و عیان می‌شود که سلحشوران نیروی قدس سپاه با همکاری وزارت امور خارجه و دریادلان حزب‌الله لبنان، نقطۀ مورد نظر را با دقّت و سرعت، تفحص و کاوش نموده و چنانچه بقایای پیکرهای مطهرشان کشف گردید، با آزمایش DNA، طی بیانیه‌ای حقیقت را با مردم، یاران و خانواده‌های چشم انتظارشان در میان بگذارند. اکنون می‌توانیم مجسم کنیم که در همین نزدیکی‌ها و ماه‌های آینده و تا قبل از فرارسیدن چهاردهم تیرماهِ سال ۱۴۰۰، به جای جسم خسته و نحیف حاج احمد، پیکر مطهر او پس از سال‌ها غربت، به دامانِ میهن بازگردد و چشم و چراغ ملّت گردد و پس از استقبال و تشییع طوفانیِ جوانانِ این سرزمین، در کنار مقتدای روح‌اللهی‌اش و در جوار مزار یاران شهیدش، تا ابد آرام بگیرد. اگر منافعی در «زنده نمایی» و نیامدن این پیکرهای دور افتاده از وطن برای عده‌ای خاص نباشد، حتماً آن جریان مصلحت اندیش و منفعت طلب هم در برابر مطالبۀ عمومیِ مردم و اصحاب رسانه، مقاومت نخواهند کرد و تسلیم اراده و پیگیری منسجم و یکپارچه خواهند شد. دست به نقد؛ عملکرد مسئولین ذیربط و رسانه‌های وطنیِ خودمان را در ماجرای ۳۸ سالۀ ربوده شدن ۴ فرزند رشید این آب و خاک، مقایسه کنید با عملکرد بوق‌های تبلیغاتی نظام جهانی سلطۀ صهیونیستی دربارۀ «ران آراد» - خلبان مفقود شده نیروی هوایی ارتش اسراییل -، تا ببینید کجای کاریم! حکّام تل آویو هر سال برای صهیونیستِ مذکور، جشن تولد، جشن سالگر