‌ «در خدا فانی بودن، یعنی مقامِ تسلیم!»

‌ یعنی هیچ چیز رو با معادلاتو مختصات دنیا نچینی! دستِ خدا رو حتی مویرگی هم شده توی همه چیز و هرچیز ببینی! حتی توی اختیاراتِ خودت.

‌ هرچقدر اهمیت دادنمون به معنویات و حفظ مراقبه و ترک گناه بیشتر باشه، احتمال درجه گرفتنمون بیشتره و بیشتر استقرار ایمانی پیدا میکنیم.. هرچی اهمیت دادنمون ، همت گذاشتنمون کمتر باشه، احتمال اینکه روحِ مادی گرایی پیدا کرده باشیم، هست...

‌ روحِ مادی گرایی میخوایم که با حرص دنیا و حریص بودن به مصائب و مسائل دنیا و صفات رذیله، از پای در بیاد؟!

‌ روحِ مادی گرایی میخوایم که نسبت به هرچیزی، واکنشاتی نشون بده و از منشأ آرامش که توکل و تسلیمه، دور بشه؟!

‌ روح مادی گرایی میخوایم که بلد نباشه به خدا بسپره؟! یادش بره به خدا سپردن رو؟! یادش بره برای خدا بودن و کار کردن رو؟!

‌ روح مادی گرایی میخوایم که نسبت به حرفها و ذهنیت ها و قضاوتها، بترسه؟!

‌ ‌روحِ مادی گرایی میخوایم که عجیب الموجودی به نام [ نَفْس اماره ] پدرش رو در بیاره؟

‌ ‌پس پناه ببریم بر خدا، حتی از احتمالِ اینکه روحِ مادی گرایی پیدا بکنیم!

‌ پس احتمالِ پیدا کردن روحِ مادی گرا هم خطرناکه ولی خطرشم بیخِ بیخِ گوشامونه!

‌ پس خدانکنه که روحمون تویِ مادی گرایی فرو بره، پایین بره، سقوط کنه ،زمین بخوره.

‌‌ آره دقیقا . ‌مادی گرایی، ‌عامل سر سختِ "سقوط" ‌ در معنویته!