🍀 او برای اثبات لیاقت خود یک بار به تنهایی به میان عراقی ها می رود و لباس و اسلحه ای از عراقی ها به دست می آورد و در هیئت یک عراقی به نیروهای خودی نزدیک می شود. به طوری که رزمندگان می بینند که یک عراقی کوچک به طرف آنان می آید! می خواهند به او شلیک کنند که یکی از آنان می گوید: صبر کنید با پای خودش بیاید تا اسیرش کنیم. هنگامی که نزدیک می شود، می بینند حسین است که خواسته ثابت کند که می تواند با دست خالی هم با عراقی ها بجنگد و شهامت و لیاقت حضور در خط مقدم را دارد. به فراخور گذر از سالروز شهادتش 🌷 شهید محمد حسین فهمیده #یکی_از_میان_ما ...🌷... /یاد یاران ………………………………… @sad_dar_sad_ziba ─┅═ঊঈ🌹ঊঈ═┅─

گرچه گاهی تندبادی شاخه‌ای را هم شکست #سرو می‌ماند ولی طوفان به پایان می‌رسد 💨🌲 @sad_dar_sad_ziba 🍃

🌧 نعمت، فقط باران نیست؛ گاهی خدا دوستی نازل می کند زلال تر از باران. @sad_dar_sad_ziba 🌸 🌱

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «چایت را مـن شیرین می کـنم» ⏪ بخش اول: از زمانی که حرف زدن یاد گرفتم در آلمان زندگی می کردیم. نه این که آلمانی باشیم، ایرانی بودیم، آن هم اصیل؛ اما پدرم هوادار و همفکر سازمان مجاهدین خلق بود، بعد از کشته شدن تنها برادرش در عملیات فروغ جاویدان (مرصاد) و شکست سخت سازمان، ایران برایش جهنم شد و با وجود، مخالفت مادرم، باروبندیل بست و عزم خروج از ایران کرد. آن روزها من یک ‌ساله بودم و برادرم دانیال پنج ‌ساله. مادرم همیشه نقطه‌ی مقابل پدر قرار داشت، اما بی‌صدا و جنجال. او تنها برای حفظ من و برادرم بود که تن به دوری از وطن و زندگی با پدرم داد؛ مردی که از مبارزه، تنها بد مستی و شعارهایش نصیبمان شد. شعارهایی که آرمان‌ها و آرزوهای دوران نوجوانی من و دانیال را تباه کرد و اگر نبود، زندگیمان شکل دیگری می‌شد. پدرم با این‌که توهم توطئه داشت اما زیرک بود و پل‌های بازگشت به ایران را پشت سرش خراب نمی‌کرد. می‌گفت: «باید طوری زندگی کنم که هر وقت نیاز شد به‌ راحتی برگردم و برای استواری ستون‌های سازمان، خنجر از پشت بکوبم.» نمی‌دانم واقعاً به چه فکر می‌کرد؛ انتقام خون برادر، اعتلای اهداف سازمان و یا فقط نوعی دیوانگی محض. هر چه که بود، در بساط فکری‌اش چیزی از خدا پیدا نمی‌شد. شاید به زبان نمی‌آورد اما رنگ کردار و افکارش جز سیاهی شیطان را نشان نمی‌داد. زندگی منِ یک ‌ساله و دانیال پنج ‌ساله، میدانی شد برای مبارزه‌ی خیر و شر و طفلکی خیر که همیشه شکست می‌خورد در چهارچوبِ سازمان ‌زده‌ی خانه‌مان. مادر مدام از خدا و خوبی می‌گفت و پدر از دغدغه‌های سازمان. چند سالی گذشت اما نه خدا پیروز شد و نه رجوی و مریمش. روزها دوید و در این هیاهو، من و برادرم دانیال، خلأ را انتخاب کردیم، بدون خدایی که فقط تماشاگر بود و سازمانی که همه چیز را به پای اهدافش گردن می زد؛ در بی وزنی محض، چیزی درست شبیه به برزخ! نوجوانی ما غرق شد در مهمانی های آن چنانی و خوش گذرانی؛ جدای از مادرِ همیشه تسبیح به دست، و پدرِ هر لحظه مست. شاید، زیاد راضیمان نمی کرد اما خب، از هیچ بهتر بود. آن روزها به دور از تمام حاشیه ها، من بودم و محبت های بی دریغ برادرم که تنها کورسویِ دنیای تاریکم به حساب می آمد. هر چند ما بزرگ تر شدیم، احساس امنیت مادر از وجود پدر، کم جان تر شد. تا جایی که تنها فرزند عمارت پدر بزرگ، ماندن کنار فرزندان را به حضور در مراسم دفن پدرش ترجیح داد. بیچاره مادر بزرگ که از درد دوری دختر و فراق همسر، به یک ماه نکشیده، عزم همجواری با شوهر کرد و رفت و مادر تنها شمع وجودش در ایران خاموش شد. سال ها، بی خیال به دلشکستگی های مادر گذشت. من و دانیال رشد کرده در غربت، خوشگذرانی های شبانه را به خانه و مرد پدرنامِ ساکن در آن ترجیح می دادیم. اما انگار زندگی، شگفتانه ای عظیم داشت برای ما. آن روزها همه چیز خاکستری و سرد به نظر می رسید، حتی چله ی تابستان. پدرم سال ها در خیالش مبارزه کرد و مدام از آرمانش گفت؛ به این امید که فرزندانش را تقدیم سازمان کند، که نشد. فرزندانش عادت کرده بودند به شعارزدگی پدر و رنگ نداشت برایشان رجز خوانی هایش. بیچاره مادر که هیچ همدمی نداشت. در این بین، دانیال همیشه هوایم را داشت. هر روز و هر لحظه، درست وقتی که خدای مادر، بی خیالش می شد زیر کتک ها و کمربندهای پدر. خدای مادر، بد بود. دوستش نداشتم. من خدایی داشتم که برادرم بود و وقتی صدای جیغ های دلخراش مادر زیر آوار کمربند آزارم می داد، محکم گوش هایم را می گرفت و اشک هایم را می بوسید. کاش خدای مادر هم، کمی مثل دانیال، مهربانی بلد بود. دانیال، در، پنجره، آسمان و تمام دنیایم را تشکیل می داد. کل ارتباط این خانواده خلاصه می شد در خوردن چند لقمه غذا کنار یکدیگر، آن هم گاهی، شاید، صبحانه یا ناهار. چون شب ها اصلاً پدری وجود نداشت تا خانواده کامل باشد. در روزهای کودکی، گاهی از خودم می پرسیدم: «یعنی همه همین طور زندگی می کنند حتی خانواده ی تام؟ یا مثلاً معلم مدرسه مان، خانم اشتوتگر هم از شوهرش کتک می خورد؟ پدر لیزا چه طور؟ او هم مبارز و دیوانه است؟» و بی هیچ جوابی، دلم می سوخت برای دنیایی که خدایش جرعه ای مهربانی نداشت. ⏪ ادامه دارد ... ................................. 🌳 #بوستان_داستان 💠 زندگی زیبا eitaa.com/sad_dar_sad_ziba ┄┅══✼☘🌺☘✼══┅┄

