🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_428 #بخش_سوم نمیگذارم حرفش تمام بشود و وارد خانہ میشوم،دلم میگیرد از جمعیت زنان سیاہ پوشے ڪہ مے بینم. تازہ بہ خودم مے آیم ڪہ با همان مقنعہ و فرم دانشگاہ آمدہ ام! چنان از خود بے خود شدہ بودم ڪہ فراموش ڪردم براے عاقبت بہ خیرے آسد علیرضاے یاس سادات باید مشڪے بہ تن ڪنم! دو راهے عجیبے ست،از طرفے دلدارت بہ بهترین عاقبت رسیدہ و تو دلت بہ زندگے و شادے نمے رود! نبودنش سخت است آنقدر سخت ڪہ گویے هر ثانیہ مے میرے و دوبارہ زندہ میشوے و دوبارہ مے میرے و ... و این چرخہ تا ابد ادامہ دارد! تا ابد مے سوزے! متوجہ میشوم زنے ڪہ بیشتر از بقیہ بے قرارے میڪند مادر علیرضاست،عدہ اے اشڪ مے ریزند و نوحہ مے خوانند و عدہ اے پچ پچ و افسوس خوردن بہ حال یاس و هادے ڪوچڪش! نگاهم را میان جمعیت مے چرخانم خبرے از یاس نیست! همتا بہ سمت مادر علیرضا مے رود و من از زنے ڪہ نزدیڪ آشپزخانہ ایستادہ سراغ یاس را میگیرم. با انگشت اشارہ بہ اتاق خواب مشترڪ علیرضا و یاس اشارہ میڪند و لب میزند:حالش خوب نیس! انگشت هاے یخ زدہ ام را در هم مے فشارم و بہ سمت اتاق قدم برمیدارم. بہ زور جان در انگشتانم مے ریزم و براے ڪوبیدن بہ در مشتشان میڪنم. آرام تقہ اے بہ در میزنم،صداے زن میانسالے مے پیچد:بلہ؟! دستگیرہ ے در را مے فشارم و در را ڪمے باز میڪنم،اتاق خواب ڪمے تاریڪ است! وارد اتاق میشوم و در را مے بندم،یاس گوشہ ے اتاق ڪنار تخت خواب نشستہ،روسرے گلبهے رنگش ڪمے نامرتب و پیراهن سفیدش ڪمے خیس است! زانوهایش را بہ شڪمش فشردہ و چیزے بینشان گذاشتہ و بہ آن خیرہ شدہ! صورتش را خوب نمے بینم! عطیہ سر تا پا مشڪے پوش ڪنارش نشستہ و هادے ڪوچڪ را در بغل گرفتہ. زن میانسالے رو بہ روے یاس زانو زدہ و بہ من چشم دوختہ. زمزمہ میڪنم:سلام! نگاہ یاس و عطیہ بہ سمت من مے آید! با دیدن صورتش روح از تنم پرواز میڪند! دو چشم عسلے اش بہ خون نشستہ اند و هیچ جانے در چهرہ اش نیست! انگار ڪہ تمام غم هاے عالم را بہ وجودش ریختہ باشند!انگار ڪہ مردہ باشد! مثل چهار پنج سال پیش من... اشڪ دیگر طاقت نمے آورد و روانہ میشود... با شروع بارش اشڪ هاے من،چانہ ے یاس هم مے لرزد و دستانش را بہ سمتم دراز میڪند. با قدم هایے بلند بہ سمتش مے روم و محڪم در آغوشش میگیرم! هق هق میڪند و شانہ هاے من هم مے لرزند،فریاد میزند:آیہ! علیرضا دیگہ بر نمے گردہ! دیگہ بر نمے گردہ! و این جملہ ے آشنایش براے تازہ شدن داغ دلم ڪافیست،هق هقم اوج میگیرد! دستانش را دور ڪمرم مے فشارد:بہ خدا من هنوز ازش دل نڪندہ بودم! منتظر بودم امروز برگردہ! مگہ قرار نبود تا ازشون دل نڪنیم نرن؟! سرم را روے شانہ اش میگذارم و چشمانم را مے بندم:مگہ روزے مے رسید ڪہ دل بڪنیم؟! صداے گریہ ے هادے یڪ سال و نیمہ هم بلند میشود،اما یاس در حال خودش نیست. _هیچ...هیچ...هیچڪس...بہ...اندازہ...ے...تو...حا...حالہ...منو...نمے...فهمہ! ریزش اشڪ هایش شدت مے گیرند و چادرم را تر مے ڪنند:قول دادہ بود زود بیاد و تا تو راهے مون دنیا نیومدہ نرہ! علیرضام بد قول نبود! حالا میگن دیگہ نمیاد! حتے جنازہ شم نمیاد! تیڪہ پارہ شدہ! میگن از علے من هیچے نموندہ! تو باورت میشہ آیہ؟! با صدایے خفہ مے گویم:نہ! سرش را بہ شانہ ام مے چسباند و گُر میگیرد:نڪنہ دل تو ازم غصہ دار شد؟! نڪنہ وقتے خبر شهادت هادیو برات آوردم برام آہ ڪشیدے؟! یہ عمر نگاہ اون روزت روم سنگینے ڪرد آیہ! حالا معنے اون نگاهتو میفهمم! چیزے نمے گویم،آرام با ڪف دست شانہ و ڪمرش را نوازش میڪنم. مدام صحنہ هاے تشیع جنازہ هادے و حرف هاے روزبہ در سرم مے پیچند! مادر یاس با گوشہ ے روسرے اشڪش را مے گیرد و صاف مے ایستد،بہ عطیہ اشارہ میڪند ڪہ بلند شود! عطیہ مردد نگاهش را بہ من و یاس مے دوزد،همانطور یاعلے اے مے گوید و بلند میشود. هادے در آغوشش بغ ڪردہ و نگاهش را بہ یاس دوختہ! سیاهے چشمانش بہ علیرضا رفتہ اند! عطیہ موهاے مشڪے اش را مرتب میڪند و بوسہ اے روے گونہ اش مے ڪارد. همراہ مادر یاس از اتاق خارج میشوند،یاس بدون حرف در آغوشم جا خوش ڪردہ. با صدایے بغض آلود مے پرسم:حاملہ اے؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد! بے اختیار مے گویم:وقتے هادے شهید شد همہ ے حسرت و گلہ م از خدا این بود ڪہ میذاشت حداقل یہ مدت ڪوتاہ ڪنار هم زندگے ڪنیم و یہ یادگارے از هادے برام بمونہ! سرش را بلند میڪند و چشمان بے جانش را بہ نگاهم گرہ میزند! _وصیت نامہ ے هادیو خوندے؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم. لبانش مے لرزند:دل هادے نبودہ ڪہ بیشتر از این پاگیرت ڪنہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے