❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۳۰ هے خواستم ازش دور بشم اما نشد،دختر ڪوچولوے قصہ م خیلے بزرگتر از این حرفا بود! انقدر بزرگ ڪہ شد راہ و بالِ پروازم! هق هق میڪنم و لب میزنم:نہ! نمیخوام! برگرد پیشم! هادے چشمانش را مے بندد و مے ایستد:بهم نشون داد شهادت فقط از جون گذشتن نیست! گذشتن از یہ چیزایے از جون گذشتن هم سخت ترہ! براے من گذشتن و زندگے نڪردن از دختر ڪوچولوے قصہ م خیلے سخت بود! خیلے آیہ خیلے! بہ خدا منم ڪمتر از تو عذاب نڪشیدم تو این مدت شاید بیشتر! دل بڪن از جوونہ هاے عشق مون آیہ! بذار با خیال راحت برم! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ سریع میگوید:مدیونے! مدیونِ خونے ڪہ ازم ریختہ شدہ اگہ بخواے خودتو پاگیرم نگہ دارے و زندگے نڪنے! مدیونے آیہ! اشڪ ها باعث میشود هادے را تار ببینم،لبخند مهربانے میزند:چند روز دیگہ مدت محرمیتمون تموم میشہ،تو رو قسم بہ هرچے مے پرستے لنگہ پا نگهم ندار! قلبت میسوزہ من آتیش میڪشم! پریشونے من دیونہ میشم و هیچ ڪارے از دستم برنمیاد! نمیتوانم دهان باز ڪنم و چیزے بگویم،بہ زور از روے تخت پایین مے آیم. نور ڪمے اطرافِ هادے را در برمیگیرد،لب میزنم:این انصاف نیست! چشمانش را میبندد و قطرات براقے روے گونہ هایش سُر میخورند. هالہ ے نور بیشتر و بیشتر میشود،بے اختیار محڪم دست هادے را میگیرم و میگویم:دلت میاد تنهام بذارے؟! دلت میاد اینطورے برے؟! چشمانش را باز میڪند و آرام میگوید:بہ آدما تڪیہ نڪن! بہ اینڪہ اگہ من بودم و نبودم چے میشد! ڪار خوبہ خدا درست ڪنہ بندہ هاش چے ڪارہ ان؟! نور چشمانم را میزند اما حرڪت لبانِ هادے را میبینم ڪہ میگوید:"دوستت داشتم دختر ڪوچولویِ قصہ م" این یعنے تیرِ خلاص! چند لحظہ بعد نور محو میشود و خودم را تنها وسطِ اتاقِ هادے میبینم! بے اختیار روے زمین مے نشینم و هق هق میڪنم... من ماندم و نزول سورہ ے حسرت و بوے یاسے ڪہ هنوز در اتاق بہ جا ماندہ بود... دیگر خبرے از هادے نبود... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ امروز بعد از شش سال فهمیدم معنے حرف هاے آن روز هادے چہ بود! ڪہ چرا گفت من بالِ پروازش شدم و برایش گذشتن از من سخت تر بود! امروز بعد از شش سال فهمیدم چرا فقط قلبش تیر خورد و جنازہ اش برایم برگشت... امروز ڪہ در عالم رویا از شب شهادتش گفت... هادے! دیگر خبرے از "دخترِ ڪوچولوے قصہ ات" نیست... زنے شدہ براے خودش... آنقدر زن ڪہ مقامِ مادر بودن لایقش شدہ! شش سالہ گذشتہ و این روزها آرزو میڪند ڪاش دختر ڪوچولوے قصہ مے ماند... دنیا بَد تا ڪرد... بد بازے برایش درآورد... بد آدم ها را سرِ راهش قرار داد... بد بہ جنونش رساند... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب @dokhtaranchadorii

❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۳۱ آب دهانم را با شدت قورت میدهم‌ و سعے میڪنم‌‌ چشمہ ے اشڪم‌ نجوشد! خاطرات شش سال قبل را پس میزنم و نگاهم را از صورتش مے گیرم. آرام لب میزنم:سلام! چند لحظہ سڪوت میڪند و آرام مے پرسد:حالتون خوبہ؟! پوزخند میزنم،چہ سوال مسخرہ اے! بدون اینڪہ نگاهم را از موزاییڪ ها بگیرم جواب میدهم:شُڪر! نفس عمیقے میڪشد،او هم مثلِ من نفس ڪم آوردہ! من من ڪنان میگوید:چندماہ پیش ڪہ برگشتم ایران نشد براے احوال پرسے برسم خدمتتون! یعنے مامان میگفت حالتون مساعد نیست و بهترہ مزاحم نشم. سڪوت میڪنم،پدرم تعارف میڪند:بیا داخل! اینجا تو این سرما الڪے وایسادیم. سپس با احتیاط بہ من نگاہ میڪند،سریع میگوید:نہ! یہ دفعہ دیگہ مزاحم میشم،حالِ مامان خوب نیست باید ببرمش دڪتر. پدرم سریع مے پرسد:چرا؟! سمانہ خانم چیزے شون شدہ؟! ڪنجڪاو و‌ نگران سر بلند میڪنم،غمگین میگوید:یہ مقدار قلبش ناراحتہ! پدرم آہ بلندے میڪشد و دستش را روے شانہ اش میگذارد:واجب شد یہ سر بیایم خونہ تون،ڪارے داشتے حتما بهم بگو! منم مثل پدرت! لبخند ڪم رنگے میزند و با ژست خاصے دستش را میان موهایش مے لغزاند. _ممنونم جناب نیازے! همیشہ لطف شما نسبت بہ من بے اندازہ بودہ! _یہ جاهایے بد رفتار ڪردم،ببخش! سریع میگوید:این چہ حرفیہ؟! راستے! نمیخواستم با شهاب بیام! یعنے وقتے فهمیدم شهاب میخواد بیاد بهتون سر بزنہ گفتم بهترہ همراهش باشم. پدرم لبخند تلخے میزند:براے دیدن این روزا لحظہ شمارے میڪرد! سرے تڪان میدهد و رو بہ پدرم میگوید:نمیخوام وارد مسائلے ڪہ ارتباطے بہ من ندارہ بشم ولے من تا حدِ توانم سعے ڪردم شهابو دور نگہ دارم! ڪینہ ش عمیق بود و بدون انتقام آروم نمے گرفت ولے باور ڪنید الان پریشون ترہ! زیر چشمے نگاهم میڪند و ادامہ میدهد:اگہ ڪسے میخواست میتونست بے توجہ از ڪنار ڪاراے شهاب بگذرہ و با دید باز بہ همہ چے نگاہ ڪنہ! بہ هر حال هرچے بودہ گذشتہ و دیگہ... منظورش از "ڪسی" من هستم! حرفش را ادامہ نمیدهد،پدرم نفس عمیقے میڪشد و اخم پر چینے روے پیشانے اش مے نشاند. سریع دستش را مقابل پدرم دراز میڪند و‌ میگوید:من دیگہ برم. پدرم متعجب نگاهش میڪند:حتے بہ اندازہ ے یہ فنجون چاے قابل نمیدونے؟! لبخند مردانہ اے میزند:هدف یہ دیدار ڪوتاہ و احوالپرسے بود،براے مامانم وقت دڪتر گرفتم،سر فرصت دوباره‌ مزاحم میشم. پدرم دستش را محڪم میفشارد:سلام ویژہ ے منو بہ مامان و بابا برسون،این روزا انقدر درگیریم ڪہ نشدہ بهشون سر بزنم. سرش را تڪان میدهد:لطف و محبتتون رو حتما بهشون میرسونم. چرا هیچ گاہ این همہ ادب و متانت را ندیدم؟! چرا نخواستم فرق بین زمین تا آسمان را ببینم؟! بہ زور چند قدم بہ سمتشان برمیدارم،با صدایے خفہ میگویم:سلامم رو بہ سمانہ جون برسونید و بگید دل نگران حالشونم. بدون اینڪہ نگاهم ڪند سرے تڪان میدهد و لب میزند:حتما! با گفتن "با اجازہ ای" بہ سمت در قدم برمیدارد،همراہ پدرم براے بدرقہ اش میرویم. شهاب پشت فرمان منتظرش نشستہ،نزدیڪ در میرسد:شما دیگہ برگردید داخل،هوا سردہ! پدرم میخندد:براے بدرقہ ام قابل نمیدونے؟! لبخند محجوبے میزند و محڪم میگوید:خدانگهدار! میخواهد رو برگرداند ڪہ نگاهش بہ شڪم برآمدہ ام مے افتدد،چند لحظہ مبهوت بہ شڪمم خیرہ میشود و سریع نگاهش را میگیرد. چیزے در عمقِ چشمانش شڪست! دهانم تلخ میشود مثل طعمِ این روزها! پدرم خداحافظے اے میگوید و رو بہ من ادامہ میدهد:بیا بریم تو بابا جان! آرام میگویم:الان میام. سپس بہ او خیرہ میشوم ڪہ سعے دارد محڪم قدم بردارد،پدرم نگران نگاهم میڪند اما چیزے نمیگوید. وارد خانہ میشود،میخواهم در را ببندم ڪہ عقب گرد میڪند. همانطور ڪہ بہ سمتم برمیگردد میگوید:این حرفو سہ چهار سال پیش باید میزدم ولے نزدم. متعجب نگاهش میڪنم،بے هوا بہ چشمانم زل میزند. _اگہ از ڪارے مطمئنے و بخاطرہ حرف و نگاہ بقیہ مرددے،تردیدو بذار ڪنارو ڪارے ڪہ قلبت بهت میگہ رو انجام بدہ! اشتباهے ڪہ من چندسال پیش ڪردم! خون در رگ هایم مے جوشد و تلخے دهانم بیشتر میشود! لبخند تلخے میزند و بہ تار موهاے سفیدش اشارہ میڪند:ترس از حرف و‌ نگاہ مردم بہ قیمت جوونیم تموم شد! سے و سہ سالمہ و احساس میڪنم یہ مرد تنهایِ شصت هفتاد سالہ ام!‌ شیش هفت سالہ خیلے خستہ ام! آب دهانم را با شدت قورت میدهم و چیزے نمے گویم،نفس عمیقے میڪشد:شاید اگہ من ترسو شڪو میذاشتم ڪنار الان همہ چیز یہ طور دیگہ بود! سریع در میگیرم و میگویم:خداحافظ! لبخند ڪم جانے میزند،اشڪ و غم در چشمانش حلقہ زدہ اند. _هیچ شباهتے بہ اون دخترِ هیفدہ سالہ ے پر شر و شور ندارے! انگار بہ اندازہ ے یہ دنیا تغییر ڪردے! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۳۲ پوزخند میزنم:این تغییراتو باید زودتر روے خودم پیادہ میڪردم! درست میگے هیچ شباهتے بہ اون دخترِ هیفدہ هیجدہ سالہ ے احمق ڪہ تاوانِ اشتباهات بقیہ رو داد ندارم! میخواهد چیزے بگوید ڪہ پشیمان میشود،سرے تڪان میدهد و محڪم میگوید:خدانگهدار! سپس بہ سمتِ ماشینِ شهاب قدم برمیدارد،همانطور ڪہ قدم برمیدارد دستش را داخل جیب ڪاپشنش مے برد و بستہ ے ڪوچڪے بیرون میڪشد. چند لحظہ بعد صداے فندڪ زدن مے آید و نمایان شدن دود! زمزمہ میڪنم:سیگارے نبود! بلندتر میگویم:سیگارے بودید؟! نیم رخش را بہ سمتم برمیگرداند و پڪ محڪمے میزند:شدم! ابروهایم را بالا میدهم:از ڪِے؟! دود سیگار را آرام بیرون میدهد:از وقتے بہ جاے زنم،زن داداشم شدے! سپس قدم هایش را بلندتر میڪند،آشفتہ با حرص محڪم در را میبندم و پشت در تا میشوم. چشمانم را میبندم،بوے عطرِ تلخ و سیگارش زیر بینے ام مے پیچد. بوے عطرش مے پیچد و دوبارہ مرا بہ گذشتہ ها میبرد... بہ روزهایے ڪہ بدون هادے گذشت... بہ روزهاے آشفتگے و بے رمقے ام... بہ آن پاییز لعنتے! بہ خامیِ و خوش باورے روزهایِ گس و تڪراریِ هجدہ سالگے... و صدایش ڪہ این روزها مدام در گوشم مے پیچد:"تو آیہ ے جنون منے!" بہ چشم دید جنون از سر و رویم مے بارد... پرت میشوم در گذشتہ ها و نزدیڪ میشوم بہ آن سراب! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۳۳ بے رمق نگاهم را روے گزینہ ها مے چرخانم و چشمانم را مے بندم،چقدر براے این روز لحظہ شمارے میڪردم! براے ڪنڪور! آب دهانم را با شدت فرو میدهم و دستم را روے پیشانے ام میگذارم،ڪمے تب دارم! دوماہ از رفتن هادے گذشت،دوماہ ڪہ نہ دویست سال! این دوماہ برایم بہ اندازہ ے دویست سال گذشتہ! بے قرارے ها،دل آشوبے ها،نگاہ ها،حرف ها،باور نڪردن ها،نبودن ها... همہ و همہ بہ جانم افتادہ،یڪ‌ ماہ اول چنان برایم سخت و بے روح گذشت ڪہ بعد از گذشتن شش سال هم دلم نمیخواهد آن روزها را بہ یاد بیاورم! آنقدر بد بود ڪہ تا چهلم هادے خانہ نشینم ڪرد،سر جلسہ ے امتحانات نهایے هم حاضر نشدم! تنها جایے ڪہ میرفتم مزار هادے بود،مزارے ڪہ بعد از چند روز زمزمہ ڪردند دیگر بهتر است نروم! برایم خوب نیست! مدت صیغہ تمام شدہ و من نسبتے با هادے ندارم! دلم شڪست! بد هم شڪست! چرا نیامدہ رفت؟! حقم بہ اندازہ ے چند صباحے عاشقے هم نبود؟! حداقل بہ اندازہ ے محرمیتِ ابدے... رفتار پدرم نسبت بہ گذشتہ تغییر ڪردہ و بیشتر هوایم را دارد،میخواهد باهم وقت بگذرانیم،باهم صحبت ڪنیم و بعد از هجدہ نوزدہ سال طعم پدر دخترے بودن را بچشیم! اما خیلے دیر شدہ! دیگر فایدہ اے ندارد! امروز نزدیڪ دوماہ از پرواز هادے گذشتہ،سر جلسہ ے ڪنڪور نشستہ ام و گویے ذهنم از هر چیزے بہ جز "نبودنِ هادی" خالیست! چشمانم را باز میڪنم و بطرے آب معدنے را از ڪنار پایم برمیدارم. همانطور ڪہ نگاهم را روے سوالات مے چرخانم در بطرے را باز میڪنم و جرعہ اے آب مے نوشم. چرا بہ جاے سوالات خط بہ خطِ دل نوشتہ هاے هادے را مے بینم؟! برگہ هاے تقویمش را لاے بہ لاے ڪتاب هاے پیدا ڪردم،هر روز چند خطے از من نوشتہ بود! از احساساتش! یادِ آخرین جملہ اے ڪہ از من نوشتہ بود مے افتم: "عجیب خواستنے شدہ! خواستنے ترین خواستہ ام" بغض بہ گلویم چنگ مے اندازد،در این مدت مهدے و فرزانہ بہ اندازہ دہ بیست سال پیرتر شدہ اند. همتا و یڪتا گاهے حالم را مے پرسند،مادرم غیر مستقیم خواست دیگر نہ آن ها بہ دیدنم بیایند نہ من بہ دیدن آن ها بروم! هر سہ یڪدیگر را یاد هادے مے اندازیم،دوبارہ جرعہ اے دیگر آب مے نوشم. چند روز اول در اتاق هادے خوابیدن ها،بوییدن لباس هایش،خواندن دفتر روزانہ اش،اشڪ ریختن ها،تماشاے عڪسش! ما حتے یڪ عڪسِ "دونفره" هم نداریم! همہ و همہ گذشت،جانم بہ لب رسید و این دوماہ گذشت! چند روز پیش ڪہ سر مزار هادے رفتم،زنے بیست و هفت هشت سالہ ڪنارم نشست. شروع ڪرد بہ سلام و احوال پرسے،بے مقدمہ پرسید:با شهید نسبتے دارید؟! آرام لب زدم:نامزدش بودم! دستش را با محبت روے شانہ ام گذاشت و پرسید:عروسے نڪردہ بودین؟ سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان دادم:صیغہ ے موقت خوندہ بودیم! آرام دستش را روے شانہ ام حرڪت داد:پس خیلے برات سختہ،چند بار اومدے سر مزار دیدمت اما انگار تو حواست بہ دور و برت نیست. با انگشت اشارہ بہ چند متر دور تر از مزار هادے اشارہ ڪرد و ادامہ داد:مزار همسر منم اونجاست! دو سال پیش شهید شد. متعجب بہ چهرہ ے آرام و مهربانش نگاہ ڪردم،لبخند عمیقے زد:وقتے محمد شهید شد من شیش ماهہ فاطمہ رو باردار بودم،دخترمونو میگم! تا فاطمہ بہ دنیا بیاد حیرون و گیج بودم،میفهمم چے میڪشے! بغضم آزاد شد و همہ چیز را برایش گفتم،نمیدانم چقدر طول ڪشید اما برایش گفتم. از تعصبات پدرم،از اصرار و شرط گذاشتنش براے ازدواجم،از هادے و سوتفاهم هاے بین مان،از بیزارے از هادے،از شناختن و دلبستہ شدنش،از وقتے ڪہ فهمیدم مدافع حرم است،از شهادتش و آشفتگے ام،از اینڪہ بعد از تشیع جنازہ بہ دیدنم آمد. با صبر و حوصلہ بہ تمام حرف هایم گوش داد و آخرِ حرف هایم پا بہ پایم اشڪ ریخت. حرف هایم ڪہ تمام شد گفت:گفتم ڪہ خیلے حیرون بودم،حال خودمو نمے فهمیدم. بے قرار بودمو رفتنشو باور نمیڪردم اما ڪم ڪم بہ خودم اومدم،از اولش میدونستم محمد دیر یا زود میخواد پرواز ڪنہ. میدونستم با ناراحتے و آشفتگے هاے من محمدم اذیت میشہ،یہ بار رفتہ بودیم تشیع جنازہ ے شهداے گمنام. دیدم چشماش تر شدہ،آروم گفت:سارا! شهید یہ بار شهید میشہ،مادر شهید و همسر شهید هر لحظہ! بعدش خم شد و گوشہ ے چادرمو بوسید،میدونست موندنے نیست! گاهے بہ خوابم میاد و باهام حرف میزنہ،معذرت خواهے میڪنہ،نازمو میڪشہ! از صمیم قلب حضورشو حس میڪنم،لنگہ پا نگهش ندار! متعجب نگاهش ڪردم و گفتم:لنگہ پا؟! قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمش چڪید:آرہ! خودت میگے اومدہ دیدنت،دست اونم بستہ س! بین این ور و اون ور نگهش ندار. بذار با خیال راحت برہ و روحش عذاب نڪشہ،صبرشو از خود حضرت زینب بخواہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب @dokhtarnchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۴۴ گفتم:چرا باید اون بہ ما لطف ڪنہ؟! گفت:چون از این بعد شوهر من و پدر توئہ! جنجال راہ انداختم! دلم میخواست باباتو بڪشم! هرطور بود مامانم منو همراہ خودش از اون خونہ برد،خونہ مونو فروختیم و با ڪمڪ پدرت تو یہ محلہ ے بهتر یہ آپارتمان هفتاد مترے خریدیم. مامانم سعے داشت منو با پدرت جور ڪنہ،ولے نہ من دوست داشتم نہ پدرت! همین ڪہ ڪارے بہ ڪاریش نداشتہ باشم و دم پرش نشم براش ڪافے بود. بعدها هم فهمیدم سعے داشتہ یہ جورے مامانمو راضے ڪنہ منو بذارہ پرورشگاہ یا بفرستہ پیش خانوادہ ے پدرم اما فهمید محالہ مادرم راضے بشہ! چون بزرگترین دلیلش براے تن دادن بہ این ازدواج راحت و تو آرامش بزرگ شدن من بودہ،خیلے با خودش ڪلنجار رفتہ بود ڪہ بہ بابات بلہ بگہ. البتہ فقط بخاطرہ وجودت مامانت! هربار بابات یہ چیزایے ازش میگفت،میگفت نمیخواد آتو بدہ دستش ڪہ سریع تقاضاے طلاق بدہ و تو رو بردارہ ببرہ و پیداش نشہ. میگفت از دختردارے خستہ شدہ اما دلش نمیاد دخترے ڪہ از وجود خودشہ بے پدر و زیر دست اون مادر بزرگ بشہ! از طرفے مهریہ ے سنگین مادرتو بهونہ میڪرد! بے اختیار میگویم:مهریہ ے مادرِ من پنج تا سڪہ ست! آرام مے خندد:میدونستم اینم دروغ گفتہ! اخم میڪنم:از ڪجا باید بدونم راست میگے؟! بہ فنجان خالے اش چشم مے دوزد:هنوز قصہ تموم نشدہ! پوزخند میزنم:در حد همون قصہ ست! چشمانش را آرام بہ سمت صورتم مے چرخاند و لبخند ڪم رنگے میزند:هرطور بود مامانمو راضے ڪرد ڪہ یہ صیغہ ے موقت بخونن تا بدون دردسر مادرتو از زندگیش بندازہ بیرون و بعد مامانمو خانم خونہ و مادر تو و خواهرات ڪنہ! اوایل رفتارش خوب بود،ڪارے بہ ڪارم نداشت. اما بعد یہ مدت سر بہ سر گذاشتناش شروع شد الڪے ازم ایراد میگرفت،بهم تشر میزد،بددهنے میڪرد! منم غد و لجباز،ڪوتاہ بیا نبودم و بدتر میڪردم! مامانم سعے میڪرد بین مون صلح برقرار ڪنہ،یہ سال گذشت رفتارش گاهے با مامان هم خوب نبود! اگہ بین شون بحث پیش مے اومد همہ چیو مے ڪوبید تو سر مامانم! غرورشو میشڪست! منم طاقت نمے آوردم و باهاش درگیر میشدم،دو سہ ماہ بعدش فهمیدم مامانم باردارہ! لجبازیم بیشتر شد! رفتار بابات نرم تر شدہ بود تا وقتے ڪہ فهمید بچہ ے تو شڪم مامان دخترہ! زمین و زمانو بہ هم دوخت،با مامان درگیر شد و ڪتڪش زد! یہ مدتے رفت و پیداش نشد،حال مامان هم بد بود. شاید تو همون ڪتڪ زدناش بود ڪہ... بہ اینجاے حرفش ڪہ میرسد مڪث میڪث میڪند،نگاهے بہ ساعت مچے اش مے اندازد و نفس عمیقے میڪشد. ابروهایم را در هم گرہ میزنم:ڪہ چے؟! ترسناڪ‌ نگاهم میڪند:ڪہ خواهرم با ڪلے مشقت و نیمہ جون بہ دنیا اومد! بہ زور لبانم را تڪان میدهم:خواهرت؟! لبخند ترسناڪے میزند:آرہ! یہ ماہ اول زندگے شو تو دستگاہ بود! بابات حتے نیومد ببینہ مامانم و دخترش زندہ ان یا مُردہ! نابینا بہ دنیا اومدن آرزو براش بهونہ شد! مامان رفت دنبالش ڪہ نذارہ حقشو پایمال ڪنہ اما دست اون پرتر بود،بابات تهدید ڪرد آبروے مادرمو میبرہ و میگہ یہ زن هرجاییہ! هیچڪس حرف مادرمو راجع بہ حاج مصطفے نیازے آدم معتبر و معتقد بازار باور نمیڪرد! مادرمو مثل یہ دستمال ڪاغذے انداخت دور و از ڪارم بے ڪارش ڪرد! حتے یہ بار حاضر نشد آرزو رو ببینہ و تو هزینہ هاے درمانش ڪمڪ ڪنہ! اون موقع یہ پسر دہ یازدہ سالہ بودم و ڪارے از دستم بر نمے اومد. اما حالا برگشتم! جدے و سرد بہ چشمانم زل میزند،لبانش از هم باز میشوند:خصومت من با بابات سر ناموسہ اومدم جبران ڪنم! مبهوت نگاهش میڪنم و بے اختیار صندلے ام را ڪمے عقب میڪشم. پوزخند میزنم:هیچڪدوم از دروغاتو باور نمیڪنم! ناگهان از روے صندلے بلند میشود،متعجب نگاهش میڪنم. چند قدم بہ سمتم برمیدارد،دستانش را داخل جیب هاے شلوار جینش مے برد:نمیخواے ببینیش؟! آب دهانم را فرو میدهم:ڪیو؟! لبخند ڪجے میزند و بہ سمت در قدم برمیدارد،همین ڪہ از در خارج میشود نفس راحتے میڪشم و لیوان آب میوہ ام را بہ زور برمیدارم و نصف محتویاتش را لاجرعہ سر میڪشم! دستانم ڪمے لرز دارند،همہ ے حرف هایش دروغ بود! پدرم شاید سخت گیر و بداخلاق باشد اما انقدر بد نیست! ذهنم آشفتہ میشود،چرا این دروغ ها را مے بافد و بہ جانمان افتادہ؟! دو سہ دقیقہ بعد صداے قدم هایے مے آید،سریع سر برمیگردانم. شهاب همراہ دختر پانزدہ شانزدہ سالہ اے وارد میشود،دخترے ڪہ عینڪ دودے اے بہ چشمانش زدہ و سرش را مدام مے چرخاند. انگار دنبال ڪسے مے گردد،تنم یخ میزند! شهاب محڪم دستش را گرفتہ و ڪمڪ میڪند بہ سمتم بیاید،بہ چند قدمے ام میرسند. گیج و مبهوت بہ دخترڪ چشم دوختہ ام! توان ندارم از روے صندلے بلند بشوم. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۴۵ شهاب دخترڪ را روے صندلے مے نشاند و پشت سرش مے ایستد. متعجب اجزاے صورتش را مے ڪاوم،صورت استخوانے و گندم گونے دارد،ابروهایش پر و ڪمانے اند! لبانش نسبتا ڪوچڪ و صورتے رنگ اند،چشمانش را نمے بینم اما تہ چهرہ اش عجیب آشناست! شبیہ خودم،شبیہ پدر! سرش را ڪمے این طرف و آن طرف میڪند و آرام میگوید:داداش! شهاب دستش را روے شانہ اش میگذارد و میگوید:رو بہ روت نشستہ! نگاهم را سمت شهاب مے ڪشانم،سرد و خونسرد بہ صورتم خیرہ شدہ. لبانم را بہ زور تڪان میدهم:این ڪیہ؟! دخترڪ سریع صورتش را بہ سمتم برمیگرداند،آرام مے پرسد:صداے آیہ ست؟! هراسان نگاهش میڪنم،شهاب بدون اینڪہ نگاهش را از صورتم بگیرد جواب میدهد:آرہ! خواهرت آیہ ست! دخترڪ سریع دستش را بلند میڪند و خودش را ڪمے جلو میڪشد،دستِ لرزانش را این طرف و آن طرف مے چرخاند تا بہ صورتم مے رسد! سر انگشتانش ڪہ صورتم را لمس میڪنند نفس ڪم مے آورم! انگار آتشے شعلہ ور میشود! حس عجیبے در تمام تنم مے پیچد،حسے ڪہ تا بہ حال تجربہ اش نڪردہ ام! مثل خون خون را ڪشیدن! شهاب آرام میگوید:دختر باهوشیہ از وقتے فهمید من جاے شما رو میدونم اصرار دارہ ببینتت! دخترڪ آرام صورتم را نوازش میڪند و مے خواندم:آیہ؟! طاقت نمے آورم و سریع از روے صندلے بلند میشوم،با حرص رو بہ شهاب مے گویم:دروغاتو براے یڪے دیگہ بباف و نمایش تو یہ جا دیگہ اجرا ڪن. خونسرد دستانش را روے شانہ هاے آرزو میگذارد و چیزے نمیگوید. بغض گلویم را مے فشارد،بہ زور سعے میڪنم فشار و حال بدے ڪہ بہ جانم چنگ زدہ با اشڪ ریختن بیرون نریزم! با بغض مے گویم:خیلے....خیلے....خیلے.... نمیتوانم براے توصیف بدے ها و دروغ هایش ڪلمہ اے پیدا ڪنم،بے خیال شانہ بالا مے اندازد:هنوز حرفام تموم نشدہ! قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمم مے چڪد و تقریبا بلند میگویم:ساڪت شو دروغگو! با نفرت نگاهے بہ صورتش مے اندازم و با عجلہ بہ سمت در میروم. از چهارچوب در عبور میڪنم و تقریبا بہ سمت خیابان مے دوم. تمام جانم گر گرفتہ،قلبم مے سوزد و سرم درد میڪند! چرا دروغ هایش باید آشفتہ ام ڪند؟! سریع مے ایستم،نفس نفس زنان بہ رفت و آمد آدم ها نگاہ میڪنم و زمزمہ میڪنم:پس چرا بابا انقدر از شهاب مے ترسید؟! از نزدیڪ بودنش بہ من؟! و جملہ ے شهاب در سرم مے پیچد:خصومت من با بابات سرِ ناموسہ براے جبران اومدم! اصلا چرا این ها را بہ من گفت...؟! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۴۶ از چهارچوب در عبور میڪنم و تقریبا بہ سمت خیابان مے دوم. تمام جانم گر گرفتہ،قلبم مے سوزد و سرم درد میڪند! چرا دروغ هایش باید آشفتہ ام ڪند؟! سریع مے ایستم،نفس نفس زنان بہ رفت و آمد آدم ها نگاہ میڪنم و زمزمہ میڪنم:پس چرا بابا انقدر از شهاب مے ترسید؟! از نزدیڪ بودنش بہ من؟! و جملہ ے شهاب در سرم مے پیچد:خصومت من با بابات سرِ ناموسہ براے جبران اومدم! اصلا چرا این ها را بہ من گفت...؟! چشمانم را باز و بستہ میڪنم و نفسم را با شدت بیرون میدهم،زن مُسنے با حرص از ڪنارم عبور میڪند و بلند میگوید:اینجا جاے وایسادنہ؟! نگاہ ڪوتاهے بہ صورتش مے اندازم و لب میزنم:عذر میخوام! سپس حرڪت میڪنم،میخواهم براے تاڪسے گرفتن دست بلند ڪنم ڪہ پشیمان میشوم! باید خوب فڪر ڪنم،پیادہ بہ سمت خانہ راہ مے افتم. فڪرم حسابے مشغول شدہ،چیزے در درونم شڪستہ و حالم را عجیب بد ڪردہ! قلب! علاقہ! اعتماد! غرور! باور! نمیدانم چہ چیزے؟! اما چیزے درونم بَد شڪستہ... باید در اولین فرصت با پدرم صحبت ڪنم،حتما حرفے براے گفتن و ثابت ڪردن دروغگو بودن شهاب دارد! