چند مرحله پیش رو داشتم؛ اول یه کم فکر کردم ببینم به خانم (که روش های تربیتیشون رو تا حدی می‌شناختم و قبول داشتم👌)چیا می‌خوام بگم؟ 🤔 از قبل تولد زهرا یه سری کتاب در مورد خونده بودم 📚 و یه چیزایی هم به گوشم خورده بود👂؛ ✅می‌دونستم که بازی برای روح و جسم بچه‌ها یه مثل خوردن و خوابیدنه🛌🍼 ✅و اینکه باید بذارم بچه کشف کنه، حساسیتم رو کم کنم و نگران کثیف کاری و ریخت و پاش نباشم🤷‍♀️، اون اینجوری لذت می‌بره و توانمند میشه💪 ✅بچه ها دوست دارن کارهایی که مامان و باباشون می‌کنن رو انجام بدن🙋‍♀️🙋‍♂️ پس مهم‌ترین اسبابِ بازیشون وسایل خونه‌ست ✅چندتا منبع معرفی بازی هم داشتم که هر از گاهی نگاهی بهشون مینداختم و ایده می‌گرفتم برای بازی جدید🙄💡 (با شوق و اشتیاق ایده‌ها رو اجرایی میکردم و زهرا رو میفرستادم سراغشون ولی نتیجه چیزی نبود که داشتم😑 نهایت نهایتش ۵ دقیقه!😃) ✅و خب اینم هی شنیده بودم که بچه رو با بچه های مردم نکن!🤚👧 ✅می‌دونستم بچه مهمه، بچه مهمه و از طرفی بازی‌ها و اسباب‌بازی‌ها هم هر کدوم ویژگی‌هایی دارن که باید با سن و روحیات بچه داشته باشن اما هیچ کدوم از این دانسته‌ها دردی ازم دوا نمی‌کرد😀😅 انگار آدم دلش می‌خواد چیزایی که میدونه رو از زبون یه نفر دیگه بشنوه، یا معجزه‌ای بشه تا ایمانش به تبدیل شه😒😬 و خداروشکر صحبت‌های ساده‌ی خانم مشاور برام تلنگر روحی بود و در عمل هم راهگشا شد🙏 بعد از حرفاشون این حس در من تقویت شد که باید روحیات و تمایلات بچه‌م رو و مهم تر اینکه اون‌ها رو ؛ مثلا اگه یه بازی رو براش آماده کردم و جذبش نشد شاید براش 😖، پس پرونده‌ش رو ببندم تا چند هفته دیگه، یا شاید می‌خواد حتما من همراهش باشم توی این بازی، پس این بازی رو بذارم تو دسته‌ی بازی‌های 👧🧕، یا کلا این مدل بازی رو دوست نداره 😞 از طرفی باید سطح توقعاتم رو بیارم پایین؛ هم از بچه و هم از اسبابِ‌بازی😉 این رو باید بپذیرم که بچه یک سال و نیمه من هیچوقت به مدت طولانی یعنی حدود یک ربع 😂 تنهایی مشغول بازی نمی‌شه و همچنین حداقل تا ۲-۳ سالگی نیاز به همبازی توی بازی‌هاش یه نیاز واقعیه، پس همینجوری کنم و از باهاش لذت ببرم💕😊 این روزا میگذره و اگه خوب نگذشته باشه فقط حسرتش میمونه😪 و اما اون نکات اساسی و کاربردی که توی صحبت‌های خانم مشاور بود، حسابی برام جدید و جالب بود... اونارو ان‌شاءالله فرداشب بهتون میگم🙈 🍀🍀🍀 کانال مادران شریف ایران زمین @madaran_sharif