📿 ‌ یا رب! تو چنان کن که پریشان نشوم محتاج برادران و خویشان نشوم بی منت خلق خود مرا روزی ده تا از در تو بر در ایشان نشوم «ابوسعید ابوالخیر» 🤲🏼 #نیایش 🌹 @sad_dar_sad_ziba

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «مثـل بیـروت بود» ⏪ بخش ۸۶: با لرزی شدید در چهار ستون بدنم چشم باز کردم. خیس عرق بودم، بی اختیار از شدت سرما می لرزیدم. سنگینی پتو بر شانه هایم حکم کوه داشت. یادم نمی آمد که چه از سر گذرانده بودم. نگاهم تار بود. چندین بار پلک زدم بلکه مسیر تماشایم هموار شود و بالأخره در محدوده ی نگاهم، فضایی نیمه تاریک قرار گرفت که اصلاً آشنا به نظر نمی رسید. عزم برخاستن کردم که جزء به جزء جانم درد را فریاد زد. ناله کنان روی تشک چسبیده به زمین نشستم. از فرط ضعف، چشمانم برای ثانیه ای تاریک شد. سرما امان نمی داد؛ انگار زمستان در اتاق قدم می زد. پتو را حریصانه چسبیدم. نگاهم که بر چادر مچاله ام گوشه ی دیوار نشست، تمام آن مصیبت ها را به خاطر آوردم و آن اتفاقات شوم بر کالبد حافظه ام آوار شدند. وای! فلش! زندگی برادرم در گرو آن فلش بود. دست در جیبم فروبردم. وحشت بر احوالم دوید. خبری از فلش نبود. به سرعت پتو را کنار زدم. تمام جیب ها را زیر رو کردم، اما نشانی از فلش و گوشی وجود نداشت. به حتم، هنگام تصادف از جیبم افتاده بودند. صدای به هم خوردن دندان هایم از فرط ترس و سرما، در سکوت فضا می پیچید. نگاهی مضطرب به اطراف انداختم. اتاقی موکت پوش که چهار پایه ای کوچک کنج دیوارش قرار داشت. این جا کجا بود؟ اصلاً من این جا چه کار می کردم؟! ته مانده ی اتفاقات را در ذهنم مرور کردم؛ راننده و حالا این چهار دیواری. نگاهم به باند دور زانویم افتاد. نو بود. دعا می کردم پای پدر برای حفظ جانم در میان باشد. اما نه... نمی توانستم مثبت فکر کنم. خیالم به خباثت ناشناس می پرید؛ این که باز من را به بازی جدیدی هل داده است. پنجره ای بزرگ روی دیوار پشت سرم قرار داشت. دست به لبه اش گرفتم و دردناک از جایم برخاستم. نمی دانستم شب است یا سحر. پنجره با میله های بلند جوشکاری شده بود. در فضای نیمه تاریک آن طرف پنجره، حیاط خلوتی سرپوشیده قرار داشت که حکایت از خانه ای ویلایی می کرد. با صدایی بی جان فریاد زدم: _ کمک! یک بار... دو بار... سه بار... هیچ پاسخی نیامد. آشوب قلبم هزار برابر شد. در کدام جهنم دره گیر افتاده بودم؟ حسی می گفت که این چهار دیواری از درایت پدر نیست که اگر بود این گونه این جا رها نمی شدم. مضطرب به طرف در رفتم. دستگیره را چندین بار تکان دادم. قفل بود. اشک از چشمانم سرازیر شد. انگار که آتش به جانم افتاده باشد، مشت بر در کوبیدم و فریاد زدم، اما هیچ موجود زنده ای در آن حوالی وجود نداشت. عنان زار زدن از کفم پرید. چون مادران کودک مرده، تکیه زده به در روی زمین لیز خوردم و های های ضجه زدم؛ آن قدر عمیق که ته مانده ی توانم محو شد و جنین شده روی موکت سرد اتاق آرام گرفتم. نمی دانم چه قدر در آن حالت بودم که ناگهان صدایی از بیرون در من را به خود آورد. ضربان قلبم سر به فلک می کشید. کسی پشت در بود. به سرعت از جایم بلند شدم. دندان هایم از فرط درد روی هم ساییده می شد. نگاهی فرز به اطراف انداختم. چهار پایه ی کوچک را از کنار دیوار برداشتم. آشوب اعصاب، اجازه ی درست فکر کردن را نمی داد. چسبیده به دیوار، کنار در پناه گرفتم. صدای نشستن کلید را در قفل شنیدم. سلول به سلولم از وحشت می لرزید. سرما در جانم دوید. کلید چرخید. چهار پایه را بالا آوردم. دستگیره پایین آمد. در باز شد. مردی پا در حریم اتاق گذاشت. هیبت مردانه اش را در چهار چوب دیدم، دستانم نیرو گرفت. چشم بستم و جیغ کشان، چهار پایه را با تمام توان بر سرش کوبیم. آخی بلند گفت و تعادل از کف داد. بی تعلل هلش دادم. نقش زمین شد. ⏪ ادامه دارد... ................................. 🌳 #بوستان_داستان 💠 «زندگی زیباست» http://eitaa.com/sad_dar_sad_ziba ┄┅══✼☘🌺☘✼══┅┄

