💠 دیدگاه «سردار شهید حاج قاسم سلیمانی» درباره ی حجاب و امر به معروف و نهی از منکر #یکی_از_میان_ما ...🌷... /یاد یاران ………………………………… @sad_dar_sad_ziba ─┅═ঊঈ🌹ঊঈ═┅─

در عجبم از کسی که کوه را می شکافد تا به گنج برسد، ولی خویش را نمی کاود تا به درون خود راه یابد. @sad_dar_sad_ziba 🍃🍂 🍂🍃

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «چایت را مـن شیرین می کـنم» ⏪ بخش ۴۱ : باز هم باباجانش در گوشم طنین انداخت. چشم ها و لبخندش، زیادی مهربان بودند. این سرزمین پر بود از عاصم. تیر چراغ برق های روشن کوچه، در نفس های انتهایی روشنای عصر، به دل چشمانم نشست. کنار مادر، رو به روی در بزرگ و رنگ و رو رفته ی خانه ایستادم. قارقار کلاغ های بیکار، از بین درختان و روی سیم های برق، در گوشم خوش آمدی ترسناک می خواندند. کلید را به طرف در بردم. این گشایش را حق مادر می دانستم. کلید را در مشتش قرار دادم. با دستانی لرزان، صورتی خیس از اشک و مکثی طولانی آن را چرخاند. با قیژی گوش خراش، در باز شد‌. هر دو در چارچوب در، خیره به فضای تاریک حیاط ایستادیم. عطری از گذشته ی مادر برمشامم خزید. دو قدم به داخل رفت. همراهی اش کردم. کهنگی در برگ های مرده ی زیر پایمان، حس می شد. خانه ای عجیب، شبیه فیلم های ایرانی که گاه مادر دور از چشم پدر تماشا می کرد، با حیاطی بزرگ و مدفون در برگ های چندین ساله، که محصول درختان بلند و تنومند و حوضی بزرگ از علائم حیاتی اش، فقط آبی لجن گرفته بود. خانه ای بزرگ با ایوانی طویل که دو یا سه پله، آن را به حیاط وصل می کرد و بی شباهت به محل تجمع ارواح نبود. بوی تند علف های هرز و بلند، با تلنبار پوسیده ی سبزه های چندین ساله روی زمین، بی میلی برای بازدید بیش تر را به چشمانم تزریق می کرد. نمی دانستم حسم چیست ؟ نفرت یا علاقه؟ اما هر چه که بود ماندن را دوست نداشتم. عقبگرد کردم و تنهایی از خانه خارج شدم. پیرمرد با دستمالی قرمز، شیشه های ماشینش را پاک می کرد. - هتل. دست از کار کشید. - می خواین برین هتل بابا جان؟ با سر تأیید کردم. مادر قصد دل کندن نداشت، اما من هم دلیلی برای ماندن نمی دیدم. با گام هایی تند به سراغش رفتم و دستش را کشیدم. ابرو گره زده، پا سفت کرد و تکان نخورد. درست مانند کودکی لجباز. - بریم هتل. این خونه الآن قابل سکونت نیست. سرجایش ایستاده بود. کلافه شدم. - اگه بیای بریم هتل قول می دم فردا صبح، چند نفر رو بیارم تا این جا رو تمیز کنن. بعد خیلی راحت می تونیم این جا بمونیم. رضایتش جلب شد و به سمت ماشین رفت. در همهه ی فکری خودم و مادر، راهی هتل شدیم. ذهنم میدان جنگ بود. این جا هتل هایش هم زیبا بود و من گیج ماندم در میان شنیده ها و دیده هایم. پیرمرد راننده لبخند می زد، دربان هتل لبخند می زد، مسئول پذیرش لبخند می زد، کارگر ساده ای که چمدان ها را حمل می کرد، لبخند می زد. این جا لبریز بود از مسلمان ترسو. درب خودکار و پیشرفته ی اتاقم را محکم بستم و برای اطمینان بیش تر، یک صندلی پشت آن قرار دادم. من حتی از لبخند مسلمانان هم می ترسیدم. دانیال همیشه می خندید. بعد از چند ساعت استراحت، سراغ متصدی جوان و زیباپوش هتل رفتم. باید چند کارگر برایم پیدا می کرد تا آن خانه ی ارواح را تمیز می کردیم. تعدادی لغات فارسی را کنار یکدیگر چیدم. نمی دانستم می توانم منظورم را برسانم یا نه. مرد متصدی، با چهره ی آسیایی اش، مهربان نگاه کرد. جملات را که گفتم، لبخندش پررنگ تر شد. گویا کلماتم معنی خاصی را انتقال نمی داد. پرسید، می توانم انگلیسی صحبت کنم؟ می توانستم. این ملت با زبان ببن المللی هم آشنایی داشتند؟ یعنی اسلام جلویشان را نمی گرفت؟ کمی عجیب به نظر می رسید. به زبان انگلیسی ماجرای خانه را برایش گفتم و او قول داد تا چند نفر را برای این کار پیدا کند. فردای آن روز، نشانی را به کارگران دادم و همراه مادر راهی خانه شدیم. خانه و حیاطش، اگر زیر خروارها خاک و برگ هم دفن می شد، جای تعجب نبود؛ دوری چندین ساله، این تبعات را هم داشت. دو کارگر مرد، نظافت حیاط و دو کارگر زن نظافت داخل خانه را به عهده گرفتند. روشنایی روز، دست و دلبازانه چشم را مهمان می کرد؛ زیبایی کنار ترس. مرد جوان و قدکوتاه، با آن چهره ی استخوانی و آفتاب سوخته اش، به جان علف های هرز افتاد. پیرمرد چاق و ساده که لهجه اش، جالب به نظر می آمد، کنار حوض ایستاد و آستین هایش را بالا زد برای تمیز کردن آن ارثیه ی باستانی. دو کارگر زن، روی ایوان خانه با در ورودی دست و پنجه نرم می کردند و مادر چشم به شیشه های رنگی خانه دوخته بود. انگار کودکی اش را به چشم می دید و لبخند می زد. یکی از زن ها که مسن و فربه بود، صدایم زد: - خانم این در قفله ها. کلیدش رو دارین؟ به طرفشان رفتم. دخترجوان با آن صورت، رنگ پریده و موهای قرمز بیرون ریخته از کنار روسری اش، دست از کُشتی گرفتن با در برداشت و راه را برایم باز کرد. دومین کلید آویزان از حلقه ی ساده و زنگ زده ی آهنی را در قفل چرخاندم. در را به سختی باز کردم که هجومی از خاک، تارعنکبوت و بوی نم به سمتم آمد. ⏪ ادامه دارد ... ................................. 🌳 #بوستان_داستان 💠 زندگی زیبا http://eitaa.ir/sad_dar_sad_ziba ┄┅══✼☘🌺☘✼══┅┄

