اطعام حسینی با طام پلا، توسط پدر بزرگم میرزا عزت الله (نفر راست)، دهه ی سی در فکچال بابل، کودک سمت چپ، پدرم استاد سید نصرت الله هستند. طام پلا یا طعام پلو، مجلسی ترین غذایی است که همدیارانم برای امام حسین ع می پزند. طام پِلا چلوگوشتی لذیذ است که پاره های بزرگ گوشت لخم پخته در مجمع (سینی بزرگ) ریخته شده و رویش کشمش پلوی زعفرانی می ریزند و آنرا با دلالْ ماست (ماست سبزیجات) می خورند، دور هر سینی بیش از ده نفر نشسته و با دست غذا می خوردند.

اطعام حسینی با طام پلا، توسط سادات حاجی تبار فکچال بابل در دهه ی سی. طام پلا یا طعام پلو، مجلسی ترین غذایی است که همدیارانم برای امام حسین ع می پزند. طام پِلا چلوگوشتی لذیذ است که پاره های بزرگ گوشت لخم پخته در مجمع (سینی بزرگ) ریخته شده و رویش کشمش پلوی زعفرانی می ریزند و آنرا با دلالْ ماست (ماست سبزیجات) می خورند، دور هر سینی بیش از ده نفر نشسته و با دست غذا می خوردند.

پیشتر عرض کردم پس از حمله ی مکرر مغول به سمنان، سادات و مذهبیون زاوقان با جنگ و سد کردن راه سپاه مغول، آنها را برای ساعاتی مشغول کرده تا خانواده از طریق شیار کوه مشرف به زاوقان به مازندران بگریزند، خود آنها در محلی بنام قتلگاه (قِل گا) در زاوقان به شهادت رسیدند، امامزاده سید حسن مشهور به ابو محمد (کیا کی) بهمراه پسرانش از جمله سید محمد کیا سلطان و سید کمال الدین کیا سلطان از طریق جاده ی شهمیرزاد، چاشم، دوآب خود را به سوادکوه رسانده و سیادتشان را مخفی کردند تا جانشان در امان باشد، بعد از رفع خطر مغول، فرزندان سید محمد به زادگاه جدشان زاوقان سمنان برگشتند ولی نسل کمال الدین در لفور مانده و ابتدا در محدوده ی لفور آلاشت در دامداری ییلاق قشلاق داشته و قرن‌ها بعد با مشغولیت کار کشاورزی، قشلاقشان در مناطق بین قایمشهر بابل منتقل شد، تا اینکه قبل حکومت شاه عباس، ظلم و جنگ الوند دیو حاکم این منطقه ی ییلاق قشلاقی، باعث مهاجرت مجدد طایفه به ارتفاعات نور و پنهان کردن هویتشان گردید، با تسلیم شدن الوند دیو در 1007 ق به شاه عباس و تبعیدش به شیراز، گروهی از طایفه مجددا به قشلاق سابقشان در آمل ‌(بندپی، بابلکنار، بارفروش ده، پازوار) بازگشتند. مزارات اجداد طایفه در همین محدوده امامزاده است. مزار سید حسن در ارتفاعات بندپی جنب آلاشت به امامزاده حسن مشهور بوده و مراسم ۲۶ عیدماه مفصلی در آنجا برگزار می شود، مزار فرزندان سید حسن هم در نفت چال لفور زیارتگاه بوده و مزار نوه ی سیدکمال که سید علی کیا سلطان نام دارد هم در امامکلا زیارتگاه است، متاسفانه در گذشته افراد غیر مطلع اجداد حسینی ما را موسوی خوانده اند.

پدر امامزاده سید حسن بالای بندپی (آلاشت)، امامزاده سید مهدی زین الدین بوده که در محله بزرگ علویون سمنان یعنی زاوقان دارای مزار است، سید علی صالح اعرجی که زمانی از سمنان رد شد، به گواه تاریخ در شهر مهران مدفون بوده و در مزار زین الذین زاوقان مدفون نیست.

مداح مولانا برای جد شهید ما در غزل ۲۷۰۷ دیوان شمس: کجایید ای شهیدان خدایی بلاجویان دشت کربلایی کجایید ای سبک روحان عاشق پرنده‌تر ز مرغان هوایی کجایید ای شهان آسمانی بدانسته فلک را درگشایی کجایید ای ز جان و جا رهیده کسی مر عقل را گوید کجایی

این شعر مبنای مولانا توسط شعرا و مداحان بسیاری توسعه داده، تکمیل و یا تغییر یافت.

