#رمان_قهوه_چی_عاشق ☕ قسمت دهم با صداي شلوغی بازار از دنیاي افکارم خارج شدم. هوا کاملا تاریک شده بود. بازاري ها با فانوس، بازار نجف را روشن کرده بودند. سر دری هر مغازه دو فانوس بود. مردم توي بازار پس و پیش می رفتند ،دوست داشتم جاي کودکی باشم که دست مادرش را گرفته بود. مادرها با بچه هایشان ، مردهاي پیر و میانسال، زن و شوهرهاي جوان و آدم های تنهایی مثل من بازار را پر کرده بودند. گاري حلویات مثل همیشه مشتري بیشتري را می طلبید. مسلمانان علاقه زیادي به حلویات دارند. باید هرچه زودتر خودم را به مسجد کوفه می رساندم. تا همین موقع هم دیر شده بود. ولی گرسنگی و تشنگی از همه سو به من رو آورده بود ،ناهار نخورده بودم، اگر سر موقع به مسجد کوفه رفته بودم تا صبح باید گشنگی میکشیدم. خودم را به نانوایی رساندم. آن یک درهم را از توي پارچه برداشتم. یک درهم فقط پول یک نان صمّون بود. نان را خریدم و با ولع شروع به خوردن کردم. آنقدر گرسنه ام بود که تند تند نان را قورت میدادم. یک لحظه احساس خوبی به من دست داد. بویش به مشام میرسید و برایم مستی می آورد. بوي قهوه مرا عاشق تر می کرد. دقیقا آنور خیابان روبروي من یک سفال فروش آتش درست کرده بود.حتما بوي قهوه از همانجا بود. جلوتر رفتم جلوي بساطش ایستادم. دست فروش ها عادت دارند تا کسی را می بینند سرو صدا راه می اندازند. - سفال.... سفا....ل کوزه کوفه. کاسه صبحانه ،چیز خاصی می خواهید آقا؟ - کوزه نمی خواهم. - کاسه، آبخوری، نقل دان... - نه نه... من قهوه می خواستم. سفال فروش نگاهی به قهوه کرد و نگاهی به من. - در عوضش چه می دهی. - پول ندارم. - اشکالی ندارد با هم کنار می آییم. نیشخندي زد و گفت: - توي بقچه هم چیزي نداري؟ - به درد تو نمیخورد پیرمرد. - بازش کن می بینم. بقچه را باز کردم، هدیه محبوبه روي لباس پشمی بود. با دیدنش به وجد آمده بود. - آن تکه چوب را به دو فنجان قهوه می گیرم. نباید تسلیم می شدم، قهوه هر چقدر هم که ارزش داشت. ارزشش از محبوبه بیشتر نبود. - آن تکه چوب منبت کاري شده است ارزشش بیشتر از این حرفهاست. - پس آن لباس پشمی را در ازای یک فنجان قهوه عوض می کنم. سرماي شب هاي زمستانی قابل تحمل نیست، خودم هم می دانستم. بدون لباس گرم نمیشود شب را به راحتی سر کرد . نویسنده؛ عاطف گیلانی این داستان ادامه دارد..... تایید شده از طرف مسجد مقدس جمکران🌺 #کپی_ممنوع⛔️ @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay منتظرنظرات‌ شمادرمورد این رمان هستیم🌹🌺

#رمان_قهوه_چی_عاشق ☕ قسمت یازدهم دوباره با صداي وسوسه گر سفال فروش به خودم آمد. - قبول است؟ - قبول است. قهوه را توي یک فنجان سفالی پر کرد. خوشم آمد. اصول قهوه خوري را رعایت نمی کرد. فکر می کردم فقط ته فنجان قهوه بریزد! - بنشین همین جا، قهوه ات را که خوردي لباس را بگذار و برو. دستم را دور فنجان حلقه کردم. گرماي فنجان دست هاي سردم را مور مور می کرد ،قهوه را آرام آرام خوردم ؛ لباس را گذاشتم و راه افتادم ،تا مسجد کوفه راه زیادي بود، به این راحتی ها نمی توانستم خودم را برسانم. ولی کاري نمی شد کرد. قدم زنان از بازار بیرون رفتم. قدم اول، قدم دوم و قدم سوم. حس ناگواري به من می گفت به عقب نگاه کنم، نگاه کردم. چیزي که می دیدم باورش برایم سخت بود. حدسم درست بود. یک سگ با دهان کف کرده به من نگاه می کرد. از چشمان سگ برق شرارت می بارید ،با دیدن این صحنه هولناك دو پا دیگر هم قرض گرفتم و دویدم ،سگ پارس کنان دنبالم کرد ،سرعتم از حد معمول بیشتر شده بود ،باید فرار می کردم، این تن خسته باید تا سه چهارشنبه شب دیگر دوام می آورد ،در حال دویدن خانه ای نظر مرا جلب کرد ،درش باز بود، شاید این تنها راه فرار از دست آن سگ بود. نفسم تنگ شده بود، رسیدن به آن خانه برای من مثل یک رویای شیرین بود. بالاخره رسیدم. تا آمدم داخل خانه شوم مردي با دست پر از خانه بیرون آمد. تا آن لحظه فکر می کردم قرار است داخل خانه شوم و همین تفکرم باعث شد تا با دیدن آن مرد شوکه شوم. بی اراده به دیوار خوردم. مرد هم ترسید و با گفتن: یک جمله ناگهانی ، به نام هعیـی..... کیسه گندم از دستش افتاد. از خجالت داشتم آب می شدم. با تکرار ببخشید ببخشید خواستم کیسه را از زمین بلند کنم که کیسه را از دستم کشید و با لبخند مهربانی گفت: - اشکالی ندارد. در عوض سگ را فراري دادیم. نگاهی به چهره اش کردم، با ریش کم پشت وموهای سفید بلندش ،مرد خوش اخلاقی به نظر می آمد. نویسنده؛ عاطف گیلانی این داستان ادامه دارد ....... تایید شده از طرف مسجد مقدس جمکران🌺 #کپی_ممنوع⛔️ @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

#رمان_قهوه_چی_عاشق ☕ قسمت دوازدهم گفتم: شرمنده، من هول شده بودم. گفت؛ اشکالی ندارد مرد جوان. از این اتفاق ها براي همه پیش می آید. شرمنده خدا نشوي، شرمنده خلق خدا شدن چیزي نیست. راهم را ادامه دادم بروم که صدایم کرد، برگشتم ،همانطور که کیسه گندم را توي گاري می گذاشت گفت: - نگفتی مرد جوان، کجا می روي؟! - مسجد کوفه. دستی به نشانه بیا کنارم تکان داد و گفت: - بیا با هم می رویم، من تا فرات می روم، تو را هم وسط راه پیاده می کنم. باورم نمی شد، خدا امشب هم سروقت مرا به مسجد کوفه برساند.توي دلم بشکن می زدم، پریدم پشت گاري و خیلی زود حرکت کردیم. توي مسیر از گاري چی پرسیدم: - اهل نجف هستی؟ با لبخند جواب داد: - نه. - پس اهل کوفه اي؟ - خیر، اهل کوفه هم نیستم. - پس.... - براي تو چه فرقی می کند که من اهل کجا باشم! - اهمیت زیادي دارد که بدانم آدم هاي مهربان اهل کجایند. لبخند ملیحی زد که دندان هاي سفیدش پیدا شد و گفت: - من اهل حله ام، مهربان هم نیستم ولی می دانم که آدم هاي مهربان جاي خاصی زندگی نمی کنند، آنها در قلبشان جایی دارند که خدا در آن زندگی می کند. خب مرد جوان، رسیدیم. امري نیست؟ تشکر کردم و از گاري پیاده شدم ،باد،خنکاي آب فرات را تا مسجد کوفه هم می آورد، گاري هنوز دور نشده بود که گاري چی با صداي بلند گفت: - راستی. براي من هم دعا کن. - نامت را نگفتی؟ - عمارم،عمار از قبیله قریش. نگاهی به خرابه دارالعماره انداختم و سمت مسجد قدم برداشتم. خدا را شکر کردم که شب سی و هفتم هم سر وقت رسیدم. با دیدن مسجد کوفه حس زندگی به من دست داد. نویسنده؛ عاطف گیلانی این داستان ادامه دارد ..... تایید شده از طرف مسجد مقدس جمکران🌺 #کپی_ممنوع⛔️ @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

#رمان_قهوه_چی_عاشق ☕ قسمت سیزدهم راستی آدم ها به همه چیز عادت می کنند. حتی مکان. سی و شش روز رفت و آمد به مسجد کوفه باعث شد تا در آن شب سرد حس وطن در من زنده گردد. درِ مسجد را بوسیدم و داخل رفتم. کنار ستون سوم نشستم. مسجد در سکوت مطلق بود. واقعا" شب سردي بود. تا صبح می لرزیدم. ولی صبح هم با همه تأخیرش آمد ،و من با طلوع آفتاب کنج چپ مسجد دراز کشیدم و به خوابی عمیق فرو رفتم. با صداي اذان ظهر از خواب دست کشیدم و با جمعیت نماز خواندم. بعد از نماز، مردم یکی یکی از مسجد خارج شدند تا اینکه مسجد دوباره در سکوت آرامش دهنده اي فرو رفت. از شب قبلش دیگر چیزي نخورده بودم، احساس ضعف می کردم. از مسجد بیرون رفتم و به طرف فرات قدم برداشتم ،بعد از چند دقیقه به فرات رسیدم. ماهیگیرها با تور و قلاب ماهی می گرفتند. آنهایی که توي قایق بودند و صید زیادي می کردند آواز خوشی سر می دادند. مردم حاشیه فرات در حال خرید ماهی از صیادان بودند و سر قیمت با هم چانه می زدند. به امید گرم شدن فقط توي آفتاب راه می رفتم. تازه معناي حرف قارون را می فهمیدم. وقتی می گفت آفتاب زمستان خرکش است ،آفتاب زمستان، بودن یا نبودنش فرقی ندارد. قراون میگفت؛ الاغی سردش بود، رفت توي آفتاب زمستان خوابید، از سرما یخ زد و مرد، آفتاب قصد گرم کردن نداشت. دست هایم را توي هم انداختم و نگاهی به ماهی فروش ها کردم. یک مرد دو زنبیل ماهی خریده بود و با خود می برد، حتما" مهمان هایش زیاد بودند. نویسنده؛ عاطف گیلانی این داستان ادامه دارد........ تایید شده از طرف مسجد مقدس جمکران🌺 #کپی_ممنوع⛔️ @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

🍃۶ گام آرامش... - هیچ بوسه‌ای جای زخم‌زبان را خوب نمی‌کند! پس مراقب گفتارتان باشيد. - آنقدر خوب باشيد که ببخشيد، امّا آنقدر ساده نباشيد که دوباره اعتماد کنید! - اگر احساس افسردگی دارید، درگير گذشته هستید. اگر اضطراب دارید، درگير آینده! و اگر آرامش دارید، در زمان حال به سر می‌برید. - یک نكته را هرگز فراموش نكنيد: لطف مکرّر، حقّ مسلّم می‌گردد! پس به اندازه لطف کنيد. - از کسی که به شما دروغ گفته نپرسيد: چرا؟‌ چون سعی می‌کند با دروغ‌های پی‌درپی، شما را قانع كند! - جادّه‌ی زندگی نبايد صاف و هموار باشد وگرنه خوابمان می‌برد! دست اندازها نعمت بزرگی هستند... #اینجا_رویاتو_خلق_کن👇👇👇 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ #کپی_فقط_با_لینک_کانال

