🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #424 #بخش_سوم همانطور ڪہ در ڪمد را باز میڪنم،موبایل را میان شانہ و گوشم قرار میدهم و مے پرسم:شما الان ڪجایید؟! چے شدہ؟! چادر و مانتوے فیروزہ اے رنگے بیرون میڪشم. صدایش بغض آلود است! _یڪے دو ساعت پیش اومد مغازہ! حواسم بهش نبود! یهو شروع ڪرد بہ داد و بیداد ڪردن و بد و بیراہ گفتن! اومدہ بود براے آبروریزے ڪردن! همہ ے مغازہ داراے پاساژ جمع شدہ بودن جلوے مغازہ و تماشا میڪردن! هرچے گفتم بس ڪنہ و برہ بیرون بدتر صداشو برد بالا و هرچے از دهنش در اومد بهم گفت! انقدر جیغ زد ڪہ یهو از حال رفت سرش خورد بہ لبہ ے میز و‌ بیهوش شد! شال و شلوارے بیرون میڪشم و بے اختیار فریاد میزنم:واے بابا! چرا همون‌ موقع ڪہ اومد مغازہ بهم زنگ نزدے؟! عصبے با صداے بلند میگوید:مگہ این با جیغ و دادا و فحشاش اجازہ داد ڪہ من ڪارے ڪنم؟! آبروم تو ڪل بازار رفت! از فردا چطور میتونم سر بلند ڪنم؟! عصبے مشغول تعویض لباس هایم میشوم و پوفے میڪنم‌. _الان اصلا نمیخوام باهاتون بحث ڪنم! فقط بگید ڪجایید! نفس عمیقے میڪشد:تو آمبولانس! نزدیڪ بیمارستان! نام بیمارستان را مے پرسم و تماس را قطع میڪنم. با عجلہ آمادہ میشوم و از خانہ خارج میشوم،سریع تاڪسے دربستے مے گیرم. در راہ خدا خدا میڪردم اتفاق خاصے براے آرزو نیوفتادہ باشد تا جنجال تازہ اے راہ بیوفتد! نیم ساعت بعد تاڪسے مقابل بیمارستان متوقف میشود،با عجلہ ڪرایہ ماشین را حساب میڪنم و بہ سمت بیمارستان راہ مے افتم. نفس نفس زنان وارد بیمارستان میشوم،با دست گوشہ ے چادرم را گرفتہ ام ڪہ زیر پایم گیر نڪند و زمین نخورم! بدون ثانیہ اے مڪث با قدم هاے بلند خودم را بہ پذیرش مے رسانم. نفس نفس زنان مقابل پرستار مے ایستم و دستانم را روے میز میگذارم. نفس عمیقے میڪشم و چشمانم را مے بندم! ڪمے نفس تازہ میڪنم و چشمانم را باز! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ صدایے از پشت سر مے خواندم! _آیہ! سرم را برمیگردانم،پدرم را مے بینم ڪہ با شانہ هایے افتادہ و چهرہ اے ملتهب در چند قدمے ام ایستادہ! قدش ڪمے خمیدہ بہ نظر مے رسد،پوست صورت و گردنش ڪمے سرخ شدہ و رگ هاے گردنش متورم! چشمانم بہ خون نشستہ اند و غمے سنگین درشان موج میزند! موهایش سفیدتر بہ نظر مے آیند! دستے بہ ریش پر پشتش مے ڪشد و با نگاهش نقطہ اے را نشان میدهد! _اونجاست! بیهوشہ! چادرم را مرتب میڪنم و بہ سمتش قدم برمیدارم،چند بار دهانم را باز و بستہ میڪنم تا حرفے بزنم اما نمیتوانم! نمیتوانم خشمم را نشان بدهم! نمیتوانم سرزنشش ڪنم! حتے نمیتوانم حرفے بزنم ڪہ آرامش ڪنم! انگار بہ این مردے ڪہ پدم مے خوانمش هیچ حسے ندارم! سرے بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهم و بہ زور لبانم را تڪان مے دهم:حالش چطورہ؟! ڪتش را روے ساعدش جا بہ جا میڪند و نفس صدا دارے میڪشد! _انگار خوبہ! فشارش افتادہ بود و سرش شڪستہ! البتہ چیز خاصے نیست! چهار پنج تا بخیہ بیشتر نخوردہ! چشمانم را مے بندم و با انگشتانم شقیقہ هایم را مے فشارم:خداے بزرگ‌ بهم صبر بدہ! شهاب! چند ثانیہ بعد چشمانم را باز میڪنم و بہ سمت اتاقے ڪہ پدرم اشارہ ڪرد راہ مے افتم‌. صداے قدم هاے پدرم را از پشت سر مے شنوم. مقابل در میرسم،چند تقہ بہ در میزنم و وارد اتاقڪ میشوم. اتاقڪے بے نور و دلگیر ڪہ دیوارهاے سفید ڪدر شدہ اش توے ذوق مے زنند! آرزو با سرے پانسمان شدہ روے تختے فلزے دراز ڪشیدہ و چشمانش را بستہ. با قدم هاے ڪوتاہ خودم را ڪنار تخت مے رسانم،پوست گندمے اش بہ زردے میزند! صورتش معصوم تر از همیشہ بہ نظر مے رسد! سوزن سرم در دستش جا خوش ڪردہ و خوابش بردہ! آرام انگشت اشارہ ام را روے گونہ اش میڪشم،صداے پدرم سڪوت را مے شڪند! _نابیناییش...یعنے هیچ راهے ندارہ بتونہ ببینہ؟! بدون این نگاهش ڪنم جواب میدهم:ڪدوم دردِ این هیجدہ نوزدہ سالو براش دوا میڪنہ؟! نفس عمیقے میڪشم و انگشتم را از روے گونہ ے آرزو برمیدارم. موبایلم را از داخل ڪیفم بیرون میڪشم و مردد براے روزبہ مے نویسم: "من الان پیش آرزوام!" و در ادامہ نام بیمارستان را برایش تایپ میڪنم و قبل از این ڪہ پشیمان بشوم پیام را ارسال میڪنم! بہ سمت پدرم برمیگردم،با حالت غریبے بہ آرزو چشم دوختہ! صدایش میزنم:بابا؟! بہ خودش مے آید،نگاهش را از آرزو میگیرد و مسیر نگاهش را روے صورت من تنظیم میڪند! سرم را تڪان میدهم:شهاب در بہ در دنبال آرزو میگردہ،با روزبہ رفتن! بہ روزبہ پیام دادم اینجاییم،لطفا شما برو! اینجا باشے اوضاع بدتر میشہ! ساڪت سرش را پایین مے اندازد و نگاهش را بہ سرامیڪ ها میدوزد‌. چقدر مظلوم بہ نظر میرسد! چقدر این حالتش را دوست ندارم! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے