🎊🎉 #من_میترا_نیستم 🎊 🎉 🌺#قسمت_ششم🌺 زینب با خوردن قرص ها به تهوع افتاد. باباش سراسیمه او را به بیمارستان شرکت نفت رساند. دکتر معده زینب را شست وشو داد و او را در بخش کودکان بستری کرد. تا آن روز هیچ وقت چنين اتفاقی برای بچه های من نیفتاده بود. خوردن قرص های اعصاب، اولین خطری بود که زندگی زینب را تهدید کرد. شش ماه بعد از این ماجرا، زینب مریضی سختی گرفت که برای دومین بار در بیمارستان شرکت نفت بستری شد،پوست و استخوان شده بود. چشم ترس شده بودم. انگاریکی می خواست دخترم را از من بگیرد. بیمارستان شرکت قوانین سختی داشت. مديرهای بیمارستان اجازه نمی دادند کسی پیش مریضش بماند. حتی در بخش کودکان مادرها اجازه ماندن نداشتند. هر روز برای ملاقات زینب به بیمارستان می رفتم. قبل از تمام شدن ساعت ملاقات، بالای گهواره اش می نشستم و برایش لالایی می خواندم و گریه می کردم. بعد از مدتی زینب خوب شد و من هم کم کم به غم نبودن بابام عادت کردم. مادرم جای پدر و خواهر و برادرم را گرفت و خانه اش خانه امید من و بچه هایم بود. بعد از مرگ بابام، مادرم خانه ای در منطقه کارون خرید که چهار اتاق داشت و برای امرار معاش، سه اتاق را اجاره داد. هر هفته، یا مادرم به خانه ما می آمد یا ما به خانه او می رفتیم. هرچند وقت یک بار بابای مهران ما را به باشگاه شرکت نفت می برد. بچه ها خیلی ذوق می کردند و به آنها خوش میگذشت. باشگاه شرکت، سینما هم داشت. بلیط سینمایش دو ریال بود. ماهی یک بار به سینما می رفتیم. بابای مهران با پسرها ردیف جلو بودند و من و دخترها هم ردیف عقب پشت سر آنها می نشستیم و فیلم میدیدیم. همیشه چادر سرم بود و به هیچ عنوان حاضر نبودم چادرم را در بیاورم. پیش من چادر سرنکردن، گناه بزرگی بود. بابای بچه ها یک دختر عمه به نام بی بی جان» داشت. او در منطقه شیک و معروف بیمه زندگی می کرد. شوهرش از کارمندهای گرد بالای شرکت نفت بود. ما سالی یک بار برای عید دیدنی به خانه آنها می رفتیم و آنها هم در ایام تعطیلات عید یک بار به ما سر می زدند، تا سال بعد و عید بعد، هیچ رفت وآمدی نداشتیم. اولین بار که به خانه دختر عمه جعفر رفتیم، بچه ها قبل از وارد شدن به خانه طبق عادت همیشگی، کفش هایشان را درآوردند. بی بی جان بچه ها را صدا زد و گفت: «لازم نیست کفشاتون رو دربیارید، بچه ها با تعجب کفش هایشان را پا کردند و وارد خانه شدند. آن ها با کفش روی فرش ها و همه جای خانه راه می رفتند خانه پر بود از مبل و میز و صندلی، حتی در باغ خانه یک دست میز و صندلی حصیری بود. اولین باری که قرار بود آن ها خانه ما بیایند، جعفر از خجالت و رودرواسی با آنها، رفت و یک دست میز و صندلی فلزی اجاره خرید. او می گفت: «دخترعمه م و خونواده اش عادت ندارن روی زمين بشینن. تا مدت ها بعد ان میز و صندلی را داشتیم، ولی همیشه آن ها را تا می کردیم و کنار دیوار برای مهمان می گذاشتیم و خودمان مثل قبل روی زمین می نشستیم. در محله کارمندی شرکت نفت، کسی چادر سر نمی کرد. دختر عمه جعفر هم اهل حجاب نبود. هروقت می خواستیم به خانه بی بی جان برویم، همان سالی یک بار، جعفر به چادر من ایراد می گرفت. او توقع داشت چادرم را در بیاورم و مثل زن های منطقه کارمندی بشوم. یک روز آب پاکی را روی دستش ریختم و به او گفتم: «اگه یه میلیونم به من بدن، چادرم رو درنیارم. اگه فکر می کنی چادر من باعث کسر شأن تو میشه، خودت تنها برو خونه دختر عمه ت .) جعفر با دیدن جدّیت من بحث را تمام کرد و بعد از آن کاری به چادر من نداشت. ادامه دارد... ┄┅┅┅┅❁💚❁┅┅┅┅┄ @khorshidenohom| 🍃خورشید نُهم @razedelbashohada|🌷 راز دل با شهدا