💥🍃💥🍃🌷🍃💥🍃💥 《 بزرگان حاجی تبار 》 ز بعد ِزمین لرزه، حاجی تباری، شهیر فِکِچال را کرده بنیاد ، آن خوش ضمیر محمّد مقیم، آنکه دارد به مسجد، مزار بر ِکاظم، آن بیک ِمشهور ِبابل ، قرار بسان ِپدر، مستدام و برازنده است ز سادات، الگوی ِخوبان ِآینده است بزرگانی از ایل ِما را نگر ، پُر ثمر که از نسلشان مانده هر سوی نیکو پسر : محمّد، که سلطان ِفوج و نثارش درود شهید ِشبیخون ِرهزن شد و پرگشود به شهر ِفرح باد ِساری، ازو ، یاد کن نگر ، بارگاه ِ رفیعش ، دل ، آباد کن ا★•★•★•★•★ا ز نسل ِپیمبر(ص)، کیا بیجَن ِرادمرد کلانتر چو درویش شد، نور، پرنور کرد به موقوفه های کریمانه اش کن نظر چو زائر ز حاجت به آن بارگه کن گذر شنو، با محمّد شود نام بی جِن، بیان محمّد مقیم ِبرادر ، کُنَد ، فخر از آن ز حکمت، چو بیژن ع ندارد ز خود یادگار ز حرمت‌، به یاد عمو ع، نام ِاو، ماندگار چو سادات ِآل ِکیاییم و حضرت ع ز ماست مقیمی، چنان بیژنی، مفتخر، زین عطاست ز اولاد ِزین‌العبادیم، آقا (ع) ، سلام خدا را سپاس، از قرابت، به والامقام 🍃💥🍃💥🍃🌷🍃💥🍃💥🍃

برگ و بار نسب ز حاجی‏تباران، سخن رانده‏ام گهی این و آن را به آن خوانده‏ام سخن‏های من حاوی مدرک است چو دارای اوراقِ ارزنده‏ام تو از کوشش من چرا خسته‏ای؟ چو در فکر دیروز و آینده‏ام چنین له نکن، برگ و بارِ نسب که زیرِ فشارِ تو من رنده‏ام همه بندگانِ خدائیم و بس تو عبدی و من هم چو تو بنده‏ام اگر عزّتی در مسیرم شکفت به شوقِ شماهاست سرزنده‏ام ز فضلِ الهی ست فضلِ تبار من از نسل سلطان رخشنده‏ام ز فتحِ خودت دور ننگر مرا ببین در سیادت چه پاینده‏ام مقیمِ کجایم؟ تفاوت ز چیست؟ کجا از نگاه تو دل کنده‏ام؟ تو که با منی نصرتم کن به وصل اگر دیگری را ز خود رانده‏ام ز گل‏دوسّی و مشدی خانم ، بناز به حُسنِ گلین ، گر که بالنده‏ام ز عصمت چو گویم، ز عفّت بگو به جدّه قسم تا که من زنده‏ام نگر با امیدی به پیوندمان به سودای فردای سازنده‏ام به عشقی که شد ارمغان دلم به قلبی که از مهر آکنده‏ام ‏ خدایا: جوادی ، ز جودت ببخش اگر در سخن ، تیز و تازنده‏ام مهدی بیژنی حاجی ۱۳۸۰ شمسی قم

مزار شهید سید علی کیا سلطان در جنگل آمل مشهور به عالی کیا سلطان او نامدار پدربزرگش (سید علی کیا سلطان) است که در تجنک زرگر شهر (نزدیک آمل) امامزاده ای دارای مزار است، این پدربزرگ جد سادات کیا، کِی و حاجی تبار بابل، بندپی، هراز و بلده بوده و ملا شیخعلی گیلانی مولف کتاب تاریخ مازندران او را مربوط به قرن دهم دانسته و نوشته وقتی در پازوار بابل ساکن بود آنقدر بلند مرتبه بود که حین تردد در معابر برایش کرنا می نواختند، پازوار قشلاق این طایفه و لفور تا آلاشت ییلاق طایفه بود، حاکم این ییلاق قشلاق شخصی بنام الوند دیو بود که ظلمش باعث فرار طایفه میر شیخ علی خان حسینی به ارتفاعات آمل تا نور (رستمدار) شده و در مسیر همین فرار سه پسر میر کمال الدین حسینی (نوه های میر شیخ علی خان کیا تجنک) شهید شدند (مزار دو برادر دیگر هم در نزدیکی مزار همین عالی کیا سلطان است) که نامشان امامزادگان جبارکیا سلطان و داوودکیا می باشد، برادر دیگر این سه شهید میرقوام الدین بود که بنا به ثبت تاریخ به هندوستان گریخت، بعد تسلیم الوند دیو در ۱۰۰۷ قمری به شاه عباس و تبعید او به شیراز، نسل میر کمال از طریق پسر دیگرش بنام میرزا محمدعلی بیکا در بابل و نواحی اطرافش ادامه یافت.

علی کیا سلطان دو برادر به نام های جبارکیا سلطان و داوودکیا سلطان دارد که آنها هم در منطقه امامزاده اند.

چند پست بالاتر که در مورد امامزاده حسن مشهور سوادکوه نوشته بودم، گفته بودم که او جد سید علی کیا سلطان لفور است، بنا به نقل تاریخ شفاهی و منابع مکتوب از جمله کتاب دو جلدی فرهنگ و آداب رسوم مردم سوادکوه نوشته ی دکتر کیوان پهلوان، سید علی کیا سلطان به عالی کیا سلطان مشهور است، در فرهنگ مازندران بر اساس اشتهار‍ِ علی عالی اعلا، به علی های بلند مرتبه عالی می گویند، در نوادگان امامزاده سید عالی کیا سلطان امام کلای لفور تعدادی نام علی وجود دارد که اکثرا نامدار جدشان بوده و به عالی کیا سلطان مشهور و دارای مزارند.)