#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_چهل و چهارم ۴۴ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎با عجله کتونی هایم را گوشه ای پرت می کنم و به خانه می روم. در راهرو ایستاده ای که با دیدن من به آشپزخانه اشاره می کنی. پاورچین پاروچین👣 به آشپزخانه می روم و تو هم پشت سرم می آیی. حسین آقا سرش پایین است و پشت میز ناهار خوری نشسته و سه فنجان چای☕️ ریخته. به هم نگاه می کنیم و بعد پشت میز می نشینیم. بدون اینکه سرش را بالا بگیرد شروع می کند. – علی…بابا! از دیشب تا صبح نخوابیدم. کلی فکر کردم…🤔 فنجان☕️ چایش را برمی دارید و داخلش با بغض فوت می کند. بغض مرد جنگی که خسته است. ادامه می دهد: برو بابا… برو پسرم.👋 سرش را بیشتر پایین می اندازد و من افتادن اشکش😢 در چای را می بینم. دلم می لرزد و قلبم تیر می کشد. خدایا…چقدر سخته! – علی؛ من وظیفه ام این بود که بزرگت کنم. مادرت تربیتت کنه. این جور قد بکشی. وظیفه ام بود برات یه زن خوب بگیرم. زندگیت رو سامون بدم. پسر…خیلی سخته خیلی❗️ اگر خودم نرفته بودم، هیچ وقت نمی ذاشتم تو بری. البته تو خودت باید راهت رو انتخاب کنی. باعث افتخارمی پسرم.👌 سرش را بالا می گیرد. ما هر دو انعکاس نور✨ روی قطرات اشک، بین چین و چروک صورتش را می بینیم. یک دفعه خم می شوی و دستش را می بوسی.😘 – چاکرتم به خدا. دستش را کنار می کشد و ادامه می دهد: ولی باید به خانواده زنت اطلاع بدی بعد بری. راضی کردن مادرت هم با من. بلند می شود و فنجانش☕️ را برمی دارد و می رود. هر دو می دانیم که غرور پدرت مانع می شود که بخواهد ما بیشتر شاهد گریه اش باشیم. او که می رود از جا می پری و از خوشحالی بلندم می کنی و بازوهایم را فشار می دهی.❤️ – دیدی؟ دیدی رفتنی شدم؟ رفتنی. این جمله را که می گویی دلم می ترکد.💔 رفتنی شدی. به همین راحتی⁉️ *** 💠پدرت به مادرت گفت و تا چند روز خانه شده بود فقط و فقط صدای گریه های زهرا خانوم.😭 بالاخره مادرت به سختی پذیرفت. قرار گذاشتیم به خانواده من تا روز رفتنت اطلاع ندهیم و همین هم شد.😳 روز هفتاد و پنجم، موقع بستن ساکت🎒 خودم کنارت بودم. لباست را با چه ذوقی به تن می کردی، به دور مچ دستت پارچه سبز متبرک به حرم حضرت علی (ع) می بستی.✨🍃 من هم روی تخت نشسته بودم و نگاهت👀 می کردم. تمام سعیم در این بود که یک وقت با اشک، مخالفتم را نشان ندهم. پس تمام مدت لبخند می زدم.☺️ ساکت را که بستی، در اتاقت را باز کردی که بروی، از جا بلند شدم و از روی میز سر بندت را برداشتم. – رزمنده؛ اینو جا گذاشتی.❕ برگشتی و به دستم نگاه👀 کردی. سمتت آمدم. پشت سرت ایستادم و به پیشانی ات بستم. بستن سربند که نه… با هر گره راه نفسم را بستم. آخر سر از همان پشت سرت پیشانی ام را روی کتفت گذاشتم و بغضم را رها کردم.😭😭 ✨🍃✨🍃✨🍃✨ #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ ✨💖✨ 🍃🌸↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مــدافــع_عشــــق❤️ #قسمتــــ_چهلوپنجم۴۵🔻🔻 ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ❣برمی گردی و نگاهم می کنی. با پشت دست صورتم را لمس می کنی. – قرار بود این جوری کنی؟ 🌸لب هایم را روی هم فشار می دهم. – مراقب خودت باش. دست هایم را می گیری.💞 – #خدا_مراقبه. خم می شوی و ساکت را برمی داری. – روسری و چادرت رو سرکن. متعجب نگاهت می کنم. – چرا؟ مگه نامحرم هست؟ – شما سرکن بعداً می فهمی. 🌼شانه بالا می اندازم و از روی صندلی میز تحریرت روسری ام را برمی دارم و روی سرم می اندازم و گره می زنم که می گویی: نه نه. اون مدلی ببند. نگاهت می کنم که با دست صورتت را قاب می کنی. – همونی که گرد می شه، لبنانی. می خندم. لبنانی می بندم و چادر رنگی ام را روی سرم می اندازم. سمتت می آیم با دست راستت چادرم را روی صورتم می کشی. – روبگیر. به خاطر من! 🌸نمی دانم چرا به حرفهایت گوش می دهم، درحالی که در اتاق هیچ کس نیست جز خودم و خودت! رو می گیرم و می پرسم: این جوری خوبه؟ – عالیه #عروس خانوم. ذوق می کنم. – عروس؟ هنوز نشدم. – چرا نشدی؟ من دومادم، شما هم عروس منی دیگه. 💠خیلی به حرفت دقت نمی کنم و فقط جمله ات را نوعی ابراز علاقه برداشت می کنم. از اتاق بیرون می روی و تأکید می کنی با چادر پشت سرت بیایم. می خواهم همه چیز هر طور که تو می خواهی باشد. از پله ها پایین می رویم. همه در راهرو جلوی در حیاط ایستاده اند و گریه می کنند. تنها کسی که بی خیال تمام عالم به نظر می رسد علی اصغر است که مات و مبهوت گوشه ای ایستاده. مادرت ظرف آب را دستش گرفته و حسین آقا کنارش ایستاده. فاطمه درست کنار در ایستاده و بغض کرده. زینب و همسرش هم آمده اند برای بدرقه. پدر و مادر من هم قراربود به فرودگاه بیایند. 💐نگاهت را در جمع می چرخانی و لبخند می زنی. – خب صبر کنید که یه مهمون دیگه هم داریم. همه با چشم ازت می پرسند: کی؟ کی مهمونه؟ روی آخرین پله می نشینی و به ساعت مچی ات نگاه می کنی. زینب می پرسد: کی قراره بیاد داداش؟ – صبرکن قربونت برم. 🌹هیچ کس حال صحبت ندارد. همه فقط ده دقیقه منتظر ماندیم که یک دفعه صدای زنگ در بلند می شود. از جا می پری و می گویی: مهمون اومد. 🌼به حیاط می دوی و بعد از چند لحظه صدای باز شدن در و سلام علیک کردن تو با یک نفر بگوش می رسد. – به به سلام علیکم حاج آقا! خوش اومدی. – ✨علیکم السلام شاه دوماد! چطوری پسر؟ دیر که نکردم؟ – نه سر وقت اومدید. 🌷  همان طور صدایتان نزدیک می شود که یک دفعه خودت با یک روحانی عمامه مشکی با سیمایی نورانی، جلوی در ظاهر می شوید. مرد رو به همه سلام می کند و ما گیج و مبهوت جوابش را می دهیم. همه منتظر توضیح تو هستیم که تو به روحانی تعارف می زنی تا داخل بیاید. او هم کفش هایش را گوشه ای جفت می کند و وارد خانه می شود. راه را برایش باز می کنیم. به هال اشاره می کنی و می گویی: حاجی بفرمایید برید بشینید. ما هم الآن میایم خدمتتون. 🌴او می رود و تو سمت ما برمی گردی و می گویی: یکی به مادرخانوم و پدرخانومم زنگ بزنه بگه نرن فرودگاه؛ بیان اینجا. 🌼مادرت ظرف آب را دستم می دهد و سمتت می آید. – نمی خوای بگی این کیه؟ باز چی تو سرته مادر؟ لبخند می زنی و رو به من می کنی و می گویی: حاجی از رفقای حوزه ست. ازش خواستم بیاد قبل رفتن عقد من و ریحان رو بخونه… حرف از دهانت کامل بیرون نیامده، ظرف از دستم میفتد. همگی با دهان باز نگاهت می کنیم. خم می شوی و ظرف را از روی زمین برمی داری. – چیزی نشده که… گفتم شاید بعداً دیگه نشه. دستی به روسری ام می کشی. –🌸 ببخش خانوم بی خبر شد. نتونستی درست حسابی خودتو شبیه عروسها کنی. می خواستم دم رفتن غافلگیرت کنم. علاقه ات می شود بغض در سینه ام و نفسم را به شماره می اندازد. “ #چقدر_دوست_دارم_علی! چقدر عجیب خواستنی هستی! خدایا خودت شاهدی کسی را راهی می کنم که شک ندارم جزو ما نیست. از اول آسمانی بوده. “ امن یجیب قلب من چشمان بی همتای توست.   #ادامه_دارد…🌸🌸🌸 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

📚 #رمــــان_مــدافــــع_عشــــق👆 از ⇦ #قسمت_اول برا اون دسته عزیزانی که موفق نشدند از اول رمان رو بخوانند 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_چهل و ششم ۴۶ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎همان طور که هاج و واج نگاهت می کنم😳 یک دفعه مثل دیوانه ها می خندم. زهرا خانوم دست دراز می کند و یقه ات را کمی سمت خودش می کشد. – علی معلومه چته؟! مادر این چه کاریه؟ می خوای دختر مردم بدبخت شه؟ نمیگی خانواده اش الآن بیان چی می گن⁉️ خونسرد نگاه آرامت😊 را به لب های مادرت دوخته ای. دو دستت را بلند می کنی و می گذاری روی دست های مادرت. – آره می دونم دارم چی کار می کنم. زهرا خانوم دو دستش را از زیر دست هایت بیرون می کشد و نگاهش👀 را به سمت حسین آقا می چرخاند. – نمی خوای چیزی بگی؟ ببین داره چی کار می کنه. صبر نمی کنه وقتی رفت و برگشت دختر بیچاره رو عقد کنه❗️ او هم شانه بالا می اندازد و به من اشاره می کند که: – زن؛ چی بگم؟ وقتی عروسمون راضیه.👌 چشم های گرد زهرا خانوم سمت من برمی گردد.😶 از خجالت سرم را پایین می اندازم و اشک شوقم را از روی لبم پاک می کنم. – دخترم…عزیز دلم! من که بدِ تو رو نمی خوام. یعنی تو جداً راضی هستی؟ نمی خوای صبر کنی وقتی علی رفت و برگشت تکلیفت رو روشن کنه❓ فقط سکوت می کنم و او یک آن می زند پشت دستش و می گوید: – ای خدا! جوونا چشون شده آخه⁉️ صدای سجاد در راه پله می پیچد که: – چی شده که مامان جون اینقدر استرس گرفته😳 همگی به راه پله نگاه👀 می کنیم. او آهسته پله ها را پایین می آید. دقیق که می شوم اثر اشک را در چشمان قرمزش😢 می بینم. لبخند لب هایم را پر می کند. پس دلیل دیر آمدن از اتاقش برای خداحافظی، همین صورت نم خورده از گریه هایش بود. زینب جوابش را می دهد: -عقد داداشه⁉️ سجاد با شنیدن این جمله هول می کند. پایش پیچ می خورد و از چند پله آخر زمین می افتد. زهرا خانوم سمتش می دود. – ای خدا مرگم بده! چت شد❓ 🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸 #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ ✨💖✨ 🍃🌸↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_چهل و هفتم ۴۷ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎سجاد که روی زمین پخش شده بود، خنده اش می گیرد.😁 – بالاخره علی می خوای بری یا می خوای جشن بگیری❓…دقیقاً چته برادر❓ و باز هم بلند می خندد.😃 مادرت گوشه چشمی برایش نازک می کند.😉 – نه خیر. مثل اینکه فقط این وسط منم که دارم حرص می خورم. فاطمه که تا به حال مشغول صحبت با تلفن همراهش بود،📱 لبخند کجی می زند و می گوید: به مریم خانوم و پدر ریحانه زنگ☎️ زدم. گفتم بیان… زینب می پرسد: –  گفتی برای چی باید بیان❓ – نه. فقط گفتم لطف کنید تشریف بیارید. مراسم خداحافظی👋 توی خونه داریم. – اِ خب یه چیزایی می گفتی تا یه کم آماده می شدن. تو وسط حرفشان می پری: نه بذار بیان یهو بفهمن. این طوری احتمال مخالفت کمتره.