🍂 زیان دنیا و آخرت! 💎 #دُرّ_گران ……………………………………… 💐 «همه چیز برای زندگی زیبا» 💐 @sad_dar_sad_ziba 🍃

🐸 پنج قورباغه در یک برکه زندگی می کردند، یک قورباغه تصمیم گرفت بپرد. - پرسش: «چه تعداد قورباغه باقی می ماند؟» - پاسخ: «پنج عدد!» - «چرا؟» - «چون تصمیم گرفتن، انجام دادن نیست.» ✅ نکته: تفاوت برنده با بازنده در عمل و بی عملی است. هرگاه کسی طرحی را ارائه کند، می بینید که ده نفری قبل از او به این طرح فکر کرده اند، اما فقط به آن فکر کرده اند. @sad_dar_sad_ziba 🌸 🌱

🍀🌸🍀 ❓ چرا بعضی از کلاس اولی ها بعد از نوشتن دو سه خط مشق، دستشون خسته می‌شه و دیگه نمی تونن ادامه بدن؟ چون مهارت دست ورزی اون ها ضعیفه. 🤔 حالا چه کار کنیم؟ 👌🏽 بهتره که بچه ها قبل از ورود به دبستان، بعضی بازی ها رو انجام بدن. هرچی بیشتر، بهتر. کارهایی مثل: خمیربازی و گل بازی کار با قیچی ✂️ دوختنی ها باز و بسته کردن پیچ و مهره 🔧 تمام این ها به تقویت عضلات کوچکتر دست، مچ و انگشت ها کمک می‌کنه. البته هنوزم دیر نشده‌. اگر بچه ی کلاس اولی داری با انجام این کارها بعد از مدتی حسابی دستش قوی می‌شه و خیلی راحت تر مشق هاش رو می‌نویسه. ─┅═ঊঈ🍃🌳🍃ঊঈ═┅─ #باغچه /خانوادگی ─┅═ঊঈ🦋🌹🦋ঊঈ═┅─ 💐[همه چیز برای زندگی زیبا] @sad_dar_sad_ziba 🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸

🔸 بی شرف همه را به کیش خود پندارد! #تلنگر 👌🏼 @sad_dar_sad_ziba 💢 ❗️

💠 انگشتر «حاج قاسم» بزرگ‎ترین مدال زندگی‌ام بود! 🔹بخشی از روایت آرین غلامی از دیدار با سردار شهید حاج قاسم سلیمانی: «در زمستان سال ۹۷ و در مسابقات بین‌المللی ریلتون سوئد و در حمایت از مردم مظلوم فلسطین مقابل نماینده ی رژیم صهیونیستی مسابقه ندادم. پس از بازگشت به ایران با حاج قاسم سلیمانی دیدار کردم. خیلی متواضع و مهربان بود. سردار شهید، مرا در آغوش کشید و یک انگشتر نیز به من هدیه داد که در واقع زیباترین مدال زندگی‌ام بوده است.» @sad_dar_sad_ziba 🔹🔹💠🔹🔹

🌿 خودت باش! دنیا بنده ی اصالت است. گاهی وقت ها شیرها روزهای زیادی را گرسنه می خوابند. چون نه مثل کفتار لاشخورند و نه مثل روباه دزد! آن ها شیر هستند لاغر می شوند اما اصالتشان را از دست نمی دهند! 🍃 @sad_dar_sad_ziba 🍃

🍀 سرود بامفهوم و زیبای دختران ایران زمین در پیشگاه امام خامنه ای (سایه ی بلندشان پایدار) @sad_dar_sad_ziba 🍃🌸🍃