قرار عاشقی خلوت با معشوق (حضرت دوست ) هندزفری و چراغ اتاق خاموش یادتون نره 😉 #اینجا_زندگیتو_متحول_کن_و_متفاوت_باش👇👇👇 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ #به_ما_ملحق_شوید👆👆👆 #کپی بدون لینک کانال ممنوع🚫

ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﻮ ! ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯿﺖ ﻫﺴﺘﯽ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎ ﻣﺎﻣﻮﺭﻧﺪ ﺧﻮشبختیﺭﺍﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺟﺎﯾﺶ ﻫﻤﯿﻨﺠﺎﺳﺖ کنارﺗﻮ ﻧﮕﺬﺍﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺯﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺑﮕﺬﺭﺩ. سلام صبح چهار شنبه تون بخیر ونیکی🌹 #اینجا_رویاتو_خلق_کن👇👇👇 @ROMANKADEMAZHABI ❤️

#مطالب_ناب_انگیزشی_در_کانال_رمانکده_مذهبی #اینجا_زندگیتو_متحول_کن_و_رویاهاتو_خلق_کن👇👇👇 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ #به_ما_ملحق_شوید👆👆👆 #کپی بدون ذکر لینک کانال ممنوع

#رمان_دو_روی_سکه #قسمت_سیزدهم با قدمهاي لرزان بـه سـمت مخـالف خانـه قـدم برداشـتم . احسـاس مـی کـردم بیرونم کـرد، دیگـر نمـی توانســتم بــه آنجــا برگــردم . بتــی کــه از اخــلاق و کــردارش بــراي خــودم ســاخته بــودم را شکســتم، خـردم کـرده بـود، هنـوز صـداش تـوي گوشـم بـود خـانم بـه ظـاهر محتـرم! در مـوردم چـه فکـر مـی کـرد مـن کــه همچـون دختـري ســر بزیـر و آرام کنـار آنهــا زنـدگی کـرده بــودم. هـیچ سبکســري از خـودم نشـان نـداده بـودم! یعنـی در نظـر او چـون بـدون چـادر بیـرون مـی رفـتم یـا چـون نمـاز نمـی خواندم به ظاهر محترم بودم! - سهیلا جان! کجا میري؟ صــداي زن دایــی در کوچــه طنــین انــداز شــد. بــار دیگــر صــدایم کــرد. بــه ناچــار برگشــتم . بــا چــادر نمـازش دم در حیــاط، ایسـتاده و نگــران نگـاهم مـی کـرد. احساســم مـی گفــت: «بـرو و نــذار غـرور و شخصـیتت پایمـال بشـه.» عقـل نهیـب مـیزد: «سـر ظهرکـدوم گـوري مـی خـواي بـري؟!» عقـل پیـروز شد. از ادامه راه منصرف شدم و به سمت خانه برگشتم. - سهیلا جان! کجا می رفتی؟ با لبخند تصنعی گفتم: - یه خرید جزئی داشتم. با تعجب گفت: - خوب به علیرضا می گم برات بخره. - نه حالا بعداً می رم. بریم تو! - خب حتماً مهم بود که سر ظهر می خواستی بري. - نه پشیمون شدم. حالا وقت زیاده! زن دایی مشـکوکانه نگـاهم کـرد، قـانع نشـده بـود . بـا ا یـن حـال چیز دیگـري نپرسـید و رفتـیم داخـل، اصــلاً دلــم نمــی خواســت درآن لحظـه بــا علیرضــا رو بــه رو بشـم. امــا بلاجبــار ســر ســفره ناهــار بایـد تحملــش مــی کـردم. بــا اخمهــاي درهــم رفتـه ناهــار را کوفـت کــردم . چنــد بــاري متوجــه نگــاه هــاي کنجکـاو زن دایـی کـه گـاهی بـه مـن و گـاهی بـه پسـرش مـی انـداخت شـدم امـا بـه روي خـودم نمـی آوردم. بعـد از شســتن ظرفـا بــه طبقــه بـالا پنــاه بـردم . در طبقــه بــالا بـه جــز اتـاق مــن، یــه