😳 شوهر زینب که در کل از اول آدم کم حرفی بود، گوشه ای ایستاده و فقط شاهد ماجراست. روحیات زینب را دارد. هر دو به هم می آیند.👌 تو مُچ دستم را می گیری و رو به همه می گویی: من یه دو دقیقه با خانومم صحبت کنم. و مرا پشت سرت به آشپزخانه می کشی. کنار میز می ایستیم و تو مستقیم به چشمانم خیره می شوی.😐 سرم را پایین می اندازم. – ریحانه! اول بگو ببینم از من ناراحت که نشدی❓ سرم را به چپ و راست تکان می دهم. تبسم شیرینی می کنی☺️ و ادامه می دهی: – خدا رو شکر. فقط می خوام بدونم از صمیم قلبت❤️ راضی به این کار هستی؟ شاید لازمه یه توضیحاتی بدم. من خودخواه نیستم که به قول مادرم بخوام بدبختت کنم. – می دونم. – اگر اینجا عقدی خونده بشه دلیل نمیشه که اسم منم حتماً میره توی شناسنامه ات. با تعجب نگاهت می کنم.😳 – خانومی! این عقد دائم وقتی خونده می شه، بعدش باید رفت محضر تا ثبت بشه ولی من بعد از جاری شدن این خطبه یک راست می رم سوریه.🍃 دلم می لرزد و نگاهم روی دستانم که بهم گره شده سر می خورد. – من فقط می خواستم که… که بدونی دوست دارم. واقعاً دوست دارم. ریحانه الآن فرصت یه اعترافه. من از اول دوست داشتم. مگه میشه یه دختر شیطون و خواستنی رو دوست نداشت❓ اما می ترسیدم… نه از این که ممکنه دلم بلرزه و بزنم زیر رفتنم. نه!… به خاطر بیماریم. می دونستم این نامردیه در حق تو. این که عشقو❤️ از اولش در حقت تموم می کردم، الآن مطمئن باش نمیذاشتی برم. ببین… این که الآن اینجا وایسادی و پشت من محکمی، به خاطر روند طی شده است. اگر ازاولش نشون می دادم که چقدر برام عزیزی… حس می کنم صدایت می لرزد.⚡️ – ریحانه … دوست نداشتم وقتی رفتم تو با این فکر برام دست تکون بدی👋 که “من زنش نبودم و نیستم” ما فقط صوری پیش هم بودیم. دوست دارم که حس کنی زن منی. ناموس منی. مال منی. خانوم ازدواج قراردادی ما تا نیم ساعت دیگه تموم میشه و تو رسماً و شرعاً…و بیشتر قلباً میشی همسر همیشگی من.💞 حالا اگر فکر می کنی دلت رضا به این کار نیست، بهم بگو. حرف هایت قلبم را از جا کنده. پاهایم سست شده. طاقت نمی آورم و روی صندلی پشت میز وا می روم. تو از اول مرا دوست داشتی❗️ نگاهت می کنم👀 و تو از بالای سر با پشت دستت صورتم را لمس می کنی. توان نگه داشتن بغضم را ندارم. سرم را جلو می آورم و می چسبانم به شکمت. همان طور که ایستاده ای سرم را در آغوش می گیری. به لباست چنگ می زنم و مثل بچه ها چند بار پشت هم تکرار می کنم: تو خیلی خوبی علی! خیلی.💯 〰〰〰〰〰〰〰〰 #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ ✨🍃✨ 🍃🌸↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_چهـــــــل و هشتم ۴۸ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎سرم را به بدنت محکم فشار می دهی و می گویی: خب حالا عروس خانوم رضایت می دن❓ به چشمانت👀 نگاه می کنم و با نگرانی می پرسم: یعنی نمی خوای اسمم بره تو شناسنامه ات❓ – چرا…ولی وقتی برگشتم. الآن نه. اینجوری خیال منم راحت تره. چون شاید بر…🌹 حرفت را می خوری، از زیر بازوهایم می گیری و بلندم می کنی. – حالا بخند تا …☺️ صدای باز شدن در می آید. حرفت را نیمه رها می کنی و از پنجره آشپزخانه به حیاط نگاه می کنیم. مادر و پدرم آمدند. به سرعت از آشپزخانه بیرون می رویم و همزمان با رسیدن ما به راهرو، پدر و مادر من هم می رسند. هر دو با هم سلام و عذرخواهی می کنند، بابت اینکه دیر رسیدند.😔 چند دقیقه که می گذرد از حالت چهره هایمان می فهمند خبرهایی شده. مادرم درحالیکه کیف دستی اش🛍 را به پدرم می دهد تا نگه دارد می گوید: خب… فاطمه جون گفتن، مثل اینکه قبل از رفتن علی آقا مراسم خاصی دارید❗️ و بعد منتظر می ماند تا کسی جوابش را بدهد. تو پیش دستی می کنی و با رعایت کمال ادب و احترام می گویی: درسته. قبل از رفتن من، یه مراسمی قراره باشه… راستش…🌸 مکث می کنی و نفست را با صدا بیرون می دهی. – راستش من البته با اجازه شما و خانواده ام… یه عاقد آوردم تا بین من و تک دخترتون، عقد دائم بخونه. می خواستم قبل رفتن…💞 پدرم بین حرفت می پرد: چی کار کنه❓ – عقد دائم….😳 این بار مادرم می پرد: مگه قرار نشده بری جنگ❓ – چرا چرا. الآن توضیح می دم که… باز پدرم با دلخوری و نگرانی می گوید: خب پس چه توضیحی!…پسرم اگر شما خدای نکرده یه چیزیت…💔 بعد خودش حرفش را به احترام زهرا خانوم و حسین آقا می خورد. می دانم که خونشان در حال جوشیدن است اما اگر داد و بیداد نمی کنند فقط به خاطر حفظ حرمت است و بس. بعد از ماجرای دعوا و راضی کردنشان سر رفتن تو، حالا قضیه ای سنگین تر پیش آمده❗️ لبخند می زنی و به پدرم می گویی: پدرجان!