✨ موفقيت ساده است؛ كار درست را به روش درست در زمان درست انجام بده. 💫 @sad_dar_sad_ziba

🔘 بی بهره نباش! 💎 #دُرّ_گران ……………………………………… 💐 «همه چیز برای زندگی زیبا» 💐 @sad_dar_sad_ziba 🍃

🌻 🕊 رهایی... #نردبان /دینی، اخلاقی ……………………………………… 💐 @sad_dar_sad_ziba

🔹🔹💠🔹🔹 📚 نویسنده ی انگلیسی که پس از پژوهش ها و مطالعات اجتماعی زیاد به نتایج جالب توجهی دست یافت و کتاب «امر به معروف و نهی از منکر» را نوشت. 🌃 #آرمانشهر / اجتماعی 💐 «همه چیز برای زندگی زیبا» ‌ @sad_dar_sad_ziba ╰─┅═ঊঈ💠💠ঊঈ═┅─

به کسانی که به شما حسادت می‌ورزند احترام بگذارید! آن ها کسانی هستند که از صمیم قلب معتقدند شما بهتر از آنان هستید. 🌿 @sad_dar_sad_ziba

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «مثـل بیـروت بود» ⏪ بخش ۸۷: بدون این که برگردم لنگ لنگان به بیرون اتاق دویدم. وارد یک سالن بزرگ شدم. انگار فرد دیگری نبود. هراسان سر چرخاندم تا راه خروج را بیابم. اطراف سالن سه در قرار داشت. اضطراب اجازه ی حلاجی نمی داد و نمی توانستم بفهمم کدامشان درِ اصلی است. وحشت زده به سمتشان شتافتم. اولی به یک اتاق باز شد و دومی به حیاط خلوت. دیگر اطمینان داشتم که سومی راه رهایی است. بدون فکر کردن به این که چه چیزی آن طرفش انتظارم را می کشد، دستگیره را پایین کشیدم و آه از نهادم بلند شد. در قفل بود. چندین و چند بار دیگر، با گریه ای که حالا به هق هق افتاده بود، دستگیره را تکان دادم و بر در مشت کوبیدم. چرا این بازی به انتها نمی رسید؟! صدای مچاله ی مرد از چارچوب اتاق بلند شد. _ با مشت و لگد باز نمی شه. ترس نفسم را بند آورد. چرخیدم. از آن چه می دیدم خشکم زد. گریه ام خفه شد. چه طور باید باور می کردم؟! او... دانیال بود. کلیدی را بالا آورد و تکان داد. _ دست از سر اون فلک زده بردار، قفله. با صورت جمع شده از درد، دستی به پشت سرش کشید. مبهوت ماندم. با ابرویی گره خورده، انگشتان خونی اش را تماشا کرد. _ ببین چه کار کردی! منجمد بودم. نمی دانستم چه حسی باید داشته باشم. امنیت یا ناامنی؟! آخرین چیزهایی که از این مرد موطلایی در خاطرم بود را مرور کردم؛ ناپدید شدن ناگهانی اش، اخبار عجیب رسانه های معاند در رابطه با افشاگری اش، اسنادی که حکم به خیانتش می‌دادند، خبر کشته شدنش توسط سپاه پاسداران و حالا این جا، رو در رو و چشم در چشم من... این بازی، زیادی پیچ و خم داشت. پاسخ طاها در روز تدفین سارا به این سؤالم که تا چه زمانی قرار است در مورد مرگ دانیال به بقیه دروغ بگویند در خاطرم مرور شد. «تا وقتی که بهمون ثابت شه که دانیال واقعاً زنده نیست.» جورچین ها یکدیگر را کامل نمی کردند. دل پریشانی ام بیشتر شد. نه، نمی توانستم اعتماد کنم. حسی فریاد می زد که شاید آن ناشناس خود