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ نگاهے بہ پاهایم مے اندازم و اخمانم در هم مے رود،نمیدانم چقدر پیادہ روے ڪردہ ام ڪہ امانِ پاهایم بریدہ شدہ. نگاهے بہ ڪوچہ ے خلوتمان مے اندازم و وارد ڪوچہ میشوم،بہ زور و لنگ لنگان قدم برمیدارم. مقابل در ڪه‌ مے رسم نفس آسودہ اے میڪشم و ڪلید را در قفل مے چرخانم. وارد حیاط میشوم،صداے صحبت ڪردن مادرم مے آید. ڪفش هاے را در میاورم و نفس راحتے میڪشم! همانطور ڪہ وارد خانہ میشوم میگویم:سلام! مادرم تلفن بہ دست مشغول صحبت است،سرے برایم تڪان میدهد. چادرم را از روے سرم برمیدارم و بہ سمت اتاقم میروم،چند لحظہ بعد مادرم خداحافظے میڪند و رو بہ من میگوید:چرا دیر ڪردے؟! همانطور ڪہ روسرے ام را از روے سرم برمیدارم میگویم:پیادہ برگشتم طول ڪشید! صدایش نزدیڪتر میشود:پیادہ؟! سپس در چهارچوب در ظاهر میشود،سعے میڪنم بدحالے و نگرانے در صدایم موج نزند! _آرہ!‌ هوس ڪردم یڪم پیادہ روے ڪنم. چشمانش را ریز میڪند:بهشت زهرا بودے؟! بہ چشمانش زل میزنم و جدے میگویم:نہ! ڪنجڪاو میپرسد:ڪجا رفتے؟ سریع نگاهم را مے دزدم:انقلاب! _انقلاب براے چے؟! جوابے نمیدهم و با عجلہ دڪمہ هاے مانتویم را باز میڪنم،حضورش را پشت سرم احساس میڪنم. _چرا جواب نمیدے آیہ؟! میخواهم بحث را بپیچانم،همانطور ڪہ سرم را بہ سمتش برمیگردانم میگویم:مامان بہ نظرت امسال میتونم ڪلاس ڪنڪور برم؟! متعجب نگاهم میڪند:بستگے بہ نظر بابات دارہ! سرم را تڪان میدهم:آرہ! راستے باید برم ڪلاساے تابستونے ثبت نام ڪنم! _چہ ڪلاسے؟! _درسایے ڪہ شهریور امتحان دارم! آهانے میگوید و قصد میڪند براے حرڪت ڪہ پشیمان میشود. با دقت نگاهم میڪند:آیہ تو یہ چیزیت شدہ! لبخند ڪم جانے میزنم:چِم شدہ؟! ابروهایش را بالا میدهد:نمیدونم اما مطمئنم یہ چیزے شدہ! رنگت پریدہ،صدات و دستات یڪم لرز دارن،از جواب دادن طفرہ میرے! آرام میگویم:چیزے نیست! نزدیڪم میشود. _من‌ مادرتم! حرف دلتو بهم بگو! بہ چشمانش زل میزنم:حرفے تو دلم نیست! _اما چشمات اینو نمیگن! این را‌ ڪہ مے گوید قلبم تیر مے ڪشد! "_یہ ویژگے خیلے خوبے دارے! _چہ ویژگے اے؟! _خاصیت چشمات اینہ ڪہ با آدم حرف میزنن! بخاطرہ همین هیچوقت زبونت نمیتونہ دروغ بگہ!" حرف هاے هادے در گوشم مے پیچد و مے پیچد،میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ بغض اجازہ نمیدهد. دست مادرم روے شانہ ام مے نشیند:آیہ! خوبے؟! بہ زور سر تڪان میدهم و بہ همراهش‌ بغضم را قورت! لب میزنم:میشہ تنهام بذارے؟! آہ بلندے میڪشد و میگوید:شام خونہ ے مریم دعوتیم،خوب استراحت ڪن! _من نمیام! متعجب نگاهم میڪند،سریع میگویم:نمیخوام بیام یہ گوشہ بشینم و نگاہ پر ترحم بقیہ روم باشہ! نمیخوام لبخند و نگاهاے پر تمسخر حسامو ببینم! اخم میڪند:دارے اشتباہ میڪنے! بلند میگویم:من بچہ نیستم مامان! نفهمم نیستم! مهربان میگوید:شهادت و رفتن هادے حساست ڪردہ،ما فقط میخوایم ڪنارت باشیم و نذاریم جاے خالیش... سریع حرفش را قطع میڪنم،اشڪ هایم طاقت نمے آورند و مے بارند. _جاے خالیش‌ پر نمیشہ! هیچڪس نمیتونہ پرش ڪنہ! مامان! هرڪسے تو قلبِ آدم جاے خودشو دارہ،اگہ جاش خالے بشہ دیگہ پر نمیشہ! اگرم پر بشہ جاش‌ میمونہ! مثل سابق نمیشہ! هق هق میڪنم و محڪم با دست روے قلبم مے ڪوبم:حَ...حَ...حسرتِ نبودنِ هادے یہ عمر تو قلبِ من میمونہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۴۷ شاید اگہ پنجاہ سال دیگہ ام بگذرہ،خوش و خرم ڪنار نوہ هام نشستہ باشم و براشون قصہ بگم یهو جاے خالے یہ نفر توے قلبم تیر بڪشہ! منو برگردونہ بہ روزاے هیجدہ سالگے و نبودناش! قطرہ ے اشڪے از روے گونہ اش سُر میخورد،میخواهد چیزے بگوید ڪہ نمے تواند! سریع از اتاقم خارج میشود،نفس عمیقے میڪشم و زمزمہ میڪنم:پس ڪو اون صبرے ڪہ میگن براے فراقت خودشون بهم میدن؟! خستہ روے تخت مے نشینم و زانوهایم را در بغل میگیرم،چند تقہ بہ در میخورد و سپس در باز میشود. یاسین مُردد وارد اتاق میشود و سلام میڪند،جوابش‌ را میدهم. نگاهے بہ من مے اندازد و آرام میگوید:برم بیرون لباساتو عوض ڪنے؟! روے تخت دراز میشوم:فعلا حال ندارم! چشمانم را مے بندم و بہ حرف هاے شهاب فڪر میڪنم،چگونہ باید با پدرم صحبت ڪنم؟! در این فڪرها هستم ڪہ احساس میڪنم ڪسے دارد موهایم را نوازش میڪند،متعجب چشمانم را باز میڪنم. یاسین را مے بینم ڪہ ڪنار تختم ایستادہ و با یڪ دستش آرام موهایم را نوازش میڪند. نگاهِ من را ڪہ مے بیند لبخند دندان نمایے میزند و میگوید:گفتم نازت ڪنم خوابت ببرہ،ڪار بدے ڪردم؟! لبخند ڪم جانے میزنم:نہ داداشے! بالاے سرم مے نشیند و همانطور ڪہ موهایم را نوازش میڪند میگوید:دیگہ مثل قبلَنا منو دوس ندارے! متعجب نگاهش میڪنم:ڪے اینو گفتہ؟! مظلوم نگاهم میڪند:خودم! دست آزادش را میگیرم و محڪم میفشارم:میدونے ڪہ من عاشقتم! این مدت حالم خوب نبود. مهربان‌ نگاهم میڪند:الان خوبے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم،انگشتانش را میان موهایم مے لغزاند. _مامان میگفت زیاد بہ آیہ ڪار نداشتہ باش،این روزا قلبش ناراحتہ! میگفت وقتے آدم عزیزے رو از دست میدہ قلبش یہ مدت ناراحت میشہ. من هر شب موقع خواب با دست براے قلبت بوس مے فرستادم تا زودتر خوب بشہ. لبخندم ڪمے جان میگیرد،مے نشینم و محڪم پیشانے اش را مے بوسم. _یاسین! میدونستے تو عشق ترین داداش دنیایے؟! مے خندد و چیزے نمے گوید،آرام موهایش را نوازش میڪنم و با دقت بہ چشمانِ معصومِ قهوہ اے تیرہ اش خیرہ میشوم. دوبارہ صداے شهاب در ذهنم مے پیچد،اگر حرف هایش درست باشد... سریع احتمال ها را پس میزنم! محال است حرف هایش درست باشد! از روے تخت بلند میشوم و رو بہ یاسین میگویم:برنامہ ت براے تابستون چیہ یاسین؟! ڪمے فڪر میڪند و با ذوق میگوید:اگہ بابا بذارہ میرم مدرسہ ے فوتبال! میخواهم سرگرمش ڪنم ڪہ دنبالم بہ پذیرایے نیاید. _میتونے برام یہ نقاشے خوب بڪشے؟! میخوام قابش ڪنم بزنم رو بہ روے تختم انرژے بگیرم. سریع از روے تخت پایین مے پرد و بلند میگوید:آرہ! الان میڪشم! بہ سمت میز تحریر میرود و مشغول دنبال مداد رنگے و دفتر گشتن میشود. از اتاق خارج میشوم و نگاهے بہ پذیرایے مے اندازم،مادرم روے مبل نشستہ و متفڪر و بے حواس بہ تلویزیون زل زدہ. بہ سمتش مے روم و ڪنارش مے نشینم،انگار متوجہ میشود ڪہ سرش را بہ سمتم برمیگرداند. لبخند تصنعے اے میزنم:مامان یہ سوال بپرسم بهم نمے خندے؟! پیشانے اش را بالا میدهد:چہ سوالے؟! ڪمے فڪر میڪنم و من من ڪنان میگویم:تا حالا شدہ با بابا قهر ڪنے از خونہ چند روز برے؟! مثلا وقتے من ڪوچولو بودم؟! متعجب بہ چشمانم خیرہ میشود،من من ڪنان ادامہ میدهم:من بہ دنیا اومدنے با بابا حرفت شدہ بود بخواے چند روز از خونہ برے؟! بابا مجبور بشہ منو همراہ خودش ببرہ؟! اخم میڪند:این حرفا چیہ میزنے؟! لبم را بہ دندان میگیرم:ڪنجڪاو شدم! بگو دیگہ! نگاہ عاقل اندر سفیهانہ اے نثارم میڪند و میگوید:ڪنجڪاو نشدے خل شدے! مثل بچہ ها میگویم:باشہ من خل! بگو دیگہ! چپ چپ نگاہ میڪند:راستے راستے یہ چیزیت شدہ! _یہ سوالو جواب نمیدے! با حرص میگوید:خب فڪر ڪن آرہ! بہ چہ دردت میخورہ؟! ڪنجڪاو نگاهش میڪنم:یعنے شدہ با بابا قهر ڪنے از خونہ برے اونم وقتے من تازہ بہ دنیا اومدہ بودم؟!‌ چیزے نمیگوید،مے پرسم:سرِ چے؟! دوبارہ بہ تلویزیون زل میزند:بہ نظرت سر چے؟! زمزمہ میڪنم:دختر بودنم! دوبارہ سرش را بہ سمتم برمیگرداند و متعجب نگاهم میڪند،از روے مبل میشوم و بہ سمت آشپزخانہ میروم. لیوانے آب براے خودم میریزم و متفڪر بہ دیوار زل میزنم،صداے مادرم باعث میشود از فڪر و خیال بیرون بیایم. _امشب میاے خونہ ے مریم؟ آب را یڪ نفس سَر مے ڪشم. _نہ! نفسش را با شدت بیرون میدهد،از آشپزخانہ خارج میشوم. _مامان! بابا ڪے میاد؟ _چطور؟ _همینطورے! مشڪوڪ‌ نگاهم میڪند،وارد حیاط میشوم و نفس عمیقے میڪشم. هواے نبودن هایش را بہ جان مے خرم... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ چادر مشڪے ام را روے سرم مے اندازم و موبایل و ڪلید را از روے میز برمیدارم. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۴۸ همانطور ڪہ قدم برمیدارم بہ ساعت نگاہ میڪنم،عقربہ هایش ساعت پنج و نیم را نشان میدهند. چند دقیقہ پیش پدر و مادرم بہ همراہ نورا و یاسین راهے خانہ ے مریم شدند،اصرار داشتند یاسین یا نورا ڪنارم بماند ڪہ تنها نباشم اما قبول نڪردم و خواستم با خیال راحت بہ مهمانے بروند. از پذیرایے عبور میڪنم و وارد حیاط میشوم،همانطور ڪہ ڪفش هایم را بہ پا میڪنم نگاهے بہ ساختمان رو بہ رویے مے اندازم. در طبقہ ے چهارم دو ڪارگر مشغول گپ و گفتگو هستند،از حیاط عبور و وارد ڪوچہ میشوم. چند ڪامیون مشغول خالے ڪردن بار هستند،میخواهم بہ سمت پارڪے ڪہ در خیابان قرار دارد بروم ڪہ چشمم بہ مطهرہ و پدرش مے افتدد. پدرِ مطهرہ با لبخند رو بہ روے مردے ڪہ پشتش بہ من است ایستادہ و چیزهایے مے گوید،مطهرہ هم سر بہ زیر ڪنار پدرش ایستادہ. لبخند ڪم رنگے میزنم و بہ سمتشان قدم برمیدارم،در نیمہ ے راہ مطهرہ سر بلند میڪند و چشم در چشم مے شویم. آرام میگوید:سلام! جواب سلامش را ڪہ میدهم نگاہ پدرش هم روے من ثابت میشود،سریع سلام میڪنم ڪہ با خوش رویے جوابم را میدهد. نزدیڪشان میرسم،نگاهم بہ مردے مے افتد ڪہ تختہ شاسے اے بہ دست و روے برگہ چیزهایے یادداشت مے ڪند. نیم رخش را مے بینم،مهندس روزبہ ساجدے! نگاہ شماتت بارے بہ مطهرہ مے اندازم میخواهم بہ راهم ادامہ بدهم ڪہ صداے عمو مجتبے،پدرِ مطهرہ متوقفم میڪند. مهربان میگوید:چیزے شدہ آیہ جان؟! چند وقتہ سیاہ پوشے! مطهرہ با چشم و ابرو بہ پدرش اشارہ میڪند چیزے نگوید،دهانم را چند بار باز و بستہ میڪنم ڪہ مطهرہ زودتر میگوید:یڪے از اقوامشون فوت ڪردہ! سپس شرمندہ نگاهم میڪند،لبخند تصنعے اے تحویلش میدهم و چیزے نمے گویم. مجتبے متاثر میگوید:تسلیت میگم! سرم را تڪان میدهم:ممنونم! مطهرہ نزدیڪم میشود و مهربان میگوید:ڪجا میرے؟! با دست بہ خیابان اشارہ میڪنم:همین پارڪ تو خیابون،خونہ تنها بودم گفتم برم یڪم هوا بخورم. مردد میگوید:میخواے منم بیام؟! دوست دارم تنها باشم اما میگویم:اگہ دوست دارے آرہ! میخواهد بہ پدرش چیزے بگوید ڪہ پدرش با چشم و ابرو بہ مهندس ساجدے اشارہ میڪند. مطهرہ لب میگزد و آرام میگوید:تو برو‌ منم چند دقیقہ دیگہ میام. جملہ ے مطهرہ ڪہ تمام میشود،روزبہ سربلند میڪند و جدے نگاہ ڪوتاهے بہ صورتم مے اندازد. از مطهرہ و پدرش خداحافظے میڪنم و بہ سمت پارڪ راہ مے افتم. وارد پارڪ ڪہ میشوم سر و صداے ڪودڪان ڪمے سر حالم مے آورد. با لذت بہ شورق و اشتیاقشان نگاہ میڪنم و آرام بہ سمت نیمڪت قدم برمیدارم. روے نیمڪت مے نشینم و مردد وارد لیست تماس هایم میشوم،آب دهانم را قورت میدهم و قبل از اینڪہ پشیمان بشوم شمارہ ے شهاب را لمس میڪنم. موبایل را بہ گوشم مے چسبانم،بوق ششم ڪہ میخورد جواب میدهد. _ڪجا رفتے؟! متعجب میگویم:بعلہ؟! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۴۹ جدے میگوید:میگم ڪجا رفتے؟! از ساختمون دیدم داشتے میرفتے سمت خیابون. چیزے نمیگویم،چند لحظہ ڪہ میگذرد میگوید:فعلا! سپس قطع میڪند! گیج بہ صفحہ ے موبایلم نگاہ میڪنم و با حرص روے نیمڪت میگذارمش. بے هدف بہ رو بہ رویم خیرہ میشوم،چند دقیقہ ڪہ میگذرد احساس میڪنم ڪسے روے نیمڪت نشستہ. سر ڪہ برمیگردانم شهاب را مے بینم ڪہ با فاصلہ ڪنارم نشستہ و بہ رو بہ رو خیرہ شدہ. بدون اینڪہ چشم از درختان بگیرد مے پرسد:چرا زنگ زدے؟! گیج نگاهش میڪنم:تو از ڪجا پیدات شد؟! نیم رخش را بہ سمتم برمیگرداند و با سر بہ ڪودڪانے ڪہ بازے میڪنند اشارہ میڪند:از صداے اینا! از روے نیمڪت بلند میشوم،میخواهم اولین قدم را بردارم ڪہ میگوید:شڪ ڪردے! بہ پدرت شڪ ڪردے! اگہ ازش مطمئن بودے ذهنتو مشغول نمیڪرد،بہ منم زنگ نمیزدے! سریع بہ سمتش برمیگردم و انگشت اشارہ ام را بہ سمتش میگیرم:زنگ زدم بگم ڪہ دیگہ دور و بر من پیدات نشہ! بہ بابامم همہ چیزو میگم. اولم میگم ڪہ ضبط صوتتو از مغازہ بندازہ بیرون. پوزخند آشڪارے ڪنج لبش نشستہ،چشمانش را تنگ میڪند و با شیطنت اجزاے صورتم را مے ڪاود:مادرت چے؟! اون حق ندارہ بدونہ با ڪے دارہ زندگے میڪنہ؟! محڪم میگویم:از خانوادہ م دور باش! آرامش مونو بہ هم نزن. ابروهایش را بالا میدهد:چرا آرامشتون باید با دروغاے من بہ هم بخورہ؟! ڪلمات "دروغاے من" را غلیظ میگوید،درماندہ نگاهش میڪنم. ناگهان بلند میشود و مقابلم مے ایستد:مے دونے تو این دنیا هیچ چیزے اتفاقے نیست! فڪر ڪردے اتفاقے پیداتون ڪردم و اون ساختمون رو بہ روے خونہ تون دارہ ساختہ میشہ؟! نہ خانم ڪوچولو! من از قصد اینجا رو انتخاب ڪردم و پیشنهاد دادم! با حالت خاصے بہ چشمانم زل میزند:اینو همیشہ یادت بمونہ! هیچ چیز توے این دنیا اتفاقے پیش نمیاد! چیزایے ڪہ پیش میادو پاے تقدیر و اتفاق نذار! ابروهایم را درهم میڪشم:حرفات بوے تهدید میدہ! باز از آن لبخندهاے عجیبش میزند و بدون حرف از ڪنارم عبور میڪند. مضطرب بہ راہ رفتنش نگاہ میڪنم،محڪم و استوار قدم برمیدارد. انگار ڪوهے از آرامش و در عین حال طوفان است،مردے ڪہ غیرتش بَد زخمے شدہ... بے اختیار مے پرسم:اسم مادرت چیہ؟! مے ایستد،چند لحظہ مڪث میڪند و بدون اینڪہ سر برگرداند مے گوید:شیرین! نامش ڪامم را تلخ میڪند... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۵۰ قاشقم را روے برنج ها میڪشم و بازے بازے میڪنم،مادرم مے گوید:چرا با غذات بازے بازے میڪنے؟! بدون اینڪہ منتظر جوابے از جانب من باشد رو بہ پدرم ادامہ میدهد:از دو سہ روز پیش ڪہ تنها رفت بیرون یہ جورے شدہ! آب دهانم را قورت میدهم و سعے میڪنم بہ پدرم نگاہ نڪنم،میترسم چشم در چشم بشویم و چیزے ڪہ آشفتہ ام ڪردہ از چشمانم بخواند. پدرم جدے مے خواندم:آیہ! بدون اینڪه‌ نگاهش ڪنم لب میزنم:بعلہ؟! نورا و یاسین متعجب نگاهم میڪنند،پدرم با تحڪم مے گوید:وقتے صدات میڪنم برگرد نگام ڪن و جواب بدہ! سرم را بلند میڪنم اما بہ پدرم نگاہ نمیڪنم،قاشق و چنگالش را ڪنار بشقاب میگذارد. _چیزے شدہ؟ همانطور ڪہ از پشت میز بلند میشوم مے گویم:نمیدونم! نگاهے بہ جمع مے اندازم و ادامہ میدهم:اشتها ندارم،نوش جونتون! همہ متعجب نگاهم میڪنند،بے توجہ بہ سمت حیاط مے روم. دست بہ سینہ ڪنج حیاط مے ایستم و آسمانِ شب را تماشا میڪنم،تیر ماہ هم رو بہ پایان است و مردادِ سردِ امسال بے قرار رسیدن است. صدایے بہ جز صداے جیر جیرڪ ها در گوشم نمے پیچد،دو سہ دقیقہ اے ڪہ میگذارد صداے نورا از داخل خانہ مے آید:آیہ! موبایلت دارہ زنگ میخورہ! نفس عمیقے میڪشم و بہ سمت خانہ میروم،نگاهے بہ پذیرایے مے اندازم تا موبایلم را پیدا ڪنم ڪہ روے اپن مے بینمش. با قدم هاے بلند خودم را نزدیڪ آشپزخانہ مے رسانم و موبایل را برمیدارم. ڪنجڪاو بہ نام تماس گیرندہ نگاہ میڪنم. "مطهره" _جانم مطے؟! صداے خندانش مے پیچد:جانت سلامت خانم! سلام! لبخند ڪم رنگے میزنم:سلام! با ذوق مے گوید:فعلا احوال پرسے نمیڪنم،فردا وقت دارے بریم خرید؟ _خریدِ چے؟ مے خندد:گفتم ڪہ میخوام برم سرڪار،اون روز ڪہ داشتے میرفتے پارڪ دیدے بابا داشت با مهندس ساجدے صحبت میڪرد،بهش پیشنهاد داد من موقتا بہ جاے منشے شون برم. دیروز با بابا رفتم شرڪت،باهام مصاحبہ ڪرد از تسلطم روے زبان انگلیسے و ڪامپیوتر خیلے خوشش اومد. زیاد راضے نبود اما با وساطت بابا و تعهد بہ اینڪہ سریع بہ ڪارا مسلط میشم اجازہ داد تا آخر تابستون بہ عنوان منشے برم شرڪت اگہ راضے نبودن ڪہ با شروع دانشگاہ دیگہ نمیرم اگہ ام راضے باشن ڪہ مے مونم تا مرخصے منشے شون تموم بشہ. نفس عمیقے میڪشم و چیزے نمے گویم،مطهرہ پر انرژے مے گوید:الو! آیہ هنوز پشت خطے؟! آرام جواب میدهم:آرہ عزیزم مے شنوم! _پس چرا ساڪتے؟! مهربان مے گویم:چے بگم؟! من همہ ے حرفامو چند روز پیش بهت زدم! محڪم مے گوید:میخوام شانسمو امتحان ڪنم! سرے بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهم:امیدوارم هر چے برات خیرہ پیش بیاد. _فردا میاے بریم خرید یا نہ؟ نگاهے بہ پدر و مادرم مے اندازم و جواب میدهم:از مامانو بابا اجازہ شو بگیرم خبرت میڪنم. _باشہ عزیزم،بہ خانوادہ سلام برسون. _بزرگے تو میرسونم،توام سلام برسون. با خداحافظے ڪوتاهے تماس را قطع میڪنم،بعد از صحبت و اجازہ گرفتن از پدر و مادرم بہ مطهرہ پیام میدهم ڪہ میتوانم فردا همراهش براے خرید بروم. مادرم اصرار ڪرد حالا ڪہ دارد ماہ سومِ رفتنِ هادے میرسد لباس مشڪے ام را دربیاورم یا رنگ تیرہ ے دیگرے را جایگزینش ڪنم. شاید خودم را راضے ڪردہ باشم ڪمتر سر مزار هادے بروم،شمارہ ے همتا و یڪتا و نازنین را پاڪ ڪنم،دیگر بہ عمو مهدے و فرزانہ سَر نزنم اما دلم بہ درآوردنِ لباسِ عزا رضایت نمے دهد! اما دلم میخواهد از لاڪِ این آیہ ے مظلوم و غمگین بیرون بیایم،باید درس خواندن را شروع ڪنم و ڪمے بہ خودم برسم. میخواهم ڪتاب هایے ڪہ براے شهریور امتحان دارم دم دست بگذارم ڪہ یادِ شهاب مے افتم. سریع موبایلم را برمیدارم و شمارہ اش را حذف میڪنم،همراهِ شمارہ اش حرف هایش را هم از ذهنم پاڪ میڪنم! نباید بگذارم یڪ غریبہ با حرف هاے دروغش آرامش مان را بہ هم بریزد،حتے بیخیالِ صحبت ڪردن با پدرم میشوم! نتیجہ اش فقط ڪدورت میان من و پدرم و بے اعتمادے میشود! میخواهم دوبارہ زندگے را از نو آغاز ڪنم،حتے با وجودِ روحے ناآرام و قلبے شڪستہ... توڪل میڪنم بہ پروردگار... هرچہ سرنوشت برایمان بنویسید... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ با شروع مرداد روزها مثل برق و باد گذشتند،رتبہ هاے ڪنڪور اعلام شد و زمان انتخاب رشتہ فرا رسید. رتبہ ے ڪنڪورم چنگے بہ دل نمے زد،ترجیح دادم انتخاب رشتہ نڪنم و یڪ سال دیگر هم بہ خودم فرصت بدهم. برعڪس من نورا و مطهرہ تا حدے راضے بودند و انتخاب رشتہ ڪردند. روزها آرام میگذشت،امتحانات نهایے را با نمرہ هاے نسبتا خوبے پاس ڪردم و آمادہ شدم براے ڪنڪور سال بعد! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۵۱ جواب انتخاب رشتہ ها هم آمد و موفقیت نورا حالم را ڪمے خوب ڪرد،قبولے در رشتہ ے مهندسے برقِ دانشگاہ تهران! مطهرہ نتیجہ ے مورد رضایتش را نگرفتہ بود،در رشتہ ے حسابداریِ دانشگاہ آزاد قبول شد. با این حال گفت راضے ست و نمے خواهد پشت ڪنڪور بماند. من هم برنامہ ریزے براے ڪنڪور و درس خواندن را شروع ڪردم،هرچہ تلاش میڪردم نمے توانستم روحیہ ے سابق را داشتہ باشم. علاقہ ام بہ هادے ڪمتر شدہ بود،بہ جایش محبتے از یڪ انسان شریف در دلم نشستہ بود! انگار صبرے ڪہ وعدہ اش را مے دادند بہ روح و قلبم عطا شدہ بود! تنها با اصرار مطهرہ از اوایل مرداد ماہ بہ ڪلاس ڪامپیوتر میرفتم و در روز یڪے دو ساعت از وقتم را پر میڪردم. شهاب هم گہ گاهے خودش را نشانم میداد،تمامِ تلاشم را میڪردم از شهاب دور باشم و نخواهم بہ حرف هایش اعتماد ڪنم! اواخر شهریور ماہ رسید،با یڪ تصمیم سادہ همہ چیز بہ ناگهان تغییر ڪرد! از آن روز ڪہ مطهرہ گفت درگیر دانشگاہ شدہ و تمام وقت نمے تواند بہ شرڪت برود. برنامہ اش را مے تواند براے روزهاے فرد تنظیم ڪند و براے روزهاے زوج بہ منشے نیمہ وقتِ دیگرے احتیاج دارند. اصرار ڪرد دل از بیڪارے در خانہ بڪنم و یڪ بار براے مصاحبہ بہ شرڪت بروم تا شانسم را براے منشے نیمہ وقت بودن امتحان ڪنم! اول بہ حرفش خندیدم،اما هرچہ از روحیہ ے غمگین و لاڪِ تنهایے و بیڪارے ام گفت وسوسہ شدم! من ڪہ دیگر مدرسہ نداشتم و ڪلاسِ خاصے براے ڪنڪور نمے رفتم،شاید علت ڪش پیدا ڪردنِ این حالت غمگین و سرد تنهایے و بیڪارے بود! شاید وارد اجتماع و سرگرمِ ڪار شدن مے توانست علاجِ خوبے باشد! دلم مے خواست احساسِ مسئولیت و مفید بودن ڪنم! راضے شدم تا پدرم را براے این ڪارِ نیمہ وقت و امتحان ڪردنِ شانسم در شرڪت ساجدے ها مجاب ڪنم... مے توانست حالم را خوب ڪند! انگار روزهاے خوب داشت بر مے گشت...ڪم ڪم روحیہ و شیرینے روزها و آیہ ے سابق رو بہ برگشت بود... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۵۲ انگشتم را روے زنگ میفشارم و صاف مے ایستم،چند لحظہ بعد صداے خالہ نرگس،مادرِ مطهرہ از پشت آیفون مے پیچد:ڪیہ؟! _منم خالہ جون! میشہ بگید مطهرہ بیاد؟ مهربان مے گوید:بیا تو عزیزم! و پشت بند این‌ جملہ در باز میشود،سریع مے گویم:نہ! فعلا مزاحم نمیشم،یہ روز دیگہ حتما میام. _باشہ آیہ جان! الان میگم مطهرہ بیاد. تشڪر میڪنم و بہ دیوار رو بہ رو خیرہ میشوم،بعد از حرف هاے مطهرہ وسوسہ شدم خودم را اینگونہ سرگرم ڪنم. بخاطرہ وجود شهاب تردید داشتم اما ڪجا با دیپلم و سنِ ڪم میتوانستم ڪار پیدا ڪنم؟! سہ روز طول ڪشید تا با حرف هاے مدوام بتوانم پدرم را راضے ڪنم،در واقع نبودِ هادے راضے اش ڪرد! پدرم خودش را مقصر مے دانست ڪہ باعث آشنایے من و هادے شدہ بود،بہ زبان نمے آورد اما از چشمان و رفتارش مے شد همہ چیز را خواند. با اصرار من و مادرم راضے شد موقتا سرڪار بروم،وقتے فهمید میخواهم بہ شرڪت ساجدے ها بروم حرفش را پَس و مخالفت را از سَر گرفت. باز حرف هاے من و مادرم قانعش ڪرد،راجع بہ محیط سالم و مدرڪ و سنِ ڪم! پدرم خواست هرگاہ در محیط ڪار احساس ناراحتے ڪردم بہ او خبر بدهم و بلافاصلہ آنجا را ترڪ ڪنم. آینہ ے جیبے ام را از ڪیفم بیرون میڪشم و چڪ میڪنم روسرے و چادرم مرتب باشد. روسرے مشڪے بلندم را مدل لبنانے بستہ ام و همراهش مانتو و شلوار نوے مشڪے رنگے پوشیدہ ام. آینہ را داخل ڪیفم برمیگردانم و بہ ساعت مچے ام نگاهے مے اندازم،هفت و چهل دقیقہ ے صبح را نشان میدهد. چند لحظہ بعد صداے قدم برداشتن ڪسے و پشت بندش مطهرہ مے آید. همانطور ڪہ چادرش را مرتب میڪند مے گوید:سلام! صبح بہ خیر خانمِ آن تایم! لبخند ڪم رنگے میزنم:سلام! عاقبتت بہ خیر مطے خانم! در را مے بندد و مے گوید:فقط بدو بریم ڪہ راس هشت مهندس ساجدے میادو خیلے روے سروقت بودن حساسہ. ابرویے بالا مے اندازم و چیزے نمے گویم،با قدم هاے بلند بہ سمت خیابان راہ مے افتیم. سر خیابان ڪہ مے رسیم،مطهرہ سریع تاڪسے دربستے مے گیرد،سوار تاڪسے ڪہ میشویم مطهرہ تاڪید میڪند رانندہ سریع برود. نگاهے بہ ساعتش مے اندازد و رو بہ من میگوید:خب مدارڪے ڪہ گفتم آوردے؟ سرم را تڪان میدهم:آرہ! فقط بہ نظرت اومدنم بے فایدہ نیست؟! متعجب نگاهم میڪند:براے چے؟! ناامید مے گویم:خب من دیپلمہ ام تو تقریبا دانشجوے حسابدارے شدے،تو مدرڪ ڪامپیوتر و زبان انگلیسے دارے و مسلطے اما من چے؟! زبان انگلیسے ڪہ اصلا ڪلاس نرفتم و در حد مدرسہ یہ چیزایے بلدم،ڪامپیوترم ڪہ تازہ دارم ڪلاس میرم و مدرڪ مقدماتے شو گرفتم. لبخند مطمئنے میزند:درستہ یہ مقدار سخت گیرن اما چون منشے موقت و با حقوق ڪم میخوان اگہ زرنگ باشے و زود ڪارا رو یاد بگیرے حرفے نمیزنن. لبم را با زبان تر میڪنم:حالا ساعت ڪارے و حقوقش چطورہ؟ _تو باید روزاے زوج از هشت صبح تا چهار بعد از ظهر شرڪت باشے،حقوق هم ڪہ بہ من ماهیانہ حدود یہ تومن میدن! شاید اولش براے تو یڪم ڪمتر باشہ تا جا بیوفتے. ساڪت بہ خیابان زل میزنم،مطهرہ سریع مے گوید:درستہ یڪم حقوقش ڪمہ اما خب مام با شرایطے ڪہ داریم نباید توقع زیادے داشتہ باشیم از طرفے محیطش سالمہ! تو این دور و زمونہ مگہ میشہ با شرایط مشابہ ما ڪار خوب پیدا ڪرد؟! دڪتر مهندساش بیڪارن! بہ سمتش برمیگردم:حقوقش برام مهم نیست! بابتش گلہ اے هم ندارم! چون مطمئناً تا وقتے خونہ ے پدرے هستم بابام اجازہ نمیدہ بخوام پول خودمو خرج ڪنم و خودش هزینہ هامو میدہ. حتے گفت اگہ قبول ڪنن حساب ڪنم در ماہ چقدر باید پول ڪرایہ ماشین یا اتوبوس بدم یہ جا بهم بدہ از حقوقم برندارم. لبخندش پر رنگ تر میشود:خب خوبہ! پس پس انداز ڪن اگہ خدایے نڪردہ،خدایے نڪردہ سال بعد مثلِ من دانشگاہ آزاد قبول شدے بهونہ نیارن و با خیال راحت خودت برے. حدود هفت هشت دقیقہ بعد تاڪسے مقابل ساختمان بلندے با نماے شیشہ اے متوقف میشود. نگاهے بہ ساختمان مے اندازم و همراہ مطهرہ از تاڪسے پیادہ میشوم. دوبارہ نماے ساختمان را از نظر میگذرانم. ساختمانے لوڪس و مدرن نزدیڪِ میدان ونڪ! ڪمے استرس مے گیرم،بعد از چهار ماہ و چند روز حسے در وجودم پیدا شد! بے اختیار محڪم دستِ مطهرہ را مے گیرم،با عجلہ بہ سمت ساختمان مے دود و مے گوید:بدو آیہ! فقط بدو تا نرسیدہ دفترش! همراہ مطهرہ وارد ساختمان میشویم و سوار آسانسور شیشہ اے میشویم،مطهرہ نفسش را با شدت بیرون میدهد و بہ ساعت مچے اش اشارہ میڪند. _دو دقیقہ موندہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

#آیه_های_جنون قسمت 256 مخصوصا این چند روز ڪہ براے آگهے استخدام مے اومدن. _میخواے استعفا بدے؟ سریع جواب میدهد:نہ! راستش خواستم رو در رو بهت خبر بدم. متعجب نگاهش میڪنم:چیو؟! لبش را بہ دندان میگیرد و مردد مے گوید:مهندس ساجدے خواست باهات صحبت ڪنم بیاے شرڪت گفت اگه‌ دو سہ روزہ ڪارا رو یاد بگیرے حرفے ندارہ! ابروهایم را بالا میدهم:چے شد یهو؟! ایشون ڪہ یہ دختر خانم هیجدہ سالہ ے دیپلمہ ے بے تجربہ رو قبول نداشتن! شانہ اے بالا مے اندازد:دیگہ مجبورہ! بیشتر از این نمیتونہ معطل ڪنہ بخواد منم بندازہ بیرون دیگہ ڪلا یہ مدت بے منشے مے مونہ. با اتمام این جملہ مے خندد،نفس عمیقے میڪشم و مے گویم:من دیگہ نمیخوام تو اون شرڪت ڪار ڪنم! درستہ تو خونہ نهایتا شیش ساعتمو با درس خوندن پر میڪنم،بیڪارے و بے حوصلگے خواب شب هامم گرفتہ اما ترجیحم اینہ اونجا ڪار نڪنم! متعجب نگاهم میڪند:چرا؟! طفرہ میروم:خب دیگہ همینطورے! در ضمن من ازت خیلے ناراحتم! منظورم را مے گیرد،گونہ هایش رنگ مے گیرند و سرش را خم میڪند. _آیہ باور ڪن‌ اولش اصلا همچین چیزے بہ ذهنم نرسیدہ بود! بہ خدا بخاطرہ سرگرم شدن خودت گفتم. سرش را بلند میڪند و بہ چشمانم زل میزند،با صدایے بغض آلود ادامہ میدهد:بہ جونہ بابام راست میگم! بعدش اون چیزے ڪہ تو فڪر میڪنے بہ ذهنم رسید... نفس عمیقے میڪشم:مهم نیست! فقط لطفا یادت باشہ آدما برات حڪم ابزار نداشتہ باشن! شرمگین‌ نگاهش را از صورتم مے گیرد،دلیل پشیمانے ام شهاب است! درست است هر روز بہ اندازہ ے چند متر از من فاصلہ دارد و گاہ گدارے مے بینمش اما وارد شدن بہ آن شرڪت مے تواند بهانہ اے براے ڪارهاے عجیب و غریبش جور ڪند! براے اینڪہ با حرف ها و نگاہ هایش آزارم بدهد! بے اختیار مے پرسم:راستے مهندس فراهانے از دوستاے مهندس ساجدیہ؟! مطهرہ ڪمے فڪر میڪند و میگوید:نمیدونم! یہ ماہ پیش استعفا داد و از شرڪت رفت! متعجب نگاهش میڪنم:مطمئنے؟! چند بار سر ساختمون دیدمش! _آرہ! با فرزاد ساجدے بہ اختلاف خوردہ،دو سہ روز قبل استعفاشم درگیرے شدیدے بین شون پیش اومد! _خب! _هیچے دیگہ! فرزاد ساجدے داد میزد تو حق ندارے بدون اجازہ ے من ڪارے ڪنے،بهت اخطار دادہ بودم و این حرفا! مهندس فراهانے ام ساڪت نگاهش میڪرد،آخر سر فرزاد داد زد یا خودت استعفا میدے یا بہ روزبہ میگم اخراجت ڪنہ! اونم فقط پوزخند زد و گفت همچین روزایے رو میدیدم رفیق! بعدش از شرڪت رفت بیرون تا دو سہ روز بعدش ڪہ استعفا نامہ شو آورد! سر ساختمون اومدنش هم موقتہ چون خیلے از ڪاراے پروژہ بہ عهدہ ش بودہ و اگہ نباشہ یڪم اوضاع بہ هم میریزہ. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۵۹ فنجان چایم را روے میز میگذارم و روے صندلے مے نشینم،نگاهم بہ ساعت مچے ام مے افتد. یڪ ساعت دیگر بہ پایان زمان ڪارے ماندہ. ڪامپیوتر را خاموش میڪنم و آخرین جرعہ هاے چایم را مے نوشم. چشمانم خستہ اند،همین ڪہ روے هم مے گذارمشان صدایے مے خواندم:خانم نیازے! سریع چشمانم را باز میڪنم،فرزاد ساجدے نزدیڪ میز ایستادہ! صاف مے نشینم:امرے دارید؟ دستانش را داخل شلوار جینش مے برد:مهندس ساجدے تو دفترشہ؟ _بعلہ اما جلسہ دارن! سرے تڪان میدهد و بہ ساعت روے دیوار چشم مے دوزد:خیلے وقتہ سر جلسہ ست؟ _یڪ ساعتے میشہ! دوبارہ سرش را بہ سمتم بر مے گرداند سعے میڪند بہ چشمانم زل نزند. _میتونم یہ سوال بپرسم؟! با آرامش مے گویم:بفرمایید مقدور باشہ جواب میدم! _چرا اینجا استخدام شدید؟! متعجب نگاهش میڪنم:چطور؟! ابروهایش را بالا مے اندازد و مے پرسد:براتون مقدور نیست جواب بدید؟! جدے جواب میدهم:سوالتون برام عجیب و گنگہ! همہ چرا شاغل میشن؟! منم بہ همون دلایل شاغل شدم! سرزشگرانہ مے گوید:چرا اینجا؟! گیج تر میشوم،اخم میڪنم! _نباید مے اومدم اینجا؟! از نظر شما مشڪلے دارہ؟! نفسش را پر صدا مے دهد بیرون،سرش را آشفتہ تڪان میدهد! _ظاهرا همہ چیز خوب و عادیہ اما من اینطور حس نمیڪنم! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ صداے باز و بستہ شدن در مے آید،از روے صندلے بلند میشوم. روزبہ با لبخند و جملات احترام آمیز مردے ڪہ خودش را صالحے معرفے ڪردہ بود بدرقہ میڪند و رو بہ من مے گوید:لطفا بہ آقا حامد بگید برام یہ لیوان نسڪافہ بیارہ! لب میزنم:باشہ! بہ فرزاد چشم مے دوزد و جدے مے پرسد:ڪار واجب دارے؟ اگہ زیاد واجب نیست تو خونہ راجع بهش حرف بزنیم! فرزاد نیم نگاهے بہ من مے اندازد و محڪم مے گوید:تو خونہ راجع بهش حرف میزنیم! روزبہ سرے تڪان میدهد و وارد اتاقش میشود،گوشے تلفن را برمیدارم و بہ آقا حامد مے گویم براے مهندس ساجدے یڪ لیوان نسڪافہ ببرد. فرزاد متفڪر بہ دیوار رو بہ رویش زل زدہ،از وقتے وارد این شرڪت شدہ ام طور عجیبے با من برخورد میڪند!همیشہ متفڪر و مضطرب بہ چشمانم زل میزند! سرفہ اے میڪنم و دفتر را باز تا قرارهاے فردا را چڪ ڪنم،فرزاد موبایلش را از داخل جیبش در مے آورد و بہ سمت گوشش میبرد،چند لحظہ بعد موبایل را از گوشش جدا میڪند و چند قدم بہ میز نزدیڪ تر میشود! بدون توجہ ساعت قرارها را یادداشت میڪنم،صدایش آرام مے پیچد:فڪر نڪنم اینجا موندنتون بہ صلاح تون باشہ! متعجب سر بلند میڪنم،از روے صندلے بلند میشوم و با اخم بہ چشمانش زل میزنم! _فڪر میڪردم برادر بزرگتون با پدرم سرِ مسائل ڪارے و خرید خونه یڪم بہ مشڪل برخوردہ ولے مثل اینڪہ اینجا بودنم شما رو آزار میدہ! چشمانش را ریز میڪند:اینجا بودنتون منو آزار نمیدہ خانم! خودتونو آزار میدہ! _براے چے این حرفا رو میزنید؟! نگاہ خشم آلودے نثارم میڪند و بدون جواب دادن با قدم هاے بلند دور میشود،نفسم را با شدت بیرون میدهم و زمزمہ میڪنم:همہ شون مشڪل دارن! ڪلافہ دوبارہ روے صندلے مے نشینم و مشغول ڪارهایم مے شوم! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ با شوق همراہ مادرم و یاسین قدم برمیدارم،در این چند روز وقت نڪردم براے عزادارے همراہ مادرم بہ هیئت بروم شاید هم آقا دعوت نامہ ے مجلسش را برایم نفرستاد تا امروز ڪہ خیلے هوایے شدم! از ڪوچہ ے سیاہ پوش عبور میڪنیم و بہ مسجدے ڪہ در خیابان است میرسیم،چند پسر جوان در تب و تاب اند علامت بزرگے را جاے مناسبے بگذارند،بوے اسپند و گلاب در بینے ام مے پیچد و حالم را عجیب خوب میڪند! نگاهم بہ ایستگاہ صلواتے جلوے مسجد مے افتدد رو بہ مادرم میگویم:مامان چاے میخورے؟ مادرم آرام میگوید:آرہ! یاسین دستم را مے گیرد و میگوید:باهم بریم! لبخندے بہ رویش مے پاشم،در این پیراهن و شلوار مشڪے و با سربند سبزِ "یا حسین (ع)" ڪہ بہ پیشانے اش بستہ معصوم تر بہ نظر مے آید. جلوے ایستگاہ صلواتے مے ایستیم،صداے نواے نوحہ ے "شوریدہ و شیداے توام شیرینے رویاے منی" در گوشم مے پیچد. دو پسر جوان سرتا پا مشڪے پوش در ایستگاہ صلواتے ایستادہ اند و با وسواس استڪان و نعلبڪے هاے شیشہ اے را مرتب مے چینند. یاسین سعے میڪند قدش را بلند ڪند و داخل را ببیند،از ڪارش خندہ ام مے گیرد،زیر بغل هایش را میگیرم و ڪمڪ میڪنم داخل را ببیند. رو بہ یڪے از پسرهاے جوان ڪہ بہ نظر بیست و هفت هشت سالہ مے رسد با ذوق مے گوید:سلام آقاے نظرے! پسر ڪہ با صداے یاسین متوجہ ما میشود لبخند پر رنگے میزند و مے گوید:سلام آقا یاسین! خوبے؟ یاسین سریع مے گوید:بعلہ! بیام ڪمڪ؟! سپس رو بہ من مے گوید:آبجے! آقاے نظرے معلم پارسالمہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۶۰ آرام سلام میڪنم ڪہ با احترام جوابم را میدهد و مے گوید:اجازہ میدید یاسین بیاد ڪمڪ ما؟ سرم را تڪان میدهم:با ڪمال میل! یاسین سریع از آغوشم بیرون مے آید و وارد میشود،معلمش مے گوید:ظرف شستن بلدے؟! یاسین نگاهے بہ من مے اندازد و متعجب مے گوید:باید ظرف بشورم؟! نظرے مے خندد:آرہ! امسال بہ جاے لیوان هاے یڪ بار مصرف از مسجد پول جمع ڪردیم استڪان و نعلبڪے هاے شیشہ اے خریدیم حالا نیروے ڪمڪے تو پشت صحنہ ے ایستگاہ براے شستنشون ڪم آوردیم! یاسین محڪم مے گوید:میتونم! نظرے بہ من نگاہ میڪند:از نظر شما ڪہ ایرادے ندارہ؟! لبخند میزنم:نہ اصلا! یاسین مے پرسد:ڪجا برم؟! نظرے میخواهد چیزے بگویید ڪہ پارچہ ے مشڪے رنگ بزرگے ڪہ پشتشان نصب شدہ ڪمے تڪان میخورد و مرد جوانے بیرون مے آید. متعجب نگاهش میڪنم،مهندس فرزاد ساجدے است! آستین هاے پیراهن مشڪے اش را تا آرنج بالا زدہ،همانطور ڪہ دست هاے خیسش را در هوا گرفتہ رو بہ نظرے مے گوید:همہ رو شستم! اگہ بازم هست سریع بدہ! گویے متوجہ نگاہ خیرہ و متعجبم میشود ڪہ نیم نگاهے بہ صورتم مے اندازد،سریع مے گویم:سلام! سریع دستانش را پایین مے برد و جدے جوابم را میدهد،نظرے بہ یاسین اشارہ میڪند:این پارچہ رو بزن ڪنار تشت و شلنگ آب پشتہ! یاسین با ذوق پارچہ را ڪنار میزند و میرود،نظرے با خندہ مے گوید:خدا برات نیروے ڪمڪے فرستاد مهندس! سپس رو بہ من مے گوید:یہ دونہ چاے بدم؟ آرام مے گویم:لطفا دوتا! چشمے مے گوید و مشغول چاے ریختن در استڪان هاے ڪمر باریڪ میشود،بوے هل و دارچین مے پیچد. با وسواس خاصے چاے را میریزد و سپس در نعلبڪے ها ڪنار استڪان ها یڪ دانہ خرما ڪہ بہ پودر نارگیل آغشتہ شدہ میگذارد. همانطور ڪہ استڪان و نعلبڪے ها را بہ دستم میدهد مے گوید:التماس دعا! فقط لطفا نوش جان ڪردید استڪان و نعلبڪے ها رو بیارید. استڪان ها را برمیدارم و خدا قوتے مے گویم،با احتیاط بہ سمت مادرم قدم برمیدارم. همانطور ڪہ استڪان را بہ دستش میدهم مے گویم:یاسین رفت ڪمڪشون! مادرم با ذوق نگاهے بہ ایستگاہ صلواتے مے اندازد و مے گوید:الهے فداش بشم!