[بنام حق] قدم هایی که در راه حرمت برمی داشتم غوغایی که در دلم بود، مانند کودک پنج ساله ای که شوق رسیدن به جایی را دارد؛ . . می‌دانستم این راه آخرش ختم می‌شود به بهشت :) اشک هایم که امانم نمیداد، نمی‌دانستم اشک شوق است یا غصه های تل انبار شده در وجودم؛ باخودم حرفایی که قرار بود برایت بزنم را تکرار میکردم. با هر تکرار یک آرزو و یا یک گله با آنها اضافه میشد..، در دلم میگفتم درست نیست برای دیدار اول گله کنم، اصلا هیچ وقت نباید گله کنم. با خودم کلنجار میرفتم که چه میخواهم بکنم،.. قابل توصیف نیست آن حالت ها، آن استرس ها و آن خوشحالی ها:) . موکب هایی که التماس می‌کردند، حتی شده یک لیوان آب به دست زائرانی بدهند، که راهی حرم تو هستند. خستگی پاهایم لذتی بود که با آن زندگی میکردم، معنای درد را نمیفهمیدم، همه چیز برایم خوب بود. . . وقتی رسیدم، وقتی چشم هایم رسید به برق حرمت، وقتی قدم به قدم به تو نزدیک میشدم، فراموش کردم آنچه باید میکردم🙂 فراموش کردم حرفهایم را [فقط به تو فکر می کردم] تا آخر سفر لبخند بر لبانم گذاردی هدیه ات برایم آرامش بود، فهمیدم این جهان هیچ نیست در برابر عظمتت.. ارزشی ندارد در قبال تو.. بعد از آن نفسی که میکشم قدمی که برمیدارم لبخندی که میزنم فقط بخاطر توست✨ #نگارنوشت #دلتنگ_حرم #یا_حسین گروه جهادی رانیا 🌱 پایگاه شهیدان پناهی ✨ @ranyaa313