❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۴ بہ ڪمڪ یلدا از روے تخت بلند میشوم و چادرم را سر میڪنم،باهم از اتاقڪ خارج میشویم. چند قدم بہ زور برمیدارم دعا دعا میڪنم زودتر بہ خانہ برسم و فقط بخوابم! نزدیڪ پلہ ها ڪہ مے رسیم روزبہ را مے بینم ڪہ با عجلہ بہ سمتمان مے آید! نگاهش بہ من مے افتدد،بہ یڪ مترے مان مے رسد نفس عمیقے میڪشد و ڪیفم را بہ سمتم مے گیرد:داشتم از شرڪت مے اومدم دیدم موندہ رو میزتون گفتم براتون بیارم. همانطور ڪہ ڪیف را از دستش مے گیرم زیر لب تشڪر میڪنم،نگاهش را بہ یلدا مے دوزد:خانم مهدوے لطف ڪردید خستہ نباشید! یلدا لبخند پر رنگے میزند و مے گوید:خواهش میڪنم وظیفہ بود. روزبہ دوبارہ نگاهش را بہ من مے دوزد:حالتون بهترہ؟! سرم را نشانہ ے مثبت تڪان میدهم:خدا رو شڪر خوبم! همراہ هم از درمانگاہ خارج مے شویم،همراہ یلدا میخواهیم بہ سمت خیابان بروم ڪہ روزبہ مانع میشود! جدے مے گوید:من دارم میرم سر ساختمون میتونم خانم نیازے رو برسونم! معذب مے گویم:نہ خیلے ممنون با تاڪسے میرم! لبخند ڪم رنگے میزند،چیزے ڪہ ڪم پیش مے آید در صورتش ببینے! _بذارید بہ حساب عذاب وجدان! متعجب نگاهش میڪنم ڪہ ادامہ میدهد:عذاب وجدانِ مرخصے ندادن! راستے دو روز براتون مرخصے رد ڪردم! یلدا آرام مے گوید:خب با مهندس برو دیگہ،تا وایسے تاڪسے بیاد و برسونتت دوبارہ حالت بد میشہ ها! با این هوا یہ سرماخوردگے هم مهمون میشے! روزبہ بدون هیچ حرفے بہ سمت ماشینش قدم بر مے دارد،از یلدا تشڪر و خداحافظے میڪنم و پشت سر روزبہ راہ مے افتم‌. سوار ماشینش میشود،معذب نگاهے بہ صندلے جلو مے اندازم و در ماشین را باز میڪنم. همانطور ڪہ روے صندلے مے نشینم مے گویم:عذر میخوام مزاحم شدم! ڪاپشن نوڪ مدادے رنگش را در مے آورد و روے صندلے عقب مے گذارد. همانطور ڪہ ماشین را روشن میڪند مے گوید:خواهش میڪنم! مسیرامون یڪیہ! چند لحظہ بعد حرڪت مے ڪند،همانطور ڪہ نگاهش را بہ رو بہ رو دوختہ بے مقدمہ مے پرسد:حال خانم هدایت چطورہ؟! گونہ هایم رنگ مے گیرند،سعے میڪنم واڪنش خاصے نشان ندهم! _فڪر ڪنم خوبہ! یعنے چند وقتہ ازش خبر ندارم! ڪنجڪاو مے پرسد:چرا؟! اتفاقے افتادہ؟! سریع مے گویم:نہ! یہ مقدار درگیرم چند روزہ وقت نمے ڪنم از دوستام خبر بگیرم! آهانے مے گوید و سڪوت میڪند،بہ چراغ قرمز ڪہ مے رسیم ترمز میڪند. سرش را بہ سمت من بر مے گرداند و مردد نگاهے بہ داشبورد مے اندازد،با اجازہ اے مے گوید و دستش را بہ سمت داشبورد مے برد. از داخل داشبورد پاڪت سیگار و فندڪے بیرون مے ڪشد و مے پرسد:اذیتتون میڪنہ؟! با رو دربایستے جواب میدهم:نہ! ڪمے شیشہ ے پنجرہ را پایین مے دهد و سیگارے از داخل پاڪت بیرون مے ڪشد و روشنش مے ڪند. نگاهم را بہ رو بہ رو مے دوزم،چراغ سبز میشود و دوبارہ ماشین حرڪت میڪند. زیر چشمے مے بینم ڪہ بہ سیگار پڪ محڪمے میزند و دودش را بیرون میدهد،نگاهش بہ رو بہ روست اما فڪرش جایے دیگر! بدون اینڪہ نگاهش را از رو بہ رو بگیرد مے گوید:میدونم بین شما و خانم هدایت انقدر صمیمت هست ڪہ گفتہ باشہ چرا نخواستم دیگہ شرڪت بیاد! آب دهانم را با شدت قورت میدهم و چیزے نمے گویم،ادامہ میدهد:من قضاوتے راجع بہ ایشون نمے ڪنم،نسبت بہ سن و سالشون حق میدم ڪہ احساساتے باشن و ... اجازہ نمے دهم حرفش تمام بشود،با اینڪہ میدانم درست مے گوید و مطهرہ اشتباہ ڪردہ دلم میخواهد از مطهرہ دفاع ڪنم! _یعنے هیجدہ نوزدہ سالہ ها حق عاشق شدن ندارن یا نمے تونن واقعا عاشق بشن؟! خواهش میڪنم طورے صحبت نڪنید ڪہ انگار شما بیست و خوردہ اے سالہ بہ دنیا اومدید! بلند مے خندد،همانطور ڪہ سعے میڪند خندہ اش را قطع ڪند مے گوید:من فقط روحیات و احساسات ایشونو گفتم اصلا همچین منظورے نداشتم! شاید دختر و پسراے هیجدہ نوزدہ سالہ اے باشن ڪہ خیلے بیشتر از منِ سے سالہ بفهمن اما هر طور حساب ڪنیم آرمان ها و احساسات یہ آدم توے بیست و چهار پنج سالگیش با هیجدہ نوزدہ سالگیش زمین تا آسمون فرق میڪنہ! من سعے تو ڪوچیڪ ڪردن ایشون یا تمسخر ڪردن احساساتشون ندارم فقط خواستم بہ نوع خودم ڪمڪ ڪنم ڪہ احساسات و قلبشون جریحہ دار نشہ همین! نفس عمیقے میڪشم و آرام مے گویم:بابت این توجهتون خیلے ممنونم! ممنونم بے تفاوت از ڪنار این مسئلہ رد نشدید تا مطهرہ تو آیندہ سرخوردہ و دل شڪستہ بشہ! لبخند پر رنگے میزند و بہ همراهش پڪے بہ سیگارش. نگاهے بہ سیگارش مے اندازم،اصلا بہ او نمے آید سیگارے باشد! انگار متوجہ نگاہ هاے خیرہ ام میشود ڪہ مے گوید:فقط وقتایے ڪہ ذهنم آشفتہ ست یا عصبے ام مے ڪشم! شانہ اے بالا مے اندازم و نگاهم را بہ خیابان مے دوزم،انگار دوست ندارد سڪوت حڪم فرما بشود! _من یہ معذرت خواهے بہ شما و پدرتون بدهڪارم! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۵ متعجب نگاهش میڪنم ڪہ ادامہ میدهد:براے دیدار اولمون!