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «چایت را مـن شیرین می کـنم» ⏪ بخش ۴۲ : دو لنگه ی چوبی در را کامل گشودم. مادر بی توجه و ساکت، داخل شد. شکی نداشتم که تک تک خاطراتش را می‌دید؛ درست در لابه لای مبل های ملافه پیچ و لاله عباسی های قرمز و زیر خرواری از غبار؛ با احتیاطی خاص، روی وسایل دست می کشید. پارچه سفید را از روی میز ناهارخوری بزرگ و کنده کاری شده برداشت و چشم به چلچراغ های قدیمی و زیبای تار بسته دوخت. گاه لبخند می زد، گاه بغض می‌کرد؛ اما دریغ از کلامی حرف. دو زن وارد شدند و مشغول به کار. با دقت همه جا را نگاه کردم. خانه ای بزرگ با وسایلی چشمگیر و قدیمی. سالنی وسیع که قسمتی از آن را یک میز ناهارخوری هشت نفره و طرف دیگرش را یکدست مبلمان اشغال کرده بود. کنار یکی از مبل های سالن ایستادم و گوشه ی ملافه اش را بالا زدم، مخملی قرمز، با چوبی کنده کاری به صورتم لبخند زد. طاقچه ای کوچک و سنگی، روی یکی از دیوارها نظرم را به خود کشاند. یک آینه و شمعدان، چند مجسمه و رادیویی قدیمی رویش قرار داشتند. جعبه ای چوبی و بزرگ، با نقش و نگاره های حکاکی و طلاکوب، روی یک میز درست رو به روی مبل ها و در امتداد درِ ورودی کنار دیوار قرار داشت. به سراغش رفتم و در را که درست شبیه پنجره بود، گشودم. خوب تماشایش کردم. یک تلویزیون زیبا و قدیمی، یعنی هنوز هم روشن می شد؟ آشپزخانه، گوشه ی تالار و درست کنار دو پله ی کوچک، که ورودی یک راهرو محسوب می‌شدند، تعبیه شده بود. آشپزخانه ای بزرگ و قدیمی، با تمام وسایل. از پله ها بالا رفتم. دستشویی و حمام در راهرو، کنار آشپزخانه قرار داشت. در مسیر آن ها یک اتاق خواب بزرگ خودنمایی می‌کرد که با آن تخت دو نفره بزرگ و تجملی و روتختی قرمز مخمل، شک نداشتم تنها نقطه ی اشتراک پدر و مادر بوده است. سجاده ی پهن شده در گوشه ی اتاق، حدسم را تأیید می‌کرد؛ چون مادر همیشه گوشه ی اتاق خوابش سجاده ای پهن شده داشت. در طرف دیگر راهرو، دو در کنار هم قرار داشتند. در اول را باز کردم، چشمم به پنجره ی رو به رو افتاد که به حیاط باز می‌شد و درخت خرمالو به شیشه هایش انگشت می کوبید. سری در اتاق چرخاندم. تختی یک نفره چسبیده به دیوار، درست مقابل پنجره و در امتداد در، روی زمین دراز کشیده بود. یک میز کوچک با چراغ خواب خاک آلود کنار تخت ایستادگی می کردند. طرفی دیگر، یک میز آرایش، با آینه ای بزرگ و چهارپایه ای کوچک، کنار کمدی چوبی به دیوار تکیه داده بودند. انتخاب کردم. این جا اتاق من بود. به سراغ اتاق دوم رفتم. یک فرش دستی قرمز، پنجره ای رو به حیاط، رختخواب های چیده شده روی هم و چند اسباب بازی قدیمی که حتم داشتم روزهای کودکی دانیال را می‌ساخت. وسط باغ ایستادم و چرخی زدم. یعنی ما روزی از اهالی این خانه محسوب می شدیم؟ با یان تماس گرفتم. _ کجایی دختر ایرونی؟ جمله اش کامل نشده بود که صدای عصبی عاصم به گوشم رسید: هیچ معلومه کدوم گوری هستی؟ آخه تو تا کی می خوای مثل بقیه ی آدم ها زندگی کنی ؟ هیچ وقت! اگر هم می خواستم خدایِ این آدم ها نمی گذاشت. حوصله ی بحث نداشتم. تماس را قطع کردم. گوشی ام مدام و پشت سر هم زنگ می خورد. عاصم بود. جواب ندادم. ناگهان صدایی در حیاط پیچید. صدای شبیه به کلمات روی سجاده ی مادر. انگار خدای این مسلمانان، سوهان به دست گرفته بود برای ساییدن روحم، درد به معده و سرم هجوم آورد. کاش گوش هایم نمی شنید. صدای اذان بود، کاش قطع می شد. بی حس و مچاله از درد معده، روی یکی از پله ها نشستم. پیرمرد کارگر، لجن های خارج شده از حوض را گوشه ای می انباشت. بوی متعفنی در فضا حس می شد. کلافه از درد، چشمانم پی پیرمرد رفت که کنار حوض روی پاهایش نشست. شیر آب کنارش را باز کرد. آب با فشار و رنگی زرد و گل آلود خارج شد. پدر هر چند ماه یک بار، توسط یکی از دوستانش هزینه ی برق و آب و گاز این خانه را می‌پرداخت تا به قول خودش، پایگاه رجوی را در ایران حفظ کند. پیرمرد وضو گرفت، درست شبیه مادر و با صورت و دستانی تا آرنج خیس رو به رویم ایستاد. لنگه های جورابش، از جیب شلوار کهنه ی آبی رنگش آویزان بود. - خانم! نمی دونین قبله کدوم طرفه؟ پوزخندی بی صدا بر لب هایم نشست. مضحک ترین سؤال بود؛ آن هم از من! پسر جوانی که همراهش بود صدایش زد. - مشتی! این فارسی بلد نیست. مجبوری الآن نماز بخونی؟ برو خونه بخون. پیرمرد آستین های لباسش را پایین آورد و با لهجه گفت: - دیگه چی؟ نماز رو باید اول وقت خوند. اصلاً اومدیم و تا عصر کارمون تموم نشد، قضا می شه! ⏪ ادامه دارد ... ................................. 🌳 #بوستان_داستان 💠 زندگی زیبا http://eitaa.ir/sad_dar_sad_ziba ┄┅══✼☘🌺☘✼══┅┄

🔸 برای حسرت یک زندگی معمولی... زمستان سیاتل 🇺🇸 آمریکا ┄┅┅┅┅♦️┅┅┅┅┄ #آواز_دُهُل /غرب و شرق شناسی مصداقی 🏁 ╭─┅═💠🌏💠═┅─ ‌ ‌ @sad_dar_sad_ziba ╰─┅═💠🌎💠═┅─

🛤 پل راه آهن بيشه ی دورود / لرستان #ایرانَما /نمایی از ایران زیبای ما 🇮🇷 @sad_dar_sad_ziba ┄┅═══✼🍃🌹🍃✼═══┅┄