✨📚✨﷽✨📚✨ 📚✨📚✨ ✨📚✨ 📚✨ ✨ صلوات ‌‌و سلام خداوند برارواح طیبه ی شهیدان 📖روایت «#دردانه_کرمان» 🔸خاطراتی از #سردارشهیدحسین_بادپا 🔹فصل : اول 🔸صفحه: ۲۳-۲۲ 🔻ادامه #قسمت_ششم چادرم را سرم کردم و راه افتادم سمت مدرسه. تو راه، پیش خودم می گفتم: باز چه شّری به پا کرده؟! رسیدم مدرسه. دیگر از بس برای شیطونی هاش آمده بودم مدرسه، می دانستم دفتر و کلاس ها کجاست. دم دفتر در زدم. با بفرما رفتم داخل. خانم معلمش و مدیر مدرسه آنجا بودند. سلام و احوال پرسی کردم و روی صندلی نشستم. مدیر مدرسه پا شد آمد سمت در. نگاهی به دو طرف سالن مدرسه کرد. آهسته در را بست. گفت «خانم بادپا، تا حالا حسین هر شیطونی ای کرده، ما باهاش کنار اومده ایم، گفتیم که اقتضای سنشه. اما الآن دیگه هر اتفاقی بیفته، نه تنها برای شما بد می شه، برای ما و مدرسه هم دردسر درست می کنه». گفتم «وا... مگه چی شده؟!». گفت «اومده سر کلاس، یه شعار روی تخته سیاه نوشته و همه ی بچه ها رو مجبور کرده بر ضد شاه شعار بدهند. درسته شاه رفته؛ ولی اوضاع هنوز تق و لقه. عده ای شاه پرست هنوز مونده اند. از کجا معلوم که شاه برنگرده؟! من برای خودتون می گم. ببرینش خونه یکم نصیحتش کنید.» تا پیروزی کامل انقلاب، دست از شعار دادنش برنداشت. به من می گفت «ننه، دیدی این شعارهای من و دوست هام، انقلاب رو پیروز کرد؟ دیدی من نترسیدم؟.»بادی به غبغبش می انداخت و می گفت: آخه ترس برای مرد معنا نداره. من نه از شاه، نه از هیچ زورگویی نمیترسم. ادامه دارد...... ┄┅┅┅┅❁💚❁┅┅┅┅┄ @khorshidenohom| 🍃خورشید نُهم @razedelbashohada|🌷 راز دل با شهدا @darmasirpaki|🌸در مسیر پاکی

خاک های نرم کوشک زندگینامه شهیدعبدالحسین برونسی ویلای جناب سرهنگ #قسمت_ششم 🌕🌑🌕🌑🌕🌑🌕⚫️ با اضطراب نگاهی به بالا انداخت و ادامه داد«برو بالا، خانم بهت میگن چکار باید بکنی زیاد بد اخلاق نیست.» باز پرسیدم: «آخه باید چکار کنم؟» انگار ترسید جواب بدهد تا تکلیفم را یکسره کنم از پله ها بالا.رفتم، در اتاق قشنگ باز بود جوری که نمی توانستم در بزنم نگاهی به فرش های دستباف و قیمتی کف اتاق انداختم،بندپوتین هام را باز کرده و بیرونشان آوردم با احتیاط ،یکی دو قدم رفتم جلوتر. «یا الله.» صدایی نیامد. دوباره گفتم: «یا الله یا الله!» این بار صدای زن جوانی بلند شد:«سرت رو بخوره یا الله گفتنت دیگه چیه؟ بیا تو!» مردد و دو دل بودم زیر لب گفتم :«خدایا توکل برخودت.» رفتم تو از چیزی که دیدم چشمام یکهو سیاهی رفت کم مانده بود پخش زمین شوم فکر می کنی چه دیدم گوشه اتاق روی مبل یک زن بی حجاب و به اصطلاح آن زمان «مینی ژوپ» نشسته بود با یک آرایش غلیظ و حال بهم زن پاهاش را هم خیلی عادی و طبیعی انداخته روی هم تمام تنم خیس عرق شد. چند لحظه ماتم برد زنیکه هم انگار حال و هوای مرا درک کرده بود چون هیچی نگفت وقتی به خودم آمدم، دنده عقب گرفتم و نفهمیدم چطور از اتاق زدم بیرون پوتین ها را پام کردم بندها را بسته نبسته گونی را برداشتم. «آهای بزمجه کجا داری میری؟ بر گرد!» گوشم بدهکار هارت و پورت زن بی حجاب نشد پله ها را دو تا یکی آمدم پایین رنگ از صورت زن چادری پریده بود. زیاد به اش توجهی نکردم و رفتم توی حیات دنبالم دوید بیرون دستپاچه گفت:« خانم داره صدات میزنه.» اینقدر صدا بزنه تا جونش در بیاد! گفت: «اگر نری می کشنتها! عصبی گفتم به جهنم!» 🌕🌑🌕🌑🌕🌑🌕⚫️ #رمان_شهدایی #شادی_روح_شهدا_صلوات ┄┅┅┅┅❁💚❁┅┅┅┅┄ @khorshidenohom| 🍃خورشید نُهم @razedelbashohada|🌷 راز دل با شهدا @darmasirpaki|🌸در مسیر پاکی

‍ #قسمت_ششم #شهيد_مهدي_زين_الدين روز بعد از تولد لیلا تلفن زد . این ده روز اندازه ی یک سال بر من گذشته بود . پرسید " خُب چه طوری رفتی بیمارستان ؟ با کی رفتی ؟ ما را هم دعا کردی ؟ " حرف هایش که تمام شد ، گفتم " خب ! خیلی حرف زدی که زبان اعتراض من بسته شود . " گفت " نه ، ان شاءالله می آیم . دوباره بهت زنگ می زنم " بعد از ظهر همان روز دوباره تلفن زد . گفت " امشب مامانم اینها می آیند دیدنت . " این جا بود که عصبانیت ده روز را یک جا خالی کردم . گفتم " نه هیچ لزومی ندارد که بیایند . " اولین بار بود که با او این طوری حرف می زدم . از کسی هم ناراحت نبودم . فقط دیگر طاقت تحمل آن وضعیت را نداشتم . باید خالی می شدم . باید خودم را خالی می کردم . گفت " نه ، تو بزرگ تر از این حرف ها فکر می کنی . اگر تو این طوری بگویی من از زن های بقیه چه توقعی می توانم داشته باشم که اعتراض نکنند . تو با بقیه فرق می کنی . " گفتم " عیب ندارد ، هنداونه بذار زیر بغلم " گفت " نه به خدا ، راستش را می گویم . تازه ما در مکتبی بزرگ شده ایم که پیغمبرش بدون پدر و مادر بزرگ شد و به پیغمبری رسید . مگر ما از پیغمبرمان بالاتر هستیم ؟ " 🌸پايان قسمت ششم داستان زندگي #شهيد_مهدي_زين_الدين 🌸 ┄┅┅┅┅❁💚❁┅┅┅┅┄ @khorshidenohom| 🍃خورشید نُهم @razedelbashohada|🌷 راز دل با شهدا @darmasirpaki|🌸در مسیر پاکی @shohada_sharmandeeim|🍀شهدا شرمنده ایم

بــســم الــلــه الــرحــمــن الــرحــیــم #قــســمــتــ_شــشــمــ #داســتــانــ_عــشــقــ_آســمــانــیــ_مــن وارد صــحــن مــطــهر مــیــشــومــ،گــوشهاے مــیــنــشــیــنــمــ،زےپــڪــیــفــم را مــیــڪــشــم و مــفــاتــیــح ڪــوچــڪــم را بــرمــیــدارمــ.ڪــتــابــرا بــاز مــیــڪــنــمــ#زیــارتــ_عــاشــورا زمــزمــه مــیــڪــنــمــ الــســلــامــُ عــلــیــڪ یــا ابــا عــبــدالــلــه،الــســلــامــعــلــیــڪ یــابــن رســول الــلــه.... بــغضــو دلــتــنــگــے ڪــربــلــا مــیــتــرڪــد ڪــربــلــایــے ڪــه همــیــن شــهدا را واســطــه قــرار دادم بــراے رفــتــنــش ... #شــهیــد_مــدافــعــ_حــرمــ_‌حــجــتــ_اســدیــ 😔😔😔ایــن شــهیــد را واســطــه ڪــردم بــراے گــرفــتــن بــرات ڪــربــلــا و فــاطــمــیــه گــذشــتــه ڪــربــلــایــے