دانیال است. حواسش پی بررسی شکستگی سرش بود. نگاهم به آشپزخانه ی نزدیک در کشیده شد. چند چاقو به همراه قاشق و چنگال درون ظرفی استوانه ای شکل کنار لگن ظرفشویی قرار داشت. نمی دانستم دقیقاً چه می خواهم انجام دهم، فقط می خواستم که دستم به یکی از آن چاقو های دسته سیاه برسد. از بی توجهی اش سود جستم و به سمت آشپزخانه دویدم. با حرکت ناگهانی ام به خود آمد. فرز و سریع، یکی از چاقو ها را بیرون کشیدم. ظرف استوانه ای و محتویاتش با سر و صدا پخش زمین شدند. با آرامشی عصبی کننده به آشوبم زل زد. چاقو را بالا آوردم و با حنجره‌ای که می‌لرزید فریاد زدم؛ _ تو... تو واقعاً کی هستی؟! هیچ تغییری در چهره‌اش رخ نداد. _ واقعاً دانیالم. من را مسخره می‌کرد؟ دیوانه وار فریاد زدم. ــــ مسخره‌ام نکن! دندان‌هایم تق تق روی هم کوبیده می‌شدند. _ فلش... فلش کجاست؟! نرم به سمت آشپزخانه گام برداشت. _ پیش منه. آتش اضطرابم ثانیه به ثانیه شعله ورتر می‌شد. اخطار دادم که نزدیک‌تر نیاید. متوقف شد. _ اون رو بهم برگردون! به مبل‌های کهنه ی وسط سالن اشاره کرد و گفت: _ بشین، حرف می‌زنیم. چشمانم از شدت ضعف دو دو می زد. حال جنون زدگان را داشتم. اختیاری بر فریادهای دیوانه وارم حکومت نمی‌کرد. _ می گم اون فلش لعنتی رو بهم برگردون! چند گام نزدیک‌تر شد و در درگاه آشپزخانه قرار گرفت. _ باشه... باشه. دست به سمت گرم کن مشکی‌اش برد. نعره زدم؛ _ می‌خوای چی کار کنی؟! جا خورد. _ مگه فلش رو نمی‌خوای؟! حس می‌کردم که جویی از آب یخ در رگ‌هایم جاری است. تهوع ته مانده ی توانم را می‌مکید و عرق سرد بر تیغه ی کمرم می‌نشست. با احتیاط، فلش را از جیبش بیرون آورد و دست تسلیم بالا برد. _ دارید از حال می‌رید... بشینید. چشمانم پیچ و تاب دار می‌دیدند. به زور، تعادلم را حفظ می‌کردم تا پخش زمین نشوم. _ بزارش روی میز، برو عقب. همان کاری را کرد که خواستم. لی لی کنان خود را به میز رساندم و فلش را برداشتم. _ در رو باز کن، می‌خوام برم. فقط چشم به تماشایم دوخت. بار دیگر جمله‌ام را فریاد زدم. _ مگه کری؟! می گم در این جهنم رو باز کن می‌خوام برم. در نگاهش نگرانی بود. _ پات رو از این در بذاری بیرون، اگر افت فشار بلایی سرت نیاره، اون هایی که دنبال این فلش هستن حتماً می کشنت؛ پس عاقل باش! چشمانم سیاهی می‌رفت. نفس‌هایم تند شده بود و باران باران عرق سرد بر جانم می‌نشست. دست به لبه ی سنگ مرمرین گرفتم تا ایستادگی‌ام را حفظ کنم. _ کیا... کیا دنبال این فلش هستن؟! سعی داشت آرامشش را حفظ کند. _ همون‌هایی که تو رو هل دادن وسط این بازی. همون که این بلاها رو سرت آورد. ⏪ ادامه دارد... ................................. 🌳 #بوستان_داستان 💠 «زندگی زیباست» http://eitaa.com/sad_dar_sad_ziba ┄┅══✼☘🌺☘✼══┅┄

