عدالت‌خواهی، مطالبه‌ی از حاکمیت است و برای عدالت‌خواه تکلیفی جز مطالبه کردن ایجاد نمی‌کند لذا مشتری زیاد دارد و مؤمن و غیر مؤمن از آن حمایت می‌کنند؛ گفتمانی مشترک بین همه‌ی انسان‌هاست، با نفع شخصی مردم هم هماهنگ است. اما مواسات کار دولتی نیست، تکلیفی همگانی است که گردن همه‌ی مردم را می‌گیرد، نیاز به خودسازی و گذشت از منافع شخصی دارد، دیگران را بر خود ترجیح دادن یا حداقل مساوی دانستن می‌خواهد، یک گفتمان ایمانی است و جز نفس های پاک با آن همراه نمی‌شوند، یک حرکت خالصانه است. جامعه‌ی ایمانی، یک جامعه‌ی اهل مواسات است، اینجور جامعه‌ای می‌تواند به عدالت برسد. جامعه‌ای که مردم آن در رقابت برای گرفتن اموال یکدیگرند، تحت عنوان خرید دلار و سکه یا خرید سهامی که افت کرده یا هر بازار دیگری به امید اینکه گرانتر به هموطنانشان بفروشند و پول آنها را برای خودشان به چنگ آورند به عدالت نمی‌رسد. این مردم کارگزارانی از جنس خودشان خواهند داشت. مردمی که اهل مواسات باشند و از خود بگذرند آماده‌ی پذیرش عدالت می شوند. مواسات حرص را از بین می‌برد و محبت و اتحاد می‌آورد، این جامعه است که عدالت‌خواه می شود. این جامعه، مسئول عدالت طلب را انتخاب می‌کند. مسئولی که عدالت گرا نباشد نمی‌تواند در این جامعه کار کند. عدالت‌خواه می‌تواند مؤمن باشد، می‌تواند مارکسیست باشد، می‌تواند عقده‌ای باشد، حسود باشد، خودخواه باشد، اما اهل #مواسات، پاک و زلال است و #عدالت‌خواه واقعی است. عدالت‌خواه ِ اهل مواسات باشیم. پ.ن: مواسات یعنی همراهی کردن و کمک کردن به برادر مؤمن در همه‌ی امور و شریک ساختن او در حاصل تلاش‌های خود. اینکه انسان وظیفه بداند کمک فکری، کمک مالی، کمک جسمانی، کمک آبرویی را. #اسلام #اسلام_ناب eitaa.com/mosabereh