شــدم اشــڪــهایــم بــنــد نــمــے آیــد،باڪــف دســتــم اشــڪــهایــم را پــاڪ مــیــڪــنــمــ،صــدایــزنــگ مــوبــایــل مــیــان هق هق مــن مــیــپــیــچــد نــام فــرحــنــاز روے صــفــحــه خــودنــمــایــے مــیــڪــنــد. باهمــان صــداے گــرفــتــه ام جــواب مــیــدهمــ:جــانمــفــرحــنــاز "ســلــام زهرا گــریــه مــیــڪــنــیــ؟" صــداےمــرا صــاف مــیــڪــنــمــ:نهداشــتــم زیــارت عــاشــورا مــیــخــونــدمــ "قــبــول بــاشــه،چــه خــبــر تــا ڪــجــا پــیــش رفــتــیــ؟" آرام مــفــاتــیــح را مــیــبــنــدمــ:تادانــشــگــاه خــانــم ســلــیــمــانــے پــیــش رفــتــمــ،فــرحــنــازنــمــیــدونــے چــقــد مــهربــونــه همــســر شــهیــد."ایــجــان ســلــامــت بــاشــنــ" _شــمــا چــه خــبــر؟"ســلــامــتــیــ،بامــطــهره مــیــخــوایــم بــریــم چــادر بــخــریــمــ" آرام مــیــگــویــمــ:مــنمــچــادرم مــیــخــوامــ،مــیــخــواےدبــدون مــن بــریــد؟ صــدایــمــطــهره خــیــلــے ضــعــیــف بــه گــوشــم مــیــرســد:قمــڪــه مــرڪــز چــادره،فــرحــنــازحــرف مــطــهره را قــطــع مــیــڪــنــد:راستــمــیــگــه،همــونــجاچــادر بــگــیــر. نــگــاهیــبــه ســاعــت مــچــے ام مــے انــدازم و جــواب مــیــدهمــ:بــاشــه،بهمــطــهره ســلــام بــرســونــ "ســلــامــت بــاشــیــ،مــراقبــخــودت بــاشــ" چــشــمــانــم را مــیــبــنــدم و نــفــس عــمــیــقــے مــیــڪــشــمــ،مــگرمــیــشــود از ایــن هوا دل بــڪــنــمــ؟! بهثــانــیــه نــمــیــڪــشــد گــرمــے دســتــے را روے شــانــه ام حــس مــیــڪــنــمــ،چــشــمــانمــرا بــاز مــیــڪــنــمــ صــداے مــهدیــه در ســرم مــیــپــیــچــد: زهراخــوابــیــ؟ آرامــمــیــگــویــمــ:نهو ســریــع ادامــه مــیــدهمــ:مــهدےهمــیــشــه یــه روز بــریــم بــهشــت مــعــصــومــه؟ دانههاے تــســبــیــح را مــیــان دو دســتــش مــیــگــیــرد:آرهعــزیــزم ڪــنــارم مــیــنــشــیــنــد و لــبــخــنــد مــیــزنــد،ازآن لــبــخــنــدهاے مــعــروف.لــبــخــنــدش حــرف دارد! همــانــطــورڪــه نــگــاهش را بــه مــن دوخــتــه مــیــگــویــد:زهرافــردا شــام دعــوتــیــ،جــارےمــدعــوت ڪــرده. مــتــعــجبــمــیــگــویــم:مــن راضــے بــه زحــمــتــشــون نــیــســتــم ڪــیــفــش را روے شــانــه اش حــرڪــت مــیــدهد و مــیــگــویــد:چهزحــمــتــے عــزیــزم و بــلــافــاصــلــه مــیــگــویــد:بــریــمــ؟ ازجــایــم بــلــنــد مــیــشــومــ:بــریــمــ. قــدمــهایــم را آهســتــه بــرمــیــدارم،چــشــمــم بــه عــروســڪــے مــے افــتــد،روبــه مــهدیــه مــیــگــویــمــ:مــهدےهبــیــا ایــنــجــا مــن عــروســڪ رو بــگــیــرم بــراے مــحــیــا... #ادامــه_دارد نــام نــویــســنــده:بــانــویــمــیــنــودرے ┄┅┅┅┅❁💚❁┅┅┅┅┄ @khorshidenohom| 🍃خورشید نُهم @razedelbashohada|🌷 راز دل با شهدا @darmasirpaki|🌸در مسیر پاکی @shohada_sharmandeeim|🍀شهدا شرمنده ایم