‌ باباتم داخل مسجد دارہ براے غذا پختن ڪمڪ میڪنہ! همانطور ڪہ استڪان را از روے نعلبڪے بلند میڪنم مے گویم:نورا نمیاد؟! _گفت اگہ بتونہ خودشو میرسونہ! سپس نگاهے بہ استڪان ها مے اندازد و ادامہ میدهد:خدا خیرشون بدہ امسال چہ ڪار خوبے ڪردن! سرم را بہ نشانہ ے تایید تڪان میدهم و استڪان را نزدیڪ لب هایم مے برم،اولین جرعہ را ڪہ مے نوشم چشمانم را مے بندم و در دل زمزمہ میڪنم:السلام علیڪ یا اباعبداللہ! طعم بهشت را مے چشم‌ اصلا طعمِ چاے هاے روضہ اش چیز دیگریست! چشمانم را باز میڪنم و با لذت و آرام چایم را مے نوشم،استڪان ها و نعلڪے ها را پس میبرم و تشڪر میڪنم. ساجدے گوشہ اے ایستادہ و در دیس خرما مے چیند! دوبارہ بہ سمت مادرم مے روم و همراہ یڪدیگر وارد مسجد میشویم،پدرم و چند تن ار بزرگان محل و بازار مشغول هم زدن دیگ هاے نذرے هستند. از ڪنارشان عبور میڪنیم و بہ سمت قسمت زنانہ میرویم،ڪفش هایم را در مے آوریم و داخل ڪیسہ مے گذاریم. وارد مسجد ڪہ میشویم دو دختر هم سن و سال خودم را مے بینم ڪہ براے استقبال ایستادہ اند،در دست یڪے شان چند دستہ گل رز سرخ است و در دست دختر دیگر سربندهاے سبز و سرخے ڪہ "یا علے اڪبر‌ (ع)" رویشان نقش بستہ! با احترام بہ دستمان گل سرخ و سربند مے دهند،با بغض نوشتہ ے سربند را لمس میڪنم و همراہ مادرم آخر مجلس مے نشینم. مراسم هنوز آغاز نشدہ است،گل را روے پایم مے گذارم و سربند را مے بوسم! یاد حرف یاس مے افتم: "_راستے گفتہ اسم مستعارش چیہ؟ _نہ! _علے اڪبر حسینے! _این اسم بیشتر بهش میاد!" هادے چقدر جایت خالے ست...شب هشتم محرم است و تو نیستے! شاید هم باید بگویم جاے من خالے! الان تو نزدیڪِ صاحبِ این شب هستے! ولے ڪاش امشب بودے و من برایت سربند "یا علے اڪبر (ع)" را مے بستم... تو را براے اولین بار در حال عاشقے براے حسین (ع) مے دیدم... بغضم شدید تر میشود،مے دانے در این سہ ماهے ڪہ سر مزارت نیامدہ ام چہ ڪشیدہ ام؟! سخنران شروع بہ سخنرانے میڪند،از فضایل اخلاقے حضرت علے اڪبر و علاقہ ے امام حسین بہ ایشان مے گوید! راستے هادے! پدر و مادرت امشب چہ حالے دارند؟! دلش را دارند ڪہ در این روضہ شرڪت ڪنند؟! دلم برایشان تنگ شدہ اما دیدن من حالشان را بدتر میڪند و خودم را آشفتہ تر! چند دقیقہ بعد مداح شروع میڪند،میگوید شعرے میخواند و سپس روضہ و سینہ زنے! میگوید دل را بہ شعر بسپارید ببینید چہ حالے میشوید! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۶۱ چادرم را ڪمے روے صورتم میڪشم و سربند را بہ قلبم مے چسبانم! ابیاتِ اول بیت در مدح حضرت هستند و با هر بیت "بہ به" و "یاعلی" گفتن جمعیت بلند میشود! ڪم ڪم شعر حال و هواے دیگرے مے گیرد طورے ڪہ صداے گریہ ها مے پیچد،اشڪ هایم آرام روے گونہ هایم سُر مے خورند. او از قد و بالاے جوانِ حسین (ع) میگوید و قد و بالاے هادے در نظرم مجسم مے شود! او از رشادت هاے علے اڪبر (ع) میگوید و من هادے را با لباس نظامے در میدان جنگ تصور میڪنم! او از جسارت هاے لشگر شام و ڪوفہ بہ پدر و پسر میگوید و من یادِ موضوعے ڪہ هم رزم هاے هادے مے خواستند پنهان ڪنند مے افتم! یڪے از هم رزهایش بہ علیرضا گفتہ بود سرباز داعشے اے ڪہ تیر بہ قلبش شلیڪ ڪردہ بود مے خواستہ هادے را با خود ببرد ڪہ نمے گذارند و هادے را پس مے گیرند!صحیح و سالم! فقط دیدہ اند آن سرباز داعشے با لگد محڪم بہ صورتِ هادے ڪوبیدہ و براے چند لحظہ روے قفسہ ے سینہ اش ایستادہ! یادِ خون مردگے ها و خراش هاے ڪوچڪِ روے صورتش مے افتم،جسمش سالم بود فقط یڪ تیر بہ قلبش خوردہ بود و صورتش ڪمے زخمے بود،شاید هم چند خراش و ڪبودے در جاهاے مختلف بدنش! هم رزم هایش اصرار داشتند نگذارید مادر و مَحرماش جنازہ ے هادے را این گونہ ببینند! این ها را ڪہ تصور میڪنم مداح این بیت را مے خواند:تڪہ اے از صورتت زیرِ پایِ تیغِ هایِ تیزِ لشگر گم شدہ! واے! انگشتت ڪجاست؟! از گلم انگار گل برگے معطر گم شدہ...! هق هقم بلند میشود و شانہ هایم مے لرزند،چند نفر سر برمے گردانند و نگاهم میڪنند. سرم را روے زانو مے گذارم و بلند میگویم:یا حسین! مادرم شانہ هایم را محڪم مے گیرد و لب میزند:اگہ حالت خوب نیست برگردیم خونہ؟! با هق هق میگویم:ما...ما...ن! نَ...نَدیدے! جنازہ ے هادے رو ندیدے! صورتش یڪم زخمے بود،زخماش قلبمو سوزوندن! تا الان نمے تونستم صورتشو فراموش ڪنم! هے صورت شو قبل اعزام با بعد از شهادت مقایسہ مے ڪردم و بہ اون حیوونے ڪہ این ڪارو باهاش ڪردہ بود لعنت مے فرستادم! الان فهمیدم چقدر ضعیفم! چقدر ڪم طاقتم! من براے یہ صورتِ سالم با چندتا خراش و ڪبودے قلبم آتیش گرفتہ و امام حسین بالا سر جوونِ پارہ پارہ ش رسید! آخہ غمِ این مدتِ من ڪجا و غم آقام ڪجا؟! شرمندہ شدم مامان! شرمندہ! هق هقم شدت مے گیرد،محڪم تر سربند را بہ قلبم مے فشارم و زمزمہ میڪنم:سلام مو بہ مولامون حسین برسون هادے! بگو ببخشہ مُحبِ ڪم طاقت و ضعیف شو! قلبم عجیب آرامش مے گیرد،آرامشے توام با آتش! آتش براے غم و مظلومیت مولایم حسین! چگونہ روز قیامت بہ مادرش فاطمہ (س) بگویم از محبانِ همسر و پسرانش بودم؟! غمِ من ڪجا و غمِ حسین (ع) و زینب (س) ڪجا؟! با مولایم عهد مے بندم این حسرت و غمے ڪہ در گوشہ ے قلبم از هادے بہ یادگار ماندہ ببخشم!‌ حتے همان محبتے ڪہ ازش برایم ماندہ! هادے زین پس برایم تنها انسان شریف و خاطرہ اے خوش خواهد بود... یڪ خاطرہ ے خوش با شمیمِ خوشِ یاس... مے گویند تا عاشق از معشوق نگذرد در بندِ این دنیا خواهد بود! یادِ تفألم بہ قرآن و آمدن سورہ ے ڪوثر مے افتم. یادِ روزهاے آخر حیاتش در این دنیاے مُردہ ے ما... سپردمش بہ حضرت مادر و دل ڪندم از ڪالبد خاڪے اش و سپس هادے پر ڪشید... براے همیشہ از هادے مے گذرم...حتے از غم و حسرتش...! قلبم آرامش عجیبے گرفتہ...گویے منتظر است ڪسے بیاید و مرهم شڪستگے هایش بشود... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۶۸ مهربان گونہ اش را مے بوسم و مے گویم:فعلا برو چند روز ریلڪس ڪن‌بعدا سر فرصت و حوصلہ میاے با همہ خداحافظے میڪنے! سریع مے گوید:عمرا دیگہ پامو چند صد مترے اینجا هم بذارم! لبخند میزنم:چے بگم؟! فقط میتونم بگم از روزبہ ممنون باش عاقلانہ و برادرانہ برات تصمیم گرفت! ازم ناراحت نشو مطهرہ اما اگہ این ڪارو نمیڪرد تو بیشتر وابستہ و غرق علاقہ و خیالش میشدے! هرچے بیشتر وابستہ میشدے ڪار سخت تر میشد،اونم توے علاقہ ے یڪ طرفہ! هر طور حساب ڪنے بازندہ ے بازے تو بودے عزیزدلم! بہ این فڪر ڪن میتونست اصلا بہ روت نیارہ و بے تفاوت از ڪنار چیزایے ڪہ فهمیدہ بگذرہ یا از احساساتت سواستفادہ ڪنہ! میدونم غرور و احساست جریحہ دار شدہ اما مهم اینڪہ توے این اتفاق براے تو یہ خیرے هست! دلخور نگاهم میڪند و چیزے نمے گوید،آرام لب میزند:من دیگہ برم! ڪنارش قدم برمیدارم و تا دم آسانسور بدرقہ اش میڪنم،سوار آسانسور ڪہ میشود لبخند تلخے حوالہ ام میڪند و با گفتن خداحافظے سرد و چشمانے اشڪ بار میرود! دلم بہ درد مے آید،حالش را خوب میفهمم اما خدا را شڪر ضربہ ے سنگین ترے نمیخورد و همہ چیز با چند وقت حال ندارے و ناراحتے حل میشود! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ نگاهے بہ آسمان ابرے مے اندازم و وارد خانہ میشوم،خاطرات پنج شش سال پیش تمام ناشدنے ست! نگاه‌ نگران پدر و مادرم را حس میڪنم،سعے میڪنم لبخند بزنم:من میرم یڪم بخوابم غذا آمادہ شد لطفا بیدارم ڪنید ڪہ خیلے گرسنہ ام! سپس وارد اتاق میشوم،روے تخت بہ سمت پهلوے چپ دراز میڪشم و چشمانم را مے بندم. یاد اولین بارے ڪہ باهم بہ ڪافے شاپ رفتیم مے افتم،هرچہ منتظر بودم تا چیزے سفارش بدهد چیزے نمے گفت! بدون حرف دستش را زیر چانہ اش زدہ بود و بہ چشمانم چشم دوختہ بود! آخر طاقت نیاوردم و خودم منو را باز ڪردم،جدے پرسیدم:چے میخورے؟! من ڪہ قهوہ میخورم! سریع گفت:منم! پرسیدم:توام قهوہ مے خورے؟! با لبخند جواب داد:آرہ! منو را بستم و تاڪیدے پرسیدم:پس بگم دوتا قهوہ فرانسہ بیارہ؟! جدے گفت:نہ! متعجب پرسیدم:مگہ نگفتے قهوہ میخورے؟! _آرہ چشماتو گفتم! قهوہ ے من چشماے توئہ...خوابو خستگیو از سرم مے پرونہ! چشمانم را بستم و با ذوق گفتم:روزبہ! بہ جاے "جانم" جواب داد:آیہ! تو با دنیا برام برابرے...! شڪم بر آمدہ ام را نوازش میڪنم و آب دهانم را با شدت فرو میدهم،دوستش داشتم...بہ اندازہ ے تمامِ غم هایم...! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۱ بہ زور سرڪار میروم،درخواست مرخصے دادم اما روزبہ قبول نڪرد و گفت وضعیت شرڪت طورے نیست ڪہ بتوانم چند روز نباشم و بہ وجودم در شرڪت احتیاج دارد! بے اختیار پوزخند زدم و در دل گفتم حداقل اینجا وجودم مفید و داراے اهمیت است! نفس عمیقے میڪشم و بہ ساعت نگاہ میڪنم،حدود یڪ و نیم است و وقت ناهار! اشتها ندارم،یاسین باید تا الان بہ خانہ آمدہ باشد موبایلم را برمیدارم و شمارہ ے خانہ را میگیرم‌. چند لحظہ بعد صداے نفس نفس زنان یاسین مے پیچد:بلہ؟! خستہ مے گویم:سلام داداشے! خوبے؟! ڪم انرژے جواب میدهد:سلام! آرہ آبجے الان رسیدم خونہ! _باشہ عزیزم! یاسین توے یخچال برات ڪتلت گذاشتم میتونے گرمش ڪنے بخورے؟ من من ڪنان مے گوید:باشہ! سرم ڪمے درد میڪند،لبخند ڪم رنگے میزنم و مے گویم:قوربونت برم ڪہ با درڪے! شام میام دونفرہ میریم پیتزا میزنیم بہ رگ فعلا ڪارے ندارے؟ _نہ! خستہ نباشے آبجے! لبخندم پر رنگ تر میشود:توام خستہ نباشے،فعلا خدافظے! موبایل را از گوشم جدا میڪنم و داخل ڪیفم برمے گردانم،ڪامپیوتر را روشن میڪنم تا چندتا از مطالبے ڪہ روزبہ گفتہ تایپ ڪنم. صداے حامد از نزدیڪ مے آید:خانم نیازے براے ناهار نمے رید؟! نگاهم را از مانیتور مے گیرم و بہ حامد مے دوزم. _نہ آقا حامد! اشتها ندارم! سرے تڪان میدهد و مے رود،نگاہ خستہ ام را بہ مانیتور مے دوزم. دلم ڪسے را براے حجم تنهایے ها و غم هایم میخواهد... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۶ اجازہ نمیدهد حرفم تمام بشود:پس شما فقط باید حرف منو گوش بدید و با من هماهنگ بشید نہ ڪسے دیگہ! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ باز مهلت نمے دهد:بابت این بے دقتے تون حتما جریمہ میشید خانم! سریع بیاید شرڪت! نگاهے بہ ساعت مے اندازم و مے گویم:یعنے الان بیام‌ شرڪت؟! جدے جواب میدهد:بلہ همین الان! آرام چشمے مے گویم ڪہ سریع ڪلمہ ے خداحافظ را مے گوید و قطع میڪند! مطهرہ ڪنجڪاو نگاهم میڪند:چے شدہ؟! با اخم مے گویم:میگہ بیا شرڪت! پاشم برم ڪہ شاڪے بود! از مطهرہ خداحافظے میڪنم و سریع بہ سمت خانہ مان مے روم. با عجلہ آمادہ میشوم و بہ نورا مے گویم برایم آژانس بگیرد! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ آسانسور مے ایستد با عجلہ بہ سمت دفتر روزبہ قدم برمیدارم. وارد ڪہ میشوم یلدا را مے بینم ڪہ پشت میز نشستہ و بہ مانیتور خیرہ شدہ! نفس نفس زنان مے گویم:سَ...