۱۲۴ ✅ ادامه ی کتابِ " رفیق شهیدم مرا متحول کرد " ✍   2⃣بخش دوم 🔸️محبت شهید به برادران 👤علیرضا همت‌‌پور، استان سمنان فروردین سال ۱۴۰۰ بود. میل و اشتهایم به غذا بسیار کم شده بود. به چندین پزشک در شهر سمنان مراجعه کردم. بعد از آزمایش‌های متعدد، گفتند مشکلی ندارم و سالمم؛ اما موضوع کم‌اشتهایی‌ام برطرف نشد و همچنان ادامه داشت. به چند بیمارستان در تهران رفتم؛ ولی فایده‌ای نداشت. روز‌به‌روز لاغر و لاغرتر می‌‌شدم. توان راه رفتن و نای حرف زدن نداشتم. چشم‌‌هایم گود افتاده بود. دلم گرفته و آشوب بود. اضطراب و نگرانی تمام وجودم را گرفته بود. نمی‌‌دانستم چه‌کار کنم. یک روز از جلوی امامزاده علی‌اشرف(ع) رد می‌‌شدم. برای زیارت اهل قبور به امامزاده رفتم. به‌خاطر شرایط کرونا، درِ ورودی امامزاده بسته بود. از همان بیرون سلام دادم و رو کردم به شهید عباس دانشگر. گفتم من هم‌‌‌‌محلی شما هستم. دستم را بگیر. نیم ساعتی با شهید عباس حرف زدم. مدام گریه می‌کردم. همسرم گفت اینجا جای مناسبی برای گریه نیست. این‌قدر خودت را اذیت نکن. بیا به منزل برویم. گفتم باید امروز جوابم را از شهید بگیرم. بعد از یک ساعتی به منزل رفتیم. بغض گلویم را گرفته بود. در منزل هم گریه امانم نداد. کم‌کم خوابم برد. در خواب صدایی شنیدم؛ اما صاحب صدا را نمی‌دیدم. به من گفت: «بلند شو. خوب هستی.» از جذبۀ آن ندا بیدار شدم. احساس کردم خیلی گرسنه‌‌ام. از آن زمان آرام‌آرام حالم خوب شد و کم‌کم اشتهایم برگشت. من یقین دارم که شهید دعای من را شنید و اجابت کرد. 📗 #ادامه_دارد #کتاب #رفیق_شهیدم_مرامتحول_کرد #شهید_عباس_دانشگر #موسسه_شهیددانشگر ╭─┅🍃🌺🍃•┅─╮ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ @shahiddaneshgar ╰─┅🍃🌸🍃•┅─╯