حمـام و یــه اتــاق مخصوص مهمانها بـود . بـالا یـه جـورا یی در دسـت مـن بـود . گـاهی زن دایـی بـالا مـی آمـد ولـی دایـی و پسـرش اصـلاً ! چیـزي کـه رضـا یت مـن رو خیلـی جلـب مـی کـرد وجـود حمـام بـود کـه مخـتص خـودم شده بود. چند ماه پـیش دایـی خونـه را بنـا یی کـرده بـود و این حمـام جدید تأسـیس شـده بـود امـا بـا ورود من، خانواده دایی از همان قدیمیِ که طبقه پایین بود استفاده می کردند. تصـمیم داشـتم قبـل از خـواب یـه دوش اساسـی بگیـرم. بـا ورودم بـه حمـام متوجـه گفـت وگـو میـان زن دایــی و پســرش شــدم. بــراي اینکــه صــداها را واضــحتر بشــنوم گوشــم را نزدیــک هــواکش گذاشتم. - تا نگی چی شده که من از اینجا نمیرم. - هیچی مادر من. - پس اخمهاي تو و سهیلا بی دلیل بود؟! علیرضا با کلافگی گفت: - خـانم تـا بهـش مـی گـی بـالا ي چشـمت ابـرو بهـش برمـی خـوره، ا یـن بچـه پولـدارا همشـون لـوس و ننرن. - چرا اینجوري حرف می زنی؟ مگه بهش چی گفتی؟ گفتم یکم سنگین تر باشه، از وقتی نشسته تو ماشین هرهر می خنده! - زشته مادر، مهمونه! اصلاً به تو چه؟ - مامان ول کن تو رو خدا حوصله ندارم. امشبم کشیک دارم می خوام استراحت کنم. زن دایی با دلخوري گفت: - ببخشید مزاحمتون شدم. بـی خیـال دوش شـدم. چپیـدم تـو اتـاق! از شـنیدن ایـن حرفـا حـس بـدي بـه مـن دسـت داد. از اینکـه ایـن جـوري دربـاره ام فکـر مـی کـرد، رنجیـده شـدم. یـه دختـر پولـدار لـوس و ننـر! امـا ایـن عادلانـه نبود مـن دختـر بـا وقـار ي بـودم، خندیدن بـا دوسـتم دلیل سـبکی مـن بـود؟ حرفهـا ي علیرضـا مـداوم در گوشم زنگ می زد، ازش بدم اومد. تا بعدازظهر سرم را به درس خواندن بند کردم. **** #ادامه_دارد #کپی_ممنوع⛔️ @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

#رمان_دو_روی_سکه #قسمت_چهاردهم روي تخت نشسته بودم که صداي در بلند شد. - بله ؟ در باز شد و زن دایی وارد اتاق شد و گفت: - هنوز حاضر نیستی؟ الان خواهرم اینا میان زود باش دیگه مادر. کلافه گفتم: - حتما باید باشم زن دایی؟ - باز که دختر بدي شدي! اصـرارم بـراي نیامـدن بـی فایـده بـود، از وقتـی آمــده بـودم اینجـا زن دایـی مـدام مـن رو بـا خــودش مهمـانی و روضـه و سـفره و... مـی بـرد. مـی گفـت بـراي روحیـه ام مناسـب اسـت. در حـالی کـه نمـی دانسـت ایـن قبیـل مهمـونی هـاي کسـل کننـده اصـلاً بـرایم جالـب نیسـت امـا بـه خـاطر دلخوشـی اش تا جایی که می توانستم همراهی اش میکردم! - باشه الان حاضر می شم. با گیجی نگاهی به لباسام کردم. یه دست کت و دامن سورمه اي بهترین انتخاب بود. پوســت ســفید بــا موهــا ي خرمــایی، لــب هــا ي نســبتاً کلفــت و صــورتی، بــا رنــگ چشــمان قهــوه اي روشـن، شـبیه مـادرم بـودم بـا ایـن تفـاوت کـه مـادرم سـبزه بـود و مـن پوسـت سـفیدم را از پـدرم بـه ارث برده بودم! کـت و دامـن سـورمه ایـم را بـا روسـري سـاتن سـفید پوشـیدم. اول مـی خواسـتم پـاي