خلاصه‌ای از کتاب ❗ . . . از بابی‌هایی بود که بر جانشینی باقی ماند و با انشای کتابی به نام «تذکرة الغافلین»، به رد ادعای پیامبری (پیامبرخوانده‌ی بهائیان) پرداخت. . چنانچه از برخی صفحات این کتاب برمی‌آید، نویسنده قبل از این کتاب، ردیه‌ی مفصلی علیه پیامبرخوانده‌ی نوشته بود و به جهت خنثی کردن تبلیغات گسترده‌ی بهائیت، آن را به بلاد گوناگون ارسال کرده است.[1] . ملا محمدجعفر نراقی در کتاب خود (تذکرة الغافلین) سعی کرده تا با استفاده از مشابهت‌های مدعیان دروغین در برابر حجت‌های راستین الهی و با استفاده از نوشته‌های باب، حقانیت صبح ازل را ثابت کرده و با ذکر ادلّه‌ی پیروان و نقد آن، بودن ادعاهای حسینعلی بهاء را ثابت گرداند. . از این‌رو به عنوان مثال با استناد به آثار می‌گوید: «موعود بیان (عنوان کتاب علی‌محمد باب) یا مَن یظهره الله باید  از باشد، اما نه از طرف پدری و نه مادری، نسبتی با سادات ندارد».[2] . نراقی در جایی دیگر به ادعاهای کذبی که پس از علی‌محمد باب رُخ داده اشاره کرده و می‌گوید: «(عده‌ای) در زمان حجیت حضرت ازل به دعوی باطل مدعی مقام شدند مثل حاجی ملا هاشم کاشی و حسین میلانی و یا مدعی مقام مَن یظهری شدند مثل ابوالشرور و میرزا اسدالله خوئی و مثل حاجی میرزا موسی قمی و یا به کذب و افترا مدعی هردو مقام شدند مثل سید اعمی و حاجی ملاهاشم و میرزا حسینعلی (بهاء) که ابتدا دعوی رجعت حسینی کردند و بعد دعوی مَن یظهری کردند و... مستوجب عذاب ابدی شده...».[3] با این حال چه تفاوتی میان این مدعیان که هیچکدام از ویژگی‌های مَن یظهره اللهی موعود باب برخوردار نبودند وجود دارد⁉️ . در این کتاب، حسینعلی بهاء را نقطه‌ی و بی‌ایمانی [4]، کذّاب بی‌دین [5] و... لقب می‌دهد و مانند بسیاری از بابی‌های دیگر، اصلی‌ترین اشکال بهاء را ادعای بدون دلیل او ذکر می‌نماید. . وی در جایی دیگر از قول سخنی نقل می‌کند که او در آن تصریح کرده که پس از من، اُمّتم 202 می‌شوند و تنها یکی از آن‌ها حق است.[6] . نراقی مدعی است فرقه‌ی حق، همان پیروان صبح ازل می‌باشند، زیرا مدعی پیامبری نه تنها اُمّی نبوده [7]، بلکه مدت‌ها تمرین آیه‌سازی نیز می‌کرده است.[8] این ادعا نیز با درس خوانده بودن و اصلاح شبه آیات سرشار از غلط و تناقض او توسط ثابت می‌شود.[9] . البته نباید از این نکته غافل شد که اکثر اشکالات مؤلف تذکرة الغافلین به حسینعلی بهاء، درباره‌ی علی‌محمد باب و ادعای او نیز صادق است. . چرا که باب نیز آیاتش را تلفیقی و اقتباسی آورده، اُمّی نبوده، غلط‌ههای بسیاری در آثارش یافت می‌شود، هیچ نصّ قاطعی از قبلی نداشته و هیچ‌کدام از صفات موعود منتظر را دارا نبوده است. بنابراین حتی بر مبنای بابیان، نه تنها بهائیت، بلکه نیز از مشروعیت برخوردار نیست. . . 📚پی‌نوشت: [1]. ر.ک: ملا محمدجعفر نراقی، تذکرة الغافلین، انتشارات اهل بیان، چاپ از روی نسخه‌ی 1331 ق، ص 7. [2]. همان، ص 39. [3]. همان، ص 14. [4]. همان، ص 52. [5]. همان، ص 55. [6]. همان، ص 28. [7]. همان، ص 18. [8]. همان، ص 19. [9]. حسینعلی نوری، (اقدس) رساله سؤال و جواب، نسخه‌ی الکترونیکی، صص 60-59؛ جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: اُمیت بهاءالله در مناظره با مبلّغ بهائی @n_bahaiat 💫 eitaa.com/baharoom