■ ■شبی در عالم رؤیا مشاهده کردم که مشغول صخره نوردی ام، ارتفاع بسیاری داشت، خیلی خیلی هم جای خطرناکی بود. به روبرو نگاه کردم دیدم کسی نیست، به پشتم نگاه کردم همینطور. در یمین و یسارم هم کسی نبود. فهمیدم که در این طریق پر خوف و خطر، تنهای تنهام. و گریز و گزیری، جز از طی این طریق نیست. پس ای عزیز دل آرام دار و هرگز به اقبال و ادبار خلق اطمینان مکن، یعنی نه به اقبال و مهر و محبت و ادای ارادتشان دل خوش باش، و نه از ادبار و قهر و غضب و کینه و دشمنی شان محزون و غمگین. چرا که اکثر خلق قوم باد اند، گهی این ورند و گهی آن ور. اگر گفت با تمام وجود عاشقتم، بدان دور نیست که همین عاشق، فارغ از تو شود، و اگر گفت با تمام وجود از تو متنفرم، بدان که غیر ممکن نیست که همین شخص کینه ای، عاشق و دلباخته ات شود. ■عزیز دلم آنکه شاهد حقیقت مطلق است، دیگر چه کار به کثرات دارد؟ چه کار به این و آن دارد؟ کثرت را هم تجلی آن حقیقت واحد می بیند، اگر در حقش ظلم کردند، می بیند قهر حق را،و اگر عاشقش شدند، مشاهده میکند مهر و محبت حضرت جانان را. ■این و را بردار، همه چی حل میشود.