گزارش به خاک هویزه ۶۲ خاطرات یونس شریفی قاسم یاحسینی ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔸 قرار بود بچه‌های سپاه یک گردان ۳۰۰ نفره را وارد عملیات کنند. نیروها از سوسنگرد، اهواز و جاهای دیگر آمدند و در هویزه مستقر شدند. از اصفهان گروهی به فرماندهی برادر فرزانه آمده بودند. بچه‌های مسجد سلیمان هم به فرماندهی برادر کریم‌پور آمده بودند. گروه‌های مختلفی از مشهد، سبزوار، تهران، شیراز و جاهای دیگر در میان بچه‌های سپاه به چشم می‌خوردند. عده زیادی از آن‌ها، از جمله دانشجویان پیرو خط امام بودند که در تسخیر لانه جاسوسی آمریکا در روز سیزدهم آبان ۱۳۵۸ شرکت کرده بودند. شب چهاردهم دی‌ماه فرا رسید. کلیه هماهنگی‌ها را انجام دادیم و همه چیز برای عملیات شب پانزدهم آماده بود. یکی، دو شب قبل از عملیات، برادر صادق آهنگران آمده و برای ما نوحه جالبی خواند. در آن مقطع از جنگ احساس می‌کردیم قبله جنگ هویزه شده است. شهری کوچک و دورافتاده اما دارای نامی پرآوازه. نماز را پشت سر علم‌الهدی اقامه کردیم. نماز که تمام شد، سید حسین به من گفت: «یونس، ماشین را روشن کن!» من ماشین را روشن کردم و علم‌الهدی خودش پشت فرمان نشست. من هم جلو کنار دستش نشستم. قرار شد نیروهایی را که آمده بودند از سیاهی شب استفاده کنیم و ببریم جلوی تانک‌های ارتش خودمان مستقر کنیم تا فردا صبح آماده رزم باشند. ما در آن روزها تنها یک ماشین لندکروز بیشتر نداشتیم. همه کارهایمان را با همان یک ماشین انجام می‌دادیم. گروه‌های سپاهی را یکی یکی توزیع می‌کردیم، سوار ماشین کرده و به جایی که از پیش مشخص شده بود می‌بردیم. رانندگی ماشین در همه مراحل را خود سید حسین انجام می‌داد. چندین بار بچه‌های مختلف را بردیم و پیاده کردیم. وقتی هم که می‌رسیدیم، حسین خودش پیاده می‌شد و نیروها را راهنمایی و هدایت می‌کرد تا در چه مکانی مستقر شوند. تا حوالی ساعت یک بامداد کارمان طول کشید و همه را مستقر کردیم. فقط هسته اصلی سپاه هویزه که همان ۵۰ نفر بود، در مقر باقی ماند. ساعت یک و نیم که به مقرمان برگشتیم، من و حسین حسابی گرسنه، خسته و کوفته بودیم. مقداری نان خشک گیر آوردیم و گرسنگی‌مان را برطرف کردیم. بچه‌ها پروانه‌وار آمدند و گرد حسین نشستند. همه شور و شوق خاصی داشتیم. فردا برای ما روز سرنوشت بود. عملیاتی که هفته‌ها و ماه‌ها در آرزویش بودیم، در شرف تحقق بود. کسی تا صبح سر به بالین نگذاشت. عده‌ای نماز شب خواندند، عده‌ای دعا و نیایش کردند. جمعی هم از همدیگر خداحافظی کردند. فضای معنوی خاصی بر سرتاسر مقرمان حاکم شده بود. آن شب نمی‌دانم چرا، من در فکر شهید اصغر گندمکار و شهید رضا پیرزاد افتادم. با خود فکر کردم که به زودی آنها را در آن دنیا ملاقات خواهم کرد. حال عجیبی داشتم. یادم است برادر جلالی آن شب آبی گیر آورد و به سر و صورت خود صفایی داد، انگار که می‌خواست به حجله عروس برود. غفار درویشی هم نشسته بود و با چشمانی پر از اشک، داشت وصیت‌نامه‌اش را می‌نوشت. چند نفر داشتند با هم شوخی می‌کردند. آن شب حسین، حسین هر شب نبود، برای من مسجل شده بود که آخرین شب زندگی حسین است و فردا قطعاً به شهادت خواهد رسید. از ما برای غسل شهادت آب گرم خواست. به او گفتم: «آقا سید! خدا خیرت بدهد، تو هم توی این هیر و ویر برای غسل کردن وقت گیر آوردی؟» علم الهدی در پاسخم گفت: «هر طور شده آب پیدا کنید تا غسل کنم.» گفتم: «مگر می‌خواهی به ملاقات کسی بروی که به غسل نیاز داری؟» علم الهدی با لحن آرامی به من گفت: «بله، می‌خواهم به ملاقات کسی بروم.» من که حسابی از مرحله پرت بودم، گفتم: «تو فردا فرمانده ما هستی، کجا می‌خواهی بروی؟! باید بمانی نزد ما.» علم الهدی تبسمی کرد و گفت: «می‌خواهم به ملاقات خدا بروم.» سکوت خاصی بر فضا حاکم شد. من گریه‌ام گرفت. احمد خمینی که کنارم ایستاده بود، گفت: « یونس ! این حسین شهید می‌شود، نگذار فردا در عملیات شرکت کند!» به احمد گفتم:  ایشان فرمانده من است، نه من فرمانده ایشان.  آن شب حسین طوری رفتار کرد که برای همه ما مسجل شد شب آخر زندگی‌اش است و فردا از میان ما خواهد رفت و به اصغر و رضا خواهد پیوست. غفار درویشی آب آورد و آب ریخت و حسین سرش را شست. غسلش که تمام شد، به مسؤول انبار گفت:  «در انبار لباس نو داری؟»  «بله!»  «میان بچه‌ها توزیع کن!»  برخی‌ها رفتند و لباس نو نظامی گرفتند و به تن کردند. پیام حسین را آن‌ها خوب فهمیده بودند. آن شب سید حسین علم الهدی نماز شب با حالی خواند و حسابی گریه کرد و خودش را سبک کرد.  ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #گزارش_بخاک_هویزه کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