درد دل کردن با بعضی ها مثل پُـــر کردن خِـــشاب اسلحه‌ای هست که قراره بـــعدها به خودتون شلیک بشه. پس حــواستون باشه با کــــی درد دل می‌کنید. @sad_dar_sad_ziba 🍃🍂 🍂🍃

▪️ #سیلی_سخت ... انجام شد! ◾️ #سیلی_سخت_تر 〰〰 در حال بارگذاری ◼️ #انتقام 👈🏽 در نخستین فرصت ممکن #نگین 💍 🔷 @sad_dar_sad_ziba 🔷 ۩๑▬▬▬✨✨✨▬▬●

🌳🍃🦉🍃🌲 🌫 استتار حرفه ای جغدها 🌿 #طبیعت ༻‌🍄 @sad_dar_sad_ziba 🍄༺ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

🌳 باصفا 💎 #دُرّ_گران ……………………………………… 💐 «همه چیز برای زندگی زیبا» 💐 @sad_dar_sad_ziba 🍃

گاه گاﻫﯽ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ می گیرد به خودم می‌گویم: در دیاری که پر از دیوار است، ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻓﺖ؟ ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﻮﺳﺖ؟ ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻝ ﺑﺴﺖ ﺣﺲ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﮔﻮﯾﺪ: ﺑﺸﮑﻦ ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺭﻭﻧﺖ ﺩﺍﺭﯼ ﭼﻪ ﺳﻮﺍﻟﯽ ﺩﺍﺭﯼ؟! ﺗﻮ خدﺍ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺧـــﺪﺍ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧر با توست 🤲🏼 #نیایش @sad_dar_sad_ziba 🔹🔹💠🔹🔹

اندکی #صبر ، سحر نزدیک است... #بوی_پیراهن_یوسف / ولایت و انتظار 🌸 @sad_dar_sad_ziba 🕌 ۩๑▬▬▬✨✨▬▬●

🌿 🎶 به سوی موعود 🎙 «علی رضا بیرانوند» 🌕 ای ماه کامل که پشت ابری ما که بریدیم، تو کوه صبری ⛰ #ترنم_ترانه /موسیقی 🎼🌹 🎵 🗞 #مجله_ی_مجازی «صد در صد» @sad_dar_sad_ziba ┄┅═══✼🍃🌹🍃✼═══┅┄

این عکس رو به براندازانی که سه ماهه فراخوان می دن، نشون بدید تا معنای حضور خودجوش و جنبش مردمی رو بفهمند! 🇮🇷 بخشی از مسیر گلزار شهدای کرمان 🇮🇷 روزی از روزهای سالگشت شهادت سردار سلیمانی #نیمه_ی_پر_لیوان 🌱 امید @sad_dar_sad_ziba ┄┅══✼🍃🌹🍃✼══┅┄

🌸 آرزوی برآورده شده 🌱 آرزوی برآورده شدنی #یکی_از_میان_ما ...🌷... /یاد یاران ………………………………… @sad_dar_sad_ziba ─┅═ঊঈ🌹ঊঈ═┅─

ساکنان قلبت را به دقت انتخاب کن. زیرا هیچ‌کس به جز تو، بهای سکونتشان را نخواهد پرداخت! @sad_dar_sad_ziba ❤️ 🌱

🔻 هدف اصلی از شعار آزادی زنان #آرمانشهر 🌃 / اجتماعی 💐 «همه چیز برای زندگی زیبا» ‌ @sad_dar_sad_ziba ╰─┅═ঊঈ💠💠ঊঈ═┅─

یکی از ملزومات تحول خواهی از ضروریات مدیریت خوب از ابزارهای موفقیت 🌴 #نردبان /دینی، اخلاقی ……………………………………… 💐 @sad_dar_sad_ziba

⏱ توی ساعت فروشی ساعت ها رو که نگاه می‌کردم، دیدم هیچ ساعتی به قشنگی ساعتی که دور هم هستیم نیست! ⏳ ارزش با هم بودن ها را بیشتر بدانیم! @sad_dar_sad_ziba 🌸 🌱

