🔰 #یادداشت | ایرانی که آمریکا می‌پسندد... - ۲ #ادامه_یادداشت 🔸 علاوه بر انتخاب افراد، حضور #مستشاران_آمریکایی و هزینه‌های حاصل از حضور آن‌ها، آمار عجیبی دارد: «آن روز بیش از پنجاه هزار مستشار نظامی آمریکا در ایران حضور داشتند در ارتش و بیرون ارتش و دستگاه‌های اطّلاعاتی و دیگر دستگاه‌ها که با پول ایران، از خزانه‌ی ایران حقوق میگرفتند و آن‌طوری که تحقیق کردند، پولی که این مستشارها میگرفتند از مجموعِ بودجه‌ی آموزش‌وپرورشِ آن روز بیشتر بود.» ۱۴۰۳/۱۰/۱۹ و این یعنی ایران در سیاست‌های منطقه‌ای و بین‌المللی کاملاً دنباله‌رو آمریکا بود و یا از سوی دیگر مناطق حاصلخیز ایران و منابع و معادن آن در خدمت منافع آمریکا و صهیونیست‌ها بود. دشت ۴۰۰ هزار هکتاری حاصلخیز قزوین، در اختیار #صهیونیست‌ها بود و «اگر حادثه‌ی انقلاب پیش نمی‌آمد، تا چند سال بعد از‌ آن، همه‌ی دشتهای حاصلخیز کشور مثل دشت قزوین... در اختیار آنها قرار میگرفت.» ۱۴۰۳/۱۰/۱۹ * اداره ایران به سبک دیکتاتوری مطلق، حکومتی آمریکاپسند 🔹 وضعیت آزادی بیان نیز مانند انتخابات به شدت اسفناک بود. ساواک مخوف‌ترین سازمان زمان شاه با کوچکترین مخالفت و اعتراضی به شدت برخورد می‌کرد، مخالفان را به بدترین صورت #شکنجه می‌داد و بسیاری را به شهادت می‌رساند: «سیاست داخلی رژیم عبارت بود از سرکوب مطلق هر حرکتی در داخل کشور؛ دیکتاتوری شدید. همه‌ی مجموعه‌هایی که داعیه‌ی مبارزه‌ی با نظام آن روز ــ رژیم سلطنتی ــ را داشتند، با فشار و سرکوب رژیم منزوی شده بودند؛ از جبهه‌ی ملّی بگیرید... تا نهضت آزادی؛ یک سر قضیّه اینجا، تا چریکهای فدائی خلق که کمونیست بودند و مسلّح بودند و در جنگلها بودند، همه #سرکوب شده بودند. من به شما عرض بکنم که جز حرکت تابع امام بزرگوار ــ حرکت دینی و نهضت دینی که فعّال بود در سرتاسر کشور، از [سال] ۵۳ و ۵۴ به بعد تا [سال] ۵۶ و تا پیروزی انقلاب ــ هیچ سازمانی، هیچ تشکیلاتی در سطح کشور وجود نداشت که بتواند حرفی بزند، اعتراضی بکند؛ همه را سرکوب کرده بودند. این سیاست داخلی رژیم بود.» ۱۴۰۳/۱۰/۱۹ * ایران، مدافع و تأمین کننده منافع اقتصادی آمریکا 🔸 ژنرال ویلیامسون رئیس هیئت مستشاران نظامی آمریکا در ایران در پایان ماموریت دو ساله خود می‌گوید: "این دو سال (۱۹۷۱ تا ۱۹۷۳) به نظرم ۲۰۰ سال طول کشید که در این مدت در مورد ۷۰۰ قرارداد به ارزش تقریبی ۴ میلیارد دلار مذاکره کردم. ایران مرکز معامله خوبی بود. این کشور بوفه بازرگانان نام گرفته بود. این بوفه بسیار بسیار خوب بود و #منافع_تجاری در آن فوق العاده بود."(کتاب عقاب و شیر) همچنین مایکل لدین در کتاب کارتر و سقوط شاه می‌نویسد: "در برابر هر دلاری که ایالات متحده برای خرید #نفت_ایران خرج می‌کرد ایرانی‌ها ۲ دلار برای خرید تجهیزات نظامی و سایر کالاها به ایالت متحده برمی‌گرداندند." 🔹 بدین‌ترتیب «كاملًا مصرف‌كننده و فقیر بودیم؛ همه چیز را باید وارد می‌كردیم... همه چیز مصرفی بود؛ یعنی این #ملت، این استعدادها، این مغزها و این جوانان، قدرت یا فرصت این را نداشتند كه بخشی از نیازهای خودشان را خودشان تولید كنند، كه‌ بتوانند بگویند ما به خارج احتیاجی نداریم. اگر صنعتی را هم در داخل كشور می‌آوردند مثل صنعت اتومبیل‌سازی، یا ذوب آهن و امثال این‌ها، كه به شكل بسیار ناقصی وارد كشور شده بود سرتاپای آن صنعت، وابستگی بود. وسایل پیشرفته و مدرنی هم كه می‌فروختند مثل هواپیماهای جنگی اجازه‌ی تعمیرش را حتّی به داخل نمی‌دادند؛ تعمیرش هم باید در خارج انجام می‌گرفت! از لحاظ اقتصادی، صددرصد #وابسته و مصرف‌كننده [بودیم].» ۱۳۷۸/۰۷/۰۹ * اقتصاد ضعیف، اقتصادی آمریکاپسند 🔸 بر اساس مستندات #بانک_جهانی حدود ۶۰ درصد از روستاییان و ۳۰ درصد از شهرنشینان ایران در سال ۱۹۷۷ میلادی زیر خط فقر قرار داشتند. این در حالی است که «آن روز جمعیّت کشور حدود ۳۵ میلیون [نفر] بود. روزی نزدیک به شش میلیون بشکه نفت میفروختند... ما امروز وقتی که یک میلیون و پانصد هزار بشکه نفت میفروشیم، دولتهایمان افتخار میکنند. آن روز نزدیک به شش میلیون بشکه نفت میفروختند، صادر میکردند، پولش می‌آمد داخل کشور و میرفت در جیب یک طبقه‌ی خاص؛ شکاف طبقاتی در کشور به شکل هولناکی خودش را نشان میداد. این ضریب جینی که اهل اقتصاد میدانند که شاخص #شکاف_طبقاتی است، در دوران آنها ۵۱ درصد بود، یعنی بالاترین رقم! این شکاف طبقاتی بین مردم. طبقات فقیر رهاشده [بودند]؛ پول کشور صرف کشور نمیشد، صرف مردم نمیشد، صرف آبادانی نمیشد، صرف راه‌های درست نمیشد؛ سطح زندگی مردم پایین [بود].» ۱۴۰۳/۱۰/۱۹ #بهمن_پیروز @rahbari_plus