☺️ من و ریحانه هر دو موافقیم که این اتفاق بیفته. این خطبه بین ما خونده بشه. اینجوری موقع رفتن من… مادرم می گوید: نه پسرم! ریحانه برای خودش تصمیم گرفته. و بعد به جمع نگاه 👀 می کند و ادامه می دهد: البته ببخشیدا. ما اینجور می گیم. بالاخره دختر ماست. زهرا خانوم جواب می دهد: باور کنید ما هم این نگرانی ها رو داریم… بالاخره حق دارید. تو می خندی 😁 و می گویی: چیز خاصی نیست که بخواید نگران بشید. قرار نیست اسم من بره توی شناسنامه اش. هر وقت برگشتم این کار رو می کنیم. پدرم جواب می دهد: خب اگر طول کشید… دخترمن باید منتظرت بمونه❓ احساس کردم لحن ها دارد سمت بحث و جدل کشیده می شود که یک دفعه حاج آقا چارچوب در هال می آید و خطاب به پدر و مادرم می گوید: سلام علیکم! عذر می خوام من دخالت می کنم ولی بهتر نیست با آرامش بیشتری صحبت کنید❓ پدرم می گوید: و علیکم السلام. حاج آقا یه چیزی می گید ها…دخترمه.😳 – می دونم پدرعزیز… من تو جریان تمام اتفاقات هستم از طرف آسید علی.. ولی خب همچین بیراهم نمیگه ها❕قرار نیست اسمش بره تو شناسنامه اش که… مادرم می گوید: بالاخره دختر من باید منتظرش باشه❗️ – بله خب با رضایت خودشه. پدرم می گوید: من اگر رضایت ندم نمی تونه عقد کنه حاجی.🤔 حاج آقا لبخند می زند و می گوید: چطوره یه استخاره بگیریم ببینیم خدا چی میگه⁉️ ۰۰۰┅═══(✼❉❉✼)═══┅۰۰۰ #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ ✨💖✨ 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_چهـــــــل و نهم ۴۹ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎زهرا خانوم که مشخص است از لحن پدر و مادرم دلخور شده. ابرو بالا می اندازد و می گوید: استخاره؟…دیگه حرفهاشونو زدن❗️ تو لبت را گاز می گیری که یعنی مامان زشته تو هیچی نگو.😐 پدرم می گوید: حاج آقا جایی که عقل هست و جواب معلومه، دیگه استخاره چیه⁉️ – بله حق با شماست ولی اینجا عقل شما یه جواب داره، اما عقل صاحب مجلس چیز دیگه میگه.  نمی دانم چرا به دلم میفتد که حتماً استخاره بگیریم. برای همین بلند می پرانم که: استخاره کنید حاج آقا..✨ مادرم چشمهایش 👀 را برایم گرد می کند و من هم پافشاری می کنم روی خواسته ام. حدود بیست دقیقه دیگر بحث می کنید و در آخر تصمیم همه استخاره می شود. پدرم اطمینان داشت وقتی رضایت نداشته باشد جواب استخاره هم خیلی بد می شود و قضیه عقد هم کنسل می شود، اما در عین ناباوری همه، جواب استخاره در هر سه باری که حاج آقا گرفت، خیلی خوب در می آید.👌 در فاصله بین بحث های دوباره پدرم و من، فاطمه به طبقه بالا می رود و برای من چادر و روسری سفید می آورد. مادرم که کوتاه آمده، اشاره می کند به دست های پُر فاطمه و می گوید: من که دیگه چیزی ندارم برای گفتن… چادر عروستونم آوردید.💝 سجاد هم بعد از دیدن چادر و روسری با عجله به اتاقش می رود و با یک کت مشکی و اتو خورده پایین می آید. پدرم پوزخند😏 می زند و می گوید: عجب!…به قول خانومم، چی بگم دیگه دخترم خودش باید به عاقبت تصمیمش فکر کنه. حسین آقا که با تمام صبوری تا به حال سکوت کرده بود، دست هایش را بهم می مالد و می گوید: خب پس مبارکه.💞👏  حاج آقا هم با لبخند صلوات می فرستد و پشت بندش همه صلواتی بلند تر و قشنگ تر می فرستند.✨ فاطمه و زینب دست مرا می گیرند و به آشپزخانه می برند. روسری و چادر را سرم می کنند و هر دو با هم صورتم را می بوسند.😘 از شوق گریه ام می گیرد. هر سه با هم به هال می رویم. روی مبل نشسته ای با کت و شلوار نظامی. خنده ام می گیرد.”عجب دامادی❗️” سر به زیر کنارت می نشینم. این بار با دفعه قبل فرق دارد. تو می خندی و نزدیکم نشسته ای…و من می دانم که دوستم داری. نه نه…بگذار بهتر بگویم، تو از اول دوستم داشتی.❤️ خم می شوی و در گوشم زمزمه می کنی: چه ماه شدی ریحانه ام❗️ با خجالت ریز می خندم☺️ – ممنون آقا. شما هم خیلی… خنده ات می گیرد و می گویی: مسخره شدم❗️ نری برا دوستات تعریف کنیا. هر دو می خندیم. حاج آقا می نشیند و دفترش را باز می کند. – بسم الله الرحمن الرحیم…✨ هیچ چیز را نمی شنوم. تنها اشک و اشک و صدای تپیدن نبض هایمان کنار هم.💞 “دیدی آخر برای هم شدیم؟ خدایا از تو ممنونم. من برای داشتن حلالم جنگیدم و الآن…”❤️ با کنار چادرم اشکم را پاک می کنم. هر چه به آخر خطبه می رسیم، نزدیک شدن صدای نفسهایمان بهم را بیشتر احساس می کنم. “مگر جشن از این ساده تر می شد⁉️ حقا که تو هم طلبه ای و هم رزمنده! از همان ابتدا سادگی ات را دوست داشتم.”👌 به خودم می آیم که حاج آقا می پرسد: آیا وکیلم❓ به چهره پدر و مادرم نگاه 👀 می کنم و با اشاره لب می گویم: مرسی بابا…مرسی مامان. و بعد بلند جواب می دهم: با اجازه پدر و مادرم، بزرگترای مجلس و آقا امام زمان عجل الله؛ بله❗️ دستم را در دستت می گیری و فشار می دهی. فاطمه تندتند شروع می کند به دست زدن که حاج اقا صلوات می فرستد و همه می خندیم.😁 شیرینی عقدمان هم می شود شکلات نباتی رو عسلی تان.🍬 نگاهم می کنی و می گویی: حالا شدی ریحانه ی علی❗️ ۰۰۰┅═══(✼❉❉✼)═══┅۰۰۰ #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ 💖✨💖 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_پنجــــاه ۵۰ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎گوشه ای از چادر روی صورتم را کنار می زنم و نگاهت می کنم. لبخندت عمیق است.