پیچ‌های مسیر زندگی همین‌جاهاست؛ یه تصمیم در کسری از ثانیه می‌تونه یکی رو ببره به معراج، یکی رو هم بکِشونه به حضیض. و تصمیم توی شب‌ها، این ویژگی رو بیشتر دارن :) اونقدری که شب صبح می‌شه و کسی جز آدم‌های توی آینه خبردار نمی‌شن که مسیر زندگی‌شون، با یه تصمیم عوض شده، تغییر کرده و به شیوه‌ی دیگه‌ای تبدیل شده. -خدا کنه که هممون تصمیم‌های خوب بگیریم :) -خدا کنه که تصمیم‌ همه، سمتِ معبود باشه، سمت فهمیدن صفاتش، سمت دیدن جلوه هاش و .. و سمت خواستنش، خواستنی که معنا میده، هدایت میکنه ، شوق میده ، اشکِ خلوص میده، و انسان رو واقعی میکنه . . . - اللهم الرزقنا‌ خواستنِ او -

‌‌‌ آن را هیچ خزانه ‌لایق نیست، اِلا حضرتِ ما؛ ‌یا دلِ آدم .. !‌ ‌ [ فَإِذَا سَوَّيْتُهُ وَنَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي فَقَعُوا لَهُ سَاجِدِينَ ] (۷۲/ص) : پس آن گاه كه او را به خلقت كامل بياراستم و از روح خود در او بدميدم بر او به سجده در افتيد .. :))) .

باشه ولی آقای‌‌ امام‌حسینِ من ! بی‌تو بودن‌ به‌ من‌ نیمده .. :) #شب_جمعه

‌ من در این بحبوحه‌ی دنیا نگران آن اشکی هستم که جز به بهانه‌ی تو، از چَشمانِ من، از آن دو امانتی که غیر تو را نامحرم می‌داند، جاری شود‌. - در واقع من، نگران تمـام چیزهایی هستم که بی‌ حسین می‌مانند .. #شب_جمعه

‌ ناگفته های این دلِ آزرده از جهان باشد برای خلوتِ شبهای با حرم .. +باشد برای خلوتِ شبهای با حرم +باشد برای خلوتِ شبهای با حرم +باشد برای خلوتِ شبهای با حرم .. :) #دلتنگی‌عمیق‌ِ‌یک‌پناهنده #شب_جمعه

آسمان‌ از تو خبر داشت ولی ما از تو ؛ سهممان بی خبری بود نمیدانستیم .. :) #عجِّل

ایشون‌استاد شجاعی هستند ، کانالشون خدمتتون : [ @ostad_shojae ]

‌علم. تصورِ علم. توهم علم. تنوع علم. تهوع علم. عدمِ علم. باورِ علم. نزولِ علم. بیان حقارتِ علم. باورِ عدمِ علم. و .. رستگاری! -جریانِ‌منجربه‌فهمِ‌علم-

‌ فردا اراده‌ای در کار نیست، عملی در کار نیست؛ فقط علم ما زیاد می‌شود، تکامل علمی است. ‌↓..

‌ ‌ یک انسان تشنه اگر حرف راهنمایان را گوش نداد، به دنبال سراب رفت، تا می‌تواند می‌دَود. وقتی به پایان افق رسید، فهمید سراب است؛ اما وقتی فهمید که تمام اعضاء و جوارح را از دست داد. عطش مانده، فهمیده آب جای دیگری است، اما توان رفتن ندارد .. - آیت‌الله جوادی آملی ‌

‌ سال های مدیدی بود برای آنکه فراموشم نشود ‌نباید سخن بیهوده بگویم ،زیر زبانم سنگ ریزه‌ای ‌قرار داده بودم ‌که جای آن در دهانم سیاه شده بود. - از کتاب کهکشان نیستی