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «چایت را مـن شیرین می کـنم» ⏪ بخش ۴۳: پسر جوان سر تکان داد و به کارش مشغول شد‌. یعنی مسلمان نبود؟ دختر مو قرمز، پشت سرم، توی ایوان ایستاد. - مشتی! قبله این وره. سجاده توی یکی از اتاق ها پهن بود. اون خانم هم روش وایساده نماز می خونه. پیرمرد تشکر کرد و به سمت باغچه رفت. کمی بین علف ها دست چرخاند. سپس با سنگی کوچک در گوشه ای از باغ ، روی چمن های اصلاح شده، ایستاد. ‌ سنگ را مقابلش قرار داد و آماده ی نماز شد. مانند مادر «الله اکبر» گفت. کلمات عربی، خم شدن تا کمر، ایستادن، سجده روی سنگ. خدای این مردمان در این سنگ خلاصه می شد؟ چه قدر حقیر! باز هم صدای گوشی بلند شد. این بار یان بود. - دختر ایرونی هم این قدر کم حوصله آخه؟ اون دیوونه که رم کرد، گذاشت رفت. تو هم خوب بلدی دق مرگش کنی ها، برای کنترل درد معده، نفس هایی عمیق کشیدم، صدایش نگران شد. - سارا حالت خوبه؟ خوب نبودم. - سارا بگو چی شده. مشکل کجاست؟ حال مادر چه طوره؟ چشمم به نماز خواندن پیرمرد کارگر بود. - از این جا بدم می آد. صدایش نرم شد و حرف هایش پر از آرامش. ‌از مهربانی ایرانی ها گفت و خواست آرامش خودم را حفظ کنم. گفته هایش آرامشی صوری به وجودم پاشید. یان قول داد برای پیدا کردن پرستاری مطمئن برای نگهداری از مادر و انجام کارهای خانه با یکی از دوستان ایرانی اش هماهنگ کند. عصر به هتل رفتم و بعد از تسویه و جمع آوری وسایلم به خانه بازگشتم. با تاریک شدن هوا، باز هم آن صوت عربی از منبعی نامشخص بلند شد. انگار باید به شنیدن های چند وعده ای این نوای مسلمانان در شبانه روز عادت می کردم. وقتی به خانه رسیدم کارها تمام شده بود و پیرزنی قد کوتاه و چادری نشسته روی یکی از مبل های روکش مخمل انتظارم را می کشید. گوشی ام زنگ خورد. یان بود می خواست اطلاع دهد که دوستش، پیرزنی مهربان و قابل اعتماد را، برای کمک و پرستاری از مادر، روانه ی خانه مان کرده است. من در تمام عمر، از زنانی با این شمایل فراری بودم. حالا باید یکیشان را در دیدار روزانه ام راه می دادم؟ باز هم ایده های مضحک یان! چاره ای نبود. من این جا کسی را نمی شناختم، پس باید به یان و انتخاب دوست ایرانیش اعتماد می کردم. مدتی گذشت. مادر، همان زن بی زبان ماند و فقط با زن پرستار حالا می دانستم نامش پروین است چای می خورد و به خاطرات زنانه اش گوش می سپرد. بدون هیچ عکس العملی و من هر بار متنفر از عطر چای به اتاقم پناه می بردم‌. همان اتاق به سکوت نشسته با پنجره ای رو به باغ و درخت خرمالویی سبز و پرمیوه. ‌روزها می دوید و من از ترس خوی وحشی مسلمانان ایرانی، پا از خانه بیرون نمی گذاشتم و ‌دلم پر می کشید برای میله های سرد رودخانه، خاطرات دانیال، عطر قهوه، شیشه ی باران خورده و عریض کافه ی محل کار عاصم. این جا فقط عطر نان گرم می پیچید و رایحه ی چای و صدای کلاغ ها در لا به لای شاخ و برگ درختان باغ. این جا عطر خاکش آرامش می داد و نمی دانم چرا. یان مدام تماس می گرفت و اصرار می کرد تا به عنوان مربی، برای آموزش زبان آلمانی به آموزشگاه دوست ایرانی اش سر بزنم. واقعیت را گفتم که فارسی بلد نیستم و او خندید. اما رهایی در کار نبود. چون حالا فکر دیگری داشت و تأکید می کرد تا برای یادگیری زبان فارسی و سرگرم شدن، به همان آموزشگاه بروم. نتیجه ی نهایی ام بعد از پایان هر تماس، یک جمله شد؛ یان دیوانه! چند روز که به پیشنهادش فکر کردم، دیدم بد هم نمی گوید. این زبان را می آموزم، و تنفرم را فریاد می زنم؛ فال و تماشا. یان با دوستش هماهنگی کرد و مدتی بعد، از آموزشگاه برای دادن نشانی، تماس گرفتند و پروین پر حرف و مهربان، آن را یاداشت کرد و به دستم داد. دو روز بعد عازم شدم، با مانتویی بلند و شالی مشکی که به زور موهای طلایی ام را می پوشاند. آن روز هوای آفتابی شهر، سوز داشت. ماشین در هیاهوی خیابان ها می رفت و من حیران بودم از این همه تفاوت در شکل ظاهری مردم. پس آن زنان چادری در گزارش های ذهنی ام از پدر؛ به کجا کوچ کرده بودند؟ وارد آموزشگاه شدم. شیک و زیبا بود؛ با چیدمانی نسکافه ای و سنتی. رو به روی منشی جوان با موهای شرابی و صورتی غرق در آرایش، ایستادم. با کلماتی انگلیسی از او خواستم تا با مدیر صحبت کنم. ابرویی بالا انداخت. - بله؟ خب چرا فارسی حرف نمی زنید؟ حرفش را متوجه شدم اما نمی توانستم کلمات را درست کنار هم بگذارم. دست و پا شکسته، به او فهماندم که توانایی همکلامی ندارم. سری تکان داد. نازی!... نازی! بیا ببین این دختره چی می گه. من که انگلیسی بلد نیستم. ⏪ ادامه دارد ... ................................. 🌳 #بوستان_داستان 💠 زندگی زیبا http://eitaa.ir/sad_dar_sad_ziba ┄┅══✼☘🌺☘✼══┅┄