سلام! سرش را بلند میڪند:سلام خوبے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم و نفس عمیقے میڪشم! یلدا از روے صندلے بلند میشود و تند تند مے گوید:این دو روز از ڪارم راضے بود منم امروز بیڪار بودم گفتم جات وایمیسم امروزم استراحت ڪنے ڪہ انگار مهندس ساجدے شاڪے شدہ! _نہ تقصیر خودمہ باید هماهنگ مے ڪردم ممنونم بابت لطف و زحمتت امیدوارم بتونم جبران ڪنم! با خندہ مے گوید:برو بگو اومدے منم دَر برم تا تیر و ترڪش هاش بہ منم نخوردہ! وسایلش را از روے میز برمیدارد و از سالن خارج میشود،ڪیفم را روے میز میگذارم و چند لحظہ مڪث میڪنم تا حالم جا بیاید. دستے بہ روسرے و چادرم مے ڪشم و جلوے در اتاقش مے ایستم و چند تقہ بہ در میزنم. چند لحظہ بعد صدایش بلند مے شود:بفرمایید! سرفہ اے میڪنم و وارد اتاق میشوم،روزبہ پشت میزش نشستہ و مشغول بررسے ڪردن یڪ نقشہ است. همانطور ڪہ بہ سمتش قدم برمیدارم مے گویم:سلام! بدون اینڪہ سر بلند ڪند جواب میدهد:سلام! گلویم را صاف میڪنم:من واقعا عذر میخوام فڪر ڪردم حتما... اجازہ نمے دهد حرفم تمام بشود،در ڪسرے از ثانیہ سرش را بلند میڪند و بہ چشمانم زل میزند:از توجیه ڪردن خوشم نمیاد و دلیلتون برام قابل قبول نیست! شما تو بدترین شرایط هم باید هرطور شدہ اطلاع بدید نمیاید! ڪوتاهے ڪردید خانم! صاف مے ایستم و محڪم مے گویم:عذر میخوام حق با شماست! نیم نگاهے بہ صورتم مے اندازد و دوبارہ نگاهش را بہ نقشہ مے دوزد:جریمہ تونم در نظر گرفتم! سریع مے گویم:هر چقدر میخواید از حقوقم ڪسر ڪنید! بدون توجہ بہ حرفم مے گوید:تا شیش ماہ حق مرخصے گرفتن ندارید حتے براے ڪاراے ضرورے! حالا میتونید برید بہ ڪارتون برسید! با اجازہ اے مے گویم و از اتاق خارج میشوم،نفسم را آسودہ خاطر بیرون میدهم و نزدیڪ میزم مے شوم‌. همانطور ڪہ پشت میز مے نشینم نگاهم بہ ڪاغذے مے افتدد،یلدا تمام رویدادهاے ڪارے و هماهنگے هاے این دو روز را برایم نوشتہ! لبخند پر رنگے میزنم و ڪاغذ را برمیدارم باید در اولین فرصت برایش هدیہ اے بخرم و تشڪر ڪنم! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۷ چند دقیقہ میگذرد ڪہ صداے دادِ روزبہ باعث میشود از جا بپرم! _تو بیجا ڪردے همچین ڪارے ڪردے! صدایش اوج مے گیرد:میفهمے این ڪارت باعث شدہ چہ برداشتے ڪنہ؟! ڪے بهت گفت همچین ڪارے ڪنے؟! با هر ڪلمہ صدایش بلند تر میشود:مجید! بار آخرہ بهت هشدار میدم از این محبت هاے الڪے و خرڪے براے من خرج نڪن دفعہ ے بعد اینطور برخورد نمے ڪنم! حامد هراسان بہ سمتم مے آید و مے پرسد:چے شدہ؟! شانہ اے بالا مے اندازم:نمیدونم! چند لحظہ بعد در اتاق باز میشود و روزبہ در چهارچوب در نمایان،حامد من من ڪنان رو بہ من مے گوید:گفتید چاے براتون بیارم یا قهوہ؟! روزبہ با اخم براندازمان میڪند،بہ زور مے گویم:چا...چاے! نہ! یہ لیوان آب باشہ بهترہ! حامد سرے تڪان میدهد و با عجلہ بہ سمت آبدارخانہ راہ مے افتدد،روزبہ بہ سمت در خروجے قدم برمیدارد اما انگار پشیمان میشود! همانطور ڪہ بہ سمت دفترش عقب گرد میڪند رو بہ حامد مے گوید:لطفا براے منم نسڪافہ بیار! سرم را خم میڪنم و مشغول خواندن نوشتہ هاے روے ڪاغذ میشوم‌. _مطمئنم شما مثل خیلیا خالہ زنڪ نیستید درستہ؟! متعجب سر بلند میڪنم،روزبہ دستانش را داخل جیب هاے شلوارش بردہ و در چند قدمے میزم ایستادہ،صورتش ڪمے سرخ شدہ! ادامہ میدهد:خوشم نمیاد با ڪارمنداے دیگہ گرم بگیرید و از ریز و درشت اتفاقاتے ڪہ اینجا مے افتہ براشون تعریف ڪنید! با دست بہ بیرون از سالن اشارہ میڪند:اینجا از اون بیرون سَواست! شمام باید از همہ دهن قرص تر و امین تر باشید! متوجهید ڪہ چے میگم؟! با تحڪم مے گویم:من وقتے براے خالہ زنڪ بازے ندارم اگرم داشتہ باشم علاقہ اے بهش ندارم! مطمئن باشید انقدر بیڪار نیستم ڪہ بخوام از اتفاقاتے ڪہ اینجا مے افتہ حرف دربیارم و یہ ڪلاغ چهل ڪلاغ ڪنم! ابروهایش را بالا میدهد:خوبہ! وارد اتاقش میشود و در را آرام مے بندد،بہ آسمانِ ابرے پشت پنجرہ چشم مے دوزم‌. این ماہ هم گذشت و من هنوز بے تو زندہ ام... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۹ جعبہ ے ڪوچڪے از ڪنار پایش برمیدارد و بہ دست مادرم مے دهد،همہ با ذوق میخواهند مادرم جعبہ را باز ڪند. مادرم لبخند تصنعے اے میزند و جعبہ را باز میڪند و بہ سمتمان مے گیرد،یڪ سرویس طلاے گران قیمت! چقدر بدم مے آید از اینڪہ قلب یڪ زن را بخواهے با مادیات معاملہ ڪنے! پدرم بہ همہ یڪ اسڪناس دہ هزار تومانے میدهد براے برڪتِ مالشان! نوبت بہ من میرسد ڪہ بے حرڪت سرجایم نشستہ ام،همہ ے نگاہ ها بہ سمت من مے چرخدد. نساء مے گوید:چرا نشستے خواهرے؟! آب دهانم را قورت میدهم و مردد برمے خیزم،هنوز دلم با او صاف نشدہ! آرام بہ سمتش قدم میدارم و مقابل پدرم خم میشوم،بدون اینڪہ بہ صورتش نگاہ ڪنم لب میزنم:عیدتون مبارڪ! پدرم آخرین اسڪناس را از لاے قرآن بیرون میڪشد و همانطور ڪہ مقابلم مے گیرد مے گوید:عید توام مبارڪ باشہ! اسڪناس را مے گیرم و سپس دستش را مے گیرم و مے بوسم! همین ڪہ لبانم را از دستش جدا میڪنم سریع خم میشود و پیشانے ام را مے بوسد! متعجب سر بلند و نگاهش میڪنم،آرام و جدے مے گوید:این بوسہ براے این بود ڪہ آیہ ے پارسال جلوم واینسادہ! یہ دفعہ اے خیلے خانم و آروم شدے فڪر نڪن حواسم نیست! لبخند تلخے میزنم و آرام سر جایم مے نشینم،دوبارہ بہ جاے خالے اش نگاہ میڪنم و دستم را روے فرش میڪشم! در دل مے گویم:میگن رفتنت خانمم ڪردہ! حواسشون نیست رفتنت روحمو ڪشتہ... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ با دقت خودم را در آینہ ے آسانسور نگاہ میڪنم،گودے زیر چشمانم تقریبا ناپدید شدہ! رنگ و رویم برگشتہ و آب زیر پوستم دویدہ و ابروهاے دوبارہ اصلاح شدہ ام جلوہ نمایے مے ڪنند،بدنم هم ڪمے روے فرم آمدہ. روسرے ڪرم رنگم را مدل لبنانے بستہ ام و چادر سادہ سر ڪردہ ام. روز چهارم فروردین ماہ است و دید و بازدیدهاے عید و تعطیلات شرڪت تمام شدہ،آسانسور مے ایستد‌. لبخند بہ لب وارد سالن مے شوم و راهِ دفتر را در پیش مے گیرم،وارد دفتر ڪہ میشوم حامد را مے بینم ڪہ چند گلدان روے زمین چیدہ و با دقت نگاهشان میڪند. همانطور ڪہ بہ سمتش مے روم بلند مے گویم:سلام آقا حامد! سال نو مبارڪ! بہ سمتم بر مے گردد و لبخند زنان جواب میدهد:سلام سال نوے شما هم مبارڪ! نگاهے بہ گلدان ها مے اندازم و مے پرسم:اینا براے چیہ؟! مے خندد:اینا سفارشاے مهندسن براے بهارے ڪردن اتاقشون منتظرم بیان هرجا خواستن بذارم. نگاهم بہ گلدان ڪاڪاتوس مے افتدد و مے گویم:منم باید یہ گلدون بخرم رو میزم بزرگش ڪنم! سریع خم مے شود و یڪے از ڪاڪاتوس ها را برمیدارد،همانطور ڪہ گلدان را بہ سمتم مے گیرد مے گوید:این عیدے من! ابروهایم را بالا میدهم:مگہ براے دفتر مهندس نیست؟! _چرا ولے یہ گلدون اضافہ براے دفتر آبدارخونہ گرفتہ بودم. لبخند میزنم:خودم یڪے میگیرم! _عیدیہ! لبخندم را عمیق تر میڪنم و گلدان را از دستش مے گیرم. _خیلے ممنونم! سرزندہ ترین عیدیہ ڪہ گرفتم! بہ سمت میزم قدم برمیدارم و آرام مے گویم:سلام! چند روز نبودم ڪہ اذیت نشدید؟! سپس آرام مے خندم،بہ اینجا عجیب عادت ڪردہ ام! گلدان را با احتیاط روے میز میگذارم و ڪیفم را از روے دوشم برمیدارم. بسم اللہ الرحمن الرحیمے مے گویم و پشت صندلے ام مے نشینم،پنج دقیقہ بہ هشت ماندہ. خودم را سرگرم خواندن لیست ڪارهاے شرڪت مے ڪنم،دو سہ دقیقہ بعد صداے پیچیدن قدم هایے باعث میشود سر بلند ڪنم‌! روزبہ را مے بینم ڪہ بہ سمت حامد قدم برمیدارد،پیراهن سفیدے همراہ شلوار جین آبے تیرہ بہ تن ڪردہ! همانطور ڪہ ڪیف سامسونتش را بہ دست دیگرش میدهد با لبخند مے گوید:اینجا چہ بهارے شدہ! حامد سریع سلام میڪند و عید را تبریڪ مے گوید،روزبہ جوابش را میدهد و بہ سمت اتاقش مے آید. از روے صندلے بلند مے شوم و مے گویم:سلام سال نو مبارڪ! سرے تڪان میدهد و مے گوید:سلام! سال نوے شمام مبارڪ! متعجب بہ صورتم نگاہ میڪند،حتما متوجہ تغییرات صورتم شدہ! خجول سرم را پایین مے اندازم و روے صندلے مے نشینم. روزبہ در اتاق را باز میڪند ڪہ صداے ظریف دخترانہ اے مانع ورودش بہ اتاق میشود! _آقاے ساجدے! روزبہ متعجب سر بر مےخ گرداند و نگاهش را بہ دختر مے دوزد،دختر چند قدم بہ سمتش بر مے دارد. چهرہ ے معمولے و دلنشینے دارد،صورتے گندمگون و چشمانے درشت و قهوہ اے تیرہ اے. ابروهایش را بہ رنگ قهوہ اے تیرہ ڪردہ و تنها آرایشش یڪ رژ لب ڪم رنگ صورتے و یڪ خط چشم است! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۸۱ حامد یڪے از گلدان ها را برمیدارد و داخل آبدارخانہ مے برد،دوبارہ مے آید و یڪے از گلدان ها را برمیدارد همانطور ڪہ بہ سمت آبدارخانہ مے رود زیر لب زمزمہ میڪند:معلوم نیست دوبارہ براے چے برگشتہ؟! متعجب مے گویم:چیزے گفتید آقا حامد؟! حامد نگاهم میڪند و سریع مے گوید:با شما نیستم! نامزدِ سابق مهندسو میگم! زمزمہ میڪنم:نامزد سابق؟! همانطور ڪہ دور میشود مے گوید:بلہ! شانہ اے بالا مے اندازم و مشغول انجام دادن ڪارهایم مے شوم،نیم ساعت میگذرد ڪہ صداے باز و بستہ شدن در اتاق روزبہ مے آید. بے اختیار سرم را بر مے گردانم،آوا را مے بینم ڪہ بغ ڪردہ بہ سمت در خروجے راہ مے افتدد،هم زمان صداے زنگ تلفن مے پیچد. سریع گوشے تلفن را برمیدارم و مے گویم:بلہ؟! روزبہ خونسرد مے گوید:لطفا بہ آقا حامد بگید برام یہ چایے بیارہ! چشمے مے گویم و تلفن را قطع میڪنم،از حامد میخواهم براے روزبہ چایے ببرد. حامد ڪہ وارد اتاق مے شود فرزاد بہ سمتم مے آید،با سر بہ اتاق روزبہ اشارہ میڪند و مے پرسد:ڪسے داخلہ؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم،حامد از اتاق خارج میشود و بہ سمت آبدارخانہ میرود. فرزاد میخواهد وارد اتاق روزبہ بشود ڪہ صدایش میزنم:آقاے ساجدے! جدے بہ سمتم بر مے گررد،از روے صندلے بلند مے شوم و صاف مے ایستم:میتونم شمارہ یا آدرسِ مهندس فراهانے رو ازتون بگیرم؟! با تاڪید ادامہ میدهم:شهاب فراهانے! چشمانش را ریز میڪند:با مهندس فراهانے چے ڪار دارید؟! محڪم مے گویم:شخصیہ! چشمانش را درشت میڪند و ابروهایش را بالا میدهد:شخصے؟! مگہ همدیگہ رو میشناسید؟! جدے نگاهش میڪنم:من ازتون یہ شمارہ یا آدرس خواستم،نخواستم ازم سوال بپرسید! پوزخند میزند:شما ڪہ باهاش ڪار شخصے دارید حتما باید شمارہ یا آدرسے هم ازش داشتہ باشید! قصد میڪند براے باز ڪردن در ڪہ سریع مے گویم:شما میدونید بین مهندس فراهانے و پدرِ من چہ خصومتے وجود دارہ درستہ؟! نگاهے بہ چشمانم مے اندازد و مے گوید:از اول بہ روزبہ گفتم نباید شما رو استخدام ڪنہ! ابروهایم را بالا مے اندازم:براے چے؟! _چون نمیخواستم براے ما و شرڪتمون مشڪلے پیش بیاد،شما و پدرتون هر مشڪلے با شهاب دارید بہ ما مربوط نمیشہ! جملہ اش ڪہ بہ پایان مے رسد در اتاق باز میشود،روزبہ نگاهے بہ من و سپس بہ فرزاد مے اندازد. _چے شدہ؟! فرزاد میگوید:هیچے! سریع مے گویم:انگار ایشون از اینجا بودن من خوششون نمیاد! مدام راجع بہ اینجا بودنم تیڪہ میندازن و میگن نباید اینجا مے اومدم! روزبہ نگاہ پرسشگرش را بہ فرزاد مے دوزد:فڪر ڪنم راجع بہ این قضیہ صحبت ڪردیم و تصمیم گیرندہ ے شرڪت منم! فرزاد نفس عمیقے میڪشد و چند قدم بہ سمت من برمیدارد! انگشت اشارہ اش را بہ سمتم مے گیرد و مے گوید:اصلا میدونید چرا با این جا بودنتون مشڪل دارم؟! چون احتمال میدم اینجا بودن شما اتفاقے نیست و بہ خواستہ ے شخص خاصیہ! گیج نگاهش میڪنم ڪہ روزبہ با تحڪم مے خواندش:فرزاد! فرزاد عصبے بہ سمت روزبہ بر مے گردد و مے گوید:خواهش میڪنم نخواہ باور ڪنم با اون همہ داوطلب و سخت گیرے هات همینطورے قبول ڪردے یہ دختربچہ ے هیجدہ سالہ ے دیپلمہ رو استخدام ڪنے! روزبہ با اخم بہ من اشارہ میڪند و مے گوید:مراقب حرف زدنت باش! فرزاد بے توجہ بہ سمت من بر مے گردد و نگاہ خشم آلودش را بہ من مے دوزد:با شهاب چے ڪار دارید؟! با آرامش مے گویم:بہ شما مربوط نیست! فرزاد دستش را مشت میڪند و روزبہ نزدیڪمان میشود،دستانش را داخل جیب هایش مے برد و با تحڪم مے گوید:شمام دارید زیادہ روے میڪنید خانم! نگاهش را بہ فرزاد مے دوزد:برو سرڪارت! فرزاد چپ چپ نگاهم میڪند و بدون حرف از دفتر خارج مے شود،روزبہ همانطور ڪہ وارد اتاقش مے شود مے گوید:یہ لحظہ بیاید! نفس عمیقے میڪشم و پشت سر روزبہ وارد اتاقش میشوم،روے مبل مے نشیند و آستین هاے پیراهنش را تا روے آرنج بالا میدهد. بہ مبل رو بہ رویے اش اشارہ میڪند:لطفا بشینید! مردد روے مبل مے نشینم،نگاهش را بہ صورتم مے دوزد و مے پرسد:مشڪل شما با فرزاد چیہ؟! متعجب نگاهش میڪنم میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ سریع مے گوید:اصلاح میڪنم! مشڪل فرزاد با شما چیہ؟! _چرا از خودشون نمے پرسید؟! راحت بہ مبل تڪیہ مے دهد:ازش پرسیدم چیز خاصے نمیگہ،با استخدامتونم بہ شدت مخالف بود! گیج سرم را تڪان میدهم:من واقعا نمیدونم برادرتون چرا با اینجا بودنم یا در واقع با خودم مشڪل دارہ؟!