😊 به عمق عشقمان❤️. بی اراده بغض می کنم. دوست دارم جلوتر بیایم و ریش بلندت را ببوسم. متوجه نگاهم می شوی و زیرچشمی👀 به دستم نگاه می کنی. – ببینم خانومی حلقه ات کجاست❓ لبم را کج می کنم و جواب می دهم: حلقه چه اهمیتی داره وقتی اصل چیز دیگه ایه❗️ دستت را مشت می کنی و می آوری جلوی دهانت:👊 اِ اِ اِ…چه اهمیتی؟ پس وقتی نبودم چطوری یادم بیفتی❓ انگشتر نشونم را نشانت می دهم.💍 – با این. بعدش هم مگه قراره اصلاً یادم بری که چیزی یادآورم باشه. ذوق می کنی.😄 – قربون خانوم❗️ خجالت زده سرم را پایین می اندازم. خم می شوی و از روی عسلی یک شکلات نباتی🍬 از همان بدمزه ها که من بدم می آید برمی داری و در جیب پیرهنت می گذاری. اهمیتی نمی دهم و ذهنم را درگیر خودت می کنم. حاج آقا بلند می شود و می گوید: خب ان شاءالله که خوشبخت بشن و این اتفاق بشه نوید یه خبر خوب دیگه💐 با لحن معنی داری زیر لب می گویی: ان شاءالله❗️ نمی دانم چرا دلم شور می زند، اما باز توجهی نمی کنم و من هم همین طور به تقلید از تو می گویم: ان شاءالله. همه از حاج آقا تشکر و تا راهرو بدرقه اش می کنیم. فقط تو تا دم در همراهش می روی. وقتی برمی گردی دیگر داخل نمی آیی و از همان وسط حیاط اعلام می کنی که دیر شده و باید بروی. ما هم همگی به تکاپو می افتیم که حاضر شویم تا به فرودگاه🛫 بیاییم. یک دفعه می خندی و می گویی: اووو چه خبر شد یهو⁉️ می دویید اینور اونور! نیازی نیست که بیایید. نمی خوام لبخند شیرین این اتفاق به اشک خداحافظی تبدیل بشه اونجا. مادرم می گوید: این چه حرفیه ما وظیفه مونه. تو تبسم متینی می کنی و می گویی: مادرجون گفتم که نیازی نیست.☺️ فاطمه اصرار می کند: یعنی نیایم؟… مگه می شه❓ – نه دیگه شما بمونید کنار عروس ما💖 باز خجالت می کشم و سرم را پایین می اندازم. با هر بدبختی که بود دیگران را راضی می کنی و آخر سر حرف، حرف خودت می شود. در همان حیاط مادرت و فاطمه را سخت در آغوش می گیری. زهرا خانوم سعی می کند جلوی اشک هایش😭 را بگیرد اما مگر می شود در چنین لحظه ای اشک نریخت❓ فاطمه حاضر نمی شود سرش را از روی سینه ات بردارد. سجاد از تو جدایش می کند. بعد خودش مقابلت می ایستد و به سر تا پایت برادرانه نگاه می کند. دست مردانه می دهد و چند تا به کتفت می زند. – داداش خودمونیما؛ چه خوشگل شدی! می ترسم زودی انتخاب بشی❗️ قلبم می لرزد. “خدایا این چه حرفیه که سجاد می زنه!”💔 پدرم و پدرت هم خداحافظی می کنند. لحظه ی تلخی است. خودت سعی داری خیلی وداع را طولانی نکنی. برای همین هرکس که به آغوشت می آید سریع خودت را بعد از چند لحظه کنار می کشی. زینب به خاطر نامحرم ها خجالت می کشد نزدیکت بیاید برای همین در دو قدمی ایستاد و خداحافظی کرد،👋 اما من لرزش چانه ی ظریفش را بین دو لبه چادر می دیدم. می ترسم هم خودش و هم بچه درون وجودش دق کنند. حالا می ماند یک من… با تو❗️ جلو می آیم. به سر تا پایم نگاه می کنی.👀 لبخندت از هزار بار تمجید و تعریف برایم ارزشمند تر است.✨ پدرت به همه اشاره می کند که داخل خانه برگردند تا ما خداحافظی کنیم. زهرا خانوم در حالیکه با گوشه روسری اش اشکش را پاک می کند می گوید: خب این چه خداحافظی بود❓ تا جلوی در مگه نباید ببریمش⁉️ تازه آب می خوام بریزم پشتش تا بچه ام به سلامت بره. حس می کنم خیلی دقیق شده ام چون یک لحظه با تمام شدن حرف مادرت در دلم می گذرد: “چرا نگفت به سلامت بره و برگرده❓ خدایا چرا همه ی حرفها بوی رفتن میده❓ بوی خداحافظی برای همیشه❗️” حسین آقا با آرامش خاصی چشم هایش👀 را می بندد و باز می کند. – چرا خانوم…کاسه آب رو بده عروست بریزه پشت علی. این جوری بهترم هست! بعد هم خودت که می بینی پسرت از اون مدل خداحافظی خوشش نمیاد. زهرا خانوم کاسه را لب حوض می گذارد تا آخر سر برش دارم.☺️ حسین آقا همه را سمت خانه هدایت می کند. لحظه آخر وقتی که جلوی در ایستاده بودند تا داخل بروند صدایشان می زنی: حلالم کنید.😔 یک دفعه مادرت داغ دلش تازه می شود و باهق هق😭 داخل می رود. چند دقیقه بعد فقط من بودم و تو. ۰۰۰┅═══(✼❉❉✼)═══┅۰۰۰ #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ ✨🌸✨ 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_پنجــــاه و یکم ۵۱ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎دستم را می گیری و با خودت می کشی در راهروی آجری کوتاه که انتهایش می خورد به در ورودی. دست در جیبت می کنی و شکلات نباتی🍬 را درمی آوری و سمت دهانم می گیری. پس برای این لحظه نگهش داشتی❗️ می خندم و دهانم را باز می کنم. شکلات🍬 را روی زبانم می گذاری و با حالتی بانمک می گویی: حالا بگو آممم… می گویم: آممم. و دهانم را می بندم. می خندی و لپم را آرام می کشی.