سعی کن پنجره‌ای رو به پریدن باشی دیده خواهی شد اگر لایق دیدن باشی «سیدتقی سیدی» 🍀 «زندگی زیباست» 🌴 @sad_dar_sad_ziba

🌿🌸🌿 وقتی خودتان باشید و با آنچه که هستید و آنچه که انجام می‌دهید در جنگ نباشید جذاب و گیرا می‌شوید. وقتی برایتان اهمیت نداشته باشد که مورد تأیید دیگران باشید، دیر یا زود تأیید می شوید و در جمع، دوست داشتنی خواهید بود. شما مورد احترام و تأیید دیگران قرار می‌گیرید چون نیاز به تأیید دیگران را رها می‌کنید. این مسئله چنان ارتعاشی به جهان آفرینش می فرستد که از نتیجه آن شگفت زده می‌شوید. برای هماهنگی با جهان آفرینش، تنها کسی که باید تأیید و خشنودی او برایتان مهم باشد، آفریننده ی شماست. 🌊 #اقیانوس_آرام آقای روان شناس 🗞 #مجله_ی_مجازی «زندگی زیباست» @sad_dar_sad_ziba ┄┅═══✼🍃🌹🍃✼═══┅┄

🔹🔹👌🏼🔹🔹 🔸 بی عُرضه نباش! 📽 #فیلم_کوتاه_خارجی #تلنگر 👌🏼 💢 @sad_dar_sad_ziba

✨ هیچ کسی بی برنامه وارد زندگی ات نمی‌شود. هر کسی در زندگی تو نقشی دارد: بعضی مجازات و تاوان، بعضی آزمون و امتحان، بعضی هدیه و ارمغان! ‍‌ 💫 @sad_dar_sad_ziba

─ ✾࿐༅🍃🌸🍃༅࿐✾ 💞 خواهر برادری 😍 @sad_dar_sad_ziba ─ ✾࿐༅🍃🌸🍃༅࿐✾ ─

ماسوله 🏴 شب هفتم محرم اجرای آئین ۸۰۰ ساله علم‌بندی #ایرانَما / نَمایی از ایران زیبای ما 🇮🇷 @sad_dar_sad_ziba ┄┅═══✼🍃🌹🍃✼═══┅┄

عشق یعنی تشنه ای خود نيز اگر واگذاری آب را بر تشنه تر «مولوی» 💠 @sad_dar_sad_ziba

🌿 🎶 «انتخاب» 🎙 علی اکبر قلیچ #ترنم_ترانه /موسیقی 🎼🌹 🎵 🗞 #مجله_ی_مجازی «زندگی زیباست» @sad_dar_sad_ziba ┄┅═══✼🍃🌹🍃✼═══┅┄

🍀 آسوده باش! 💎 #دُرّ_گران ……………………………………… 💐 «همه چیز برای زندگی زیبا» 💐 @sad_dar_sad_ziba 🍃

شهید ایرانی عصر عاشورا در کربلا در رکاب حضرت سید الشهدا! #یکی_از_میان_ما ...🌷... /یاد یاران ………………………………… @sad_dar_sad_ziba ─┅═ঊঈ🌹ঊঈ═┅─

در پاسخ به کسانی که می گویند: هر کسی را با هر شرایطی و به هر نحوی باید به اماکن مذهبی، مساجد و هیئت ها جذب کرد! 💠 اندیشه + رفتار + جهاد = ارج 🔹 http://splus.ir/arj_e_ensan ●▬▬▬✨✨▬▬● .