بـدون جـوراب بـرم ولـی منصـرف شـدم و یـه سـاق کلفـت مشـکی پوشـیدم. هـر چنـد دامـن خیلـی بلنـد بـود امـا ایـن طوري بهتر بود. هم ساده بود هم پوشیده! مختصري هم آرایش کردم. دستبند دانه تسبیحی را هم دستم کردم حالا دیگه تکمیل بودم. «خوشگل شدي سهیلا خانم!» بــا ورودم بــه پــذیرایی و دیـدن دو خــانم بســیار محجبــه بــه طــور ي کـه کــه چهــره اشــون ز یــاد قابــل تشخیص نبـود هـول شـدم و بـه سـرعت موهـایم را زیـر روسـري دادم. هـر دو بـا دیدنم بلنـد شـدند و با هم روبوسی کردیم. کنـار زن دایـی جـاي گرفتـه بـودم کـه تـازه متوجـه علیرضـا و یـه پسـر جـوان در مبلهـاي رو بـه رویـم شدم. بـا دیـدن آنهـا مثـل بـرق گرفتـه هـا از جـام بلنـد شـدم در حـالی کـه لبخنـد بـروي لبـانم نشسـته بـود. بــدون اینکــه کــوچکترین محلــی بــه علیرضــا بــدم. خیلــی صــمیمانه بــا آن جــوان احوالپرســی کــردم. البتـه ظـاهراً ایـن صـمیمت بـراي آن جـوان عجیـب بـود و چهـره اش رنـگ تعجـب بـه خـود گرفـت و من خجالت زده سر جایم نشستم. مهمانــان زن دایــی ، مهــر ي خــانم خــواهرش بــه اتفــاق دختــرش هانیه و پســرش حامــد بودنــد ! شـوهرش مهنـدس نفـت بـود و در جنـوب زنـدگی مـی کردنـد بعـد از فـوت همسـرش بـا بچـه هـایش حدود دو سالی می شد که به تهران آمده بودند. زن دایی و مهـری خـانم بـه بهانـه خیاطی مـا جوانهـا را تنهـا گذاشـتند . مسـلماً اگـر در بـین اقـوام پـدرم بودم کلی بگو و بخند داشتم ولی نمی دانم میان سه تا آدم مذهبی چه کار باید می کردم؟ میان افکارم گیر کرده بودم که هانیه گفت: - شما قبلاً با حامد آشنا بودین؟ لبخند زدم و گفتم: -نه، دفعه اوله می بینمشون. - احوالپرسی تون که یه چیزه دیگه می گفت؟ تازه فهمیدم هانیه از حرفهایش منظور خاصی را پیگیري می کند. با لحن سردي که از خوش رویی لحظات پیش خبري نبود گفتم: - شما اشتباه برداشت کردید. - که اینطور! آنچنان خصمانه این حرف را زد که مثل روز برام روشن بود که از من خوشش نمیاد. دیگر هیچ حرفـی بینمـان رد و بـدل نشـد . حوصـله ام داشـت سـر مـی رفـت . هانیـه همـراه فـوق العـاده خسـته کننـده اي بـود. بـی اختیـار آه بلنـدي کشـیدم کـه حامـد سـرش را بلنـد کـرد و بـا لبخنـد نمکـی گفت: - فکر کنم سهیلاخانم خیلی حوصله اشون سر رفته؟ علیرضا نگاهی گذري به من کرد که دوباره حامد گفت: - هانیه چرا با سهیلا خانم حرف نمی زنی؟ هانیه هم با گستاخی تمام گفت: - فکر نمی کنم بین من و سهیلا جون موضوع مشترکی براي حرف زدن وجود داشته باشه. عصـبانی شـدم. پیـام بـه خـوبی دریافـت شـده بـود لابـد خـودش مـادر مقـدس بـود مـنم یـه کـافر بـت پرست! دختـرِ پـررو از وقتـی آمـده بـود شمشـیرش را از رو بسـته بـود . چـه زبـان گزنـده و تنـدي هـم داشت. معلوم بود پسرخاله و دخترخاله هر دو توي کنایه زدن استادن. *** #ادامه_دارد #کپی_ممنوع⛔️ @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay