🌏 #آن_سوی_مرگ قسمت هجدهم 🔻سیاهان از راه رسیدند. بعضی به صاحبشان #حمله میکردند که از راه بیرون روند و بعضی وانمود می‌کردند زمین کنار راه خشک است و من می‌دیدم #سواره سیاهان که از کنار راه می‌رفتند؛ زمین به طوری خشک بود که جای سم اسبهاشان هم پیدا نمی‌شد، حتی #انسان میل میکرد که از زیادت لجنِ میان راه از کنار راه برود اما بخاطر توصیه هادی ملتزم بودم در همان #وسط راه بمانم. 🔻#افسار اسب‌ها را محکم داشتم که مبادا از راه بیرون روند. و می‌دیدم بعضی از #مسافرین بوسیله سیاهان از راه بیرون رفتند و تا #گردن به لجنها و باتلاق فرو می رفتند به طوری که مشکل بود بیرون بیایند و اگر کسی هم به زحمت‌ بیرون میامد، بدنش #آلوده به لجن های سیاه بود. و پس از دقیقه‌ای لجن ها گوشت بدنشان را آب میکرد و از داغی و #حرارت به زمین می‌ریخت و معلوم میشد که این لجن نیست بلکه همچون قلیاب و #قیر است. 🔻با وحشت می گفتم: الحمد الله که دچار عذاب آنها نشدم و می‌شنیدم که مسافرین به آواز بلند #تشکر میکنند. من به هادی گفتم: گفته پیغمبر است که اگر #مبتلا را دیدی آهسته شکر حق گوی که او نشنود و دلش نسوزد. 🔻هادی گفت: آن حکم #دنیا بود که اهل لا اله الا الله در ظاهر محترم بودند ولی در اینجا که روز جزا و سزا است باید #بلند تشکر نمود که افسوس و غصه آن مبتلایان #بیشتر شود! و کلیه آنچه #پنهان بوده تدریجاً ظاهر و روشن گردد، گویا از تاریکی به روشنایی و از کوری به بینایی و از خواب به بیداری می‌رویم. دنیا ظلمتکده و پژمرده است. ♨️ ادامه دارد... 📚 کتاب سیاحت غرب