🌿🌸🌿 زندگی، عمر کردن نیست، رشد کردن است. عمر کردن کاری است که از همه ی موجودات زنده برمی‌آید. اما رشد کردن هدف والای انسان است که عده ی معدودی می‌توانند ادعایش را داشته باشند. زندگی بدون رشد کردن بی معناست و رشد کردن، بدون رنج، ناممکن! خدا در قرآن فرمود: «لَقَد خَلَقنَا الإنسانَ فی کَبَد» «ما انسان را در رنج آفریدیم!» از رنج های زندگی ات مرنج و رو برمتاب. با آن ها مبارزه و از آن ها عبور کن که رشد تو در همین است! 🌊 #اقیانوس_آرام آقای روان شناس 🗞 #مجله_ی_مجازی «زندگی زیباست» @sad_dar_sad_ziba ┄┅═══✼🍃🌹🍃✼═══┅┄

🌿🌿🌹🌿🌿 تا رنج تحمل نکنی گنج نبینی تا شب نرود صبح پدیدار نباشد آهنگ دراز شب رنجوری مشتاق با آن نتوان گفت که بیدار نباشد مرغان قفس را اَلَمی باشد و شوقی کان مرغ نداند که گرفتار نباشد دل آینه ی صورت غیب است و لیکن شرط است که بر آینه زنگار نباشد آن را که بصارت نبود یوسف صدیق جایی بفروشد که خریدار نباشد «سعدی» 🌿 «زندگی زیباست» 🌿 @sad_dar_sad_ziba

🌳🍃 🦅 🍃🌲 یک دقیقه پرواز بر بال های عقاب 🌿 #آفرینش ༻‌🍄 @sad_dar_sad_ziba 🍄༺ ‎‌

📿 ‌ «بدانید که دوستان خدا نه می‌ترسند و نه غمگین می‌شوند.» 📖 «سوره ی یونس / آیه ی ۶۲» 🤲🏼 #نیایش 🌹 @sad_dar_sad_ziba

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «مثـل بیـروت بود» ⏪ بخش ۸۸: گوش‌هایم زنگ می‌زد و حرف‌هایش را درست نمی‌فهمیدم. _ توی این فلش چیه؟ مکثی سنگین در کلامش نشست و سپس گفت: _ اطلاعات محرمانه و پوشه های خاص که پته ی خیلی‌ها رو می‌ریزه رو آب. گرمکن چرم مشکی رنگش در نظرم آشنا آمد. آن را کجا دیده بودم؟ بی‌حسی، عضلات پایم را تسخیر کرد. ذهنم دست از جستجو برنمی‌داشت. یادم آمد. خودش بود؛ همان که در صحنه ی تصادف، به ضرب و زور اسلحه، من را از دست آن کلاه کاسکت پوش دیوانه نجات داد. زندگیم را مدیون او بودم اما... اما او رهایم کرده بود و مسیر را برای مصیبت‌های بعدی‌اش هموار. سلول‌های خاکستری مغزم یاری ام نمی‌دادند. نمی‌دانستم شریک دزد است یا رفیق قافله؛ ولی هرچه که بود نمی‌توانست آدم خوب قصه باشد. اصلاً منافق‌زاده را چه به معتمد بودن. دیگر حتم داشتم اگر خود آن ابلیس نباشد یک پایش وصل به اوست. صدایی توی گوشم نعره می‌زد که این جا گیر افتاده ام تا پدر برای حفظ جانم وارد تله ی آن اهریمن شود. حفظ زندگی من حکم اهرم فشار برای کج کردن مسیر بابا را داشت. دیوانگی به سرم زد. می‌توانستم به یک چشم برهم زدن، نفسم را قطع کنم تا برای بستن راه پدر مشتشان پر نباشد. چاقو را به سمت قلبم گرفتم و بالا بردم. مردن ترس داشت. بی‌قرار جیغ زدم: _ برگ برنده تون نمی شم! وحشت در صورتش دوید. دستانش را به حالت تسلیم بالا برد و جلو آمد. فریاد زدم: _ قدمی نزدیک بیای، قلبم رو پاره می کنم. چی می خواین از بابام؟! چی می خوااااااین هاا؟! رنگش به وضوح مثال گچ دیوار شد. _ دیوونگی نکن دختر. اون چاقو رو بیار پایین، من همه چیز رو برات توضیح می دم: _ بی شرف، تو نون و نمک ما رو خوردی. تو رفیق طاها بودی. اما حالا... چی می خوای؟ دنبال چی هستی؟ چرا من رو آوردی این جا؟ چرا؟! نیروی صدایم بر پرده ی گوشم ناخن می کشید. دیگر او هم عنان اختیار به کف نداشت. مردانه و هراسان فریاد زد: _ چون حاجی گفت! حاجی یعنی سردار اسماعیل، پدر من؟ گریه ام قطع شد. زل زدم به خیرگی پروحشت چشمانش. دنبال صداقت در آن مردمک های روشن می گشتم. رمق نم کشیده ام اخطار اتمام می داد. هاله ای مبهم بینایی و شنوایی ام را احاطه کرد. ناگهان زیر پایم خالی شد. دانیال هراسان به سمتم جهید و مچ دستم را گرفت تا قبل از زمین خوردن، من و چاقو را مهار کند. دیگر توانی برای کشمکش نداشتم. بی حال، روی سرامیک سرد آشپزخانه افتادم. دانیال چاقو را گرفت و نگران مقابلم زانو زد. ⏪ ادامه دارد... ................................. 🌳 #بوستان_داستان 💠 «زندگی زیباست» http://eitaa.com/sad_dar_sad_ziba ┄┅══✼☘🌺☘✼══┅┄

