همین کافیه که شادی منو گم کرده. شبیه یه دختر فراری از دل من سر به بیابون گذاشته . یا باید بخاطر نبودش سالها غصه رو به دلم راه بدم یا باهاش کنار بیام انگار که حسی به نام شادی وجود نداشته.

بهترین دوست من تختم بود. اولین جایی که وقتی اشکامم همراهم نمیشدن تختم بود. وقتی از هر سمت خسته ،کلافه و درمونده بودم؛ این تخت و خواب بودن که در هر ساعتی از شبانه روز بودن و به دادم میرسیدن.

وقتی که تو موقعیت های پر از اضطراب و استرس دلت به یکی گرمه میدونی که هر چی بشه پشتته>>>>>>>

اونقد دوستت دارم که بیا بغلم'🤝'

حاجی ولم کن":/ یه ان تراک به خودت بده قول میدم دَر نرم. -خطاب به غم:

باشه دختر. من دوستت دارم:) تمومش کن لطفا.

رنجِ فهم؟!

خسته شدم از بس خودمو گول زدم.

بغل کن روحمو کِ خسته هست!

شاید وودکای داخل یخچال من رو اروم تر میکرد. یا کمی ماری. موسیقی ملایم؟ یک سفر چند روزه؟ خوردن غذای مورد علاقم؟ یا انواع و اقسام قرص های ارام بخش .. ولی نه. هیچ چیزی نمیتونست به اندازه خواب من رو اروم کنه. چند روزی،چند هفته ای خواب ..

بیا بازم سرما خوردم:|

مسخره تر از زندگی چیه؟ دقیقا مایی که داریم به هر نحوی وسط این زندگی جون میدیم🤝