‌ همون موقع ڪہ پدرتون یہ گل روے صورت فرزاد ڪاشتہ بود! لبم را بہ دندان مے گیرم و سرم را پایین مے اندازم،مے گوید:اون روز هم خستہ بودم هم یڪم درگیرے داشتم قبلا هم پدرتون باهام یڪم بد تا ڪردہ بود دیدم با فرزاد دعوا ڪردہ و بهش سیلے زدہ خیلے عصبانے شدم و نتونستم خودمو ڪنترل ڪنم وگرنہ آدم بے ملاحظہ اے نیستم! آرام لب میزنم:نمیدونم چرا بحثشون شدہ بود با این حال عذر میخوام! نزدیڪ سطل زبالہ اے میرسیم ڪہ تہ ماندہ ے سیگارش را داخل سطل پرت و سرعت ماشین را ڪمے بیشتر میڪند. نزدیڪ خیابان اصلے ڪہ مے رسیم مے گوید:هواے خانم هدایت رو این مدت داشتہ باشید،نذارید تنها بمونہ! دلم میخواهد بگویم من خودم از همہ افسردہ تر و تنها ترم تو بقیہ را بہ من مے سپارے؟! اما تنها بہ گفتن چشمے اڪتفا میڪنم و دیگر چیزے نمے گویم. نزدیڪ ڪوچہ ڪہ مے رسیم سریع مے گویم:ممنونم همینجا پیادہ میشم! سرے تڪان میدهد و توقف میڪند،میخواهم از ماشین پیادہ بشوم ڪہ ڪارهاے شرڪت یادم مے افتد! _توے این دو روز میتونید ڪسے رو جام بذارید؟! چشمانش را باز و بستہ میڪند:آرہ میز و صندلے تونو دو روز بہ یڪے از بچہ ها ڪہ ڪارش ڪمترہ قرض میدم. لبخندے میزنم و مے گویم:بازم ممنون خدانگهدار! سرش را تڪان میدهد:خداحافظ! از ماشین پیادہ میشوم و چادرم را مرتب میڪنم،همانطور ڪہ بند ڪیفم را روے دوشم تنظیم میڪنم قدم برمیدارم. سرڪوچہ ڪہ میرسم بہ سمت روزبہ بر مے گردم،سیگارے میان دو انگشتش گرفتہ و از پنجرہ بہ خیابان خیرہ شدہ. معلوم است چیزے خیلے عصبانے اش ڪردہ!شانہ اے بالا مے اندازم و بہ سمت خانہ قدم برمیدارم،چقدر احساس ضعف میڪنم! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ همان شب پدرم ڪہ یاسین را براے گردش بیرون بردہ بود بہ خانہ آورد و راهے دماوند شد! فردا صبح نورا بہ خانہ برگشت،گفت بهتر است پدر و مادرمان باهم تنها باشند. از چهرہ اش آشفتگے و خستگے مے بارید،نورا ڪہ آمد با خیال راحت حال ندارے ام را بروز دادم! از اینڪہ نشان بدهم خیلے بزرگ شدم خستہ شدہ بودم،هنوز طاقت و ظرفیتش را نداشتم! ڪسے را براے تڪیہ ڪردن و مرهم شدن بر روے زخم هایم میخواستم... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ همانطور ڪہ پرتقال پوست میڪنم مے گویم:من سرم گرم ڪارہ تو چرا بے معرفت شدے؟! مطهرہ لبخند ڪم رنگے میزند و جواب میدهد:حال و حوصلہ ے هیچے رو نداشتم! نگاهے بہ چشمان غمگینش مے اندازم و آرام مے گویم:چرا انقدر خودتو اذیت میڪنے؟! اونم براے یہ علاقہ ے یہ طرفہ؟! سپس پر پرتقالے داخل دهانم مے گذارم،مطهرہ سرش را تڪان میدهد و مے گوید:نمیدونم! دلم مدام براش پر میڪشہ! میخندم و بہ شوخے مے گویم:دل تو ڪہ انقدر نقاشیش خوبہ بگو بہ جاے پر ازش دست بڪشہ! لبخندے میزند و چیزے نمے گوید،همانطور ڪہ پر پرتقال دیگرے داخل دهانم مے گذارم مے گویم:بہ نظرم تو خونہ نشستن و تنها موندن دارہ قضیہ رو برات سخت میڪنہ باید سرتو گرم ڪنے! ابروهایش را بالا مے اندازد:نچ!‌ حوصلہ ے هیچ ڪارے رو ندارم! _مگہ دست خودتہ؟! همین فردا میریم باشگاہ ثبت نام میڪنیم هرچے غم و غصہ ت آب میڪنیم! بالشت را بہ سمتم پرت میڪند و مے گوید:ڪوفت! همچین میگہ آب میڪنیم انگار ما چند ڪیلوییم؟! خودمو خودتو نگاہ ڪن شدیم دوتا تیڪہ استخوون! باز من یہ ذرہ گوشت بہ تنم هست تو استخوون خالصے بدون ذرہ اے گوشت یا چربے! بلند میخندم و مے گویم:نمیرے تو! لبخندش ڪمے جان میگیرد:والا! پیش دستے ام را بہ سمتش مے گیرم:جدے میگم فردا بریم باشگاہ یہ رشتہ ے خوب ثبت نام ڪنیم! پرتقالے برمیدارد و سرش را بہ نشانہ ے باشہ تڪان میدهد. نگاهش را از چشمانم مے گیرد و مے پرسد:اوضاع شرڪت چطورہ؟! _اوضاع شرڪت یا روزبہ؟! چیزے نمے گوید،مهربان مے گویم:بیخیالش مطهرہ! من میگم بهش فڪر نڪن سرتو گرم ڪن تو حال و احوالشو از من مے پرسے؟! لب میزند:ببخشید! میخواهم چیزے بگویم ڪہ صداے زنگ موبایلم مانع مے شود،موبایلم را برمیدارم و بہ شمارہ نگاہ میڪنم. سریع رو بہ مطهرہ مے گویم:از شرڪتہ! چہ حلال زادہ ست! گلویم را صاف میڪنم و جواب میدهم:بفرمایید! صداے روزبہ مے پیچد:سلام! سریع جواب میدهم:سلام! حالتون خوبہ؟! بدون اینڪہ جواب احوالپرسے ام را بدهد مے گوید:من بهتون چند روز مرخصے دادم خانم نیازے؟! نگاهے بہ مطهرہ مے اندازم و مے گویم:دو روز! _پس چرا امروز نیومدید شرڪت؟! مرخصے شما تا دیروز بودہ! سریع جواب میدهم:یلدا...یعنے خانم مهدوے باهام تماس گرفتن گفتن بہ ڪارا مسلط شدن امروزم میتونم استراحت ڪنم! خونسرد ولے با تحڪم مے پرسد:من رئیس شرڪتم یا خانم مهدوے؟! آب دهانم را فرو میدهم:شما! من واقعا... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۶ اجازہ نمیدهد حرفم تمام بشود:پس شما فقط باید حرف منو گوش بدید و با من هماهنگ بشید نہ ڪسے دیگہ! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ باز مهلت نمے دهد:بابت این بے دقتے تون حتما جریمہ میشید خانم! سریع بیاید شرڪت! نگاهے بہ ساعت مے اندازم و مے گویم:یعنے الان بیام‌ شرڪت؟! جدے جواب میدهد:بلہ همین الان! آرام چشمے مے گویم ڪہ سریع ڪلمہ ے خداحافظ را مے گوید و قطع میڪند! مطهرہ ڪنجڪاو نگاهم میڪند:چے شدہ؟! با اخم مے گویم:میگہ بیا شرڪت! پاشم برم ڪہ شاڪے بود! از مطهرہ خداحافظے میڪنم و سریع بہ سمت خانہ مان مے روم. با عجلہ آمادہ میشوم و بہ نورا مے گویم برایم آژانس بگیرد! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ آسانسور مے ایستد با عجلہ بہ سمت دفتر روزبہ قدم برمیدارم. وارد ڪہ میشوم یلدا را مے بینم ڪہ پشت میز نشستہ و بہ مانیتور خیرہ شدہ! نفس نفس زنان مے گویم:سَ...