#داستان 🫂می‌گویند: درویشی بود كه در كوچه و محله راه می‌رفت و می‌خواند: #هر_چه_كنی_به_خود_كنی گر همه نیك و بد کنی 👩 اتفاقاً زنی مكاره این درویش را دید و خوب گوش داد كه ببیند چه می‌گوید 👩وقتی شعرش را شنید گفت: من پدر این درویش را در می‌آورم! 👩 زن به خانه رفت و خمیر درست كرد و یك فتیر شیرین پخت و كمی زهر هم لای فتیر ریخت و آورد. 🧀 نان زهرآلود را به درویش داد و رفت به خانه‌اش . 👩 به همسایه‌ها گفت: من به این درویش ثابت می‌كنم كه هرچه كنی به خود نمی‌كنی! 👦 از قضا زن یك پسر داشت كه هفت سال بود .گم شده بود یك دفعه پسر پیدا شد و برخورد به درویش. ‌ 👦 پسر سلامی كرد و گفت: من از راه دور آمده‌ام و گرسنه‌ام. 👤 درویش هم همان فتیر شیرین زهری را به او داد و گفت: زنی برای ثواب این فتیر را برای من پخته، بگیر و بخور نوش جانت! 👦 پسر فتیر را خورد و خیلی زود حالش بد شد. به درویش گفت: درویش! این چی بود كه سوختم؟ 👤 درویش فوری رفت و زن را خبر كرد. 👩 زن دوان‌دوان آمد و دید پسر خودش است! همانطور كه توی سرش می‌زد و شیون می‌كرد گفت:حقا كه تو راست گفتی؛ هرچه كنی به خود كنی گر همه نیك و بد كنی ┄┅═✧✺🕌✺✧═┅┄ https://eitaa.com/raherastgari