دو مسئله در ‏کیفیت زندگی هر فرد تأثیر زیادی دارد: ~ کتاب هایی که می خواند ~ انسان هایی که ملاقات می کند 🌳 « زندگی زیباست» 🍀 @sad_dar_sad_ziba

📱 یک زن فرانسوی به دلیل این که در صفحه ی فیس بوک خود در مورد مکرون کلمه ی کثافت را به کار برده است، ۱۲۰۰۰ یورو (۶۵۰ میلیون تومان) جریمه شد! #حکمرانــی_مجازی #سواد_رسانه_ای #آزادی_بیان #جهان_جادو /جهان رسانه 📡 💻 📱 @sad_dar_sad_ziba ╰─┅═ঊঈ💠💠ঊঈ═┅─

🍀 تازگی به سبک معماری اسلامی_ایرانی اقامتگاه بوم‌گردی خانه ی توسلیان / نطنز / اصفهان #ایرانَما / نَمایی از ایران زیبای ما 🇮🇷 @sad_dar_sad_ziba ┄┅═══✼🍃🌹🍃✼═══┅┄

✨ شام فراق ار پیش شد، صبح وصال آمد ز پِی برخیز و ساز راز دل با آن بت طنّاز کن تا چند سازی در جهان، با خار و خاشاک آشیان ای مرغ لاهوتی مکان، بر اوجِ خود پرواز کن «غبار همدانی» 💫 @sad_dar_sad_ziba

❇️ او کافی است... 💎 #دُرّ_گران ……………………………………… 💐 «همه چیز برای زندگی زیبا» 💐 @sad_dar_sad_ziba 🍃