🔘 به کار واجبت برس! 💎 #دُرّ_گران ……………………………………… 💐 «همه چیز برای زندگی زیبا» 💐 @sad_dar_sad_ziba 🍃

🌻 #اشتیاق ، نیرومند‌ترین پیشران موفقیت است. وقتی کاری انجام می‌دهید، آن را با تمام #انگیزه انجام بدهید. به یاد داشته باشید که هیچ هدف بزرگی بدون انگیزه و اشتیاق به دست نمی آید. @sad_dar_sad_ziba 🌸 🌱

🍀🌸🍀 هیچ دو نفری صد در صد عین هم نیستند. رابطه ی خوب، یافتنی نیست، ساختنی است! ─┅═ঊঈ🍃🌳🍃ঊঈ═┅─ #باغچه /خانوادگی ─┅═ঊঈ🦋🌹🦋ঊঈ═┅─ 💐[همه چیز برای زندگی زیبا] @sad_dar_sad_ziba 🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸

📲 استفاده از #فیلترشکن ها و خطرات و آسیب های بزرگ آن ها برای همه ی ما #جهان_جادو /جهان رسانه 📡 💻 📱 ╭─┅═ঊঈ💠💠ঊঈ═┅─ ‌ ‌ @sad_dar_sad_ziba ╰─┅═ঊঈ💠💠ঊঈ═┅─

🖤 دلت را داغ‌ها در بر کشیدند به خون و خاک و خاکستر کشیدند سه غم آمد سراغت هر سه یک بار! پدر، مادر، برادر، پر کشیدند «سید محمدجواد شرافت» 🖤 #برای_آرتین @sad_dar_sad_ziba 🔰

...و ‏#زن #زندگی‌ خود را داد تا ما #آزادی داشته باشیم! #زن #زندگی #آزادی #آرمانشهر 🌃 / اجتماعی 💐 «همه چیز برای زندگی زیبا» ‌ @sad_dar_sad_ziba ╰─┅═ঊঈ💠💠ঊঈ═┅─

کسی که تو را نصیحت می‌کند لزوماً خود کامل نیست. اما ممکن است همان چیزی را به تو بدهد که برای #آرامش و #خوشبختی نیاز داری! @sad_dar_sad_ziba ❇️

💢 تا مطمئن نشده ای حق تحقیق داری ولی حق بازگو کردن نداری! 🎤 «استاد شهید مطهری» #نردبان /دینی، اخلاقی ……………………………………… 💐 @sad_dar_sad_ziba 🍃