✅درباره يكى از اصحاب آمده كه وقتى مى خواست براى يكى از شيعيان شهادت بدهد. قاضى او را نپذيرفت و گفت: «هذا رَجُلٌ جَعْفَرِى». او گريه كرد. به او گفتند: چرا گريه مى كنى؟ گفت: تو مرا به كسى منسوب كردى كه معلوم نيست مرا بپذيرد.
👈آدم شرمش مى آيد كه با اين همه ذلت، با اين همه پستى، با اين همه خشوع براى غير حق، منتسب به كسى باشد كه عزت اين عالم را دارد و در برابر ربّش خود را هيچ مى داند:
«لا أَمْلِكُ لِنَفْسى نَفْعاً وَ لا ضَرّاً وَ لا مَوْتاً وَ لا حَياةً وَ لا نُشُوراً»؛ همه چيز را يك جا معامله كرده و مى گويد: «انَّ صَلاتى وَ نُسُكى وَ مَحْياىَ وَ مَماتى للَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ».
خدايا! ما با همه بدى هامان، طالب همه خوبى ها و فيض و فضل تو هستيم. محتاجيم. مبتلا و از دست رفته ايم. هيچ باقى نگذاشته ايم.
حال، خواهش ما اين است كه حتى بر ما توبيخ هم نكنى.
خدايا! اگر تو جبران نكنى و دوباره سرمايه ندهى، چيزى در دست هاى ما باقى نخواهد ماند: «رَبَّنا ظَلَمْنا أَنْفُسَنا وَ انْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَ تَرْحَمْنا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخاسِرينَ».
خدايا! غرور مغترّين را از ما بگير و انابه مخبتين را به ما عنايت كن.
ما را مغرور طاعت هامان، مغرور توجهات مان و مغرور حالت هامان نكن، كه حالت ها و طاعت هاى ما به اندازه خودِ ماست نه در خور تو.
@rkhanjani
