‌ روحِ مادی گرایی میخوایم که با حرص دنیا و حریص بودن به مصائب و مسائل دنیا و صفات رذیله، از پای در بیاد؟!

‌ روحِ مادی گرایی میخوایم که نسبت به هرچیزی، واکنشاتی نشون بده و از منشأ آرامش که توکل و تسلیمه، دور بشه؟!

‌ روح مادی گرایی میخوایم که بلد نباشه به خدا بسپره؟! یادش بره به خدا سپردن رو؟! یادش بره برای خدا بودن و کار کردن رو؟!

‌ روح مادی گرایی میخوایم که نسبت به حرفها و ذهنیت ها و قضاوتها، بترسه؟!

‌ ‌روحِ مادی گرایی میخوایم که عجیب الموجودی به نام [ نَفْس اماره ] پدرش رو در بیاره؟

‌ ‌پس پناه ببریم بر خدا، حتی از احتمالِ اینکه روحِ مادی گرایی پیدا بکنیم!

‌ پس احتمالِ پیدا کردن روحِ مادی گرا هم خطرناکه ولی خطرشم بیخِ بیخِ گوشامونه!

‌ پس خدانکنه که روحمون تویِ مادی گرایی فرو بره، پایین بره، سقوط کنه ،زمین بخوره.

‌‌ آره دقیقا . ‌مادی گرایی، ‌عامل سر سختِ "سقوط" ‌ در معنویته!

‌‌ هرکسی که احوالات معنوی ای رو چِشید با کمی دور شدن، چرا برمیگرده یا میخواد که برگرده؟

‌‌ چون دلتنگی دامن باز میکنه و عجیب قلب رو در برمیگیره.. چون دلتنگی واژه‌ی عجیبیه.. چون دلتنگی دل و دامان سوزه.. چون دلتنگیه که اون رو برمیگردونه این جنابِ دلتنگیه که خونه‌ی امنش، ‌خونه ی روحش رو بهش نشون میده و دور برگردونی میشه واسه بازگشت دوباره .

‌ ‌از خونه‌ی روحمون که دور شیم، طولی نخواهد کشید که بر خواهیم گشت!