‌ شناخت من از ایشون در حد دورا دیر دیدنشون سر ساختمون رو بہ روے خونہ مون بودہ همین! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۸۲ متفڪر نگاهم میڪند:و مهندس فراهانے؟! مڪث میڪنم،باید بہ او اعتماد ڪنم و سر بستہ موضوع را بگویم؟! بدون حرف بہ صورتم خیرہ شدہ،نگاهم را بہ میز مے دوزم. _مهندس فراهانے و پدرم یہ سرے اختلافایے با هم دارن ڪہ مهندس فراهانے منو خانوادہ م رو هم درگیر این اختلاف ڪردہ و یہ سرے مزاحمتا براے من ایجاد ڪردن!متفڪر نگاهم میڪند و بلند میشود،بہ سمت میزش میرود و یڪے از ڪشوها را باز میڪند. پاڪت سیگارش را از داخل ڪشو بیرون مے ڪشد:این روزا ڪلا فڪرم آشفتہ ست! نگاهش را چند لحظہ بہ داخل ڪشو میدوزد و سپس ڪشو را مے بندد. همانطور ڪہ با فندڪ سیگارش را روشن مے ڪند مے پرسد:حالا آدرس یا شمارہ ے شهابو چے ڪار میخواید؟! _دنبال ڪسے ام! پڪے بہ سیگارش میزند و ابروهایش را بالا میدهد:شهاب میتونہ براتون پیداش ڪنہ؟! _از نزدیڪان خودشونہ،میخوام راہ ارتباطے رو برام باز ڪنن! روے صندلے اش مے نشیند و مے گوید:با وجود اختلافایے ڪہ گفتید بهترہ مستقیم با شهاب صحبت نڪنید! شهاب پسر فوق العادہ سادہ و خوش قلبیہ اما یڪم ڪینہ ایہ! ڪنجڪاو مے پرسم:خیلے باهاش صمیمے اید؟ سرش را تڪان میدهد:من زیاد نہ! با فرزاد خیلے راحت تر و صمیمے تر بود ڪہ نمیدونم چرا این روزا باهم بہ مشڪل برخوردن و نسبت بہ هم خیلے حساس شدن! حتما حساسیت فرزادم نسبت بہ شما دونستن این اختلافیہ ڪہ مے گید! متفڪر بہ رو بہ رویم خیرہ میشوم،چند لحظہ بعد بہ سمتش برمے گردم و مے پرسم:شما شمارہ یا چیز دیگہ اے از خواهرش دارید؟! متعجب نگاهم میڪند:آرزو؟! _بلہ! _شمارہ ڪہ نہ! فقط چندبارے با شهاب دیدہ بودمش! آهانے مے گویم و بلند میشوم،میخواهم بہ سمت در حرڪت ڪنم ڪہ مے خواندم:خانم نیازے! بہ سمتش برمے گردم:بلہ؟! جدے مے گوید:دوست ندارم دیگہ درگیرے و بحثے بین شما و فرزاد ببینم! از رفتار امروزتون چشم پوشے میڪنم! پوزخندے میزنم و چیزے نمے گویم،بہ سمت در راہ مے افتم و در را باز میڪنم. میخواهم در را ببندم ڪہ مے بینم روزبہ سریع از داخل ڪشوے میز حلقہ ے سادہ ے نقرہ اے رنگے بیرون مے ڪشد و داخل سطل زبالہ پرت مے ڪند! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ از آسانسور خارج میشوم و بہ سمت دفتر راہ مے افتم،سر و صداهایے از داخل سالن مے آید متعجب وارد دفتر میشوم. وارد هفتہ ے سوم فروردین ماہ شدہ ایم،چند نفر از ڪارمندها در رفت و آمدند و بادڪنڪ هاے هلیومے سفید و آبے را بہ سمت سقف روانہ مے ڪنند! یلدا با دقت بہ آن ها چشم دوختہ،متعجب بہ سمتشان مے روم و سلام میڪنم‌. همہ با عجلہ جوابم را مے دهند،میخواهم بہ سمت یلدا بروم ڪہ مهندس امیر میرزایے با عجلہ وارد دفتر میشود و بلند مے گوید:بچہ ها! رضا رو گذاشتم پایین مهندسو بہ حرف بگیرہ و معطلش ڪنہ! همہ چے آمادہ ست؟! همہ یڪصدا مے گویند:بعلہ! درسا یڪے از نقشہ ڪش هاے شرڪت داد میزند:بگید آقا حامد ڪیڪو شمعو بیارہ! از دیشب پدرم در اومدہ تا سالم نگهش داشتم! بہ سمت یلدا مے روم و با خندہ مے گویم:سلام! اینجا چہ خبرہ؟! یلدا بہ سمتم بر مے گردد و لبخند میزند:سلام آیہ جون! بچہ ها میخوان براے مهندس ساجدے تولد بگیرن! متعجب مے گویم:پس چرا ڪسے بہ من چیزے نگفت؟! من ڪادو ندارم بهش بدم! مهربان مے گوید:با دو سہ تا از بچہ ها تصمیم گرفتہ بودیم تولد بگیریم اما مردد بودیم آخر دقیقہ ے نود نهایے شد! فقط امیدوارم مهندس ساجدے همہ مونو اخراج نڪنہ! پشت بند این جملہ مے خندد،با لبخند بہ شور و نشاط ڪارمندان نگاہ میڪنم و گوشہ اے براے تماشا مے ایستم. آقا حامد با ڪیڪ بزرگ دایرہ اے شڪلے ڪہ با گل هاے خامہ اے آبے تزئین شدہ نزدیڪمان میشود و رو بہ یلدا مے گوید:اینو ڪجا بذارم؟! قبل از اینڪہ یلدا دهان باز ڪند درسا سریع مے گوید:آقا حامد لطفا بذارش روے میز آیہ! حامد ڪیڪ را روے میز مے گذارد و سپس شمع هایے ڪہ عدد سے و یڪ را نشان میدهد روے ڪیڪ میگذارد. میرزایے دوبارہ با عجلہ وارد دفتر میشود و مے گوید:دارہ میاد بالا! همہ آرام ڪنار هم مے ایستند و میرزایے و دو نفر دیگر از مهندسان شرڪت برف شادے بہ دست پشت در مے ایستند. چند لحظہ بعد صداے قدم هایے مے پیچد و روزبہ در چهارچوب در ظاهر میشود. میخواهد اولین قدم را بردارد ڪہ مهندس میرزایے و دو نفر دیگر سریع از پشت در بیرون مے آیند و شروع میڪنند بہ زدن برف شادے روے صورت روزبہ! هم زمان تمام ڪارمندهاے ڪف میزنند و بلند مے گویند:تولدت مبارڪ! روزبہ هاج و واج سعے دارد از دست میرزایے و دوستانش فرار ڪند اما اجازہ نمے دهند. همہ شروع بہ خندیدن مے ڪنند،چند لحظہ بعد میرزایے و دوستانش دست بر مے دارند. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

ایه های جنون قسمت 297 همانطور ڪہ بہ سمت آسانسور مے روم موبایلم را از داخل ڪیفم بیرون میڪشم و سوار آسانسور میشوم. وارد لیست مخاطبینم میشوم و نام "mr sajedi" را جستجو میڪنم. هم زمان با توقف آسانسور شمارہ اش روے صفحہ نقش مے بندد،از ساختمان خارج میشوم و با روزبہ تماس مے گیرم! بعد از چند بوق جواب میدهد:بعلہ؟! سرفہ اے میڪنم و مے گویم:سلام! متعجب مے گوید:سلام! خانم نیازے شمایید؟! همانطور ڪہ بہ سمت خیابان راہ مے افتم مے گویم:بعلہ! تماس گرفتم ببینم میشہ دو روز مرخصے بگیرم؟! دو روز دیگہ ڪنڪور دارم! بعد از ڪمے مڪث مے گوید:از فردا؟! _بعلہ! _باشہ! موفق باشید! لبخند میزنم:ممنونم! ڪارے با من ندارید؟! جدے مے گوید:نہ! خدانگهدار! _خدانگهدار! تماس را قطع میڪنم و یڪ ماشین دربست مے گیرم،میخواهم امسال نتیجہ اے ڪہ همیشہ آرزویم بود را بگیرم! تمام تلاشم را ڪردہ ام براے حقوقِ دانشگاہ تهران! 🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹 در آینہ ے آسانسور خودم را نگاہ و روسرے نیلے رنگم را مرتب میڪنم! بعد از مدت ها این بهترین روز شنبہ ایست ڪہ شروعش ڪردہ ام! ڪنڪور را بهتر از آنچہ ڪہ فڪر مے ڪردم دادم و بہ رتبہ اے خوب امیدوارم! آسانسور متوقف میشود،خندان بہ سمت دفتر راہ مے افتم،حامد را میبینم ڪہ مشغول طے ڪشیدن سرامیڪ هاست‌. پر انرژے مے گویم:سلام حامد خان! خستہ نباشید! سرش را بلند میڪند و جوابم را میدهد،میخواهم بہ سمت میزم بروم ڪہ مے گوید:دو سہ روز نبودید خانم نیازے! ڪسالت داشتید؟! لبخند پر رنگ و با جانے میزنم:ڪنڪور داشتم! روے صندلے ام مے نشینم و با خندہ ادامہ میدهم:نمیدونم ڪسالت حساب میشہ یا نہ؟! ڪیفم را روے میز میگذارم،ڪامپیوتر را روشن میڪنم و مشغول بررسے دفتر ڪارهاے روزانہ ام مے شوم. چند دقیقہ بعد صداے قدم هاے روزبہ مے پیچد،میتوانم بگویم بعد از این دہ ماہ صداے قدم برداشتن هایش برایم قابل تشخیص شدہ! سرم را بلند میڪنم،همانطور ڪہ در تبلتش چیزهایے یادداشت میڪند بہ سمت اتاقش قدم برمیدارد. از روے صندلے بلند میشوم و محڪم مے گویم:سلام! صبح بہ خیر! سرش را بلند میڪند و نگاهش را بہ سمت من مے ڪشاند:سلام! ممنونم صبح شمام بہ خیر! چشمانش را ریز میڪند و ابروهایش را بالا میدهد:مثل اینڪہ ڪنڪور خوب بودہ! لبخند میزنم:بعلہ! سرش را تڪان میدهد:ولے بہ هر حال بابت اون دو روز مرخصے از حقوقتون ڪسر میشہ! محڪم میگویم:ایرادے ندارہ! لبخند ڪم رنگے میزند و وارد اتاقش میشود،دوبارہ روے صندلے ام مے نشینم و با ذوق و انرژے مشغول ڪارم میشوم. صداے زنگ تلفن بلند میشود سریع جواب میدهم:بعلہ؟! صداے روزبہ مے پیچد:لطفا بہ آقا حامد بگید برام یہ صبحانہ ے مختصر بیارہ! _چشم! میخواهم گوشے تلفن را بگذارم ڪہ مے گوید:خودتونم پروندہ هاے مربوط بہ پروژہ ے ققنوس رو برام بیارید! لب میزنم:باشہ! گوشے تلفن را میگذارم و رو بہ حامد مے گویم:آقا حامد! مهندس گفتن براشون یہ صبحانہ ے مختصر ببرید! حامد باشہ اے مے گوید و سریع بہ سمت آبدارخانہ مے رود،از روے صندلے بلند میشوم و در قفسہ اے ڪہ نزدیڪ میز است دنبال پروندہ ے مورد نظر روزبہ مے گردم. دو سہ دقیقہ بعد پیدایش میڪنم و راهے اتاق روزبہ میشوم،چند تقہ بہ در میزنم ڪہ اجازہ ے ورود میدهد:بفرمایید! وارد اتاق میشوم و بہ سمت روزبہ مے روم،پشت میزش نشستہ و هندزفرے در گوش هایش گذاشتہ. دستے بہ صورتش مے ڪشد و مے گوید:پروندہ رو پیدا ڪردید؟! پوشہ را روے میز میگذارم و میگویم:بفرمایید! صاف مے نشیند و پوشہ را برمیدارد،همانطور ڪہ نگاهش بہ نوشتہ هاے داخل پوشہ است مے گوید:الان مهندس صمدے شرڪتہ؟! ڪمے فڪر میڪنم و مے گویم:فڪر نڪنم! خودتون گفتہ بودید از این هفتہ برن سر پروژہ ے نگین! سرش را تڪان میدهد:درستہ! ڪسے در میزند،روزبہ بدون اینڪہ نگاهش را از پروندہ بگیرد مے گوید:بفرمایید! در باز میشود و حامد سینے بہ دست وارد اتاق میشود،سینے را روے میز میگذارد و سریع مے رود‌. محتویات داخل سینے یڪ لیوان چاے و چند تڪہ نان سنگڪ و تڪہ اے پنیر و ڪرہ و چند دانہ گردوست! روزبہ نگاهے بہ سینے مے اندازد و پروندہ را مے بندد،همانطور ڪہ تڪہ اے نان سنگڪ برمیدارد مے گوید:با مهندس صمدے تماس بگیرید و بگید تو اولین فرصت بیاد شرڪت! سرم را تڪان میدهم:چشم! ڪمے پنیر روے نان مے ڪشد و مے گوید:جلسہ ها چطور پیش میرہ؟! گنگ نگاهش میڪنم،لقمہ را داخل دهانش مے گذارد:جلسہ هایے ڪہ پیش مادرم میرید! آهانے میگویم و ادامہ میدهم:خوبہ! چیزے گفتن؟! مے خندد:نہ! مطمئن باشید فوق العادہ رازدار و امین هستن،چیزے بہ من نگفتن و نمیگن! نفس آسودہ اے میڪشم و مے گویم:با اجازہ! سریع مے گوید:راستے! #فدایی_خانم_زینب #ادامه دارد..... ✍نویسنده:لیلے سلطانے