📣 به سخنان دشمنانت خوب گوش کن؛ چرا که در آن ها حقایقی خواهی یافت که مردم عادی به تو نمی گویند. @sad_dar_sad_ziba 🍃🍂 🍂🍃

🍀🌸🍀 🔹 یکی از نکاتی که باید به آن توجه کنیم ظاهر و پوشش بچه ها در مدرسه است. 🔸 بعضی از پدر و مادرها بهترین و گران ترین کیف، کفش و لباس رو برای بچه تهیه می‌کنند. طوری که دائم نگران کثیف شدن لباس و خراب شدن کفش او هستند یا بهتر است بگوییم در واقع نگران از دست رفتن پول هنگفتی هستند که بابتش پرداخت کرده اند! این ترس به بچه هم منتقل می‌شود و او نمی‌تواند با خیال راحت از وسایلش استفاده کند. 🔹 از طرف دیگر لباس و وسیله بی کیفیت هم نباید خریداری شود. ✔️ حفظ ظاهر آراسته مهم است. دنبال خاص ترین و گران ترین ها نباشیم. ─┅═ঊঈ🍃🌳🍃ঊঈ═┅─ #باغچه /خانوادگی ─┅═ঊঈ🦋🌹🦋ঊঈ═┅─ 💐[همه چیز برای زندگی زیبا] @sad_dar_sad_ziba 🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸

🌿🍁🌿 ... از زمستان پیاپی به بهارم برسان بر لبم عرض سلام است، به یارم برسان ما به تکرار دچاریم بگو با یارم غیر او چاره نداریم، بگو با یارم رنگ و رو رفته شد آفاق، به دنیا برگرد ما نخواندیم دعای فرج اما برگرد آن‌ چه را مانع دیدار شد از دیده بگیر جز تو ما از همه گفتیم، تو نشنیده بگیر تو فقط چاره ی هر دردی و برمی‌ گردی وعده ی بی برو برگردی و برمی‌ گردی روزیِ باغچه آن روز، نفس خواهد بود جای دل، آن‌ چه شکسته‌ است، قفس خواهد بود از سر مأذنه ی کعبه اذان می‌ خوانیم قبله ی کج شده را سوی تو می‌ چرخانیم هر کجا می‌ نگرم ردّ عبورت پیداست کوچه در کوچه نشانی ظهورت پیداست تازه این اول قصه‌ است، حکایت باقی‌ ست ما همه زنده بر آنیم که رجعت باقی‌ است می‌نویسم که شب تار، سحر می‌ گردد یک نفر مانده از این قوم که برمی‌ گردد «سید حمیدرضا برقعی» 🌺🌺🌺🌺🌺 #شور_شیرین_شعر فارسی   ┏━🦋━━•••━━━━┓ 🦋 @sad_dar_sad_ziba 🦋 ┗━━━━•••━━🦋━┛