❤️ – خب حالا وقتشه… دستهایت را سمت گردنت بالا می آوری. انگشت اشاره ات را زیر یقه ات می بری و زنجیری که دور گردنت بسته ای بیرون می کشی. انگشتری حکاکی شده و زیبا که سنگ سرخ عقیق رویش برق می زند در زنجیرت تاب می خورد. از دور گردنت بازش می کنی و انگشتر💍 را در می آوری. – خب خانوم دست چپتو بده به من. با تعجب😳 نگاهت می کنم و می گویم: این مال منه❓ – آره دیگه! نکنه می خوای بدون حلقه باشی❓ مات و مبهوت لبخند عجیبت، می پرسم: چرا اینقدر زحمت کشیدی؟ خب چرا همون جا دستم نکردی❓ لبخندت😶 محو می شود. چادرم را کنار می زنی و دست چپم را می گیری و بالا می آوری: چون ممکن بود خانواده ها فکر کنن من می خوام پابند خودم بکنمت. حتی بعد از این که…🕊 دستم را از دستت بیرون می کشم و چشم هایم👀 را تنگ می کنم و می گویم: حتی بعد چی❓ – حالا بده دستتو❗️ دستم را پشتم قایم می کنم. – اول تو بگو❗️ با یک حرکت سریع دستم را می گیری و به زور جلو می آوری. – حالا بالاخره شاید مام لیاقت پیدا کنیم بپریم…🕊 با درد نگاهت🙁 می کنم. سرت را پایین انداخته ای. حلقه💍 را در انگشتم فرو می بری. – وای چقدر توی دستت قشنگ تره! ریحانه برازندته.👏 نمی توانم بخندم. فقط به تو خیره شده ام😳. حتی اشک هم نمی ریزم. سرت را بالا می آوری و به لب هایم خیره می شوی. – بخند دیگه عروس خانوم❗️ نمی خندم. شوکه شده ام. می دانم اگر طوری بشود دیوانه می شوم. بازوهایم را می گیری و نزدیک صورتم می آیی و پیشانی ام را می بوسی. طولانی… و طولانی…😘 بوسه ات مثل یک برق💫 در تمام وجودم می گذرد و چشم هایم را می سوزاند. یک دفعه خودم را در آغوشت می اندازم و با صدای بلند گریه می کنم. 😭“خدایا علیمو به تو می سپارم. خدایا می دونی چقدر دوسش دارم. می دونم خبرای خوب می شنوم. نمی خوام به حرف های بقیه فکر کنم. علی برمی گرده مثل خیلی های دیگه. ما بچه دار می شیم. ما…” یک لحظه بی اراده فکرم به زبانم می آید و با صدای گرفته و خش دار همان طور که سر روی سینه ات گذاشته ام می پرسم: علی❗️ – جون علی❓ – برمی گردی آره❓ مکث می کنی. کفری می شوم و با حرص دوباره می گویم: برمی گردی می دونم. – آره! برمی گردم.😊 – اوهوم! می دونم. تو منو تنها نمی ذاری. – نه خانوم چرا تنها؟ همیشه پیشتم. همیشه❗️ – علی❗️ – جانم❗️ – دوستت دارم.💖 و باز هم مکث. این بار متفاوت. بازوهایت را دورم محکم تنگ می کنی. صدایت می لرزد: من خیلی بیشتر❗️ کاش زمان می ایستاد. کاش می شد ماند و ماند در میان دستانت. کاش می شد❗️ سرم را می بوسی😘 و مرا از خودت جدا می کنی. – خانوم نشد پامونو بلرزونیا! باید برم… کسی از وجودم جواب می دهد: برو! خدا به همراهت.👋 تو هم خم می شوی. ساکت🎒 را برمی داری. در را باز می کنی. برای بار آخر نگاهم👀 می کنی و می روی. مثل ابر بهار🌧 بی صدا اشک می ریزم. به کوچه می دوم و به قدم های آهسته ات نگاه می کنم. یک دفعه صدا می زنم: علی❗️ برمی گردی و نگاهم می کنی. “داری گریه می کنی؟ خدایا مرد من داره با گریه می ره.”😭 حرفم را می خورم و فقط می گویم: منتظرتم. سرت را تکان می دهی و باز به راه می افتی. همان طور که پشتت به من است بلند می گویی: منتظر یه خبر خوب باش. یه خبر❗️ “پوتین و لباس رزم و میدان نبرد. خدایا همسرم را به قتلگاه می فرستم❗️خبر… فقط می تواند خبر…”🕊 می خواهم تا آخرین لحظه تو را ببینم. به خانه می دوم بدون آنکه در را ببندم. می خواهم به پشت بام بروم تا تو را ببینم. هر لحظه که دور می شوی. نفس نفس زنان خودم را به پشت بام می رسانم و می دوم سمت لبه ای که روی خیابان اصلی است. باد می وزد💨 و چادر سفیدم را به بازی می گیرد. یک تاکسی زرد رنگ🚕 مقابلت می ایستد. قبل از سوار شدن به پشت سرت نگاه می کنی. به داخل کوچه. “اون هنوز فکر می کنه جلوی درم….” وقتی می بینی نیستم سوار می شوی و ماشین حرکت می کند. کاش این بالا نمی آمدم❗️ یک دفعه یک چیز یادم می افتد. زانوهایم سست می شود و روی زمین می نشینم. “نکنه اتفاقی برات بیفته. من پشت سرت آب نریختم.”😔 ۰۰۰┅═══(✼❉❉✼)═══┅۰۰۰ #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ ✨🍃✨ 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_پنجــــاه و دوم ۵۲ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎کف دست هایم را اطراف فنجان چـــ☕️ـــای می گذارم، به سمت جلو خم می شوم و بغضم را فرو می خورم. لب هایم را روی هم فشار می دهم و نفسم را حبس می کنم.😐 “نیا!” چقدر سخته مقاومت برای نیامدن اشک های دلتنگی! فنجان را بالا می آورم و لبه ی نازک سرامیکی اش را روی لب هایم می گذارم. یک دفعه جلوی چشمانم می خندی.😀 تصویر لبخند مردانه ات تمام تلاشم را از بین می برد و قطرات اشک روی گونه ام سر می خورند.😭 یک جرعه از چـــــ☕️ــــای می نوشم. دهانم می سوزد و بعد گلویم. فنجان را روی میز کنار تختم می گذارم و با سوزش سینه ام از دلتنگی سر روی بالش می گذارم. دلم برایت تنگ شده.❣ نه روز است که از تو بی خبرم،. از لحن آرام صدایت، از شیرینی نگاهت. زیر لب زمزمه می کنم: “دیگه نمی تونم علی❗️” غلت می زنم. صورتم را در بالش فرو می برم و بغضم را رها می کنم. با هق هق گریه می کنم.😭 “نکنه…نکنه چیزیت شده!..