💠 رویکرد «حل مسأله» از سه منظر خرد، کلان و تکاملی 🔸آنچه امروزه تحت عنوان «حل مسأله» مطرح می شود، مواجهه با مسأله در مقیاس «پاسخگویی به مسائل مستحدثه» است و امروزه خلاء عمده ما در مقوله حکمرانی فقدان اندیشه در مقیاس «حادثه سازی» و «سرپرستی حوادث» است. 🔸به طور کلی سه مقیاس برای مواجهه با «حل مسأله» می توان در نظر گرفت: 1. مقیاس خرد که آن را در عرصه فقاهت، فقه موضوعات می‌نامیم 2. مقیاس کلان که آن را فقه نظامات می‌نامیم 3. مقیاس تکاملی که آن را فقه سرپرستی می‌نامیم ⬅️ مقیاس خرد یعنی مساله را فارغ از دیگر مسائل ملاحظه کنیم و برای آن پاسخ ارائه دهیم ⬅️ مقیاس کلان یعنی آن مساله را در ارتباط با دیگر مسائل ملاحظه کنیم و نظام مسائل را مورد توجه قرار دهیم چطور شما برای بدن انسان می گویید: برای شناخت بیماری و درمان آن می بایست روابط اعضای بدن را ملاحظه کرد، اگر کسی تپش قلب دارد ممکن است از معده اش باشد و به درمان معده می پردازیم. لذا قبل از تخصص روی اعضاء می بایست شناخت صحیحی از کل بدن به دست آورد. جامعه نیز می بایست در یک نگاه مجموعه نگر و به مثابه یک نظام ملاحظه شود سپس به ابعاد، اضلاع و مولفه های آن پرداخت. بنابراین حل مساله در مقیاس کلان نیازمند داشتن نقشه جامعی از جامعه است که برخی اساتید تحت عنوان فقه الاجتماع به آن پرداخته اند. ⬅️ مقیاس سوم، ملاحظه تکاملی مساله است، که «حادثه سازی» (در مقابل پاسخگویی به مسائل مستحدثه) و «مساله سازی» (در مقابل حل مسأله) در این مقیاس تعریف می شود. مقتضای این مقیاس، - علاوه بر نگاه ترکیبی و مجموعه نگر- هدایت و اداره جامعه به سوی چشم انداز مطلوب است که می وبایست از طریق ایجاد و خلق حادثه و مساله واقع شود. ✔️ نظام اسلامی در تقابل با جبهه کفر و استکبار جهانی می بایست پیش دستی کند و حادثه بیافریند و به مرحله ای برسد که مدیریت مسائل را به دست بگیرد (به تعبیر حضرت امام ره: نبض حوادث جامعه را در اختیار بگیرد) ↩️ بنابراین حوزه های علمیه نمی‌بایست منتظر باشند تا مساله ای از سوی تمدن غرب ایجاد شود و به یک معضل در جامعه اسلامی تبدیل گردد سپس آن را حل کند، بلکه می بایست دین را در مقیاس سرپرستی مسائل اجتماعی معرفی کرده و کارآمدی آن را نشان دهد. #حل_مسئله #حادثه_سازی #مسائل_مستحدثه #فقه #حوزه_علمیه 🆔 @rahille_ir