فتوای برخی از فقهای شیعه و اهل سنت درباره‌ی عزاداری ◾️🔻 ⚫️ علمای فریقین عزاداری کردن، نوحه و گریه را حرام نمی‌دانند . ▪️ نهایت نظری که از ایشان به‌عنوان فتوا صادر شده، کراهت آن است. ▪️ البته آن هم در صورتی است که مشتمل بر جزع و نوحه‌سرایی به باطل و دروغ باشد. ▪️ ضمن این‌که در برخی از حالات عزاداری مثل فریاد زدن، پاره‌کردن گریبان، شیون کردن بدون فریاد، به صورت لطمه و سیلی زدن و... محل اختلاف است. ◾️ اما در حکم کلی، دیدگاه‌های فقهای شیعه و سنی یکی است که از باب نمونه به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنیم. 🔻 در کتاب فتاوی الهندیه چنین آمده است: ▪️ «در تشییع جنازه و در منزل میت، نوحه، گریه و شیون کردن و گریبان چاک دادن مکروه است، اما گریه بدون فریاد، اشکالی ندارد، ولی صبر و شکیبایی بهتر است.»[1] 🔻 در جای دیگری از این کتاب نیز آمده است: ▪️ «گریه و نوحه‌ی بلند روا نیست، اما گریه‌ای که از سوز قلب باشد، مانعی ندارد، لباس سیاه برای مردان مکروه است، ولی برای زنان اشکالی ندارد. ▪️ سیاه کردن گونه‌ها و دست‌ها، پاره‌کردن گریبان و زخمی‌کردن صورت و ... از رسومات دوران جاهلیت بوده و باطل است.»[2] 🔻 در کتاب فتاوای غیاثیه این‌گونه آمده: ▪️ «شیون، زاری و فریاد زدن مکروه است و پیامبر از آن جلوگیری فرموده است، اما گریه اشکالی ندارد، زیرا روایت است که پیامبر در مرگ فرزندش ابراهیم گریه کردند.»[3] 🔻 عبدالرحمان جزیری در کتاب «الفقه علی مذاهب الاربعه» می‌گوید: ▪️ «از نظر مالکیه و حنفیه گریه با صدا و فریاد زدن حرام است. ◾️ اما از نظر شافعیه و حنبلی‌ها مباح است، چنان‌که اشک ریختن بدون صدا به اتفاق علما، مباح است.»[4] ⚫️ و از نظر فقهای شیعه جزع و نوحه‌سرایی به باطل و دروغ، پاره‌کردن گریبان و ... مکروه است. 🔻 مرحوم صاحب جواهر می‌نویسد: ▪️ «شکی نیست که گریه بر میت به‌خاطر روایات متعددی که به حدّ تواتر معنوی رسیده و فتاوای فقها جایز است و آن روایات عبارت است از گریه پیامبر بر عموی خود حمزه و...»[5] 🔻 و نیز مرحوم امام خمینی می‌نویسد: ▪️ «گریه کردن بر اموات نه تنها مباح و رواست، بلکه در هنگام شدت حزن و اندوه، مستحب است، ولی سخنی که باعث غضب خداوند شود، نگوید و جایز است؛ نوحه‌سرایی، خواه با شعر یا نثر ... ▪️ بنا بر احتیاط جایز نیست، سیلی زدن به صورت، زخمی کردن، بریدن و کندن مو...»[6] 🔻 صاحب عروه می‌نویسد: «گریه بر میت هر چند با صدا همراه باشد، جایز است، بلکه در صورتی‌که برای تسکین تألم و سوز دل باشد، رجحان دارد؛ همراه با جزع و بی‌تابی کردن جایز است...»[7] 🔻 پی‌نوشت: [1]. «و یکره النوح و الصیاح و شق الجیوب... فأما البکاء من غیر رفع الصوت فلابأس و الصبر افضل.» فتاوی الهندیه فی مذهب الامام ابی حنیفه، مولانا الشیخ نظام و جماعه من علماء الهند، المطبعه الکبری الامیریه، قاهره، مصر، ج1 ص162. [2]. «اما النوح العالی فلایجوز و البکاء مع رقه القلب فلابأس به و یکره للرجال تسوید الثیاب و تمزیقها للتعزیه ولاباس بالتسوید للنساء و اما تسوید الخدود والایدی و شق الجیوب و خدش الوجوه...» همان، ج1 ص162-163. [3]. «یکره النوح و الصیاح لنهی النبی و البکاء لاباس به کما روی ان النبی بکی علی بنی ابراهیم.» فتوای غیاثیه، قاضی غیاث الدین، دارالفکر، بیروت، لبنان، ص45. [4]. «یحرم البکاء علی المیت برفع الصوت و الصیاح عند المالکیه و الحنفیه و قال الشافعیه و الحنابله انه مباح اما هطل الدموع بدون صیاح فانه مباح باتفاق.» الفقه علی المذاهب الاربعه، جزیری، دار الکتب العمیه، بیروت، لبنان، ج1 ص484. [5]. «لاریب فی الجواز البکاء علی المیت نصاً و فتوی الاخبار التی لاتقصر عن التواتر معنی من بکاء النبی علی حمزه -سید الشهداء- و...» جواهر الکلام، شیخ محد حسن نجفی، موسسه دائر المعارف الفقه الاسلامی، قم، ایران، ج4 ص364. [6]. «یجوز البکاء علی المیت بل قد یستحب عند اشتداد الحزن ولکن لایقول ما یسخط الربّ و کذا یجوز النوح علیه بالنظم و النثر...» تحریر الوسیله، امام خمینی، دارالعلم، قم، ایران، ج1 کتاب الجنائز. [7]. «یجوز البکاء علی المیت و لو کان مع الصوت بل قد یکون راحجاً کما اذا کان مسکناً للحزن و حرقه القلب...» عروه الوثقی، سید محمد کاظم یزدی، موسسه الاعلمی للمطبوعات، بیروت، لبنان، مکروهات دفن ج2 ص130. #محرم #ماه_محرم #استقبال_محرم #ما_ملت_امام_حسینیم #سنتهای_عزاداری_محرم #امام_حسین #محرم_آمد #حب_الحسین #حب_الحسین_یجمعنا #حب_الحسین_هویتنا به کانال فرقه های عجیب و جهان ماوراء بپیوندید 🔻🔻 http://eitaa.com/joinchat/3478585344Cfddd4eceb2