سلام! سرش را بلند میڪند:سلام خوبے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم و نفس عمیقے میڪشم! یلدا از روے صندلے بلند میشود و تند تند مے گوید:این دو روز از ڪارم راضے بود منم امروز بیڪار بودم گفتم جات وایمیسم امروزم استراحت ڪنے ڪہ انگار مهندس ساجدے شاڪے شدہ! _نہ تقصیر خودمہ باید هماهنگ مے ڪردم ممنونم بابت لطف و زحمتت امیدوارم بتونم جبران ڪنم! با خندہ مے گوید:برو بگو اومدے منم دَر برم تا تیر و ترڪش هاش بہ منم نخوردہ! وسایلش را از روے میز برمیدارد و از سالن خارج میشود،ڪیفم را روے میز میگذارم و چند لحظہ مڪث میڪنم تا حالم جا بیاید. دستے بہ روسرے و چادرم مے ڪشم و جلوے در اتاقش مے ایستم و چند تقہ بہ در میزنم. چند لحظہ بعد صدایش بلند مے شود:بفرمایید! سرفہ اے میڪنم و وارد اتاق میشوم،روزبہ پشت میزش نشستہ و مشغول بررسے ڪردن یڪ نقشہ است. همانطور ڪہ بہ سمتش قدم برمیدارم مے گویم:سلام! بدون اینڪہ سر بلند ڪند جواب میدهد:سلام! گلویم را صاف میڪنم:من واقعا عذر میخوام فڪر ڪردم حتما... اجازہ نمے دهد حرفم تمام بشود،در ڪسرے از ثانیہ سرش را بلند میڪند و بہ چشمانم زل میزند:از توجیه ڪردن خوشم نمیاد و دلیلتون برام قابل قبول نیست! شما تو بدترین شرایط هم باید هرطور شدہ اطلاع بدید نمیاید! ڪوتاهے ڪردید خانم! صاف مے ایستم و محڪم مے گویم:عذر میخوام حق با شماست! نیم نگاهے بہ صورتم مے اندازد و دوبارہ نگاهش را بہ نقشہ مے دوزد:جریمہ تونم در نظر گرفتم! سریع مے گویم:هر چقدر میخواید از حقوقم ڪسر ڪنید! بدون توجہ بہ حرفم مے گوید:تا شیش ماہ حق مرخصے گرفتن ندارید حتے براے ڪاراے ضرورے! حالا میتونید برید بہ ڪارتون برسید! با اجازہ اے مے گویم و از اتاق خارج میشوم،نفسم را آسودہ خاطر بیرون میدهم و نزدیڪ میزم مے شوم‌. همانطور ڪہ پشت میز مے نشینم نگاهم بہ ڪاغذے مے افتدد،یلدا تمام رویدادهاے ڪارے و هماهنگے هاے این دو روز را برایم نوشتہ! لبخند پر رنگے میزنم و ڪاغذ را برمیدارم باید در اولین فرصت برایش هدیہ اے بخرم و تشڪر ڪنم! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۷ چند دقیقہ میگذرد ڪہ صداے دادِ روزبہ باعث میشود از جا بپرم! _تو بیجا ڪردے همچین ڪارے ڪردے! صدایش اوج مے گیرد:میفهمے این ڪارت باعث شدہ چہ برداشتے ڪنہ؟! ڪے بهت گفت همچین ڪارے ڪنے؟! با هر ڪلمہ صدایش بلند تر میشود:مجید! بار آخرہ بهت هشدار میدم از این محبت هاے الڪے و خرڪے براے من خرج نڪن دفعہ ے بعد اینطور برخورد نمے ڪنم! حامد هراسان بہ سمتم مے آید و مے پرسد:چے شدہ؟! شانہ اے بالا مے اندازم:نمیدونم! چند لحظہ بعد در اتاق باز میشود و روزبہ در چهارچوب در نمایان،حامد من من ڪنان رو بہ من مے گوید:گفتید چاے براتون بیارم یا قهوہ؟! روزبہ با اخم براندازمان میڪند،بہ زور مے گویم:چا...چاے! نہ! یہ لیوان آب باشہ بهترہ! حامد سرے تڪان میدهد و با عجلہ بہ سمت آبدارخانہ راہ مے افتدد،روزبہ بہ سمت در خروجے قدم برمیدارد اما انگار پشیمان میشود! همانطور ڪہ بہ سمت دفترش عقب گرد میڪند رو بہ حامد مے گوید:لطفا براے منم نسڪافہ بیار! سرم را خم میڪنم و مشغول خواندن نوشتہ هاے روے ڪاغذ میشوم‌. _مطمئنم شما مثل خیلیا خالہ زنڪ نیستید درستہ؟! متعجب سر بلند میڪنم،روزبہ دستانش را داخل جیب هاے شلوارش بردہ و در چند قدمے میزم ایستادہ،صورتش ڪمے سرخ شدہ! ادامہ میدهد:خوشم نمیاد با ڪارمنداے دیگہ گرم بگیرید و از ریز و درشت اتفاقاتے ڪہ اینجا مے افتہ براشون تعریف ڪنید! با دست بہ بیرون از سالن اشارہ میڪند:اینجا از اون بیرون سَواست! شمام باید از همہ دهن قرص تر و امین تر باشید! متوجهید ڪہ چے میگم؟! با تحڪم مے گویم:من وقتے براے خالہ زنڪ بازے ندارم اگرم داشتہ باشم علاقہ اے بهش ندارم! مطمئن باشید انقدر بیڪار نیستم ڪہ بخوام از اتفاقاتے ڪہ اینجا مے افتہ حرف دربیارم و یہ ڪلاغ چهل ڪلاغ ڪنم! ابروهایش را بالا میدهد:خوبہ! وارد اتاقش میشود و در را آرام مے بندد،بہ آسمانِ ابرے پشت پنجرہ چشم مے دوزم‌. این ماہ هم گذشت و من هنوز بے تو زندہ ام... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۸ نگاهم را بہ ماهے قرمزهاے داخل تنگ مے دوزم و با لبخند بہ حرڪتشان نگاہ میڪنم. چند دقیقہ اے بہ سال تحویل ماندہ،مادرم و نورا براے انداختن سفرہ ے هفت سین مردد بودند ڪہ خودم دست بہ ڪار شدم! برگزار ڪردن "عید سیاه" براے شهادت هادے؟! پدرم بالاے سفرہ قرآن بہ دست نشستہ و چشمانش را بہ آیہ ها دوختہ،یاسین هم نزدیڪ پدرم نشستہ و با ذوق شیرین دختر یڪ سالہ ے نساء را در آغوش گرفتہ و اجازہ نمے دهد امیرمهدے بہ صورتش دست بزند! مریم و حسام هم ڪنار یڪدیگر نشستہ اند و بہ هم نگاہ هم نمے ڪنند،مشخص است ڪدورتے بین شان پیش آمدہ و قهر هستند! نساء و میلاد هم ڪنار هم نشستہ اند و با خندہ پچ پچ مے ڪنند،نورا و طاها آرام صحبت میڪنند و با لبخند بہ هم زل زدہ اند. مادرم در آشپزخانہ خودش را مشغول ڪردہ فڪر نڪنم تا تحویل شدن سال سر سفرہ بیاید! یڪ ماهے است بہ زور و با اخم و تخم بہ خانہ برگشتہ،بہ پدرم گفتہ دیگر ڪارے با او ندارد و اگر برگشتہ فقط بخاطرہ من بودہ! گفتہ دلش نمے خواهد براے سر و سامان گرفتن من مشڪلے پیش بیاد،تا خیالش از بابت من راحت بشود و ازدواج ڪنم این خانہ و پدرم را تحمل میڪند! نگاهم را از ماهے ها مے گیرم و بہ ڪنارم ڪہ خالیست مے دوزم،پارسال همین موقع هادے سر بہ زیر ڪنارم نشستہ بود و زیر چشمے بہ شوق و ذوق من براے مرتب ڪردن سفرہ ے هفت سین نگاہ میڪرد! دستے روے جاے خالے اش میڪشم و تلخ لبخند میزنم،مطمئنم همین جاست شاید هم اول بہ خانہ ے خودشان سر بزند و بعد ڪنار من بیاید! نورا متوجهم میشود نگاهے بہ صورتم مے اندازد و با لبخند مے گوید:بیا ڪنار من بشین جا هست! همانطور ڪہ گرہ روسرے صورتے رنگم را ڪہ گل هاے ریز سفید و شیرے دارد را محڪم مے