اعتماد واژه‌ی مقدیست که لابلای ارتباطات شکل می‌گیرد و گاهی ارتباطات انسان از این ناحیه دچار آسیب می‌شود. انسان نه تنها در اعتماد به دیگران دچار خطا می‌شود، بلکه گاهی در اعتماد کردن به خویشتن نیز زیاده‌روی می‌کند. اعتماد مطلق به خود و دیگران، به اندازه‌ی بی اعتمادی مطلق خطرناک است. در روایات نیز در آداب دوستی، از اعتماد مطلق به دوستان برحذر شده‌ایم. اعتماد همه‌ی یک ارتباط نیست و نباید باشد، بلکه تنها بخشی از یک رابطه است. اعتماد به خویشتن نیز اگر از حد معمول بگذرد، گاهی آدم را به گناه می‌کشد. من نمی‌گویم حفاظی دور خود بکشیم و هیچ کس را به دنیای درون خود راه ندهیم، نه من می‌گویم کمی محتاطانه تر قدم برداریم، همین چه کسی می‌تواند استمرار دوستی‌ها را ضمانت کند؟ چه کسی می‌تواند به ما تضمینی بر گناه نکردن بدهد؟ من می‌گویم باید بنشینیم میانه‌ی جاده‌ای که یک سویش حسن‌ظن است و اعتماد و سوی دیگرش کمی کیاست است و کمی احتیاط.... #روز_نوشت #اعتماد #دغدغه https://eitaa.com/roznevesht