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «مثـل بیـروت بود» ⏪ بخش ۸۹: چون ماهی دور مانده از آب، فقط لب می زدم. عطش داشتم. جان یخ زده ام خیس عرق بود. مرد موطلایی به سرعت برخاست. سرم گیج می رفت. چشمانم را بستم. نفس هایم تند تند شده بود. دلم می خواست که خودم را در آغوش بگیرم و به خواب بروم. با صدا زدن های پی در پی دانیال پلک هایم را گشودم. دستپاچه مشتی قند در لیوان بلوری آب ریخت و چند بار با چنگال به هم زد. _ این رو بخور... لیوان را به لب هایم چسباند. حال خودش بهتر از من نبود و رنگ بر رخسار نداشت. به سختی چند جرعه نوشیدم. شیرینی بیش از حدش دل را زد. دوباره حالت تهوع پیدا کردم. آرواره هایم را روی هم فشردم و نفسی عمیق گرفتم. _ الآن بهتر می شید. چیزی نیست، فشارتون افتاده. کاش می مردم. گاهی مرگ، بهترین گزینه است برای زندگی. زبانم به سخن نمی چرخید. سنگینی اش به هزار تُن می رسید. برایم اهمیتی نداشت در چه وضعی قرار دارم، فقط پاسخ سؤالاتم را می خواستم. سردرگمی را در چشمانم خواند. دوباره لیوان را به دهانم نزدیک کرد. _ از من نترس، من دشمن نیستم. من دانیالم، برادر سارا، دوست طاها. آخ سارا! آهی بلند از نهادم برخاست. یعنی می دانست که دفتر عمر خواهرش بسته شده؟ به نگرانی چهره اش زل زدم. عقلم پوزخند زد. اعتماد، گزینه ی این روزهایم بود. یک بند انگشت نیرویم را در ظرف حنجره ریختم و گفتم: _ می خوام با پدرم حرف... ناگهان صدای متلاشی شدن فقل ورودی، آرامش فضا را درید. دانیال انگشتش را به نشانه ی سکوت مقابل بینی اش گرفت. وحشت، نیمچه قرارم را بی قرار کرد. کسی آرام در را هل داد و با احتیاط وارد خانه شد. صدای پایش را می شنیدم. دانیال آرام و بی صدا، دست به پشت لباسش برد و کلتی کمری بیرون کشید. ما پشت ستون سنگی، در آشپزخونه نشسته بودیم و در تیر رس نگاه آن تازه وارد قرار نداشتیم. صدای پایش قطع شد؛ این یعنی ایستاده بود و فضا را بررسی می کرد. سکوت ترسناک محیط، رعشه به جانم انداخت. دانیال، شانه به شانه ام، تکیه بر دیوار سنگی داد و پناه گرفت. صدای پا دوباره بلند شد. داشت به سمت ما می آمد. قلبم بر طبل می کوبید. به وضوح می لرزیدم. دانیال دستش را به نشانه ی آرامش تکان داد؛ اما مگر می شد؟! تیغه ی دستم را بین دندان هایم قرار دادم تا صدایم در نیاید. قفسه ی سینه ی مرد موطلایی، از شدت هیجان، به سرعت بالا و پایین می رفت. با هر گامی که به سمت آشپزخانه نزدیک می شد، فشار دندان ها روی گوشت دستم بیشتر می کردم و محکم تر پلک بر پلک می فشردم؛ آن قدر که حس فلجی در صورتم دوید و طعم آهنی خون در دهانم نشست. ناگهان ایستاد و مسیرش را به طرف اتاق ها تغییر داد. باید نفس راحت می کشیدم؟ صدای نرم کوبیده شدن در به دیوار، بلند شد. دانیال با احتیاط اسلحه اش را مسلح کرد. نگاهی محتاطانه به سالن انداخت. عزم برخاستن کرد که به گرم کنش چنگ زدم. نشست. نباید جایی می رفت. آن تازه وارد بوی مرگ می داد و من زیادی بی پناه بودم. اطمینان در مردمک های رنگی اش ریخت. و چشم به چشمم دوخت. بی آوا لب زد: _ نترس! من همین جام. سپس روی پنجه ی پایش نشست. گردن کشید و در ورودی را از نظر گذراند. صدای قدم های تازه وارد هنگام خروج از اتاق بلند شد و دانیال به سرعت پناه گرفت. نگاه به اضطرابم کرد و لب زد: _ می تونی راه بری؟! می توانستم نتوانم؟! سری به نشانه ی تأیید تکان دادم. صدای قدم های تازه وارد به سمت اتاق بعدی می رفت. مرد موطلایی لب زد: _ همین جا بمون. تکون نخور تا برگردم. قلبم قصد ایستادن داشت. فرصت حلاجی نداد. کمین کرد و خیز برداشت که بدود. ناگهان نجوای خفه ی گلوله از سمت اتاق در فضا پیچید و دانیال به پناهگاهش برگشت. وحشت، چنگالش را به دور گلویم فشرد. جیغ، حنجره ام را درید. دانیال اسلحه به دست، نگاهی به طوفان وجودم انداخت. خواست برای القای آرامش به من جمله ای بگوید که صدای تازه وارد بلند شد؛ مطمئن و پخته: _ من اومدم فلش و اون دختر رو با خودم ببرم، و می برم. حالا انتخاب این که چه طوری ببرنش با خودته. ⏪ ادامه دارد... ................................. 🌳 #بوستان_داستان 💠 «زندگی زیباست» http://eitaa.com/sad_dar_sad_ziba ┄┅══✼☘🌺☘✼══┅┄