ڪنم مے گویم:نہ! همین جا راحتم! بعد از حدود یازدہ ماہ رخت مشڪے را بہ اصرار مادرم براے سال تحویل درآوردم. زمستان از آنچہ فڪر مے ڪردم زودتر گذشت،اوایل دے ماہ بود ڪہ همراہ مطهرہ بہ باشگاہ رفتیم و براے بدنسازے ثبت نام ڪردیم. هر دو سہ هفتہ یڪ بار جمعہ ها باهم بہ استخر و ڪوہ نوردے مے رفتیم،میخواستیم حالِ روحِ یڪدیگر را خوب ڪنیم! چند روز پیش بود ڪہ توانستم مطهرہ را راضے ڪنم خودش بہ شرڪت بیاید و سفتہ هایش را پس بگیرد،اگر میخواهد روزبہ را فراموش ڪند نباید از رو بہ رو شدن با او هراسے داشتہ باشد! با خجالت بہ شرڪت آمد و قراردادش را فسخ ڪرد و سفتہ هایش را گرفت و رفت! حالش این روزها بهتر شدہ و تقریبا دیگر از روزبہ حرفے بہ میان نمے آورد،اوضاع شرڪت تقریبا آرام است. سرم گرم ڪار خودم است و ڪارے بہ ڪسے ندارم،درسم را جدے تر میخوانم و براے امسال یڪ رتبہ ے عالے میخواهم! خبرے از شهاب نیست،هرڪارے ڪردم نتوانستم شمارہ اش را از مادرم بگیرم! فڪرم همچنان درگیر آرزوست،ڪسے ڪہ مثل همہ ے این سال ها فراموش شد! اصلا شاید دردِ شهاب بیشتر از مادرش همین بے توجهے بہ آرزو و نادیدہ گرفتنش است! چشمانم را مے بندم و دستانم را رو بہ آسمان مے گیرم،زیر لب زمزمہ میڪنم:خدایا ڪمڪ ڪن از امسال بندہ ے بهتر و آدم خوبترے باشم! هوامو داشتہ باش ڪہ هرچقدر هم دور و برم شلوغ باشہ من فقط تو رو دارم! براے همہ خوبے میخوام،براے خوب شدن زندگے مریم و حسام،براے مامان و بابام،براے نساء و میلاد موندگارے خوشبختیون،براے نورا و طاها جور شدن پول عروسے شون! براے یاسین عاقبت بہ خیرے،براے مطهرہ آرامش و عشقِ واقعے! براے بابامهدے و فرزانہ سلامتے و صبر،براے همتا و یڪتا یہ دنیا آرامش و خوشبختے،براے نازنین راضے شدن پدرش و برگشتنش پیش خانوادہ ش! براے شهاب قلبے ڪہ از ڪینہ پاڪ شدہ باشہ! حالِ هادے هم ڪہ پیش خودت خوبہ! دستانم را روے صورتم میڪشم و از تہ دل زمزمہ میڪنم:آمین! ڪمڪ ڪن با نو شدن سال قلب و حالِ همہ مون نو نوار بشہ! نساء همانطور ڪہ شڪلاتے داخل دهانش مے گذارد مے گوید:مامان خانم نمیخواے از آشپزخونہ دل بڪنے؟! الان سال تحویل میشہ ها! مادرم همانطور ڪہ ظرف شیرینے خامہ اے را بہ دست گرفتہ بہ سمتمان مے آید و مے گوید:اومدم انقدر غر نزن دختر! ظرف را بہ دستم مے دهد و مے گوید:تعارف ڪن همہ بردارن! سپس ڪنار پدرم مے نشیند،از جایم بلند میشوم و ظرف شیرینے را مے گردانم. ڪم ماندہ بہ سال تحویل ڪہ همہ باهم دعاے "یا مقلب القلوب و الانصار" را زمزمہ مے ڪنند. چند لحظہ بعد صداے شلیڪ شدن توپ و تبریڪ گفتن مجرے مے آید،همہ ڪف مے زنند و مشغول تبریڪ گفتن و روبوسے ڪردن میشوند. زیر لب زمزمہ مے ڪنم:اللّهُم غَیِّر سوءَ حالِنا بِحُسْنِ حالِڪْ. خدایا حال بدِ ما را بہ حال خوبِ خودت تغییر بدہ! پدرم از لاے قرآنش چند اسڪانس در مے آورد و اول بہ دست شیرین میدهد سپس بہ امیرمهدے و یاسین! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۹ جعبہ ے ڪوچڪے از ڪنار پایش برمیدارد و بہ دست مادرم مے دهد،همہ با ذوق میخواهند مادرم جعبہ را باز ڪند. مادرم لبخند تصنعے اے میزند و جعبہ را باز میڪند و بہ سمتمان مے گیرد،یڪ سرویس طلاے گران قیمت! چقدر بدم مے آید از اینڪہ قلب یڪ زن را بخواهے با مادیات معاملہ ڪنے! پدرم بہ همہ یڪ اسڪناس دہ هزار تومانے میدهد براے برڪتِ مالشان! نوبت بہ من میرسد ڪہ بے حرڪت سرجایم نشستہ ام،همہ ے نگاہ ها بہ سمت من مے چرخدد. نساء مے گوید:چرا نشستے خواهرے؟! آب دهانم را قورت میدهم و مردد برمے خیزم،هنوز دلم با او صاف نشدہ! آرام بہ سمتش قدم میدارم و مقابل پدرم خم میشوم،بدون اینڪہ بہ صورتش نگاہ ڪنم لب میزنم:عیدتون مبارڪ! پدرم آخرین اسڪناس را از لاے قرآن بیرون میڪشد و همانطور ڪہ مقابلم مے گیرد مے گوید:عید توام مبارڪ باشہ! اسڪناس را مے گیرم و سپس دستش را مے گیرم و مے بوسم! همین ڪہ لبانم را از دستش جدا میڪنم سریع خم میشود و پیشانے ام را مے بوسد! متعجب سر بلند و نگاهش میڪنم،آرام و جدے مے گوید:این بوسہ براے این بود ڪہ آیہ ے پارسال جلوم واینسادہ! یہ دفعہ اے خیلے خانم و آروم شدے فڪر نڪن حواسم نیست! لبخند تلخے میزنم و آرام سر جایم مے نشینم،دوبارہ بہ جاے خالے اش نگاہ میڪنم و دستم را روے فرش میڪشم! در دل مے گویم:میگن رفتنت خانمم ڪردہ! حواسشون نیست رفتنت روحمو ڪشتہ... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ با دقت خودم را در آینہ ے آسانسور نگاہ میڪنم،گودے زیر چشمانم تقریبا ناپدید شدہ! رنگ و رویم برگشتہ و آب زیر پوستم دویدہ و ابروهاے دوبارہ اصلاح شدہ ام جلوہ نمایے مے ڪنند،بدنم هم ڪمے روے فرم آمدہ. روسرے ڪرم رنگم را مدل لبنانے بستہ ام و چادر سادہ سر ڪردہ ام. روز چهارم فروردین ماہ است و دید و بازدیدهاے عید و تعطیلات شرڪت تمام شدہ،آسانسور مے ایستد‌. لبخند بہ لب وارد سالن مے شوم و راهِ دفتر را در پیش مے گیرم،وارد دفتر ڪہ میشوم حامد را مے بینم ڪہ چند گلدان روے زمین چیدہ و با دقت نگاهشان میڪند. همانطور ڪہ بہ سمتش مے روم بلند مے گویم:سلام آقا حامد! سال نو مبارڪ! بہ سمتم بر مے گردد و لبخند زنان جواب میدهد:سلام سال نوے شما هم مبارڪ! نگاهے بہ گلدان ها مے اندازم و مے پرسم:اینا براے چیہ؟! مے خندد:اینا سفارشاے مهندسن براے بهارے ڪردن اتاقشون منتظرم بیان هرجا خواستن بذارم. نگاهم بہ گلدان ڪاڪاتوس مے افتدد و مے گویم:منم باید یہ گلدون بخرم رو میزم بزرگش