❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۷۸ متعجب بہ یاسین خیرہ میشوم. پدرم سریع گوشے تلفن را از دستش میڪشد و جدے میگوید:بلہ؟! چند لحظہ میگذرد،دوبارہ بلندتر تڪرار میڪند:بلہ؟! تلفن را از گوشش جدا میڪند و رو بہ ما میگوید:قطع ڪرد! سپس نگاهش را بہ یاسین مے دوزد:ڪے بود؟! یاسین تند تند جواب میدهد:صداش آشنا بود،گفت خواهرت آیہ خونہ س ڪارش دارم،بعدشم خودش گفت هادے ام. هم زمان با گفتن جملہ ے آخر بہ سمتِ من مے دود و مقابلم مے ایستد. همانطور ڪہ پشت بہ من ڪردہ،با لحن نرم و صداے بغض آلود ادامہ میدهد:بابا بہ آبجے آیہ ربطے ندارہ! ڪاریش نداشتہ باش! همہ متعجب نگاهش میڪنیم. بغضش را رها میڪند و شمردہ شمردہ ڪلمہ اے ڪہ تا عمقِ جانم را مے سوزاند با هق هق اَدا میڪند:نَ...زَ...نِ...ش! دلم بیشتر از حقارت خودم براے روح و روان این طفلڪ میسوزد. مادرم لبش را میگزد و با چشم و ابرو بہ یاسین اشارہ میڪند. یاسین بہ سمت من برمیگردد،با اینڪہ نشستہ ام و او ایستادہ باز هم قدش بہ من نمے رسد. تیلہ هاے درشتِ اشڪ آلود چشمانش را بہ چشمانم مے دوزد:شاید تو و نورا و نساء و مریم چون بابا باهاتون بدہ ولے با من خوبہ زیاد منو دوس نداشتہ باشید اما من دوستون دارم! متحیر لب میزنم:ڪے گفتہ ما دوست نداریم؟! اشڪانش مے بارند،مثلِ باران بهارے! _خودم میفهمم! همہ تون باهم جورید زیاد دلتون نمیخواد من دور و برتون باشم! نورا سرش را پایین مے اندازد و لبش را بہ دندان میگیرد. دستِ ڪوچڪ مردانہ اش را روے گونہ ام میگذارد و نوازش میڪند. _ولے من دوستت دارم نمیذارم ڪسے اذیتت ڪنہ! نیم نگاہ دلخورے بہ پدرم مے اندازد و ادامہ میدهد:حتے بابا! پدرم با شدت آب دهانش را قورت میدهد،چیزے در چشمانش مے درخشد! چیزے ڪہ برایم مبهم است! یڪ ‌معناے دور دارد و یڪ معناے نزدیڪ! شرمسار است یا پشیمان؟! اما ظاهر همیشگے اش را حفظ میڪند،اخمانش را درهم میڪشد و تشر میزند:یاسین! بے ارادہ یاسین را در آغوشم میڪشم و لب هایم را روے ابریشم موهایش میگذارم. با انگشتان ڪوچڪش بہ پیراهنم چنگ میزند و چیزے نمیگوید. بارش اشڪانش را حس میڪنم،روے پیراهنم سُر میخورند و قلبم را پُر میڪنند. نمیخواهم در این شرایط بزرگ شود،روح و روانش بہ هم ریختہ. لب باز میڪنم براے صحبت ڪردن ڪہ صداے تلفن مانع میشود. پدرم با عجلہ گوشے را برمیدارد:بلہ؟! _سلام! _شُڪر! _تو زنگ زدہ بودے؟! انگار از چیزے ڪہ میشنود خوشش نمے آید ڪہ با حرص میگوید:براے؟! _خب میگفتے مادر زنگ‌ میزد! نزدیڪ دو دقیقہ سڪوت میڪند،ڪسے ڪہ پشت خط است را مورد خطاب قرار میدهد:باشہ! سریع بیا ببینم مالہ آیہ س یا نہ! نگاهے بہ من مے اندازد و ادامہ میدهد:فعلا! سپس تلفن را قطع میڪند. مادرم سریع مے پرسد:ڪے بود؟! پدرم همانطور ڪہ نگاهش را بہ دیوار دوختہ میگوید:هادے! زیر لب ادامہ میدهد:انگار میخواد بہ آیہ نزدیڪ بشہ! مادرم میگوید:وا! یعنے چے؟! پدرم بہ سمت ما مے آید و روے مبل مے نشنید:هیچے بابا! گفت یہ سنجاق سر تو راہ پلہ شون پیدا ڪردہ بہ خواهراش نشون دادہ گفتن مالہ اونا نیس،فڪر ڪردہ اون روز آیہ تو راہ پلہ افتادہ شاید مالہ آیہ س! بے ارادہ بہ موهایم دست میڪشم،دیشب سنجاق سر نداشتم! مادرم با لحن دلخور میگوید:سرِ یہ سنجاق باید خودش زنگ بزنہ بہ خونہ ے ما بخواد با دخترمون حرف بزنہ؟! میگفت مامانش زنگ بزنہ بپرسہ! سپس رو بہ من ادامہ میدهد:دیشب بہ موهات سنجاق زدہ بودے؟ آرام میگویم:نمیدونم! احساس میڪنم هادے میخواهد چیزے بگوید،این ها بهانہ است! پدرم زیر لب لا الہ الا اللهے میگوید:خانم منم همینو بهش گفتم گفت هول ڪردہ و ڪلے معذرت خواهے ڪرد،الان میاد جلو در سنجاق سرو بدہ اگہ مالہ آیہ بود ڪہ هیچ اگہ نبودم میگیم نیست دیگہ! یڪ تاے ابرویم را بالا میدهم:بابا جون از شما بعیدہ! ڪنجڪاو مے پرسد:چے؟! _همین ڪارا! همانطور ڪہ از روے مبل بلند میشوم ادامہ میدهم:توقع داشتم بگید بیارہ مغازہ بدہ بہ خودتون! دست پیش را میگیرد ڪہ پس نیوفتد:بخاطرہ یہ گیرہ ے انقدرے؟! سپس انگشت اشارہ و شصتش را نزدیڪ بہ هم میگیرد. وارد آشپزخانہ میشوم و لیوان را روے سینڪ ظرف شویے میگذارم. دوبارہ وارد پذیرایے میشوم،نگاهے بہ جمع مے اندازم:من میرم درس بخونم. مادرم فنجان چایے را از لبانش جدا میڪند:یہ ساعت دیگہ شامہ،حالا یہ ساعتم صبر ڪن! بہ چند قدمے اتاقم میرسم:یہ ساعتم یہ ساعتہ! درساے فردامو مرور میڪنم. دستے تڪان میدهم و وارد اتاق میشوم. این روزها دوست ندارم جایے جز اتاقم را ببینم! شاید دارم افسردگے میگیرم! بہ قول مادرم ولم ڪنند ناهار و شام را هم اینجا میخورم. بہ سمت ڪتابخانہ ے ڪوچڪم میروم و با نگاهم دنبال ڪتاب هاے فردا میگردم. تاریخ شناسے و دینے را بیرون میڪشم،همانطور ڪہ مقابل ڪتابخانہ نشستہ ام بہ فڪر فرو میروم. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 #لطفا_دوستان_خودرا_به_ک