چرا زنگ نزدی…چرا⁉️ نه روز برای کسی که همه ی وجودش ازش جدا می شه کم نیست.” به بالش چنگ می زنم و کودکانه بهانه ات را می گیرم. نمی دانم چقدر، اما اشک دعوت خواب بود به چشمانم.😴    حرکت انگشتان لطیف و ظریف در لابه لای موهایم باعث می شود تا چشم هایم👀 را باز کنم. غلت می زنم و به دنبال صاحب دست چند بار پلک می زنم. تصویر تاری مقابلم واضح می شود. مادرم لبخند تلخی می زند و می گوید:عزیز دلم پاشو برات غذا🍝 آوردم. – ساعت چنده مامان❓ – نزدیک دوازده. – چقدر خوابیدم❓ – نمی دونم عزیزم❗️ و با پشت دستش صورتم را نوازش می کند. – برای شام اومدم تو اتاقت دیدم خوابی. دلم نیومد بیدارت کنم، چون دیشب تا صبح بیدار بودی. با چشم های گرد نگاهش می کنم.😳 – تو از کجا فهمیدی❓ – بالاخره مادرم❗️ با سر انگشتانش روی پلکم را لمس می کند. – صدای گریه ات😭 میومد. سرم را پایین می اندازم و سکوت می کنم. – غذا زرشک پلوست. می دونم دوست داری. برای همین درست کردم. به سختی لبخند می زنم. – ممنون مامان.🙏 دستم را می گیرد و فشار می دهد. – نبینم غصه بخوری❗️ علی هم خدایی داره. هر چی صلاحه مادر جون. باور نمی کنم که مادرم آنقدر راحت درباره ی صلاح و تقدیر صحبت می کند. بالاخره اگر قرار باشد برای دامادش اتفاقی بیفتد، دخترش بیچاره می شود. مادرم از لبه ی تخت بلند می شود و با قدم هایی آهسته👣 به سمت پنجره می رود. پرده را کنار می زند و پنجره را باز می کند. – یه کم هوا بیاد تو اتاقت… شاید حالت بهتر بشه. وقتی می چرخد تا سمت در برود می گوید: راستی مادر شوهرت زنگ زد. گلایه کرد که از وقتی علی رفته ریحانه یه سر به ما نمیزنه❗️ راست می گه مادر جون یه سر برو خونه شون. فکر نکنن فقط به خاطر علی اونجا می رفتی. در دلـــــ❤️ــــم می گویم: “خب بیشتر به خاطر اون بود که می رفتم.” مامان با تأکید می گوید: باشه مامان❓ فردا حتماً یه سر برو پیششون. کلافه چشمی👁 می گویم و از پنجره بیرون را نگاه می کنم. مامان یه سفارش کوچیک برای غذا می کند و از اتاق بیرون می رود. با بی میلی به سینی غذا و ظرف ماست و سبزی کنارش نگاه می کنم.😕 “باید چند قاشق بخورم تا مامان ناراحت نشه.” چقدر سخت است فروبردن چیزی وقتی بغض گلویت را گرفته❗️ ۰۰۰┅═══(✼❉❉✼)═══┅۰۰۰ #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ 🍃❤️🍃 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_پنجــــاه و سوم ۵۳ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎دستی به شال سرخابی ام می کشم و زنگ🛎 را فشار می دهم. صدای علی اصغر در حیاط می پیچد. – کیه❓ چقدر دلــــ❤️ـــم برای لحن کودکانه اش تنگ شده بود❗️ تقریباً بلند جواب می دهم: منم قربونت برم! صدای جیغش و قدم های تندش که تبدیل به دویدن می شود را از پشت در می شنوم. – آخ جون خاله لیحانه.😄 به من خاله می گوید، کوچولوی دوست داشتنی. در را که باز می کند سریع می چسبد به من.😍 چقدر با محبت! حتماً او هم دلــــ❤️ـــش برای علی تنگ شده و می خواهد هر طور شده خودش را خالی کند. فشارش می دهم و دستش را می گیرم تا با هم وارد خانه بشویم. – خوبی؟…چی کار می کردی؟ مامان هست❓ سرش را چند باری تکان می دهد. – اوهوم اوهوم….داشتم با موتور 🏍 داداش علی بازی می کردم. و اشاره می کند به گوشه ی حیاط. نگاهم👀 می چرخد روی موتورت که با آب بازی علی اصغر خیس شده. هر چیزی که بوی تو را بدهد نفسم را می گیرد. علی اصغر دستم را رها می کند و سمت در ساختمان می دود.🏃 – مامان مامان…بیا خاله اومده… پشت سرش قدم برمی دارم در حالی که هنوز نگاهم 👀 سمت موتورت با اشک می لرزد، خم می شوم و کفشم را در می آورم که زهرا خانوم در را باز می کند و با دیدنم لبخندی عمیق و از ته دل می زند.😍 – ریحانه! از این ورا دختر❗️ سرم را با شرمندگی پایین می اندازم.😔 – بی معرفتی عروست رو ببخش مامان❗️ دست هایش را باز می کند و مرا در آغوشش می گیرد. – این چه حرفیه! تو امانت علی اکبر منی.✨ این را می گوید و فشارم می دهد. گرم… و دلتنگ! جمله اش دلم را می لرزاند.”امانت علی”.❗️ مرا چنان در آغوش می گیرد که کاملاً می توانم حس کنم می خواهد علی را در من جست و جو کند. دلــــ❤️ــــم می سوزد و سرم را روی شانه اش می گذارم. می دانم اگر چند دقیقه دیگر ادامه پیدا کند هر دو گریه مان می گیرد. برای همین خودم را کمی عقب می کشم و او خودش می فهمد و ادامه نمی دهد. به راهرو می رود. – بیا عزیزم تو! حتماً تشنته. می رم یه لیوان شربت بیارم.🍷 – نه مادر جون زحمت میشه. همان طور که به آشپزخانه می رود جواب می دهد: زحمت چیه…❗️می خوای می تونی بری بالا. فاطمه کلاس نداره امروز. چادرم را در می آورم و سمت راه پله می روم. بلند صدا می زنم: فاطمه! فاطمه❗️ صدای باز شدن در و این بار جیغ بنفش یه خرس گنده می آید. یک دفعه بالای پله ها ظاهر می شود.😁 – واااای ریحاااانه؛ ناااامرد. پله ها را دو تا یکی می کند و پایین می آید و یک دفعه به آغوشم می پرد.