ڪنم! سریع خم مے شود و یڪے از ڪاڪاتوس ها را برمیدارد،همانطور ڪہ گلدان را بہ سمتم مے گیرد مے گوید:این عیدے من! ابروهایم را بالا میدهم:مگہ براے دفتر مهندس نیست؟! _چرا ولے یہ گلدون اضافہ براے دفتر آبدارخونہ گرفتہ بودم. لبخند میزنم:خودم یڪے میگیرم! _عیدیہ! لبخندم را عمیق تر میڪنم و گلدان را از دستش مے گیرم. _خیلے ممنونم! سرزندہ ترین عیدیہ ڪہ گرفتم! بہ سمت میزم قدم برمیدارم و آرام مے گویم:سلام! چند روز نبودم ڪہ اذیت نشدید؟! سپس آرام مے خندم،بہ اینجا عجیب عادت ڪردہ ام! گلدان را با احتیاط روے میز میگذارم و ڪیفم را از روے دوشم برمیدارم. بسم اللہ الرحمن الرحیمے مے گویم و پشت صندلے ام مے نشینم،پنج دقیقہ بہ هشت ماندہ. خودم را سرگرم خواندن لیست ڪارهاے شرڪت مے ڪنم،دو سہ دقیقہ بعد صداے پیچیدن قدم هایے باعث میشود سر بلند ڪنم‌! روزبہ را مے بینم ڪہ بہ سمت حامد قدم برمیدارد،پیراهن سفیدے همراہ شلوار جین آبے تیرہ بہ تن ڪردہ! همانطور ڪہ ڪیف سامسونتش را بہ دست دیگرش میدهد با لبخند مے گوید:اینجا چہ بهارے شدہ! حامد سریع سلام میڪند و عید را تبریڪ مے گوید،روزبہ جوابش را میدهد و بہ سمت اتاقش مے آید. از روے صندلے بلند مے شوم و مے گویم:سلام سال نو مبارڪ! سرے تڪان میدهد و مے گوید:سلام! سال نوے شمام مبارڪ! متعجب بہ صورتم نگاہ میڪند،حتما متوجہ تغییرات صورتم شدہ! خجول سرم را پایین مے اندازم و روے صندلے مے نشینم. روزبہ در اتاق را باز میڪند ڪہ صداے ظریف دخترانہ اے مانع ورودش بہ اتاق میشود! _آقاے ساجدے! روزبہ متعجب سر بر مےخ گرداند و نگاهش را بہ دختر مے دوزد،دختر چند قدم بہ سمتش بر مے دارد. چهرہ ے معمولے و دلنشینے دارد،صورتے گندمگون و چشمانے درشت و قهوہ اے تیرہ اے. ابروهایش را بہ رنگ قهوہ اے تیرہ ڪردہ و تنها آرایشش یڪ رژ لب ڪم رنگ صورتے و یڪ خط چشم است! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۸۰ موهاے قهوہ اے رنگ شدہ اش را یڪ طرفہ بیرون ریختہ،نگاهے بہ من مے اندازد و بہ چند قدمے روزبہ مے رسد‌. روزبہ بدون هیچ حرف و واڪنشے نگاهش میڪند،دخترڪ آرام لب میزند:میتونیم باهم صحبت ڪنیم؟! یا وقت ندارے بعدا قرار بذاریم؟! روزبہ جدے مے گوید:هر حرفے هست همین جا بزنید! دخترڪ آب دهانش را با شدت قورت میدهد و دوبارہ بہ من نگاہ میڪند،با تمام تفاوت ها تہ چهرہ اش شبیہ ملڪے است! روزبہ در اتاق را باز میڪند و بدون حرفے ڪنار مے ایستد تا دختر وارد بشود. با قدم هاے ڪوتاہ وارد دفتر میشود. روزبہ ڪنار میزم مے ایستد و آرام مے گوید:خانم نیازے هرڪے تماس گرفت وصل نڪنید! باشہ اے مے گویم و ڪامپیوتر را روشن میڪنم،روزبہ میخواهد وارد دفترش بشودڪہ فرزاد نفس نفس زنان وارد میشود،همانطور ڪہ با قدم هاے بلند نزدیڪ روزبہ مے آید مے گوید:آ...آوا...بود؟! روزبہ دستش را روے شانہ ے فرزاد مے گذارد و محڪم مے گوید:برو بہ ڪارات برس بہ بابا هم زنگ بزن براے سرڪشے و دیدن حساب ڪتابا بیاد شرڪت. امشب میرسہ ایران! فرزاد نگران نگاهے بہ روزبہ و داخل اتاقش مے اندازد و سرے تڪان میدهد. روزبہ لبخندے میزند و وارد دفترش میشود،فرزاد درماندہ نگاهے بہ در بستہ مے اندازد و رو بہ من مے گوید:خانم نیازے لطفا هر اتفاقے افتاد سریع با من تماس بگیرید! متعجب نگاهش میڪنم بدون حرف دیگرے از دفتر خارج میشود،شانہ اے بالا مے اندازم و مشغول ڪارم میشوم. حامد یڪے از گلدان ها را برمیدارد و داخل آبدارخانہ مے برد،دوبارہ مے آید و یڪے از گلدان ها را برمیدارد همانطور ڪہ بہ سمت آبدارخانہ مے رود زیر لب زمزمہ میڪند:معلوم نیست دوبارہ براے چے برگشتہ؟! متعجب مے گویم:چیزے گفتید آقا حامد؟! حامد نگاهم میڪند و سریع مے گوید:با شما نیستم! نامزدِ سابق مهندسو میگم! زمزمہ میڪنم:نامزد سابق؟! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۸۱ حامد یڪے از گلدان ها را برمیدارد و داخل آبدارخانہ مے برد،دوبارہ مے آید و یڪے از گلدان ها را برمیدارد همانطور ڪہ بہ سمت آبدارخانہ مے رود زیر لب زمزمہ میڪند:معلوم نیست دوبارہ براے چے برگشتہ؟! متعجب مے گویم:چیزے گفتید آقا حامد؟! حامد نگاهم میڪند و سریع مے گوید:با شما نیستم! نامزدِ سابق مهندسو میگم! زمزمہ میڪنم:نامزد سابق؟! همانطور ڪہ دور میشود مے گوید:بلہ! شانہ اے بالا مے اندازم و مشغول انجام دادن ڪارهایم مے شوم،نیم ساعت میگذرد ڪہ صداے باز و بستہ شدن در اتاق روزبہ مے آید. بے اختیار سرم را بر مے گردانم،آوا را مے بینم ڪہ بغ ڪردہ بہ سمت در خروجے راہ مے افتدد،هم زمان صداے زنگ تلفن مے پیچد. سریع گوشے تلفن را برمیدارم و مے گویم:بلہ؟! روزبہ خونسرد مے گوید:لطفا بہ آقا حامد بگید برام یہ چایے بیارہ! چشمے مے گویم و تلفن را قطع میڪنم،از حامد میخواهم براے روزبہ چایے ببرد. حامد ڪہ وارد اتاق مے شود فرزاد بہ سمتم مے آید،با سر بہ اتاق روزبہ اشارہ میڪند و مے پرسد:ڪسے داخلہ؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم،حامد از اتاق خارج میشود و بہ سمت آبدارخانہ میرود. فرزاد میخواهد وارد اتاق روزبہ بشود ڪہ صدایش میزنم:آقاے ساجدے! جدے بہ سمتم بر مے گررد،از روے صندلے بلند مے شوم و صاف مے ایستم:میتونم شمارہ یا آدرسِ مهندس فراهانے رو ازتون بگیرم؟! با تاڪید ادامہ میدهم:شهاب فراهانے! چشمانش را ریز میڪند:با مهندس فراهانے چے ڪار دارید؟! محڪم مے گویم:شخصیہ! چشمانش را درشت میڪند و ابروهایش را بالا میدهد:شخصے؟! مگہ همدیگہ رو میشناسید؟! جدے