#رمان #تنها‌_میان‌_داعش #پارت‌_بیست‌ونهم 📚 دیگر نفسش بالا نیامد تا حرفش را تمام کند ، به سختی از جا بلند شد و با قامتی شکسته از پله های ایوان پایین رفت. او می رفت 🚶‍♂ و دل من از رفتنش زیر و رو میشد که پشت سرش دویدم 🏃‍♀ و پیش از آنکه صدایش کنم ، صدای در حیاط بلند شد. عباس زودتر از من به در رسیده بود و تا در را باز کرد ، دیدم زن همسایه ، ام جعفر است. کودک شیرخوارش در آغوشش بی حال افتاده و در برابر ما با درماندگی التماس کرد :《دو روزه فقط بهش آب چاه دادم دیگه صداش درنمیاد ، شما شیر دارید؟》😩 عباس بی معطلی به پشت سرش چرخید و با همان حالی که برایش نمانده بود به سمت ایوان برگشت. می دانستم از شیرخشک یوسف چند قاشق بیشتر نمانده و فرصت نداد حرفی بزنم که یکسر به آشپزخانه رفت و قوطی شیرخشک را با خودش آورد. 😧 از پله های ایوان که پایین آمد ، مقابلش ایستادم و با نگرانی نجوا کردم :《پس یوسف چی؟》 هشدار من نه تنها پشیمانش نکرد که با حرکت دستش به ام جعفر اشاره کرد داخل حیاط شود و از من خواهش کرد :《یه شیشه آب میاری؟》 بیقراری های یوسف 😣 مقابل چشمانم بود و پایم پیش نمیرفت که قاطعانه دستور داد :《برو خواهرجون!》 نمیدانستم جواب حلیه را چه باید بدهم 🤷‍♀ و عباس مصمم بود طفل همسایه را سیر کند که راهی آشپزخانه شدم. وقتی با شیشه آب برگشتم ، دیدم ام جعفر روی ایواننشسته و عباس پایین ایوان منتظر من ایستاده است. اشاره کرد شیشه را به ام جعفر بدهم و نصف همان چند قاشق شیرخشک باقیمانده را در شیشه ریخت. 😧 دستان زن بینوا از شادی می لرزید و دست عباس از خستگی و خونریزی سست شده بود که بلافاصله قوطی را به من داد و بی هیچ حرفی به سمت در حیاط به راه افتاد. ام جعفر میان گریه 😭 و خنده 😄 تشکر میکرد و من می دیدم عباس روی زمین راه نمی رود و در آسمان پرواز میکند 🕊 که دوباره بیتاب رفتنش شدم. دنبالش دویدم ، کنار در حیاط دستش را گرفتم و با گریه ای که گلویم را بسته بود التماسش کردم:《یه ساعت استراحت کن بعد برو!》🙏 انعکاس طلوع آفتاب در نگاهش عین رؤیا بود 😍 و من محو چشمان آسمانی اش شده بودم که لبخندی زد و زمزمه کرد :《فقط اومده بودم از حال شما باخبر بشم. نمیشه خاکریزها رو خالی گذاشت ، ما با حاج قاسم قرار گذاشتیم!》 و نفهمیدم این چه قراری بود که قرار از قلب عباس برده و او را مشتاقانه به سمت معرکه میکشید. در را که پشت سرش بستم ، حس کردم قلبم از قفس سینه پرید. 💔 یک ماه بی خبری از حیدر کار دلم را ساخته 💘 و این نفس های بریده آخرین دارایی دلم بود که آن را هم عباس با خودش برد. پای ایوان که رسیدم ام جعفر هنوز به کودکش شیر می داد و تا چشمش به من افتاد ، دوباره تشکر کرد :《خدا پدر مادرت رو بیامرزه! خدا برادر و شوهرت رو برات حفظ کنه!》 او دعا میکرد و آرزوهایش همه حسرت دل من بود که شیشه چشمم شکست و اشکم جاری شد. 😢 چشمان او هم هنوز از شادی خیس بود که به رویم خندید 😊 و دلگرمی داد :《حاج قاسم و جوونای شهر مثل شیر جلوی داعش وایسادن! 👊 شیخ مصطفی میگفت سید علی خامنه ای به حاج قاسم گفته برو آمرلی ، تا آزاد نشده برنگرد!》 سپس سری تکان داد و اخباری که عباس از دل غمگینم پنهان میکرد ، به گوشم رساند :《بیچاره مردم سنجار ! فقط ده روز تونستن مقاومت کنن. 😔 چند روز پیش داعش وارد شهر شده ؛ میگن هفت هزار نفر رو کشته ، پنج هزار تا دختر هم با خودش برده!》😱😱 با خبر هایی که می شنیدم کابوس عدنان هر لحظه به حقیقت نزدیکتر میشد ، 😰 ناله حیدر دوباره در گوشم می پیچید و او از دل من خبر نداشت که با نگرانی ادامه داد :《شوهرم دیروز می گفت بعد از اینکه فرمانده های شهر بازم امان نامه رو رد کردن ، داعش تهدید کرده نمیذاره یه مرد زنده از آمرلی بره بیرون!》😱 او می گفت و من تازه می فهمیدم چرا دل عباس طوری لرزیده بود که برای ما نارنجک آورده و از چشمان خسته و بیخوابش خون می بارید. از خیال اینکه عباس با چه دلی ما را تنها با یک نارنجک رها کرد و به معرکه برگشت ، طوری سوختم 🔥 که دیگر ترس اسارت در دلم خاکستر شد و این ها همه پیش غم حیدر هیچ بود. اگر هنوز زنده بود ، از تصور اسارت ناموسش بیش از بلایی که عدنان به سرش می آورد ، عذاب میکشید و اگر شهید شده بود ، دلش حتی در بهشت از غصه حال و روز ما در آتش بود! 🔥 با سرانگشتان لرزانم نارنجک را در دستم لمس کردم و از جای خالی انگشتان حیدر در دستانم آتش گرفتم که دوباره صدای گریه یوسف 😭 از اتاق بلند شد. نگاهم 👀 به قوطی شیر خشک افتاد که شاید تنها یکبار دیگر می توانست یوسف را سیر کند. 📚 #عاشقانه‌_ای‌_درمیان‌_داعش #شهید‌_محمد‌_حسین‌_حدادیان #شهیدنشویم‌_میمیریم #کپی‌_با‌_ذکر‌_صلوات 📿 ┄┅┅✿❀🌹🕊❀✿┅┅┄ @sh_hadadian74 ┄┅┅✿❀🌹🕊❀✿┅┅┄