😍 دل❤️ همه مان برای هم تنگ شده بود، چون تقریباً تا قبل از رفتن علی اکبر هر روز همدیگر را می دیدیم. محکم فشارم می دهد و صدای قرچ و قُروچ استخوان های کمرم بلند می شود. می خندم 😁 و من هم فشارش می دهم. “چقدر خوبه خواهر شوهر این جوری❗️” نگاهم 👀 می کند و می گوید: چقد بی……شعوری❗️ می خندم و جواب می دهم: ممنون ممنون لطف داری.😁 بازوانم را نیشگون می گیرد. – بله. الآن لطف کردم که بیشتر از این بهت نگفتم. وقتی هم زنگ ☎️ می زدیم همه اش خواب بودی. دلخور نگاهم می کند. گونه اش را می بوسم.😘 – ببخشید❗️ لبخند می زند و مرا یاد علی اکبر می اندازد. – عیب نداره فقط دیگه تکرار نشه❗️ سر کج می کنم و می گویم: چشم❗️ – خب بریم بالا لباس هاتو عوض کن. همان لحظه صدای زهرا خانوم از پشت سرم می آید: وایسید این شربت ها رو هم ببرید🍷🍷 سینی را که در داخلش دو لیوان بزرگ شربت آلبالو 🍷🍷 است به دست فاطمه می دهد. علی اصغر از حال بیرون می دود. – منم می خوام. منم می خواااام. زهرا خانوم لبخندی ☺️ می زند و دوباره به آشپزخانه می رود. – باشه خب چرا جیغ می زنی پسرم❗️ از پله ها بالا و داخل اتاق فاطمه می رویم. درِ اتاقت بسته است. دلم می گیرد و سعی می کنم خیلی نگاه نکنم.😑 – ببینم!…سجاد کجاست❓ – داداش…⁉️ وا خواهر مگه نمی دونی اگر این بشر مسجد نره، نماز جماعت تشکیل نمیشه❓ خنده ام می گیرد.😁 راست می گوید. سجاد همیشه مسجد بود. شالم را در می آورم و روی تخت پرت می کنم. فاطمه اخم می کند و دست به کمرش می زند. – اووو…توی خونه ی خودتونم پرت می کنی❓ لبخند دندون نمایی می زنم.😬 – اولش آره. گوشه چشمی نازک می کند و لیوان شربتم را دستم می دهد.🍷 – بیا بخور. نمردی تو این گرما اومدی❓ لیوان را می گیرم و درحالی که با قاشق داخلش همش می زنم، جواب می دهم: خب عشق به خانواده است دیگه.❤️ ۰۰۰┅═══(✼❉❉✼)═══┅۰۰۰ #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ 💖✨💖 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_پنجــــاه و چهارم ۵۴ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎دسته ی باریکی از موهایم را دور انگشتم می پیچم و با کلافگی باز می کنم. نزدیک غروب است🌅 و هر دو بیکار نشسته ایم. چند دقیقه قبل درباره ی زنگ نزدن تو حرف می زدیم. امیدوار بودم به زودی خبری شود. موهایم را روی صورتم رها می کنم و با فوت کردن به بازی ادامه می دهم. یک دفعه به سرم می زند.⚡️ – فاطمه❗️ فاطمه در حالی که کف پایش را می خاراند جواب می دهد: هوم❓ – بیا بریم پشت بوم❗️ متعجب😳 نگاهم می کند و می گوید: واااا… حالت خوبه❓ – نُچ! خوب نیستم. دلم گرفته. بریم غروب🌅 رو ببینیم؟ فاطمه شانه بالا می اندازد و می گوید: خوبه. بریم. روسری آبی کاربنی ام را سرم می کنم. به یاد روز خداحافظی مان دوست داشتم به پشت بام بروم. فاطمه هم یک کت مشکی تنش می کند و روسری اش را بر می دارد.😊 – بریم پایین اونجا سرم می کنم. از اتاق بیرون می رویم و پله ها را پشت سر می گذاریم که یک دفعه صدای زنگ تلفن☎️ در خانه می پیچد. هر دو به هم نگاه می کنیم و به سمت هال می دویم. زهرا خانوم از حیاط صدای تلفن را می شنود و شلنگ آب را زمین می اندازد و به خانه می آید. تلفن☎️ زنگ می خورد و قلب من محکم می کوبد. “اصلاً از کجا معلوم که علی اکبر باشه❓” فاطمه با استرس به شانه ام می زند. – بردار گوشیو📞 الآن قطع می شه. بی معطلی گوشی را بر می دارم. – بله❓ فقط صدای باد و خش خش می آید. یک بار دیگر نفسم را بیرون می دهم و می گویم: الو. بله بفرمایید. و صدای تو! ضعیف و بریده بریده می آید. – الو. ریحا… خودتی⁉️ اشک به چشمانم می دود.😭 زهرا خانوم درحالی که دست هایش را با دامنش خشک می کند کنارم می آید و می گوید: کیه❓ سعی می کنم گریه نکنم. – علی! خوبی❓ اسم تو را که می گویم، مادر و خواهرت مثل اسفند روی آتش🔥 می شوند. – دعا دعا می کردم وقتی زنگ☎️ می زنم اونجا باشی… صدا قطع می شود. – علی! الو… – نمی تونم خیلی حرف بزنم. به همه بگو حال من خوبه.😊 سرم را تکان می دهم. – ریحانه❗️ ریحانه❗️ بغض راه صحبتم را بسته. به زور می گویم: جان ریحانه❓ – محکم باشیا!💪 هر چی شد راضی نیستم گریه کنی. باز هم بغض من و صدای ضعیف تو. – تا کسی پیشم نیست… می خواستم بگم… دوست دارم❗️ دهانم خشک و صدایت کامل قطع می شود و بعد هم بوق اشغال را می شنوم. دست هایم می لرزد و تلفن☎️ را رها می کنم. بر می گردم و خودم را در آغوش مادرت می اندازم. صدای هق هق من و لرزش شانه های مادرت. حتی وقت نشد جوابت را بدهم. کاش می شد فریاد بزنم😲 و صدایم تا مرزها بیاید. این که دوستت دارم و دلم برایت تنگ شده، این که دیگر طاقت ندارم، این که آن قدر خوبی که نمی شود لحظه ای از تو جدا بود، این که اینجا همه چیز خوب است، فقط هوایی برای نفس نیست، همین❗️ زهرا خانوم همان طور که کتفم را می مالد تا آرام شوم، می پرسید: چی می گفت❓ بغض در لحن مادرانه اش پیچیده. آب دهانم را به زور قورت می دهم. ۰۰۰┅═══(✼❉❉✼)═══┅۰۰۰ #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ ✨🍃✨ 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