نگاهش میڪنم:من ازتون یہ شمارہ یا آدرس خواستم،نخواستم ازم سوال بپرسید! پوزخند میزند:شما ڪہ باهاش ڪار شخصے دارید حتما باید شمارہ یا آدرسے هم ازش داشتہ باشید! قصد میڪند براے باز ڪردن در ڪہ سریع مے گویم:شما میدونید بین مهندس فراهانے و پدرِ من چہ خصومتے وجود دارہ درستہ؟! نگاهے بہ چشمانم مے اندازد و مے گوید:از اول بہ روزبہ گفتم نباید شما رو استخدام ڪنہ! ابروهایم را بالا مے اندازم:براے چے؟! _چون نمیخواستم براے ما و شرڪتمون مشڪلے پیش بیاد،شما و پدرتون هر مشڪلے با شهاب دارید بہ ما مربوط نمیشہ! جملہ اش ڪہ بہ پایان مے رسد در اتاق باز میشود،روزبہ نگاهے بہ من و سپس بہ فرزاد مے اندازد. _چے شدہ؟! فرزاد میگوید:هیچے! سریع مے گویم:انگار ایشون از اینجا بودن من خوششون نمیاد! مدام راجع بہ اینجا بودنم تیڪہ میندازن و میگن نباید اینجا مے اومدم! روزبہ نگاہ پرسشگرش را بہ فرزاد مے دوزد:فڪر ڪنم راجع بہ این قضیہ صحبت ڪردیم و تصمیم گیرندہ ے شرڪت منم! فرزاد نفس عمیقے میڪشد و چند قدم بہ سمت من برمیدارد! انگشت اشارہ اش را بہ سمتم مے گیرد و مے گوید:اصلا میدونید چرا با این جا بودنتون مشڪل دارم؟! چون احتمال میدم اینجا بودن شما اتفاقے نیست و بہ خواستہ ے شخص خاصیہ! گیج نگاهش میڪنم ڪہ روزبہ با تحڪم مے خواندش:فرزاد! فرزاد عصبے بہ سمت روزبہ بر مے گردد و مے گوید:خواهش میڪنم نخواہ باور ڪنم با اون همہ داوطلب و سخت گیرے هات همینطورے قبول ڪردے یہ دختربچہ ے هیجدہ سالہ ے دیپلمہ رو استخدام ڪنے! روزبہ با اخم بہ من اشارہ میڪند و مے گوید:مراقب حرف زدنت باش! فرزاد بے توجہ بہ سمت من بر مے گردد و نگاہ خشم آلودش را بہ من مے دوزد:با شهاب چے ڪار دارید؟! با آرامش مے گویم:بہ شما مربوط نیست! فرزاد دستش را مشت میڪند و روزبہ نزدیڪمان میشود،دستانش را داخل جیب هایش مے برد و با تحڪم مے گوید:شمام دارید زیادہ روے میڪنید خانم! نگاهش را بہ فرزاد مے دوزد:برو سرڪارت! فرزاد چپ چپ نگاهم میڪند و بدون حرف از دفتر خارج مے شود،روزبہ همانطور ڪہ وارد اتاقش مے شود مے گوید:یہ لحظہ بیاید! نفس عمیقے میڪشم و پشت سر روزبہ وارد اتاقش میشوم،روے مبل مے نشیند و آستین هاے پیراهنش را تا روے آرنج بالا میدهد. بہ مبل رو بہ رویے اش اشارہ میڪند:لطفا بشینید! مردد روے مبل مے نشینم،نگاهش را بہ صورتم مے دوزد و مے پرسد:مشڪل شما با فرزاد چیہ؟! متعجب نگاهش میڪنم میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ سریع مے گوید:اصلاح میڪنم! مشڪل فرزاد با شما چیہ؟! _چرا از خودشون نمے پرسید؟! راحت بہ مبل تڪیہ مے دهد:ازش پرسیدم چیز خاصے نمیگہ،با استخدامتونم بہ شدت مخالف بود! گیج سرم را تڪان میدهم:من واقعا نمیدونم برادرتون چرا با اینجا بودنم یا در واقع با خودم مشڪل دارہ؟!‌ شناخت من از ایشون در حد دورا دیر دیدنشون سر ساختمون رو بہ روے خونہ مون بودہ همین! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۸۲ متفڪر نگاهم میڪند:و مهندس فراهانے؟! مڪث میڪنم،باید بہ او اعتماد ڪنم و سر بستہ موضوع را بگویم؟! بدون حرف بہ صورتم خیرہ شدہ،نگاهم را بہ میز مے دوزم. _مهندس فراهانے و پدرم یہ سرے اختلافایے با هم دارن ڪہ مهندس فراهانے منو خانوادہ م رو هم درگیر این اختلاف ڪردہ و یہ سرے مزاحمتا براے من ایجاد ڪردن!متفڪر نگاهم میڪند و بلند میشود،بہ سمت میزش میرود و یڪے از ڪشوها را باز میڪند. پاڪت سیگارش را از داخل ڪشو بیرون مے ڪشد:این روزا ڪلا فڪرم آشفتہ ست! نگاهش را چند لحظہ بہ داخل ڪشو میدوزد و سپس ڪشو را مے بندد. همانطور ڪہ با فندڪ سیگارش را روشن مے ڪند مے پرسد:حالا آدرس یا شمارہ ے شهابو چے ڪار میخواید؟! _دنبال ڪسے ام! پڪے بہ سیگارش میزند و ابروهایش را بالا میدهد:شهاب میتونہ براتون پیداش ڪنہ؟! _از نزدیڪان خودشونہ،میخوام راہ ارتباطے رو برام باز ڪنن! روے صندلے اش مے نشیند و مے گوید:با وجود اختلافایے ڪہ گفتید بهترہ مستقیم با شهاب صحبت نڪنید! شهاب پسر فوق العادہ سادہ و خوش قلبیہ اما یڪم ڪینہ ایہ! ڪنجڪاو مے پرسم:خیلے باهاش صمیمے اید؟ سرش را تڪان میدهد:من زیاد نہ! با فرزاد خیلے راحت تر و صمیمے تر بود ڪہ نمیدونم چرا این روزا باهم بہ مشڪل برخوردن و نسبت بہ هم خیلے حساس شدن! حتما حساسیت فرزادم نسبت بہ شما دونستن این اختلافیہ ڪہ مے گید! متفڪر بہ رو بہ رویم خیرہ میشوم،چند لحظہ بعد بہ سمتش برمے گردم و مے پرسم:شما شمارہ یا چیز دیگہ اے از خواهرش دارید؟! متعجب نگاهم میڪند:آرزو؟! _بلہ! _شمارہ ڪہ نہ! فقط چندبارے با شهاب دیدہ بودمش! آهانے مے گویم و بلند میشوم،میخواهم بہ سمت در حرڪت ڪنم ڪہ مے خواندم:خانم نیازے! بہ سمتش برمے گردم:بلہ؟! جدے مے گوید:دوست ندارم دیگہ درگیرے و بحثے بین شما و فرزاد ببینم! از رفتار امروزتون چشم پوشے میڪنم! پوزخندے میزنم و چیزے نمے گویم،بہ سمت در راہ مے افتم و در را باز میڪنم. میخواهم در را ببندم ڪہ مے بینم روزبہ سریع از داخل ڪشوے میز حلقہ ے سادہ ے نقرہ اے رنگے بیرون مے ڪشد و داخل سطل زبالہ پرت مے ڪند! