❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۱۲۱ در رختخواب غلتے میزنم و بہ زور چشمانم را باز میڪنم؛نگاهے بہ ساعتِ دیوارے مے اندازم،هفت صبح را نشان میدهد. تا جایے ڪہ بہ یاد دارم تا نزدیڪ اذان صبح خوابم‌ نبرد! خمیازہ اے میڪشم و روے تخت مے نشینم،یاسین آرام و بدون دغدغہ خوابیدہ. لب میزنم:خوش بہ حالت! همانطور ڪہ از روے تخت بلند میشوم بہ انگشترے ڪہ ڪنارِ آینہ جا خوش ڪردہ نگاہ میڪنم. سپس نگاهم بہ خودم مے افتد،زیر چشم هایم پف دارد و رنگ و رویم پریدہ! چقدر دلم میخواست فڪر ڪنم همہ چیز خواب بود! سرے تڪان میدهم و پوزخند میزنم:خودت ڪردے ڪہ لعنت بر خودت باد! از اتاق خارج میشوم و بہ سمت سرویس بهداشتے میروم. مادرم خمیازہ ڪشان از اتاق مشترڪش با پدرم بیرون مے آید،همانطور ڪہ بہ سمت آشپزخانہ میرود میگوید:الان برات صبحونہ آمادہ میڪنم. وارد دستشویے میشوم:نمیخورم! با عجلہ شیر آب را باز میڪنم و چند مشت آب روے صورتم مے پاشم. تڪ تڪ لحظات دیشب مقابل چشمانم رژہ میروند! نفس عمیقے میڪشم و آرام میگویم:چهارماهو چطورے سَر ڪنم؟! و با خودم حساب میڪنم ڪہ این چهارماہ چقدر طول میڪشد! تا اوایل خرداد! _آیہ! بیا صبحونہ! با اڪراہ بہ سمت آشپزخانہ میروم،مادرم لیوان شیر را روے میز میگذارد و میگوید:دیشب تونستے بخوابے؟! یڪے از صندلے ها را عقب میڪشم و مے نشینم:تقریبا! نگران نگاهم میڪند،لیوان شیر و ظرف خرما را بہ سمت خودم میڪشم. _از هادے برام بگو! متعجب بہ چشمانش خیرہ میشوم،لب میزنم:چے بگم؟! رو بہ رویم مے نشیند:اخلاقش! عقایدش! توقعاتش! درماندہ نگاهم را از مادرم میگیرم و جرعہ اے از شیرم را مے نوشم. چہ بگویم؟! وقتے هیچ چیزے از این مرد نمیدانم! لبخند تصنعے روے لبانم مے نشانم و با شیطنت میگویم:تو این مدت قرارہ اینا رو بفهمم دیگہ! طور عجیبے نگاهم میڪند:احساس میڪنم یہ چیزے میخواے بگے اما نمیگے! میخندم:مثلا چے؟! نگاہ عاقل اندرسفیهانہ اے نثارم میڪند و سپس شروع میڪند بہ گرفتن لقمہ ے پنیر و گردو:اینو تو باید بگے! یڪ نفس باقے ماندہ ے شیرم را سَر میڪشم و بلند میشوم. براے اینڪہ آرامش ڪنم خم میشوم و محڪم گونہ اش را میبوسم:الڪے نگرانے قوربونت بشم! از همین نگرانے الڪے هایِ مادرونہ! زمزمہ میڪند:بذار مادر بشے اونوقت ازت میپرسم الڪیہ یا راستڪے! میخواهم از آشپزخانہ خارج بشوم ڪہ میگوید:تو ڪہ چیزے نخوردے! _دیرم میشہ! پنج دیقہ دیگہ ام سر و ڪلہ ے مطهرہ پیدا میشہ. لقمہ اے ڪہ گرفتہ بود بہ سمتم میگیرد:حداقل اینو بخور! لقمہ را از دستش میگیرم و تشڪر میڪنم،در حالے ڪہ لقمہ را گاز میزنم دوبارہ وارد اتاقم میشوم،سریع لباس هاے خانگے ام را با اُنیفورمِ مدرسہ تعویض میڪنم. قصد میڪنم براے سر ڪردن چادرم ڪہ صداے زنگ آیفون بلند میشود و چند لحظہ بعد صداے مادرم:آیہ! مطهرہ س! ڪمے صدایم را بلند میڪنم:الان میام! ڪولہ ام را روے دوشم مے اندازم و بہ سمت حیاط میروم. با عجلہ ڪتانے هاے مشڪے ام را پا میڪنم و رو بہ مادرم میگویم:راستے مامانے! امروز ڪلاس فوق العادہ ے ریاضے دارم،یہ ساعت دیرتر میام! در چهارچوب در مے ایستد:باشہ! پول همراهت دارے؟ بندِ ڪتانے ام را گرہ میزنم:آرہ عزیزم! از بوفہ فلافلے چیزے میگیرم میخورم. برایش دست تڪان میدهم و پر انرژے میگویم:خدافظے! لبخند میزند:خدا بہ همرات! همین ڪہ در را باز میڪنم مطهرہ با حرص میگوید:یہ وقت درو باز نڪنے! دستش را میگیرم و چند قدم بدمیدارم:اولا سلام! دوما از دندہ ے چپ بلند شدے؟! _علیڪ سلام! نہ از دندہ ے شمال بلند شدم! لبخند دندان نمایے میزنم:چہ خوب! خندہ اش میگیرد و مثل همیشہ لُپ هایش گُل مے اندازد،ڪمے یخش باز شدہ! با استرس مے پرسد:زبان خوندے؟! قلبم مے ریزد! مبهوت نگاهش میڪنم:مگہ میخواد بپرسہ؟! _آرہ! درس پنجم! آرام با دست روے سرم میڪوبم:خاڪ تو سرم! هیچے نخوندم! سرعتم را بیشتر میڪنم و میگویم:فقط بدو مطهرہ! اون ابراهیمیہ..... باقے حرفم را میخورم! میخواستم معلم زبانمان را در یڪ ڪلمہ توصیف‌ ڪنم! با خندہ میگویم:استغفراللہ! روزمونو با غیبت شروع نڪنیم! مطهرہ هم میخندد:چشم حاج خانم! بہ ڪل دیشب را فراموش میڪنم،راجع بہ هادے تا بہ حال بہ مطهرہ چیزے نگفتہ ام‌‌‌؛دلم میخواست امروز براے ڪسے درد و دل ڪنم ڪہ انگار اصلا وقتش نیست! از خیابان اصلے میگذریم،مطهرہ براے اینڪہ آرامم ڪند میگوید:منم دو دور خوندم ولے چیزے نفهمیدم! _باز همونو خوندے! من اصلا یادم نبود میخواد بپرسہ! اگہ ازم بپرسہ جواب ندم راهے دفترم میڪنہ،بعد از ماجراے اون روزم ڪہ محمدے و احدے عاشق چِش و ابروے من شدن! خوب بهونہ مے افتہ دستشون! مطهرہ نگاهے بہ ساعت مچے اش مے اندازد و میگوید:اگہ تند بریم پنج دیقہ دیگہ مدرسہ ایم! از وقتے برسیم مدرسہ تا ابراهیمے بیاد نیم ساعت وقت داریم یہ چیزایے بخونے! #ادامہ_دارد... نویسنده لیلی سلطانی @dokhtaranchadorii