*باذن الله و اعوذ بالله من الفراق* *«جای خالی پدر»* 🔸 *آقا اجازه ما بابا نداریم* البته نه اینکه نداشته باشیم، ﺭﺍﺳﺘﺶ را بخواهید ﺩﺍﺭﯾﻢ، ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﮏ ﺳﻨﮓ ﻣﺴﺘﻄﯿﻠﯽ ﺍﺳﺖ، در ۸۰ سانتی متر، برخلاف قد و بالایش که حتی پس از #داغِ #پسرانش بالاتر از ۱۸۰ بود. 🔺 بابای ما یک جایی است وسط امامزاده روستای #حسن_آباد_سادات، قرار بود مزارش، کنار #گلزار_شهدای #بهشت_زهرا(س) باشد اما وصیتش این بود که به #زادگاهش ببریمش... 🌺 بالای #سنگ_مزارش با خط خوشی نوشته آرامگاه #ابوالشهید و نام خودش و پدر و مادرش کمی پایین تر نقش بسته... ﻋﮑﺴﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ دادم تراشیدند ﺁﻥ ﺭﻭ، ﺑﺎ ﺁﻥ ﺳﺒﯿﻞ های ﻣﺨﻤﻠﯽ، ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ پر ﻭ ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ رو به بالا شانه می شد. *ﻣﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ...* ﻧﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻟﺶ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﯾﻢ، ﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﻤﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ... ﭼﻨﺪﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺧﺪﺍ ما را ﺍﻣﺘﺤﺎﻧﻤﺎﻥ ﮐرد و در فصل زمستان، دنیایمان زمستانی تر شد و بی پناه و بی کس شدیم و #اشک نشست به چشم هامان... ﻣﺎ سالیانی ست که پدر نداریم.. 🔺ﺍﻣﺎ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﯿﺪ ﻋﮑﺲ ﺑﺎﺑﺎﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ وقتی کیف پولتان را باز می کنید و گوشه آن می بینیم، روی پروفایل تلگرام گوشی و صفحات مجازی تان می گذارید ﯾﻮﺍﺷﮑﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ... و ﯾﻮﺍﺷﮑﯽ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﯾﻢ... 🌺 باور کنید دست خودمان نیست، وقت دلتنگی هایمان، حتی وقت هایی که فیلم های جنگی می بینیم و رزمندگان به خانه هایشان بر می گردند، حتی وقت بازگشت سربازان خارجی را که می بینیم، ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ، ﯾﮏ ﺩﻓﻌﻪ ﺍﯼ #ﻫﻖ ﻣﯽ ﺯﻧﯿﻢ... ﻣﺎ سال هاست #پدر از دست داده ایم، اما... 🌺 ﻫﺮ ﺳﺎﻝ که دم #عید می شود، نمی دانیم به کجا پناه ببریم، که بعد از سال تحویل، نیست که در آغوش بکشیم اش و هنگام رو بوسی، سبیل هایشان و ریش های تازه آنکارد شده و یا تراشیده شان برود توی صورتمان، امسال هم که عید با #روزپدر مقارن شده، این دلتنگی دو چندان شده است... 😢 اصلا #ﺭﻭﺯ_ﭘﺪﺭ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، یک بغضی بیخ گلوی ماها را می گیرد و می فشارد، اشک می نشیند به چشم هامان و سرخی نگاهمان می خواهد همراه با اشک شَتک بزند روی گونه هایمان... و شانه هایی که نیست تا روی آن خالی شود... #روزپدر که می شود ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺒﺮﯾﻢ تا جلوی چشم دیگران نباشیم، ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺸﻮﺩ #ﻏﺼﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ... ﮐﻪ ﯾﻮﺍﺷﮑﯽ ﺑﺎﺑﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﻢ... 🔺 ﺭﺍﺳﺘﯽ رفقای ﺟﺎﻥ، ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﮐﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺎﺑﺎهایتان ﺭﺍ می بوسید، ﺁﻥ هنگام ﮐﻪ ﺭﯾﺶ ﻫﺎﯼ تُنک زده شان ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﺗﻮﯼ ﻟﺐ ها و صورتتان، ﺁﻥ هنگام که تنگ در آغوشش می کشید و گرمای وجودش و شانه های مردانه اش را حس می کنید، تنها یک لحظه بیشتر در آغوشش بمانید... تنها چند لحظه به جای همه آن ها که بابا ندارند و دوست داشتند که در این روز در آغوش بگیرندشان و اما... آخر نوشت: ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ی ﺁﻥ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﭘﺪﺭ، به چشم هایی خیره در یک قاب عکس می نگرند، ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻨﮓ مزار ﻭ ﯾﺎ #ساعت_مچی یادگاری پدرشان که بر روی دستشان تیک و تاک می کند... #پدرانه #رضا_شاعری متن برای چند سال پیش است...