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ از آسانسور خارج میشوم و بہ سمت دفتر راہ مے افتم،سر و صداهایے از داخل سالن مے آید متعجب وارد دفتر میشوم. وارد هفتہ ے سوم فروردین ماہ شدہ ایم،چند نفر از ڪارمندها در رفت و آمدند و بادڪنڪ هاے هلیومے سفید و آبے را بہ سمت سقف روانہ مے ڪنند! یلدا با دقت بہ آن ها چشم دوختہ،متعجب بہ سمتشان مے روم و سلام میڪنم‌. همہ با عجلہ جوابم را مے دهند،میخواهم بہ سمت یلدا بروم ڪہ مهندس امیر میرزایے با عجلہ وارد دفتر میشود و بلند مے گوید:بچہ ها! رضا رو گذاشتم پایین مهندسو بہ حرف بگیرہ و معطلش ڪنہ! همہ چے آمادہ ست؟! همہ یڪصدا مے گویند:بعلہ! درسا یڪے از نقشہ ڪش هاے شرڪت داد میزند:بگید آقا حامد ڪیڪو شمعو بیارہ! از دیشب پدرم در اومدہ تا سالم نگهش داشتم! بہ سمت یلدا مے روم و با خندہ مے گویم:سلام! اینجا چہ خبرہ؟! یلدا بہ سمتم بر مے گردد و لبخند میزند:سلام آیہ جون! بچہ ها میخوان براے مهندس ساجدے تولد بگیرن! متعجب مے گویم:پس چرا ڪسے بہ من چیزے نگفت؟! من ڪادو ندارم بهش بدم! مهربان مے گوید:با دو سہ تا از بچہ ها تصمیم گرفتہ بودیم تولد بگیریم اما مردد بودیم آخر دقیقہ ے نود نهایے شد! فقط امیدوارم مهندس ساجدے همہ مونو اخراج نڪنہ! پشت بند این جملہ مے خندد،با لبخند بہ شور و نشاط ڪارمندان نگاہ میڪنم و گوشہ اے براے تماشا مے ایستم. آقا حامد با ڪیڪ بزرگ دایرہ اے شڪلے ڪہ با گل هاے خامہ اے آبے تزئین شدہ نزدیڪمان میشود و رو بہ یلدا مے گوید:اینو ڪجا بذارم؟! قبل از اینڪہ یلدا دهان باز ڪند درسا سریع مے گوید:آقا حامد لطفا بذارش روے میز آیہ! حامد ڪیڪ را روے میز مے گذارد و سپس شمع هایے ڪہ عدد سے و یڪ را نشان میدهد روے ڪیڪ میگذارد. میرزایے دوبارہ با عجلہ وارد دفتر میشود و مے گوید:دارہ میاد بالا! همہ آرام ڪنار هم مے ایستند و میرزایے و دو نفر دیگر از مهندسان شرڪت برف شادے بہ دست پشت در مے ایستند. چند لحظہ بعد صداے قدم هایے مے پیچد و روزبہ در چهارچوب در ظاهر میشود. میخواهد اولین قدم را بردارد ڪہ مهندس میرزایے و دو نفر دیگر سریع از پشت در بیرون مے آیند و شروع میڪنند بہ زدن برف شادے روے صورت روزبہ! هم زمان تمام ڪارمندهاے ڪف میزنند و بلند مے گویند:تولدت مبارڪ! روزبہ هاج و واج سعے دارد از دست میرزایے و دوستانش فرار ڪند اما اجازہ نمے دهند. همہ شروع بہ خندیدن مے ڪنند،چند لحظہ بعد میرزایے و دوستانش دست بر مے دارند. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۸۴_۲۸۳ حرفے نمیزنم،ربان بادڪنڪ ها را مے گیرد و از سقف جدایشان مے ڪند زمزمہ میڪند:معلوم نیست محل ڪارہ یا مهد ڪودڪ؟! لبخند میزنم و دوبارہ بہ سمت پنجرہ بر مے گیردم،صداے قدم هاے روزبہ را نزدیڪم مے شنوم. ڪنارم بادڪنڪ بہ دست مے ایستد و بہ نیم رخم خیرہ میشود،آرام مے گوید:میتونید اینا رو بین بچہ ها تقسیم ڪنید؟! از حرفش خندہ ام مے گیرد،لبم را بہ دندان مے گیرم تا نخندم! سریع اضافہ میڪند:یا ڪار دیگہ اے میشہ باهاشون ڪرد؟! آرام مے گویم:هرطور صلاح مے دونید! نگاهش را از نیم رخم مے گیرد و بہ منظرہ ے شهر خیرہ میشود،مے پرسد:شما با این همہ بادڪنڪ چے ڪار مے ڪردید؟! توقع ندارید ڪہ با خودم ببرمشون بیرون؟! نگاهے بہ نیم رخ آرامش مے اندازم و مے گویم:شاید از پنجرہ تو آسمون رهاشون مے ڪردم! پیشانے اش را بالا میدهد و سعے میڪند پنجرہ را باز ڪند،پنجرہ ڪہ باز میشود نسیم خودش را بہ صورتم مے ڪوبد. روزبہ بہ یڪ بارہ تمام بادڪنڪ ها را در هوا رها میڪند و لبخند بہ لب بہ پروازشان چشم مے دوزد. با ذوق بہ بادڪنڪ ها نگاہ میڪنم اما جوابے نمیدهم،روزبہ زمزمہ میڪند:حالا رها شدن! بہ نیم رخش ڪہ حالت خاصے دارد نگاہ میڪنم سرش را برمیگرداند و نگاهم را غافلگیر میڪند. براے اولین بار بہ عمق چشمانِ مشڪے اش خیرہ میشوم،ڪمے شبیہ بہ چشمان هادے ام هستند... #ادامہ_دارد... ✍نویسنده:لیلے سلطانے @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۸۵ با ذوق بہ بادڪنڪ ها نگاہ میڪنم اما حرفے نمیزنم،روزبہ زمزمہ میڪند:حالا رها شدن! بہ نیم رخش ڪہ حالت خاصے دارد نگاہ میڪنم سرش را برمیگرداند و نگاهم را غافلگیر میڪند. براے اولین بار بہ عمق چشمانِ مشڪے اش خیرہ میشوم،ڪمے شبیہ بہ چشمان هادے ام هستند... سریع نگاهم را از چشمانش مے گیرم و دستم را مشت میڪنم،انگار زین پس تمامِ چشمانِ مشڪیِ جهان با من سَرِ جنگ دارند...حتے اگر شبیہ بہ چشمانِ معصومِ #تو نباشند... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ عینڪ آفتابے ام را روے چشمانم میزنم و بہ جمعیت خیرہ میشوم،همہ گرداگردِ مزارِ هادے با احترام ایستادہ اند. مداح روضہ ے حضرت علے اڪبر را مے خواند و شانہ هاے مهدے مے لرزند! پدرم ڪنارش ایستادہ و دستش را دور شانہ هایش پیچیدہ،فرزانہ با چشمانے اشڪ آلود بہ عڪس هادے خیرہ شدہ و مثل سابق بے تابے نمے ڪند! همتا و یڪتا ڪنارش نشستہ اند و چند نفرے دور و برشان را گرفتہ اند،وجودِ چند عڪاس و یڪ خبرنگار باعث شد عقبِ جمعیت بمانم و جلو نروم! یڪ سال گذشت،یڪ سال از پرواز هادے گذشت! بغضِ نفس گیرے در گلویم نشستہ اما نمے توانم اشڪ بریزم! یاس از دور نگاهم میڪند و چشمانش را با لبخند باز و بستہ میڪند،لبخند ڪم رنگے میزنم و نگاهم را بہ دیگران مے دوزم. پارسال چنین روزهایے در حالِ خودم نبودم،زیاد چیزے یادم نیست! تنها تصویرے ڪہ در ذهنم نقش بستہ قطع شدن تاب خوردن هاے حلقہ ایست ڪہ هیچگاہ هادے دستم نڪرد! سپس دیدنِ هادے در تابوت و وداع ڪوتاهمان! راستش را بخواهے هادے من از همتا و پدرت فرارے ام! چطور مے توان چشمانشان را دید و یادِ تو نیوفتاد؟! چطور مے توان پدرت را دید و تو را اگر بودے تصور نڪرد؟! تصورِ اینڪہ بہ پاے من پیر میشدے! هادے! راستش را بخواهے من چندین بار آخرِ قصہ ے مان را عوض ڪردہ ام! همہ چیز را از اول نوشتہ ام بہ اردیبهشت ماہ ڪہ رسیدہ ام تو را براے خودم بازگرداندہ ام! تو هربار صحیح و سالم از #سوریہ برگشتہ اے،با همان لبخند و برقِ خاصِ چشمانت! من تمام این یڪ سال را ڪابوس دیدہ ام،تو را ڪہ مقابل درِ خانہ مے بینم اشڪ امانم نمے دهد! اشڪ ریزان بہ سمتت مے دوم و بدون حرف براے اولین بار در آغوش مردانہ ات جاے مے گیرم! هق هق میڪنم و مے گویم:نمیدونے وقتے نبودے چہ ڪابوسایے مے دیدم! با همان لحن مهربانِ دستورے میگویی:هیس! حق ندارے گریہ ڪنے تفهیم شد؟! سرم را بلند میڪنم و نگاهِ اشڪ آلودم را بہ چشمانت مے دوزم براے اولین بار رو در رو نامِ ڪوچڪت را میخوانم:هادے! لبخندت را عمیق میڪنے،از آن لبخند حبہ قندے ها! آرام مے گویی:جانِ هادے! بے مقدمہ و شرم براے اولین بار مے گویم:دوستت دارم! پیشانے ات را بہ پیشانے ام مے چسبانے و بہ چشمانم زل میزنے مثل پسر بچہ هاے تخس مے گویی:ولے من بیشتر دوستت دارم تَ... نمیگذارم ادامہ بدهے و سریع مے گویم:تفهیم شد! هر دو بلند مے خندیم،هربار در قصہ ام باهم بہ خرید مے رویم و ڪت و شلوار دامادے ات را خودم انتخاب میڪنم! با شوق و ذوق روزها را مے گذرانیم و خودمان را سرِ سفرہ ے عقد مے بینیم! خجول ڪنارت نشستہ ام و نگاهم را بہ آیہ هاے قرآن دوختہ ام! روحانے در حال خطبہ خواندن است و نگاهِ تو سمتِ من! مشتت را مقابلم باز میڪنے و گل هاے یاس خشڪ را نشانم مے دهے! _گفتم از سوریہ سوغاتے نمیارم اما این فرق میڪنہ! بهترین یاسِ دنیاست یاسِ دمشق! گل ها را بہ دستم میدهے و زمزمہ میڪنی:از این بہ بعد رمز بین مون باشہ گلِ یاس! تفهیم شد گلِ یاسم؟! خجول لبخند میزنم و در قلبم حبہ حبہ قند آب میشود،زمزمہ میڪنم:تفهیم شد باغبونِ گلِ یاس! میخوام بہ مهریہ م یہ چیز دیگہ ام اضافہ میڪنم! آرام مے پرسی:چے؟! _یہ مشت یاس! آرام مے خندی:سبد سبد یاس برات میارم! هربار تو تا ابد محرم و همدمِ من مے شوے و بعد از عقد دوبارہ راهیِ سوریہ! هربار صحیح و سالم از سوریہ برمے گردے و ماہ ها سریع مے گذرند و یڪ مجلس عروسے سادہ مے گیریم! خرج مراسم عروسے مان را بہ زوج دیگرے هدیہ میڪنیم و یڪ مراسم جمع و جور در خانہ تان مے گیریم! خودت لباس عروسم را گرفتہ اے! لباسے سفید و سادہ ڪہ روے بالا تنہ اش چند گل سفید و ڪمے سنگ ڪار شدہ و دامنش ڪمے پف دارد! تورش بلند است و بہ جاے تاجے مملو از نگین برایم تاجے از گل گرفتہ اے! شب عروسے مان میگذرد و زندگے مشترڪمان را در خانہ ے نقلے مان ڪہ خودت بہ تنهایے اجارہ ڪردہ اے شروع میڪنیم! دوبارہ اعزام شدن هایت شروع میشود و من در خانہ ے خودمان بہ انتظار بازگشتنت مے نشینم! #ادامہ_دارد... ✍نویسنده:لیلے سلطانی

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۸۶ هر روز چند خطے برایت نامہ مینویسم و از ڪارهایے ڪہ میڪنم فیلم مے گیرم تا بیایے و نشانت بدهم من از پسِ نبودنت برمیایم اما بہ شرطِ اینڪہ روزے برگردے! در قصہ ام ڪلڪِ داعش را مے ڪَنم و خیالم براے همیشہ راحت میشود! تو براے همیشہ پیشِ خودم بر مے گردے... یڪے از روزهاے بارانے پاییز ڪہ خستہ از سرڪار برگشتہ اے همین ڪہ ڪفش هایت را در مے آورے سریع بہ سمتت مے آیم و مے گویم:مهمون داریم باید برے خرید! متعجب نگاهم میڪنے و مے پرسی:چرا زنگ نزدے برم خرید؟! سعے میڪنم نخندم و جواب میدهم:مهمونِ ناخوندہ ڪہ میگن همینہ! سریع ڪفش هایت را مے پوشے و عقب گرد میڪنی:چے باید بخرم؟! لبخند میزنم و مے گویم:لواشڪ،آلو،آب زرشڪ و ڪلے چیزاے ترش دیگہ براے نُہ ماہ! متعجب نگاهم میڪنے ڪہ ادامہ میدهم:و یہ بابا هادے! پسوندِ بابا بہ نامت مے آید نہ؟! بابا هادے،مثلِ بابا مهدے! مطمئنم مثل پدرت پدرِ فوق العادہ اے میشدے! با خندہ نگاهم میڪنے و مے گویی:من فداے این مهمون و صاحب خونہ ش بشم،تفهیم شد؟! شبش همانطور ڪہ مدام در خانہ قدم مے زنے و بہ صفحہ ے موبایلت چشم دوختہ اے مے گویی:با چہ اسمے صداش ڪنیم؟! یہ عالمہ اسم قشنگ اینجا هست قرعہ ڪشے ڪنیم؟! همانطور ڪہ لواشڪ را دور انگشتم مے پیچم مے گویم:مهمون! میخندے و با ذوق نگاهم میڪنے،ڪمے از لواشڪ میخورم و با دهان پر مے گویم:من دوست دارم اسم رمزمونو روش بذاریم بہ شرط اینڪہ نفهمہ اسم رمزہ! مقابلم مے نشینے و مے گویی:نہ! گلِ یاسِ من فقط تویے! _خب من گلِ یاسم اون یاسِ خالے! بلند بلند میخندے و مے گویی:اگہ پسر بود چے؟! سریع مے گویم:امیرعباس! هربار ما صاحبِ دخترے بہ لطافت یاس و صاحب پسرے ڪہ چشمانش را از تو بہ ارث بردہ مے شویم! هربار تو در قصہ هایم مے آیے و ماندنے میشوے... با انگشت اشارہ اشڪے ڪہ روے گونہ ام لغزیدہ پاڪ میڪنم و ڪمے عقب تر میروم،جمعیت ڪم ڪم پراڪندہ میشود و هادے تنها مے ماند! نگاهے بہ اطراف مے اندازم و بہ سمت مزارش میروم،هنوز آنقدر ازش دل نڪندہ ام ڪہ دیدن مزارش قلبم را بہ درد نیاورد! مشت عرق ڪردہ ام را باز میڪنم و دستِ لرزانم را نزدیڪ اسمش مے گیرم. همانطور ڪہ یاس هاے پژمردہ را روے سنگ قبرش مے ریزم زمزمہ میڪنم:تولد یڪ سالگیت مبارڪ باشہ! عینڪ آفتابے ام را برمیدارم و چشمانم را بہ عڪسش مے دوزم و آرام مے گویم:خیالت راحت! چند شبہ دیگہ براے خودمم قصہ نمے بافم! آخہ تهش نبودنات روے سرم آوار میشہ...! بدون حرف دیگرے از مزارش دور میشوم،از انتهاے قصہ اے ڪہ #او دوست داشت... از واقعیت... بہ آنے سورہ ے "دل ڪندن" نازل میشود،یڪ سال گذشت و تو از من دل ڪندہ اے و میخواهے من هم از تو دل بڪنم... #ادامہ_دارد... ✍نویسنده:لیلے سلطانے