#عبدالعظیم_حسنی #مدح افق فضل و شرف را قمری پیدا شد یا که در طور ولایت، شجری پیدا شد باز از بحر ولایت گُهری پیدا شد نخل سرسبز ولا را ثمری پیدا شد در سماوات و زمین، جشن عظیم است امشب عید میلاد کریم ابن کریم است امشب در ریاض علوی سرو روان این پسر است نجل مولای کریمان جهان این پسر است بهترین زاده ابناء جهان این پسر است فخر دین، قبله دل، کعبه جان، این پسر است اوست سروی که بُوَد دامن هستی چمنش صلوات همه بر حُسنِ حَسن در حَسنش اهل فضل و شرف و علم، زعیمش خوانند خیل عبّاد همه عبد عظیمش خوانند  صاحبان کرم و جود کریمش خوانند آیت رحمت رحمان و رحیمش خوانند اوست ماهی که بر ابناء زمان می تابد نورش از ری به همه خلق جهان می تابد قامتش، سرو و لبش، کوثر و رویش، ماه است زائر مرقد او زائر ثارالله است خاص و عامند ز هر سوی رهین کَرَمَش دل صد قافله سرگرم طواف حرمش نعمت سایه این دسته گل عترت را بر شما داده خدا این شرف و رفعت را اهل ری قدر بدانید چنین نعمت را فیض همسایگی تربت آن حضرت را بال جبرئیل زده سایه به بام و درتان این شما، این حرم زاده پیغمبرتان یا حجاز است و بُوَد کعبه جاویدانش  جان من، جان همه خلق جهان قربانش ری سپهر و حرم اوست مه تابانش برتر از عرش بُوَد بارگه و ایوانش دوست دارم که شب و روز ز لطف و کرمش پر زند مرغ دلم یکسره سوی حرمش آیه وحی در این خانه کتابت دارد زیر این قبّه دعا کن که اجابت دارد زائر او به خدا فیض قرابت دارد در و دیوار حرم نقش نجابت دارد ماه صد انجمن اینجاست خدا می داند آفتاب حسن اینجاست خدا می داند خاک درگاه تو بر درد دل خسته شفاست سر به خاک حرمت گر نگذاریم جفاست ای گل باغ حسن عطر تو بر روح صفاست کرم و جود تو بر ما به عیان و به خفاست "ما به این در، نه پی حشمت و جاه آمده ایم  از بد حادثه اینجا به پناه آمده ایم" حُسن پیدای حَسن سرّ نهان حسنی بلکه جانان همه خلق و تو جان حسنی تو به باغ دل ما سرو روان حسنی نخل طاها و گل عطرفشان حسنی ما به خاک حرمت روی نیاز آوردیم حاجت خویش به درگاه تو باز آوردیم عصمت فاطمه و عزّت حیدر داری تو مقام از سخن مدح، فراتر داری تو عطا و کرم آل پیمبر داری ز حسین و ز حسن جلوه دیگر داری جان به قربان تو ای سیّد پاکیزه سرشت شهرری از تو بهشت است؛ بهشت است؛ بهشت به تو و عزّت آباء کِرام ات سوگند به خدا و به رسول و به امامت سوگند به جلال و به کمال و به مقامت سوگند  به نماز و به قعودت، به قیامت سوگند تو که سایه به سر خلق دو عالم فکنی چه شود گر نگهی جانب "میثم" فکنی