باذن الله و اعوذ بالله من الفراق... اول، روضه برادر را برادرها می فهمند 🌺 این عکس را چند باری با متن، خاطره و دلنوشته های متعددی منتشر کرده ام، این عکس تاسوعای سال۷۸ در آستان #امام_زاده_حسن (ع) توسط آقای رضا نورالله ثبت شده است و یک سال بعد هم در روزنامه رسالت منتشر شد. تصویری از من و محمد داداش که در میان دسته های عزاداری نشسته نشسته بودیم... هجدهم آبان بیست و چهار سال پیش، یک همچو روزی بود، صبح ساعت ۸ونیم توی بغلم آخرین نفس را زد و پر کشید... #نوجوان بودم و داغ #برادر را عمیقا درک کردم برای منی که شب ها به خاطر او و درد کشیدن هایش بیدار بودم... 🔸برانکاردی که در تصویر می بینید را توس حیاط خانه مان خودش ساخت، زیرش چرخ جوش داد تا برای عزاداری حضرت ارباب راحت تر بتواند در مراسم صحن امامزاده شرکت کند و البته کمی زحمت رفقا را کمتر کند... تقریبا ۴سال هر شب تا صبح بر بالینش بودم. شب تا صبح... بعد از نماز صبح می خوابید و من هم یکی دو ساعتی استراحت می کردم و می رفتم مدرسه... دوم، به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد... من که نمی دانستم، اما داشت آرام آرام جان می داد که خواست دست بیاندازم زیر شانه هایش، شانه هایی که از درد نحیف شده بود، راه نفس باز شد و گفت: «عالیه داش رضا» در را باز کردم و پا برهنه از توی حیاط به دو رفتم تا قرص هایش را بیاورم... آمدم به طرفه العینی اما نگاهش خیره مانده بود روی گل وسط قالی، آرام و بی صدا... محمد داداش خوب ِخوب شده بود و دیگر درد نمی‌کشید. هر چه صدایش کردم پاسخی نداد... خودم را زده بود به نفهمی! نمی خواستم بپذیرم، مگر می شود #برادرت در آغوشت جان بدهد و تو... عزیزخاله آمد توی اتاق، اشک های توی چشم هایم را که دید، مدام مشت های گره کرده اش را زد به سینه و با زبان #آذری مویه کرد... اما #مامان_سادات توی حیاط جلوی در اتاق ایستاده بود... و فقط با نگاهی آرام به من گفت: محمد... عینک کائوچویی اش را از رو #چشمهایش برداشت و اشک از گوشه چشم هایش آرام بی صدا سُر خوردند روی گونه هایش... محمد رفته بود، و توی آن همه آدم، دوست و رفیق و... فقط من می فهمیدم نگاه غم بار #سیدخانم را و او می فهمید غم #چشمانم را... #امروز سالگرد برادرم آقا محمد است و این پست را به همین مناسبت بازنشر کردم. برای شادی روح عزیزان از دست رفته تان و برادران من صلواتی بفرستید. 🌸 بی سبب نیست که عمرت به درازا نکشید 🌸 وای از آن #دل که در آن #داغ #برادر باشد @shaeri_1001